ช่างเป็นคนพูดง่ายจริงๆ
เฉินเฉียวคิดไปมองหาเสื้อผ้าไป มุมปากเหยเกตอนที่หยิบกระดุมเสื้อหลายเม็ดที่หลุดออกมาจากใต้เตียง
“ คุณ เอ่อ….ป่าเถื่อนเกินไปหน่อยนะ แบบนี้ฉันร้องเรียนได้นะ ”
“แน่ใจเหรอว่าคนที่ป่าเถื่อนคือผม”ชายคนนั้นวางกาแฟลงและเดินมาหาเธอ นิ้วยาวค่อยๆเปิดกระดุมเม็ดที่สามของเสื้อ
ผู้ชายคนนี้อย่างที่ฉยงฉยงพูด หล่อจริงๆ เป็นเด็กดริ้งอะไรหล่อบาดใจขนาดนี้
“ คุณดูความป่าเถื่อนของคุณให้ดี”เขาเข้าไปใกล้เอนตัวจับมือเธอแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตกระดุมสามเม็ดของเขา
เฉินเฉียวรู้สึกว่าฝ่ามือของเธอร้อนผ่าวเธอจึงดึงมือออก “ดูเฉยๆ ไม่ต้องแตะก็ได้”
แต่ผู้ชายคนนี้กล้ามเป็นมัดๆดีจะตาย
เขาเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้ม “เมื่อคืนคุณคลำไปทั่วแล้วนิ”
เฉินเฉียวรู้สึกอายมากจนอยากจะเอาดินกลบหน้า
เมื่อเห็นรอยจูบสีม่วงบนหน้าอกของเขาและรอยกัดที่คอของเขาฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า “ฉันทำหรอ”
เขาพยักหน้า“ คุณมีรสนิยมแบบนี้หรอ”
เธอมีที่ไหนกันเล่า
เฉินเฉียวยิ้มแห้ง ๆ “ฉันขอโทษฉันเมา บางทีอาจจะคออ่อน”
เขาขำ ไม่ใช่อาจจะคออ่อน แต่โคตรคออ่อนเลยแหละ เมื่อคืนเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากถูกเธอแมวป่าตัวน้อยกัดทั้งคืน
——
ในที่สุดเฉินเฉียวก็หนีออกมาจากห้องโดยสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมหลายเม็ดจากนั้นก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าของโรงแรมเพื่อเลือกกระโปรงมาเปลี่ยน
โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ตลอด
“เฉียวเฉียวเมื่อคืนขอโทษนะ พี่ชายลากฉันกลับ “เจียงฉยงฉยงเป็นคนโทรมา
“เจียงฉยงฉยงเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงจริง”เฉินเฉียวกัดฟัน
เป็นอะไรไป โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแต่เช้า ”
เฉินเฉียวกำกระโปรงของเธอ “เมื่อคืนฉันเสียตัว เธอว่าฉันจะไม่โกรธได้ไง”
เสียตัวก็เสียตัวนะ แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บด้านล่าง หรือว่าเพราะเมื่อคืนผู้ชายคนนั้นทำแบบนิ่มนวล
แต่เขาไม่เหมือนคนอ่อนโยน อ่อนโยนแบบไหนกัน ที่สามารถฉีกเสื้อผ้าเธอได้
เจียงฉยงฉยงร้องเสียหลง “เธอ…..เสียตัวให้ปู้อี้เฉินหรอ ฉันบอกแล้ว พี่เฉียวที่รักของฉัน เธอเสียบริสุทธิ์ให้กับเด็กดริ้งที่ร้านนั้นดีกว่าเสียตัวให้ปู้อี้เฉินนะ
“ ไม่ใช่ปู้อี้เฉิน”เมื่อเทียบกับเสียงกรีดร้องของเจียงฉยงฉยงแล้ว เฉินเฉียวเงียบมาโดยตลอด ในความเงียบมันยากที่จะซ่อนความเหงาไว้เล็กน้อย
ปู้อี้เฉินเป็นสามีของเธอที่แต่งงานกันมาหลายปี
และเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขานอนกับผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่รู้จักพอ และในที่สุดเธอก็ทนความเหงาและความเจ็บปวดไม่ไหวและทำให้ตัวเองต้องทำสิ่งที่น่าอับอายที่สุด
แต่ไม่เป็นไร. เธอไม่คิดว่านี่จะเป็นการเริ่มต้นที่แย่นัก บางทีมันอาจจะเป็นจุดจบที่ดี
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างทะนงตัวและกดความเจ็บปวดลง
เจียงฉยงฉยงร้องอุทานอีกครั้ง “ไม่ใช่ปู้อี้เฉินแล้วคนนั้นเป็นใคร? เธอรักกันแล้วหรอ ทำไมฉันไม่ได้ยินเธอพูดถึงเลย ”
“ไม่รู้จัก.”
“ไม่รู้จักหรอ งั้นเธอไม่หามาจากไหน ”
“ฉันซื้อมา”
“ ซื้อมางั้นหรอ”มุมปากของเจียงฉยงฉยงเลิกขึ้น พี่เฉียวเธอเปิดเผยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “เธอซื้อจากที่ไหน ”
“พี่ชายเธอไง.”
“พี่ชายของฉัน พี่สาว…..คนที่เธอซื้อเมื่อวานไม่ใช่คนที่ฉันพูดกับเธอว่าสุดหล่อตัวท๊อปใช่ไหม ”
“ยินดีด้วย ตอบถูกแล้ว”
โอ้! พระเจ้า! “เจียงฉยงฉยงล้มลงบนเตียง
