ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ – ตอนที่ 472 แย่งชิงองค์รัชทายาทเซี่ย

คนตรงหน้านี้แบ่งออกเป็นสองฝ่าย!

ฝ่ายหนึ่งเป็นคนของสำนักอวิ๋นเยียน มู่เฉียนซีทำให้องค์หญิงน้อยของพวกเขาบาดเจ็บสาหัส แน่นอนว่าพวกเขาต้องโกรธมาก

ส่วนอีกฝ่ายมีเพียงคนแค่ไม่กี่คน แต่เคารพพวกเขาสามคนมาก มู่เฉียนซีกลายเป็นดาวเด่นในใจของพวกเขาไปแล้ว

อวิ๋นปู้ป้ายยิ้มพลางกล่าว “ดูเหมือนจะมากันครบแล้วนะ เช่นนั้นก็เปิดดินแดนลึกลับได้แล้วหล่ะ! ”

ผู้อาวุโสของตระกูลเชียนที่คอยพิทักษ์เหล่านั้นก็ได้เปิดค่ายกลขึ้น!

“องค์รัชทายาท! ”

ไม่ใช่เพียงแต่ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์เท่านั้นที่สามารถเปิดดินแดนลึกลับนี้ได้ แต่ยังต้องการสิ่งที่สำคัญสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือสายเลือดโดยตรงของตระกูลเชียน

เชียนอ้าวเซี่ยย่างเท้าเดินไปด้านหน้า จากนั้นก็กรีดนิ้วมือตัวเอง!

เลือดสีแดงสดหยดลงในค่ายกล ทั่วทั้งมิติก็เกิดความวิปริตขึ้น

ผู้อาวุโสผู้พิทักษ์ของตระกูลเชียนต่างก็ตกใจผงะไป “นี่มัน……”

“เพียงแค่เลือดหยดเดียว! ”

“นึกไม่ถึงเลยว่าเลือดขององค์รัชทายาทจะบริสุทธิ์ถึงเพียงนี้! ”

หลังจากทำหน้าที่เสร็จสิ้น เชียนอ้าวเซี่ยก็เดินกลับไปและกล่าวอย่างน่าสงสารว่า “เสี่ยวซีซี ข้าเจ็บนิ้วจังเลยอ่ะ เจ้ารีบเข้ามาจูบนิ้วข้าหน่อยสิ! ”

ผู้อาวุโสเหล่านั้นกล่าวอย่างทอดถอนใจว่า “เห้อ! ช่างน่าเสียดาย สายเลือดบริสุทธิ์เช่นนี้แต่ไร้ปราณพลังไม่อาจฝึกฝนพลังวิญญาณได้”

“ฝึกฝนพลังวิญญาณไม่ได้ทีนึงแล้ว องค์รัชทายาทยังไม่มีความเป็นชายเลยแม้แต่น้อย สวรรค์จงใจจะทำลายล้างตระกูลเชียนของข้าหรือยังไงกัน? ”

เหล่าผู้อาวุโสถอนหายใจพลางเปิดผนึก!

ตูมมมมมมม!

ในที่สุดดินแดนลึกลับของราชวงศ์แคว้นเฉียนเซี่ยก็ถูกเปิดออก

อวิ๋นปู้ป้ายกล่าว “เข้าไปเถอะ! ระวังตัวกันด้วย”

“ขอรับ! ”

อัจฉริยะวัยเยาว์ที่คัดเลือกมาจากงานนักปรุงยาร้อยปีได้ย่างเท้าเข้าไปสู่ดินแดนลึกลับของแคว้นเฉียนเซี่ย ไม่รู้ว่าหนทางต่อจากนี้จะเจอกับความโหดร้ายทารุณในการสังหารมากน้อยแค่ไหน!

