ต้องรีบหาอารองให้เจอโดยเร็วที่สุด!
ร่างในชุดม่วงเคลื่อนไหวไปมาในทุ่งรกร้างสีแดงฉานแห่งนี้ ความเร็วของมู่เฉียนซีนั้นรวดเร็วมาก แต่นางกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังตามนางอยู่
มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ออกมา!”
รอบ ๆ บริเวณไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ แม้แต่น้อย
ถึงแม้ว่าพลังจิตของนางจะได้แผ่ซ่านออกไปค้นหาเป็นวงกว้างมาก แต่ก็ยังคงหาไม่เจอว่าสิ่งใดกำลังตามนางอยู่
ที่แห่งนี้เป็นทุ่งรกร้างสีแดงฉานแห่งหนึ่ง บริเวณรอบ ๆ รกร้างอ้างว้างไร้ผู้คน แต่มู่เฉียนซีกลับพบของดีบางอย่างเข้าแล้ว
“หญ้าอัคคีสวรรค์!”
“ผลอัคคีสวรรค์!”
“……”
สมุนไพรวิญญาณ! ล้วนแต่เป็นสมุนไพรวิญญาณพลังธาตุอัคคีทั้งสิ้น มีอายุมากเลยทีเดียว
นับตั้งแต่ได้ปล้นสวนสมุนไพรของตำหนักตงจี๋มาได้ นางมีสมุนไพรวิญญาณพลังธาตุน้ำแข็งจำนวนไม่น้อย และนางก็ยังขาดสมุนไพรวิญญาณพลังธาตุอัคคีอยู่พอดี
ในเมื่อได้พบเจอเข้าเช่นนี้แล้ว มู่เฉียนซีไม่ปล่อยให้หลุดมือไปได้แน่นอน
ด้วยพลังธาตุอัคคีที่เข้มข้นมากในตอนนี้ มู่เฉียนซีย่อมรู้ดีว่าสถานที่ซ่อนของล้ำค่าอย่างกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์นั้นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่แน่นอน
ต่อให้อยู่ใกล้ แต่มู่เฉียนซีก็ยังไม่รู้ว่าจะจับต้นชนปลายเช่นไร นางจึงทำได้เพียงแค่เดินไปบริเวณรอบ ๆ เท่านั้น
ระหว่างทางได้เจอกับสมุนไพรวิญญาณมากมายเพียงนี้ นางควรจะดีอกดีใจ แต่ในตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของอารอง มู่เฉียนซียังอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
หากอารองได้เจอกับเจ้าพิฆาตวิญญาณนั่น ผลลัพธ์นางไม่อยากจะคาดคิดเลย
มู่เฉียนซีพลางรีดไถสมุนไพรวิญญาณเหล่านี้ พลางตามหาคน
ต่อมาเสียง ฟ่อ! ก็ดังขึ้น เงาสีแดงพุ่งออกมาจากข้างกายมู่เฉียนซี
ถึงแม้ว่าเจ้านี่จะไม่ได้ดูอันตราย แต่มู่เฉียนซีก็โจมตีไปด้วยสัญชาตญาณ
“มังกรวารีพิฆาต!”
มังกรสีฟ้าอันเย็นยะเยือกพุ่งออกไปพัวพันกับเงาสีแดงนั้น
มู่เฉียนซีเห็นเจ้างูอัคคีน้อยตัวหนึ่งร่วงตกลงมาจากกลางอากาศ ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นมองนางด้วยท่าทีที่นางสงสารราวกับมันกำลังจะร้องไห้ออกมาได้ตลอดเวลาก็มิปาน
มู่เฉียนซีตกใจผงะไป “เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย”
เป็นเจ้างูน้อยที่ปลุกนางให้ตื่นตัวนั้น
“เจ้าตามข้ามาตลอดเลยเหรอ?”
พลังจิตของนางแข็งแกร่งมาก ความรู้สึกก็ไวต่อสิ่งโดยรอบ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะหาเจ้างูน้อยตัวนี้ไม่เจอ
แม้แต่สัตว์วิญญาณระดับหนึ่งมันก็ดูไม่เหมือน แต่สามารถปรากฏตัวขึ้นในสถานที่แปลกประหลาดแห่งนี้ได้ นั่นหมายความว่ามันไม่ใช่สัตว์วิญญาณธรรมดา
มันค่อย ๆ ลุกขึ้น หัวเล็ก ๆ นั้นพยักหน้าลงอย่างช้า ๆ จากนั้นก็เข้าใกล้มู่เฉียนซีด้วยความระมัดระวัง
เจ้างูน้อยตัวนี้ดูไปแล้วก็อ่อนแอมาก ไม่มีความก้าวร้าวเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นทั้งน่าสงสาร ทั้งเต็มไปด้วยความใกล้ชิด
ปากเล็ก ๆ นั้นของมันดึงแขนเสื้อมู่เฉียนซีเบา ๆ แต่เรี่ยวแรงของมันนั้นไม่เพียงพอที่จะดึงมู่เฉียนซีได้
มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “เจ้าจะพาข้าไปไหน ?”
