ถ้าหากห่างชั้นมากเกินไป นั่นก็ไม่สามารถใช้ยาลูกกลอนเพิ่มขั้นได้ และถึงแม้ว่าจะทำได้ มันก็จะเป็นการทำลายเฮยเย้า
มู่เฉียนซีไม่ต้องการทำเช่นนั้น
“ขอเพียงแค่ฝีมือสูสีกับลูกชายข้าได้ก็เพียงพอแล้ว” หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีกล่าว
“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่! ยังต้องเพิ่มอีกระดับหนึ่ง”
เมื่อพูดก็เพียงแค่ระดับเดียว แต่มันกลับไม่ง่ายเช่นนั้น สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสามกับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่มันช่างห่างชั้นกันมากทีเดียว
หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีกล่าวว่า “เผ่ามังกรอัคคีของพวกเรามีสถานที่สำหรับฝึกฝนคนรุ่นหลังสถานที่หนึ่ง แต่ไม่รู้ว่ามังกรทองน้อยเต็มใจที่จะไปหรือไม่! ไม่ว่าจะอยู่ในนั้นนานเพียงใด แต่เวลาข้างนอกก็จะเดินช้ากว่ามาก มันไม่เสียเวลามากนักหรอก”
ตอนนี้แดนมังกรมีศัตรูห้อมล้อมไปทั่วทุกทิศ หากเปิดเกาะราชามังกรไม่ได้ พวกเขาคงต้องคับแค้นใจต่อไปเป็นแน่
หากรีบเปิดเกาะราชามังกร แล้วแก้ปัญหาใหญ่นั้นได้ จากนั้นก็รวมพลังกันเพื่อทำให้เผ่ามังกรสงบสุขลงอีกครั้ง
นายน้อยมังกรอัคคีกล่าวด้วยความตกใจเล็กน้อยว่า “นี่…ท่านพ่อ ท่านพ่อจะส่งเจ้ามังกรน้อยนี่ไปที่นั่นเหรอขอรับ แต่เขายังเด็กมากนะ และกว่าลูกจะได้ไปที่นั่นก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนจึงจะไปได้!”
“นี่เป็นช่วงเวลาที่คับขัน เราไม่มีวิธีอื่นแล้ว มังกรทองน้อย เจ้ายินยอมจะไปที่นั่นหรือไม่?” หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีกล่าวถาม
“ตราบใดที่สามารถเพิ่มพลังความแข็งแกร่งได้เร็ว ข้าต้องไปอยู่แล้ว!” เฮยเย้าตอบ
มู่เฉียนซีถาม “หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคี จะไม่มีอันตรายถึงชีวิตใช่หรือไม่?”
“นี่เป็นสถานที่สำหรับฝึกฝนเหล่ามังกรน้อยของเผ่ามังกรอัคคี ความปลอดภัยน่าเชื่อถือแน่นอน อย่างไรเสีย พวกเราไม่มีทางเอาชีวิตคนรุ่นหลังของตัวเองมาล้อเล่นแน่นอน”
นับว่าเรื่องนี้ก็ได้จัดการไปเช่นนี้แล้ว ก่อนที่เฮยเย้าจะออกเดินทาง มู่เฉียนซีได้ยัดยาลูกกลอนจำนวนมากเอาไว้ให้เขา
นายน้อยเผ่ามังกรอัคคีเห็นเช่นนี้เข้ามุมปากก็กระตุกขึ้น และกล่าวกับหัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีว่า “ท่านพ่อ ลูกเป็นลูกแท้ ๆ ของท่านพ่อหรือไม่! ตอนที่ลูกเข้าไปลูกขอให้ท่านพ่อจัดเตรียมยาลูกกลอนให้ลูกเพียงไม่กี่เม็ด ท่านพ่อก็ไม่ยอมทำให้ ท่านพ่อดูพวกเขาสิ…”
“ยาลูกกลอนนั้นนับว่าเป็นกำมือสองกำมือเชียวนะ”
หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีก็ประหลาดใจมากเช่นกัน เขามองไปที่ลูกชายของตัวเองและกล่าวว่า “ช่วยไม่ได้ มนุษย์ผู้นี้มียาลูกกลอนมากกว่าพ่อของเจ้านี่”
หลังจากนั้น เฮยเย้าก็เข้าสู่สถานที่ประลองแห่งนั้น
ส่วนมู่เฉียนซีกับจิ่วเยี่ยนั้น เนื่องจากพลังวิญญาณในเผ่ามังกรไม่ได้สูงขนาดนั้น ดังนั้นจึงไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสำหรับการฝึก
แต่ที่แห่งนี้มีมีทิวทัศน์ธรรมชาติมากมาย ดังนั้นจิ่วเยี่ยจึงพามู่เฉียนซีไปชมวิวทิวทัศน์ในทุก ๆ ที่
