ผึ้งปีศาจแพร่กระจายออกไป สีหน้าของคนอีกสี่สำนักศึกษาใหญ่มืดครึ้มลง
“บ้าเอ๊ย! ผึ้งปีศาจ ใครกันที่เรียกผึ้งปีศาจมา”
“รีบวิ่งเร็ว!”
ผึ้งปีศาจแพร่กระจายไป นอกจากสำนักศึกษาแคว้นชิงแล้ว สำนักศึกษาอื่น ๆ อีกสี่แห่งก็ถูกลิขิตให้ตกอยู่ในอันตรายพลันพ่ายแพ้อย่างยับเยิน และแล้ว… ในที่สุดผึ้งปีศาจก็กระจายตัวมาถึงสถานที่ที่กลุ่มของนักเรียนจากสำนักศึกษาแคว้นจื่อเยี่ยอยู่
“กรี๊ด! นั่นอะไร ? โอ้สวรรค์! นั่นมันตัวอะไรกัน ?!” มู่หรูอวิ๋นกรีดร้อง
ซวนหยวนชิงอวิ๋นกล่าวเสียงหนักแน่น ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาว่องไวไม่มีใครเทียบ “มันคือผึ้งปีศาจ รีบหนีเร็วเข้า!”
“บุปผาหลั่งสายฝน!”
“โล่วิญญาณวารี!”
— ตูม! ตูม! —
พวกเขาพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อต้านฝูงผึ้งปีศาจเหล่านี้ แต่จํานวนผึ้งปีศาจมีมากเกินไป มู่เฉียนซีมองซวนหยวนชิงอวิ๋นก่อนจะกล่าวว่า… “อวิ๋นอ๋อง ปกป้องข้าเป็นเวลาสามลมหายใจ ข้าเชื่อว่าท่านสามารถทําได้”
เงาร่างสีขาวเงินราวสีของพระจันทร์พุ่งมาขวางมู่เฉียนซีไว้ เขาพยักหน้า “ได้”
ในช่วงวิกฤติเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่าองค์ชายสามที่ไม่แยแสกับทุกเรื่อง จะปกป้องมู่เฉียนซีอย่างระมัดระวังได้ ขณะเดียวกันนั้นซวนหยวนหลี่เทียนรู้สึกร้อนรน รีบวิ่งไปหาซวนหยวนชิงอวิ๋นเพื่อรับมือกับผึ้งปีศาจเหล่านี้ด้วย
“พี่สาม ข้าจะปกป้องซีเอ๋อร์เอง!”
ซวนหยวนชิงอวิ๋นไม่สนใจเขา พลังวิญญาณอันมหาศาลพลันแผ่กระจายออกไปปิดกั้นผึ้งปีศาจที่พุ่งเข้ามา เขากล่าวอย่างเฉยเมย “น้องเจ็ด เจ้าไปปกป้องผู้หญิงของเจ้าจะดีกว่า”
“อ๊า!”
ทันใดนั้นมู่หรูอวิ๋นร้องโหยหวน นางไม่มีความแข็งแกร่งดั่งมู่หรูเหยียน หากนางสูญเสียการป้องกันจากซวนหยวนหลี่เทียนไป นางย่อมไม่มีทางต้านทานการโจมตีของผึ้งปีศาจนี้ได้เลย โชคร้ายนัก! เวลานี้ใบหน้าของนางถูกผึ้งปีศาจต่อยเข้าให้แล้ว
มู่หรูอวิ๋นตะโกนเสียงดัง “กรี๊ด! พี่หลี่เทียน ช่วยข้าด้วย…”
“อวิ๋นเอ๋อร์!” ซวนหยวนหลี่เทียนไม่รอช้า รีบวิ่งไปหานางอย่างกระวนกระวายใจ
ขณะนั้น มู่เฉียนซีก็หยิบขวดยาออกมานับไม่ถ้วน รีบเริ่มปรุงยา ครบเวลาสามลมหายใจแล้ว ซวนหยวนชิงอวิ๋นรักษาสัญญาของพวกเขา เขาไม่ให้ผึ้งปีศาจทําร้ายนางได้แม้เพียงปลายเล็บ
มู่เฉียนซีโยนขวดยาขึ้นไปในอากาศ เมื่อพลังวิญญาณหมุนไปรอบ ๆ นางตะโกนอย่างเย็นชาว่า “บุปผาหลั่งสายฝน!”