มันอ้าปากแลบลิ้น ฟ่อ ฟ่อ ฟ่อ… แต่มันไม่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ มู่เฉียนซีไม่เข้าใจ
“ข้ามีเรื่องต้องทำ อยู่เล่นกับเจ้าไม่ได้หรอกนะ เจ้าค่อย ๆ เล่นไปคนเดียวก็แล้วกัน!”
ฟ่อ ฟ่อ ฟ่อ…งูตัวเล็กเท่านี้ เมื่อร้องไห้ขึ้นมาแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าน้ำตาของมันจะใหญ่เท่าเม็ดถั่ว
มันร้องห่มร้องไห้และมองมู่เฉียนซีด้วยท่าทางที่น่าสงสารจับใจ
มู่เฉียนซีรู้สึกใจอ่อนกับเจ้างูน้อยตัวนี้แล้ว นางกล่าว “ไปไกลไม่ได้นะ อีกอย่าง หากเจ้ากล้าหลอกข้าแล้วละก็ ข้าจะบดขยี้หัวของเจ้าให้แหลกเลยคอยดู!”
เมื่อมันได้ยินคำขู่ของมู่เฉียนซีก็ตัวสั่นด้วยความกลัวเล็กน้อย จากนั้นมันก็พุ่งตัวออกไปและนำทางมู่เฉียนซีไป
มันนำทางมู่เฉียนซีไปถึงริมหน้าผา มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?”
สุดท้ายเจ้างูน้อยตัวนี้ก็กลายร่างเป็นเงาร่างสีแดง และเคลื่อนไหวไปมาใต้หน้าผา ไม่นานนักมันก็เอาเห็ดหลินจือดอกหนึ่งขนาดใหญ่กว่าร่างของมันสิบเท่ามา
“เห็ดหลินจืออัคคีหมื่นปี สมุนไพรขั้นสวรรค์!” มู่เฉียนซีกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ
มันยื่นเห็ดหลินจืออัคคีหมื่นปีให้มู่เฉียนซี และเคลื่อนไหวลงไปอีกครั้ง จนกระทั่งนำบัวอัคคีมาให้มู่เฉียนซี
“หัวใจบัวอัคคีหมื่นปี สมุนไพรขั้นสวรรค์!”
มู่เฉียนซีตื่นเต้นมาก และดูเหมือนว่าเจ้านี่ก็ได้รับกำลังใจเช่นกัน มันจึงลงไปอีกครั้ง
สิ่งที่มันนำขึ้นมาให้มู่เฉียนซีล้วนแต่เป็นสมุนไพรขั้นสวรรค์พลังธาตุอัคคีทั้งสิ้น นี่เป็นของล้ำค่าอย่างแน่นอน
เมื่อเทียบกับสมุนไพรวิญญาณเหล่านี้แล้ว สิ่งของที่แย่งชิงกันในป่าด้านนอกเหล่านั้นยังด้อยกว่ามาก
อย่างไรเสียเจ้างูน้อยตัวนี้ก็ยังเล็กมาก การเลื้อยไปตามหน้าผาเพื่อเอาสมุนไพรวิญญาณขั้นสวรรค์มากมายมาให้มู่เฉียนซีเช่นนี้ ลำบากมันแล้ว
มู่เฉียนซีเอายาลูกกลอนบางส่วนออกมา “เจ้างูน้อย ลำบากเจ้าแล้ว เอาขนมไปกิน”
หากคนอื่นเห็นเข้าคงจะช้ำใจไม่น้อย ขนม! ยาลูกกลอนขั้นปฐพีกลายเป็นขนมไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว
เจ้างูน้อยวนรอบกายมู่เฉียนซีมองดูยาลูกกลอนนั้น จากนั้นก็มองมู่เฉียนซีด้วยตาคลอพลางส่ายหน้า
มู่เฉียนซีกล่าว “ไม่อยากกินเหรอ!”
