กุ่ยมู่หัวเราะขึ้นก่อนจะกล่าวว่า “ฮ่าฮ่า! นั่นมันก็แค่ผนึกวิญญาณชิ้นนึงเท่านั้น”
“ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้แข็งแกร่ง แต่พลังของเจ้ามันช่างน่ารำคาญยิ่งนัก หากข้าไม่ทำเช่นนั้นแล้วเจ้ายอมตายใจได้อย่างไรเล่า”
อาถิงในตอนนี้ไม่กล้าหันไปมองมู่เฉียนซีแล้ว เป็นเพราะความสะเพร่าของเขา เกือบจะทำให้นางตกอยู่ในอันตราย เป็นเพราะเขาขยี้แกนวิญญาณของกุ่ยมู่ได้แล้ว จิตใจของเขาทั้งหมดก็ตกอยู่ที่หวงจิ่วเยี่ย กลัวว่าหวงจิ่วเยี่ยจะทำร้ายนาง
นึกไม่ถึงเลยสักนิดว่ากุ่ยมู่จะฉวยโอกาสนี้ลอบโจมตี หากไม่ได้เชียนอ้าวเซี่ยลงมือขวางเสียก่อน ผลที่เกิดขึ้นนั้นเขาไม่อยากจะคิดเลย ตอนนี้ในใจของผู้หญิงบ้าก็แทบจะรับไม่ได้
อาถิงกล่าว “นังผู้หญิงบ้า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะมาเสียใจ รีบไปแก้พิษให้มู่อวู่ซวงเร็วเข้า ข้าจะขวางมันไว้เอง!”
“เจ้าคงไม่อยากจะเสียมู่อวู่ซวงไปอีกคนหรอกใช่ไหม!”
“ท่านอา รีบกินยาแก้พิษเร็วเข้า!” มู่เฉียนซีดึงสติกลับมาได้
ครั้นแล้วมู่อวู่ซวงรีบกลืนยาแก้พิษลงไปทันที เขามั่นใจในยาของนางมาก ไม่มีปัญหาแน่นอน นางให้อู๋ตี้อยู่คอยคุ้มกันมู่อวู่ซวงเอาไว้ ส่วนนางได้พรวดเข้าไปที่เชียนอ้าวเซี่ยที่นอนราบอยู่กับพื้นตอนนี้
พรวด พรวด พรวด!
แม้แต่ยากระตุ้นชีพ มู่เฉียนซีก็ได้ใช้ให้กับเชียนอ้าวเซี่ยแล้ว ตอนนี้นางอดไม่ไหวที่จะใช้เข็มยาจิ้มไปที่ร่างของเชียนอ้าวเซี่ยอย่างกับรังแตน
ทว่าไม่ว่ายาจะดีเพียงใด เยอะเพียงใดก็ไม่สามารถรักษาเชียนอ้าวเซี่ยได้ นางรู้ดี เพียงแต่ว่านางยังรับมันไม่ได้ในตอนนี้
มู่เฉียนซีกำหมัดแน่นและได้ทำการเปลี่ยนเข็มยาใหม่อีกชุดหนึ่ง ดวงตาที่ปิดสนิทของเชียนอ้าวเซี่ยในตอนนี้ได้ลืมตาขึ้นมาแล้ว เขามองมู่เฉียนซีและกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “เสี่ยวซีเอ๋อร์ ไม่นึกเลยว่าข้าจะได้เห็นหน้าเจ้าอีกครั้ง”
มู่เฉียนซีจับเขาเอาไว้แล้วกล่าวว่า “เชียนอ้าวเซี่ย เจ้าอยากทำอะไร ข้า……”
คำสั่งเสีย แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยได้ยินคำสั่งเสียจากใครมาก่อนเลย เพราะว่าผู้ป่วยของหมอปีศาจอย่างนาง ต่อให้ไปเหยียบแดนปรโลกแล้ว นางก็สามารถดึงชีวิตกลับมาได้
เชียนอ้าวเซี่ยได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการทำร้ายของกุ่ยมู่ แต่ในกรณีนี้นางสามารถทำให้เขาแกล้งตายไปก่อน รอให้นิรันดร์ตื่นขึ้นมาแล้วนางค่อยถามเขาว่าจะช่วยชีวิตเขาได้อย่างไรบ้าง
ทว่า ในกรณีของเชียนอ้าวเซี่ยนี้ไม่เหมือนกัน วันนี้เพื่อที่จะฟื้นฟูพลังของเขา เขาใช้อายุขัยสามปีที่เหลือที่ยากจะได้มานั้นไปเสียแล้ว ต่อให้กุ่ยมู่ไม่ลงมือฆ่าเขา เขาก็มิอาจมีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว
นางสามารถรักษาบาดแผล สามารถรักษาโรคได้ แต่นางมิอาจฝืนลิขิตสวรรค์ได้!
