จู่ๆซังหลินจวินก็ใช้กำลังดึงเธอเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง
เขาก้มศีรษะและมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและทุกคำที่เขาเปล่งออกมานั้นหนักแน่นและมีพลัง “เฉินเฉียวแม้ว่าความสัมพันธ์ของเรามันเป็นการคบชู้ แต่ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกกับคุณเพราะฉะนั้นคุณควรเตรียมใจไว้”
เฉินเฉียวหัวใจว้าวุ่นไปหมด
เธอออกจากห้องแล้วออกไปยืนข้างนอกสักพัก คำพูดสุดท้ายของ ซังหลินจวิน สะท้อนอยู่ในใจของเธอเสมอ
เธอค้นพบว่าสติ หลักการ ลิมิตทั้งหมดของเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าซังหลินจวินผู้ชายคนนี้แล้วล่ะก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย
เขาสามารถเอาชนะความแน่วแน่ของเธอได้อย่างง่ายดาย
เธอกับเขานี่คือการเสี่ยงตายที่บ้ามาก พวกเขาอาจจะผ่านไปได้หรือบางทีอาจจะถูกบดขยี้อยู่ตรงกลางทาง
ในห้องจัดเลี้ยงการร้องเพลงและเต้นรำเริ่มขึ้นอย่างสงบ ไม่มีใครรู้ว่าสักครู่นี้มีพายุซัดอยู่ที่ชั้นบน
เฉินเฉียวพยายามที่จะออกไปอย่างเงียบ ๆ แต่เถียนเถียนได้เดินเข้าไปหาเธอแล้ว
เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเถียนเถียน และท่าทางที่อ่อนโยน เฉินเฉียวรู้สึกสับสนในใจชั่วขณะ
“คุณใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก”เถียนเถียนกล่าวชื่นชมเธอ
“ขอบคุณค่ะ รบกวนคุณแย่เลย”เฉินเฉียวก้มมองตัวเอง “ชุดนี้หลังจากที่ฉันเอาไปซักแล้วส่งคืนได้ที่ไหนคะ”
ไม่ต้องหรอกค่ะเถียนเถียนยิ้มและโบกมือ“ ถ้าไม่รังเกียจ คุณเฉินเก็บไว้เถอะค่ะ จริงๆแล้วเป็นชุดใหม่ที่หลินจวินมอบให้ฉันเมื่อตอนที่ฉันยังอยู่ที่จีน ตอนหลังจะไปเมืองนอกแล้ว เอาไปไม่ไหวเลยไม่มีโอกาสได้ใส่ค่ะ ”
เฉินเฉียวรู้สึกเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก
ที่ผ่านมาเชื่อข่าวลือนั้นจริงๆและคิดว่าซังหลินจวินไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนเลย แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเรื่องราวระหว่างเขากับเถียนเถียนได้เริ่มขึ้นตั้งนานแล้ว ตอนที่เธอยังไม่รู้จักซังหลินจวิน เขากับเถียนเถียนก็มีความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว
ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจนและหลบๆซ่อนๆกับซังหลินจวินตอนนี้มันแย่มาก เขาก็เหมือนกับชุดที่เธอใส่ในตอนนี้ไม่ใช่ของเธอ
เธอปรากฏตัวในฐานะแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
เธอเม้มริมฝีปาก “เป็นของขวัญที่ประธานซังซื้อให้ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ หลินจวินให้ของขวัญฉันทุกปี กระโปรงตัวนี้ไม่ได้สำคัญอะไรมาก”
เฉินเฉียวมองไปที่หญิงสาวหน้าหวานตรงหน้าที่กล่าวถึงผู้ชายคนนั้นก็รู้สึกอิจฉาและรู้สึกผิด
เจียงฉยงฉยงเข้ามาจับมือเธอ “เฉียวเฉียว ฉันปวดขาไปหมดแล้ว”
ระวังหน่อยเฉินเฉียวได้สติ ประคองเจียงฉยงฉยง
เถียนเถียนยิ้มให้พวกเขากล่าวคำอำลาและจากไป
เมื่อมองไปที่ร่างนั้นเฉินเฉียวก็ตกใจเล็กน้อย
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าถ้าเถียนเถียน รู้ความในใจที่ซ่อนไว้ของเธอในตอนนี้อาจจะเหมือนตัวเธอเองที่มองเฉินอิน
น่าตลกสิ้นดี
เจียงฉยงฉยงมองไปที่ด้านหลังของเถียนเถียน“ เธอพูดอะไร? เธอพูดถึงประธานซังใช่ไหม? ”
เฉินเฉียวไม่ตอบและพูดกับ เจียงฉยงฉยง: “ฉยงฉยงฉันว่าฉันจะกลับก่อน แล้วเธอล่ะ ”
“ไปไหม”
“ ฉันเหนื่อยและอยากกลับไปนอน”
“ช่วงนี้ยุ่งเรื่องบริษัทของเรา ไหนจะเรื่องอี้เฉินอีก ลำบากแย่เลย แต่ฉันต้องอยู่กับพี่ ไม่งั้นเขาด่าฉันตายเลย ”
“ไม่เป็นไรงั้นฉันกลับคนเดียว”
เจียงฉยงฉยงนึกอะไรบางอย่างได้ “ตอนนี้ปู้อี้เฉินตามหาเธออยู่นะ”
เฉินเฉียวพยักหน้า “ฉันรู้”