มันรีบพยักหน้าทันใด มันไม่ชอบของสิ่งนี้ เพราะไม่เป็นประโยชน์ต่อมัน
“แต่เจ้าเหนื่อยมากแล้ว ข้าก็ไม่อยากใช้งานเจ้าฟรี ๆ หรอกนะ งั้นเจ้าดื่มอะไรสักหน่อยก็ได้”
ไม่กินยาลูกกลอน มู่เฉียนซีจึงเอาโอสถ (ยาน้ำ) อย่างดีออกมา
โอสถนี้ในหอหมอปีศาจ ต่อให้หมื่นหยกวิญญาณก็ยากที่จะได้ไป
ในโอสถนี้ยังมีพลังธาตุวารีที่ละเอียดอ่อนอยู่ด้วย สิ่งมีชีวิตพลังธาตุอัคคีทั่วไปคาดว่าจะไม่ชอบมัน แต่เจ้างูน้อยตัวนี้กลับตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง
ดวงตาของมันเปล่งประกายขึ้นพลางพุ่งออกไปและเริ่มดื่มโอสถนั้นของมู่เฉียนซีอย่างรวดเร็ว
มู่เฉียนซีรู้สึกว่ามันมีขนาดตัวที่เล็ก และโอสถที่ให้มันนั้นก็เป็นโอสถที่มีรสชาติดีที่สุด ถึงแม้ว่าพลังธาตุอัคคีจะไม่ค่อยเหมาะกับร่างของมัน แต่ดูเหมือนว่าเจ้างูน้อยตัวนี้จะชื่นชอบโอสถที่นางมอบให้
มันมองมู่เฉียนซีด้วยความกระหาย มู่เฉียนซีกล่าวว่า “จะเอาอีกเหรอ! เอาไป!”
ถึงแม้ว่าร่างของมันจะเล็ก แต่มันก็ไม่ได้ดื่มน้อยเหมือนร่างกาย เพียงชั่วครู่เดียวมันดื่มไปถึงหกขวด
หากโม่จิ่นเห็นเข้ามีหวังต้องร้องห่มร้องไห้แน่นอน หัวหน้าหอทำเช่นนี้มันเป็นการสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว นี่มันไม่ต่างจากเครื่องดื่มราวฟ้ากับดินเชียวนะ!
เอิ๊ก! หลังจากดื่มจนอิ่มหนำสำราญแล้วเจ้างูน้อยตัวนี้ก็ส่งเสียงเรอออกมา
“กินอิ่มแล้วก็ทำงานให้ข้าด้วยล่ะ”
เจ้างูน้อยตัวนี้ดื่มจนอิ่มหนำสำราญแล้ว บอกให้ทำสิ่งใดมันก็ทำ มันเก็บเอาของล้ำค่ามาให้มู่เฉียนซีไม่น้อยเลย
และแน่นอนว่าสมุนไพรวิญญาณใต้หน้าผานี้ใช่ว่าจะมีมากมายจนเก็บไม่หมด จู่ ๆ มู่เฉียนซีก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอันเย็นยะเยือกที่ลอยออกมาจากใต้หน้าผา
มู่เฉียนซีเห็นงูอัคคีตัวหนึ่งขนาดใหญ่กว่าเจ้างูน้อยตัวนี้ถึงพันเท่า พุ่งเข้าใกล้เจ้างูน้อยตัวนี้อย่างรวดเร็ว
มู่เฉียนซีรีบตะโกนขึ้นว่า “เจ้างูน้อยรีบหลบเร็วเข้า!”
“มังกรวารีพิฆาต!” มังกรวารีสีฟ้าอันยะเยือกพุ่งออกไปพัวพันกับงูอัคคีตัวใหญ่ตัวนั้น
แต่เจ้านี้อย่างน้อยก็ต้องเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหกแน่นอน มันใช้การป้องกันอันแข็งแกร่งขวางการโจมตีของมู่เฉียนซี
และสิ่งที่แย่กว่านั้นก็คือเจ้างูน้อยนั่นไม่ฉวยโอกาสที่นางโจมตีหนีไป แต่กลับจ้องไปที่มังกรวารีอันสง่างามตัวนั้นด้วยแววตาที่เปล่งประกาย
สุดท้ายงูอัคคีตัวใหญ่นั้นได้อ้าปากกลืนเจ้างูน้อยเข้าไป
สีหน้าของมู่เฉียนซีพลันเปลี่ยนไปทันที “เจ้างูน้อย!”
ถึงแม้ว่าเพิ่งจะรู้จักกับเจ้างูน้อยตัวนั้นได้ไม่นาน แต่มันก็น่ารักมาก เก็บสมุนไพรวิญญาณพลังธาตุอัคคีขั้นสวรรค์ให้นางไม่น้อยเลย และนางก็ชื่นชอบมันแล้ว
นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะถูกงูอัคคีตัวใหญ่กลืนเข้าไปต่อหน้าต่อตานางเช่นนี้
ตัวมันเล็กปานนั้น ถูกกลืนกินเข้าไปคาดว่าจะหายไปในทันที ในใจของมู่เฉียนซีรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย และดวงตาของนางก็เย็นยะเยือกขึ้น!
“สมควรตาย! ข้าจะสับเนื้อเจ้าให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น!”
มู่เฉียนซีเอากระบี่ยาวออกมาและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เงาจันทราหนาวเหน็บ!”