สมกับที่เป็นดินแดนลึกลับที่จักรพรรดิปิงเสว่หลิงตี้ค้นพบยิ่งนัก ทันทีที่ย่างกรายเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ อุณหภูมิก็ลดลงอย่างรวดเร็ว บริเวณรอบ ๆ หมื่นลี้ก็ถูกปิดผนึกไปด้วยผนึกน้ำแข็ง

มู่เฉียนซีพบว่ามีคนกลุ่มหนึ่งเดินตามมา นางจึงกล่าวว่า “พวกเจ้าตามข้ามาทำไม? ”

“ท่านอาจารย์มู่ ศิษย์เหล่านั้นของสำนักอวิ๋นเยียนมีเป้าหมายที่ไม่ดี เกรงว่าพวกนั้นคิดฉวยโอกาสแก้แค้นท่าน พวกเรามีพลังไม่แข็งแกร่งสักเท่าไหร่ กำลังคนก็น้อย แต่ก็พอจะขัดขวางเอาไว้ได้บ้าง! ”

มู่เฉียนซีกล่าวว่า “สาเหตุที่ฮ่องเต้เหวินเต๋อเปิดดินแดนลึกลับในครั้งนี้ ก็เพื่อที่จะให้อัจฉริยะของเซี่ยโจวได้ฝึกฝนหาประสบการณ์ ให้อัจฉริยะของเซี่ยโจวมีพลังที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น เพราะฉะนั้นพวกเจ้าควรจะทำตามความรู้สึกของตัวเอง และออกไปแสวงหาโอกาสที่ดีให้กับตัวเองถึงจะถูก”

“แต่ว่า……”

“ในเมื่อข้ากล้าเข้ามา คนของสำนักอวิ๋นเยียนก็ไม่มีทางทำอะไรข้าได้”

เชียนอ้าวเซี่ยก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมา “พวกเจ้ามีตาแต่หามีแววไม่ พวกเจ้าตามไปเช่นนี้แล้วข้ากับเสี่ยวซีซีจะเดินเล่นกันได้ยังไงเล่า! แยกย้ายกันไปให้หมด! แยกย้าย ๆ! ”

มุมปากของพวกเขากระตุกขึ้น เดินเล่น!

องค์รัชทายาท นี่เป็นดินแดนลึกลับของตระกูลท่านนะ! มีมรดกตกทอดมีสมบัติอันล้ำค่าตั้งมากมาย นึกไม่ถึงว่าท่านคิดเพียงแค่มาเดินเล่นกัน เช่นนี้จะดีเหรอ?

น่าหลานอวี้กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะปกป้องซีเอ๋อร์เอง”

ในขณะที่ล่องหนอยู่นั้น จู่ ๆ พวกเขาก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของจิตสังหาร!

มีองค์รัชทายาทผู้งดงามดุจดั่งบุปผา อีกทั้งยังมีจอมภูตพลังธาตุแสงอย่างคุณชายน่าหลานคอยปกป้องอยู่ พวกเขาอยู่ตรงนี้ก็ทำให้ดูเกะกะไม่สะดวก ดังนั้นจึงควรล่าถอยออกไปก่อนดีกว่า

หลังจากที่พวกเขาแยกจากไป ก็เหลือเพียงแค่มู่เฉียนซี เชียนอ้าวเซี่ยและน่าหลานอวี้สามคนเท่านั้น

มู่เฉียนซีหันไปมองเชียนอ้าวเซี่ยและกล่าวว่า “ที่นี่เป็นถิ่นของเจ้า เลือกตามความรู้สึกของเจ้าเถอะ! ”

เชียนอ้าวเซี่ยรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “เสี่ยวซีซีเชื่อใจข้าขนาดนั้นเลยเหรอ ตกลง ข้าจะไม่ทำให้เสี่ยวซีซีผิดหวังแน่นอน”

“จะมัวพูดไร้สาระอยู่อีกนานไหม ยังไม่รีบนำทางไปอีก! ” น่าหลานอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะดีนัก

ดินแดนแห่งนี้คือดินแดนลึกลับของแคว้นเฉียนเซี่ย และไม่ใช่สถานที่ที่ไร้อันตราย!