เฉินเฉียวเดิมทีต้องการที่จะกลับไปอย่างเงียบ ๆ คนเดียว คิดไม่ถึงว่าปู้อี้เฉิน ยืนอยู่ข้างนอกสูบบุหรี่และรออยู่
“ ผมตามหาคุณตั้งนานแล้วคุณไปอยู่ที่ไหน?”เมื่อเห็นเธอปู้อี้เฉินก็ดับบุหรี่ในมือแล้วเดินตรงไปหาเธอ
เฉินเฉียวตอบว่า: “เปลี่ยนเสื้อผ้า”
“ เปลี่ยนจัง”ปู้อี้เฉินมองเธออย่างสงสัย จากนั้นก็เพิ่มอีกประโยค: “ตะกี้ซังอวี้เพิ่งมา”
เฉินเฉียวมองไปที่ปู้อี้เฉิน“ คุณจะกลับหรือยัง? ถ้าคุณไม่กลับฉันจะกลับ ”
หลังจากนั้นเธอจะเดินออกไป ปู้อี้เฉินตามเธอและจับตัวเธอไว้ เขาจ้องมองเธอเป็นเวลานานและในที่สุดก็พูดเพียงว่า: “ขึ้นรถผมจะไปส่งคุณ”
เฉินเฉียวมองไกลๆ เรียกรถแท็กซี่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เธอเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจและเห็นร่างบนชั้นสองของวิลล่า ซังหลินจวินยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองถือแก้วไวน์ไว้ในมือและมองมาที่เธอ
เขาจ้องเธอมา เฉินเฉียวมองเห็นอารมณ์บนใบหน้าของเขาไม่ชัด เหมือนกับว่ามีครบทุกอารมณ์ทุกความรู้สึก
นี่คือผู้ชายที่ทำให้เธออยากปฏิเสธ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้
ข้างๆเขามีร่างหนึ่งเดินเข้ามาเขาก็มองเธอจากชั้นบนเช่นกัน เฉินเฉียวจำได้ว่าเป็นซังอวี้ เธอไม่พูดอะไรเปิดประตูรถของปู้อี้เฉินแล้วนั่งรถ
เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหักห้ามใจและไม่ต้องการทำให้ซังหลินจวินต้องเดือดร้อนเพราะตัวเธอเอง
ซังอวี้ยืนอยู่ข้างๆซังหลินจวินและจิบไวน์แดงในแก้วของเขา เขามองเงารถในระยะไกลด้วยความสนใจแล้วหัวเราะ“ พี่รู้ไหม? พี่อะดีทุกอย่าง เว้นแต่ว่ารสนิยมแปลก”
ซังอวี้วางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของซังหลินจวินแสดงความรักแบบพี่น้อง“ พี่ ในฐานะที่เป็นน้องขอเตือนว่าอย่าทำลายตัวเองเพราะแค่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเลยนะ ผู้หญิงประเภทนี้นอกใจผู้ชายครั้งหนึ่งแล้ว เดี๋ยวก็ต้องมีครั้งที่สอง”
ซังหลินจวินยิ้ม “ฉันทำลายตัวเองแล้ว ไม่ใช่แกหรอที่มีความสุขที่สุด”
ซังอวี้หัวเราะอย่างมีความสุข “ก็ใช่ รอพี่ทำร้ายตัวเองพอถึงวันนี้ผมจะจุดพลุฉลองให้ตัวเองแน่ๆ!”
“ งั้นก็รอดูแล้วกัน จะรอถึงวันนั้นได้ไหม”ซังหลินจวินสะบัดมือของซังอวี้ออกไป
ปู้อี้เฉินไปส่งเฉินเฉียวที่หย่าย่วน
ระหว่างทางเธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “ตอนขึ้นรถผมเห็นคุณมองไปที่ชั้นบนตั้งสองครั้ง”
เฉินเฉียวใจหาย
“คนที่ยืนอยู่ชั้นบนคือซังอวี้!”ปู้อี้เฉินพูดประโยคนี้อีกแล้ว
เฉินเฉียวผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“ ฉันอธิบายไปแล้วก็ไม่อยากอธิบายอีกแล้ว”เธอแกล้งทำเป็นหลับ
ในตอนนี้โทรศัพท์สั่น
สิ่งเข้ามาคือข้อความ
เฉินเฉียวเห็นชื่อที่กระพริบอยู่ด้านบนและหัวใจของเธอว้าวุ่น เมื่อแอบชำเลืองไปที่คนข้างๆเธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูกไม่กล้ามอง
“ ทำไมมองผมแบบนั้น”สายตาของปู้อี้เฉินกวาดไปทั่วและสายตาของเขาก็จ้องมาที่โทรศัพท์ของเธออีกครั้ง “ข้อความจากใคร”
“ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์”
“ดึกขนาดนี้แล้วตัวแทนยังส่งข้อความมาหรอ?”ปู้อี้เฉินเป็นคนที่ขี้สงสัยดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อ
อืมเฉินเฉียวหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง เธอดูเหมือนจะไม่สนใจว่าเขาจะเชื่อหรือไม่
ปู้อี้เฉินขมวดคิ้วสงสัยว่าเธอโกหกตัวเองมาโดยตลอด อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าถ้าเขาถามอีกเฉินเฉียวจะอารมณ์เสียเขาเลยไม่ถามอะไรอีก
เมื่อถึง ‘หย่าย่วน’ เฉินเฉียวกล่าวว่า “ลาก่อน” กับเขาและผลักประตูลงรถและเข้าไปในอาคารโดยไม่หันกลับมามองอีก