— เพล้ง! —
เสียงหนึ่งดังขึ้น ขวดยานั่นแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในขวดยาเต็มไปด้วยพลังวิญญาณวารีของมู่เฉียนซี
— ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ! —
ผึ้งปีศาจมีพิษทั้งหมดตกลงบนพื้น แม้จะยังมีชีวิตอยู่ พวกมันก็ไม่กล้าเข้าใกล้พวกมู่เฉียนซีอีก มู่เฉียนซีแสยะยิ้ม กล่าวว่า “อา… ดูเหมือนว่ายาฆ่าแมลงนี่จะใช้ได้”
มู่เฉียนซีผสมออกมาอีกขวด โรยลงบนร่างกายของตัวนางเอง จากนั้นส่งมันให้กับซวนหยวนชิงอวิ๋นและกล่าวว่า “อวิ๋นอ๋อง พ่นนิดเดียวผึ้งปีศาจเหล่านี้ก็ไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว”
นอกจากซวนหยวนหลี่เทียนและมู่หรูเหยียน คนอื่น ๆ ล้วนถูกผึ้งปีศาจต่อยจนสลบไป มู่เฉียนซีล้างพิษให้อีกห้าคนก่อน ส่วนมู่หรูอวิ๋น นางขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจว่านางจะมีชีวิตอยู่หรือตาย
“มู่เฉียนซี ยาแก้พิษของอวิ๋นเอ๋อร์ล่ะ ?” ซวนหยวนหลี่เทียนถามเสียงดัง
มู่เฉียนซี “ข้าให้ยาแก้พิษกับคนอื่น นั่นเพราะทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้น ส่วนมู่หรูอวิ๋น ข้าเกลียดนาง เช่นนั้นข้าก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะล้างพิษให้คนที่น่ารําคาญเช่นนาง นางเป็นผู้หญิงของเจ้า เจ้าหาวิธีจัดการเองแล้วกัน”
ซวนหยวนหลี่เทียน “ซีเอ๋อร์ เจ้าเกลียดนางเพราะข้าหรือ ?”
เวลานี้เขาไม่สนใจสถานการณ์ของมู่หรูอวิ๋นแล้ว เพียงต้องการคำตอบที่ออกมาจากปากของมู่เฉียนซี
มู่หรูเหยียนกล่าวอย่างอ่อนแรง “ซีเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้เพิกเฉยเพียงเพราะความแค้นส่วนตัวจนไม่คำนึงถึงส่วนรวมเลย… ข้ารู้ว่าซีเอ๋อร์ไม่ใช่คนเช่นนั้น เจ้าจะต้องให้ยาแก้พิษกับอวิ๋นเอ๋อร์อย่างแน่นอน”
มู่เฉียนซีโบกมือไม่อยากจะใส่ใจ “เสียใจด้วย ข้าไม่สนใจ”
“เดี๋ยวอีกไม่นานคนอื่น ๆ ก็จะได้สติขึ้นมาแล้ว มู่หรูเหยียน เจ้าเป็นคนใจดีก็อยู่ที่นี่เพื่อดูแลพวกเขาเถอะ”
นางมองไปที่ซวนหยวนชิงอวิ๋นก่อนจะกล่าว “อวิ๋นอ๋อง อยากรู้หรือไม่ว่าใครกันที่แอบปล่อยผึ้งปีศาจมาจัดการพวกเรา ?”
ซวนหยวนชิงอวิ๋นพยักหน้า “ใคร ?”
ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งพุ่งออกมา คือซวนหยวนหลี่เทียนผู้ซึ่งไม่อยากให้ทั้งสองคนอยู่ตามลำพัง แต่ก็จำต้องกลับไปเพราะเสียงมู่หรูเหยียนที่เรียกขึ้นมา
มู่หรูเหยียนนางกล่าวอย่างกังวล “องค์ชายหลี่เทียน ร่างกายของน้องหรูอวิ๋นร้อนมาก รีบคิดหาวิธีเร็วเข้า!”
เวลาเดียวกันนั้น มู่เฉียนซีเห็นกลุ่มคนที่ถูกผึ้งปีศาจจัดการจนยับเยิน นางพุ่งเข้าไปฉวยเอาป้ายหยกของพวกเขามาอย่างไม่เกรงใจ ป้ายถูกฉวยออกไปจากมือแล้ว ทันใดนั้นทั้งสองรู้สึกว่ามีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา มู่เฉียนซีและซวนหยวนชิงอวิ๋นไม่รอช้า สบตากันก่อนจะหายไปในพริบตา
เป็นกลุ่มของจางจวินที่เดินเข้ามา
จางจวินยิ้ม กล่าวว่า “พวกโง่ ๆ ของสำนักศึกษาหลัวหลินกับสำนักศึกษาชิงติ่งคิดว่าตัวเองร้ายกาจมาก ฮ่า ๆ ๆ สุดท้ายเจอผึ้งปีศาจเข้าไปก็แย่ สะใจนัก!”