สัตว์ร้ายน้ำแข็งหิมะที่อยู่ตรงหน้า ความแข็งแกร่งใกล้เคียงกับพลังวิญญาณขั้นจักรพรรดิ ไม่ง่ายที่จะรับมือเลย!

“เสี่ยวซีซี เจ้าปกป้องข้าด้วยนะ! ” เชียนอ้าวเซี่ยหลบอยู่ด้านหลังมู่เฉียนซีด้วยความตกใจและมองมู่เฉียนซีด้วยสายตาที่น่าสงสาร

น่าหลานอวี้อยากจะตบเจ้าหมอนี่ให้ตายก็มิปาน สู้ไม่ได้ก็ไปหลบดีดีสิ เวลาน่าเสียวน่าขวานเช่นนี้ยังมีหน้ามาทำตัวออดอ้อนให้ซีเอ๋อร์สงสารอีก

สีหน้าของมู่เฉียนซีดำคล้ำ “เจ้าไปหลบให้ไกล ๆ หน่อย! ”

กระบี่มังกรเพลิงถูกชักออกมาจากฝัก เปลวไฟสีแดงเข้มพุ่งออกไปปะทะกับสัตว์ร้ายน้ำแข็งหิมะกลุ่มนั้น!

เปลวไฟสีแดงเข้มนั้นยับยั้งสัตว์ร้ายน้ำแข็งหิมะไว้ได้ ภายในชั่วพริบตาก็สามารถจัดการไปได้สามสี่ตัว!

ปัง! ปัง! ปังงงงง!

ถึงแม้ว่าเชียนอ้าวเซี่ยจะชอบแสร้งทำตัวเป็นคนที่น่าสงสาร แต่เขาก็ไม่เข้าไปรบกวนการต่อสู้ของมู่เฉียนซี ดังนั้นเขาจึงพาตัวเองไปหลบในที่ที่ปลอดภัยที่สุด

หลังจากที่จัดการกับเหล่าสัตว์ร้ายน้ำแข็งหิมะได้สำเร็จ แต่กลับได้เจอกับกลุ่มคนเลวบางกลุ่มเข้า ตอนนี้พวกเขายังไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับมู่เฉียนซี แต่สายตาของพวกเขาเพ่งเล็งไปที่เชียนอ้าวเซี่ย!

ถึงแม้ว่าเชียนอ้าวเซี่ยจะเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ในถิ่นของเขาเช่นนี้ เลือดของเขากลับมีประโยชน์มากในดินแดนแห่งนี้ ท่านรองเจ้าสำนักกำชับเอาไว้อย่างเด็ดขาดว่า ไม่ว่ายังไงก็ต้องนำตัวเชียนอ้าวเซี่ยไปให้ได้

“องค์รัชทายาท ท่านดูสองคนนั้นสิ ทิ้งท่านไม่สนใจไยดีท่านเลย ท่านไปกับพวกเราเถอะ! พวกเราสัญญาว่าจะดูแลท่านเป็นอย่างดี”

เชียนอ้าวเซี่ย “ข้าไม่ได้อยากไปกับพวกเจ้าสักหน่อย ข้าอยากไปกับเสี่ยวซีซี! ”

หญิงสาวในชุดสีแดงยาวก้าวเดินออกมาและกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ท่านดูสิ ท่านไปมาหาสู่กับนางนานขนาดนั้นแล้ว แม้แต่มือนาง นางก็ยังไม่ให้ท่านแตะเลยสักนิด ขอเพียงท่านไปกับพวกเรา ท่านอยากจะทำอะไรกับเม่ยเอ๋อร์ก็ย่อมได้ทั้งนั้น! ”

ขนตาของหญิงสาวผู้นี้ดุจดั่งแพรไหม เมื่อรู้ว่าเชียนอ้าวเซี่ยชอบสาวงาม พวกเขาจึงจัดการปัญหาให้ตรงจุด

เชียนอ้าวเซี่ยมองไปที่หญิงสาวผู้นั้นด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ และกล่าวว่า “คนอัปลักษณ์ผู้นี้โผล่มาจากไหนกัน ยังไม่ลากตัวออกไปให้พ้นหน้าข้าอีก”

คนอัปลักษณ์!