นายน้อยมังกรอัคคีอยากจะตามพวกเขาไปโดยตลอด แต่หลังจากได้รับบทเรียนจากจิ่วเยี่ยแล้ว ในที่สุดเขาก็ไม่กล้าที่จะไปเป็นก้างขวางคอของพวกเขา
ในอาณาเขตของเผ่ามังกรอัคคีอันร้อนระอุนี้ จิ่วเยี่ยก็ราวกับมีเครื่องปรับอากาศที่เย็นในตัวเอง ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้เขา และเข้าใกล้มากขึ้น…
“เย็นสบายจริง ๆ เลย!” ผิวของเขาเย็นราวกับก้อนน้ำแข็งก็มิปาน ทำให้มู่เฉียนซีไม่สามารถปล่อยมือไปจากเขาได้
มู่เฉียนซีนั้นเย็นสบายแล้ว แต่ร่างกายและหัวใจขององค์ชายจิ่วเยี่ยนั้นกลับร้อนผ่าวขึ้นอย่างไม่อาจเปรียบได้
เขามองดูมู่เฉียนซีอย่างลึกซึ้งและกล่าวว่า “ซีกำลังเอารัดเอาเปรียบข้า เมื่อไหร่จะเอาเปรียบข้าพอเสียที ข้าจะเอาเปรียบซีคืนแล้ว”
มู่เฉียนซีรีบเอามือออก แต่ถูกจิ่วเยี่ยดึงไว้
“ต่อสิ!” จิ่วเย่กล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง
“ขะ ข้าว่า ข้าว่าใช้พลังธาตุวารีทำให้เป็นน้ำแข็งมันยังง่ายกว่า ดังนั้นไม่ต้องการองค์ชายจิ่วเยี่ยแล้วล่ะ”
นางรู้สึกทึ่งในความรูปงาม หลงใหลในความรู้สึกสบายนั้น และนางไม่สามารถควบคุมมือของตัวเองได้ ซึ่งนี่เป็นปัญหาใหญ่มาก
“แต่ข้าต้องการเจ้า!”
จิ่วเยี่ยก้มศีรษะลง รั้งมือทั้งสองข้างของนางไว้ และจูบนาง
“อือ…อือ…” มู่เฉียนซีถูกเขาพัวพันและไม่สามารถสลัดหลุดได้
หลังจากจูบเสร็จแล้ว องค์ชายจิ่วเยี่ยก็กล่าวว่า “จะต่อ หรือจะให้ข้าลงมือ”
ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว มู่เฉียนซีแอบกัดฟันกรอด จากนั้นก็กล่าวว่า “ตกลง ๆ! ข้าจะจับเจ้าต่อ ข้าจะบีบเจ้าให้ตายเลย!”
มู่เฉียนซีอยากจะบีบจิ่วเยี่ยให้ตายจริง ๆ แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นราวกับหยกน้ำแข็งก็มิปาน ไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดเอาไว้เลย
จิ่วเยี่ยกล่าวถามว่า “ซี พอแล้วหรือยัง?”
“ยังไม่พอ อยากให้ข้าหยุด เจ้าฝันไปเถอะ!”
หลังจากนี้เจ้าหมอนี่ก็จะทวงหนี้แล้ว ตอนนี้นางต้องการเอาให้เพียงพอถึงจะคุ้ม
“อืม! ทำต่อ!” น้ำเสียงของจิ่วเยี่ยยิ่งทวีความแหบแห้งขึ้น
แต่ตอนหลัง มู่เฉียนซีก็สูญเสียอำนาจในการเป็นผู้ควบคุม และนางก็แทบจะสูญเสียการควบคุมไปแล้ว
นางตะโกน “จิ่วเยี่ย เจ้าพอได้แล้ว”
“ซี ยังไม่พอ!”
“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้!”
“หยุดอะไรกันเล่า”
“……”
อย่างไรเสีย จิ่วเยี่ยก็กลับมาทวงหนี้อันเข้มข้นของเขาคืน รวมถึงสิ่งที่มู่เฉียนซีได้พูดเอาไว้ เขาจะต้องเอาคืนมาให้ครบ
เกาะมังกรอัคคีนับว่าอยู่ใกล้มาก แต่ไม่มีผู้ใดรบกวนพวกเขาทั้งสองคนเลย
เจ็ดวันผ่านไป หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีมาและกล่าวว่า “สถานที่ฝึกฝนได้เปิดขึ้นแล้ว มังกรทองน้อยนั้นออกมาแล้ว”
เมื่อพวกเขาไปรอรับมังกรทองน้อยที่ทางเข้า พวกเขาเห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กผู้หนึ่งจมอยู่ในกองเลือด
เสื้อผ้าสีดำนั้นถูกย้อมเป็นสีแดงเข้ม และหมอยาของเผ่ามังกรอัคคีก็รีบชิงไปก่อนมู่เฉียนซี
เขากล่าวว่า “ได้รับบาดเจ็บมากเกินไป และสูญเสียเลือดมากเกินไป ต่อให้ช่วยชีวิตได้ก็เกรงว่าความแข็งแกร่งของเด็กผู้นี้ก็คงจะลดลงกลับไป ครั้งนี้หัวหน้าเผ่าผิดพลาดแล้ว!”