“ใช่! เห็นพวกเขาถูกผึ้งปีศาจต่อยจนหน้าบวมกลายเป็นหัวหมู สะใจจริง ๆ”
“เราเก็บพวกมันได้สองกลุ่มแล้ว ยังมีอีกห้ากลุ่ม อีกไม่นานพวกเราก็จะได้อันดับหนึ่งและจบการแข่งขันครั้งนี้อย่างสวยงาม”
“พี่ใหญ่! ดูสิ ตรงนั้นมีอีกกลุ่มหนึ่ง”
ทว่าเมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ก็ต้องตะลึงตาค้าง
“พี่ใหญ่ แผ่นป้ายหยกของพวกเขาไม่อยู่ที่ตัว ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนมาแย่งไปก่อนพวกเรา”
“ใครกัน ? พวกมันไม่ได้ถูกผึ้งปีศาจจัดการรึ ? แต่ว่าพวกนั้นคงยังไปได้ไม่ไกล ต้องจับพวกนั้นให้ได้!”
“ใช่! ช่างบังอาจนัก แย่งของที่เป็นของพวกเรา”
มู่เฉียนซีนำถุงยายัดใส่มือซวนหยวนชิงอวิ๋น นางรู้ว่าอวิ๋นอ๋องเป็นคนฉลาด ไม่จําเป็นต้องให้นางพูด เขาก็รู้ว่าต้องทําอย่างไร
มู่เฉียนซียิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นนางกล่าวกับพวกที่ปล่อยผึ้งปีศาจว่า “ไม่ต้องหาแล้ว เป็นพวกข้าเองที่เอาป้ายหยกของคนพวกนี้ไป”
พวกจางจวินตะลึงตกใจ “พี่ใหญ่ สองคนนี้เป็นคนของแคว้นจื่อเยี่ย พวกเขายังไม่ถูกกำจัด มันแปลกอย่างมาก”
“ใช่!”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ” มู่เฉียนซีแค่นเสียง “ไม่ว่าพวกข้าจะไม่ถูกกําจัดไปด้วยเหตุผลใดก็ตาม แต่ตอนนี้พวกข้าจะกำจัดพวกเจ้าแล้ว ลงมือ!”
ทันใดนั้น ถุงยาทั้งสองในมือซวนหยวนชิงอวิ๋นถูกโยนขึ้นไปกลางอากาศ — ตูม! —
เสียงหนึ่งดังขึ้น ผงสีขาวร่วงหล่นลงมา
“แค่ก ๆ ๆ นี่มันอะไรกัน ?!”
“อ๊าก! ระวัง มันมีพิษ” มู่เฉียนซีเรียกซวนหยวนชิงอวิ๋น “อวิ๋นอ๋อง พวกเรารีบวิ่งเร็วเข้า!”
เมื่อมู่เฉียนซีและซวนหยวนชิงอวิ๋นออกมาจากระยะที่จะถูกผงพิษนี้ จางจวินกล่าววาจาเย็นชา “ใจเย็น ๆ ก่อนพวกเรา ไม่ต้องตื่นตกใจไป ผงนี้ไม่มีพิษหรอก พวกมันเพียงแค่ขู่ให้กลัวเท่านั้น รีบจับมันเร็วเข้า! อย่าปล่อยให้สองคนนั้นหนีไปเด็ดขาด”
“ได้!”
ขณะที่มู่เฉียนซีวิ่งไป นางก็มองหาสถานที่ที่เสียงของผึ้งปีศาจหนาแน่นที่สุดไปด้วย
ในไม่ช้านางก็พบสถานที่รวมตัวของผึ้งปีศาจ ทันทีที่จางจวินไล่ตามมา เขาก็เห็นผึ้งปีศาจสีดำอยู่ตรงหน้าจึงยิ้มก่อนจะกล่าวอย่างชอบใจ “เอ้า หนีสิ เหตุใดพวกเจ้าไม่หนีล่ะ ?!”
จางจวินคิดว่าสองคนจากแคว้นจื่อเยี่ยอยู่ด้านหลังโดยมีผึ้งปีศาจอยู่ด้านหน้า ทั้งสองคนนี้ต้องตายอย่างแน่นอน แม้พวกเขาจะรอดจากการตามล่าของผึ้งปีศาจมาได้ แต่ตอนนี้เจอผึ้งปีศาจมากมายเป็นฝูงใหญ่อยู่ตรงหน้า หากไม่ตายก็คงแปลก
มู่เฉียนซียกยิ้มมุมปาก “พวกเราไม่จำเป็นต้องหนี คนที่ต้องหนีคือพวกเจ้าต่างหาก”
เวลานี้เอง เสียงตะโกนดังขึ้น “พี่ใหญ่! ท่าไม่ดีแล้ว ดูสิ…”
— หึ่ง! หึ่ง! หึ่ง! —
ปลายทางที่นิ้วของนักเรียนที่เป็นพวกของจางจวินชี้ คือฝูงผึ้งปีศาจที่ข้ามหัวพวกมู่เฉียนซีมา พวกมันมุ่งหน้าไปยังกลุ่มคนในสำนักศึกษาแคว้นชิง