ใบหน้าของเม่ยเอ๋อร์แข็งทื่อทันที ถึงแม้ว่าหน้าตาของนางจะสู้สาวน้อยผู้นั้นไม่ได้ ทว่า นางมีรูปร่างสัดส่วนที่ดีมาก สาวน้อยผู้นั้นไม่มีทางที่จะเทียบกับนางได้

เม่ยเอ๋อร์กล่าว “องค์รัชทายาท ทำตัวไม่เชื่อฟังเอาซะเลย! พวกเราไม่อยากจะใช้ไม้แข็งกับผู้สูงศักดิ์เช่นท่านนะ”

ชายหนุ่มตรงหน้ามีเสน่ห์ราวกับปีศาจหิมะ หากได้รับความโปรดปรานจากเขา ชาตินี้จะไม่เสียใจเลย

ทันใดนั้นเสียงที่เย็นยะเยือกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ใครกล้าบังอาจให้พวกเจ้ามาเลื่อยขาเก้าอี้ข้า”

น่าหลานอวี้มองไปที่เม่ยเอ๋อร์อย่างอ่อนโยนก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “รสนิยมของเซี่ยไม่ได้แย่ถึงขั้นนี้หรอกนะ นี่สำนักอวิ๋นเยียนหาผู้หญิงไม่ได้แล้วเหรอ? ”

น้ำเสียงของทั้งสองคนนี้ไม่ค่อยจะดีนัก บรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นมาทันใด

ผู้ริเริ่มเป็นคนแรกนั่นก็คือเชียนอ้าวเซี่ย ในตอนนี้เองเชียนอ้าวเซียวิ่งกลับไปยืนข้าง ๆ มู่เฉียนซีและกล่าวว่า “เสี่ยวซีซี ข้าเป็นของเจ้านะ! เจ้าห้ามให้ข้าโดนแย่งชิงไปเด็ดขาดนะ! ”

“นางผู้นั้นเหมือนแม่หมูเลยอ่ะ หากข้าโดนพวกเขาจับไป ร่างกายของข้า ที่ดูแลมาอย่างดีราวกับหยกมาตั้งหลายปีเพื่อเจ้า ก็จะพลอยติดมลทินไปด้วยนะ ฮือ ฮือ ฮือ! ข้ากลัวอ่ะข้ากลัว! ”

ทันทีที่เชียนอ้าวเซี่ยพูดคำนี้ออกมา ทั้งสองฝ่ายก็สับสนขึ้น

องค์รัชทายาท เริ่มจีบสาวตั้งแต่อายุสามขวบ ไม่ถึงพันคนก็เกินร้อยคนแล้ว แน่ใจเหรอว่าดูแลตัวเองมาดีราวหยกหน่ะ?

เม่ยเอ๋อร์ยิ้มพลางกล่าว “นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าองค์รัชทายาทยังเหมือนทรงพระเยาว์อยู่! เช่นนี้ยิ่งทำให้เม่ยเอ๋อร์สนใจท่านมากขึ้นซะแล้วสิ รอให้ท่านรู้ว่าการเป็นชายมันมีประโยชน์ยังไง ท่านจะไม่มีวันชอบสาวน้อยผู้นั้น แต่สำหรับข้านั้นไม่เปลี่ยนแปลงความคิดเป็นอย่างอื่นแน่นอน! ”

การรับมือกับชายหนุ่ม โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ยังไม่มีประสบการณ์นั้น นางมีความมั่นใจสูงมาก! “ลงมือ ต้องนำตัวองค์รัชทายาทเซี่ยไปให้ได้” เม่ยเอ๋อร์สั่ง

.