หลังจากที่เขากล่าวจบ หัวหน้าเผ่ายังไม่ทันจะได้ตอบ เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“เจ้าถอยออกไปก่อน”
มู่เฉียนซีหยิบเข็มยาออกมาสามเข็ม เข็มหนึ่งแทงลงไปที่หัวใจของเฮยเย้า และอีกสองเข็มก็แทงลงไปที่แขนทั้งสองข้างของเขา
หมอยากล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้า นี่เจ้าทำอะไร?”
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้าเป็นสหายของเฮยเย้า และเป็นนักปรุงยาคนนึงด้วย อาการบาดเจ็บของเฮยเย้ามอบให้เป็นหน้าที่ข้าเป็นคนจัดการ ตรงนี้ไม่มีหน้าที่ที่เจ้าต้องทำแล้ว”
ในตอนนี้เฮยเย้าหมดสติไปก็ได้ลืมตาขึ้นมาแล้ว และพบว่ามู่เฉียนซีอยู่ตรงหน้าเขา เขายิ้มด้วยความวางใจ จากนั้นก็หมดสติไปอีกครั้ง
หมอยาผู้นั้นเห็นมู่เฉียนซีรักษาบาดแผลภายนอกให้กับเฮยเย้าอย่างสวยงาม จากนั้นก็ป้อนยาให้กับเขา
เขารู้สึกได้ว่ามังกรทองน้อยที่กำลังจะตายนั้น ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว
“วิเศษ วิเศษ วิเศษมาก! ท่าน โปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่านด้วย!” หมอยาผู้นี้กล่าวด้วยความตื่นเต้น
มู่เฉียนซีรู้สึกเพียงแค่ว่ามีอีกาจำนวนนับไม่ถ้วนบินอยู่เหนือหัวของนาง มังกรอัคคีเหล่านี้พอพบเห็นผู้ใดที่แข็งแกร่งว่า ฝีมือเก่งกาจกว่าก็จะคารวะขอเป็นศิษย์ไปหมดเลยอย่างนั้นเหรอ
เมื่อเห็นหมอยาผู้นี้จะคารวะขอเป็นศิษย์ นายน้อยมังกรอัคคีก็โกรธเกรี้ยวขึ้น
“เจ้า นี่เจ้าหลบไปไกล ๆ เลยนะ เรียงตามลำดับเข้าใจหรือไม่ เจ้ามันมาทีหลัง นี่เป็นถึงท่านอาจารย์หญิงในอนาคตของข้านะ เจ้าคิดจะแย่งข้าอย่างนั้นเหรอ”
“พาเฮยเย้าไปดูแลให้ดี ไป!”
“ขอรับ!”
หลังจากที่เฮยเย้าถูกส่งตัวไป มู่เฉียนซีก็มองไปที่หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวและกล่าวว่า “หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคี นี่คือสิ่งที่เจ้าบอกว่าไม่มีอันตรายอย่างนั้นเหรอ?”
“หากไม่มีข้าอยู่ ผลลัพธ์มันจะเป็นเช่นไร”
หัวหน้าเผ่ามังกรอัคคีกล่าว “ครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุ บางทีนี่อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอายุยังน้อยและพลังก็อ่อนแอมากก็ได้ แต่นี่เป็นความผิดพลาดของพวกเรา ข้าจะชดใช้ให้”
นายน้อยมังกรอัคคีกล่าวว่า “ข้าเองก็เคยเข้าไปมาก่อน! หากมีอันตรายเช่นนี้จริง ๆ ต่อให้ท่านพ่อข้าเป็นคนใจดำมากเพียงใดก็ไม่มีทางให้ข้าเข้าไปแน่นอน คาดว่ามันจะเป็นอุบัติเหตุแน่นอน!”
เกิดอะไรขึ้นข้างในนั้นกันแน่ คาดว่ามีเพียงแค่เฮยเย้าเท่านั้นที่รู้ กว่าเขาจะตื่นขึ้นมาก็วันพรุ่ง มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หากมันเป็นความผิดพลาดของเผ่ามังกรอัคคีของพวกเจ้าจริง ๆ ที่ทำให้เฮยเย้าได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ถึงแม้ว่าพวกเราจะขอความช่วยเหลือจากพวกเจ้า แต่เรื่องนี้ก็ไม่มีทางให้จบไปเช่นนี้ได้แน่นอน”