เชียนอ้าวเซี่ยยิ้มพลางกล่าว “เสี่ยวซีเอ๋อร์พันแผลให้ข้าได้หรือไม่ ? พันแผลข้าให้สวยเลยนะ ข้าเชียนอ้าวเซี่ยเป็นถึงบุรุษผู้งดงามอันดับหนึ่งในเซี่ยโจว ถึงแม้จะต้องตาย ก็ต้องตายไปอย่างงดงาม”
มู่เฉียนซีสะดุ้งเล็กน้อย “นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการรึ ?”
เผชิญหน้ากับความตายเช่นนี้แล้ว เขายังคงยิ้มได้อย่างงดงามเช่นนี้อีก “อืม! ขอข้าคิดสักหน่อยนะ”
“ออ ยังมีสาวงามหลายพันคนในตำหนักตงกงของข้า ข้าต้องคะนึงถึงพวกนางมาก หลังจากที่ข้าตายไป ก็ปล่อยให้พวกนางไปหาความสุขของพวกนางเถอะ! ข้ามิอาจอยู่ปกป้องพวกนางได้ต่อแล้ว” เชียนอ้าวเซี่ยยิ้มพลางกล่าว
“ยังมีอีกหรือไม่ ?” มู่เฉียนซีกำหมัดแน่น
รอยยิ้มบนใบหน้านี้ของเชียนอ้าวเซี่ย หากมิใช่เป็นเพราะตอนนี้เขากำลังจะตายไป มีหวังต้องโดนนางต่อยเข้าให้จริง ๆ มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังมีทักษะการแสดงขั้นสุดจริง ๆ
เชียนอ้าวเซี่ยกล่าว “ไม่มีแล้ว!”
มู่เฉียนซีทำแผลให้เชียนอ้าวเซี่ยอย่างเร็วที่สุด ความเร็วของนางนั้นน่าพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ไม่มีเวลาแล้ว!
เชียนอ้าวเซี่ยหยิบชุดคลุมสีขาวราวหิมะออกมาจากแหวนมิติชุดหนึ่งและสวมให้กับตัวเอง ตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นบุรุษผู้ที่งามเลิศในเซี่ยโจว องค์รัชทายาทเซี่ย
“เก็บช่วงเวลาที่ดีที่สุดของข้าไว้นะ! หากเสี่ยวซีเอ๋อร์คะนึงถึงข้า ก็มาเยี่ยมข้าได้!”
จากนั้นจมูกอันบอบบางของเชียนอ้าวเซี่ยก็เริ่มก่อตัวขึ้นเป็นน้ำแข็ง ตามด้วยขนตา ผมดำขลับราวหมึก แขน……
ทั่วทั้งร่างกายของเขานอนอยู่ในชั้นน้ำแข็งผลึกใส ที่คือพลังของน้ำแข็งหิมะที่รั่วไหลออกมาและได้ก่อตัวขึ้น
มู่เฉียนซีพึมพำกับตัวเอง “เจ้าช่างสบายเหลือเกินนะ! ตายแล้วแม้แต่โลงศพก็เตรียมเอาไว้พร้อม”
เขาดูเหมือนกำลังนอนหลับใหลอยู่ในผลึกน้ำแข็งนี้ก็มิปาน
และในตอนนี้เอง นิรันดร์ที่ถูกมู่เฉียนซีเรียกจนนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาแล้ว
“ยอดดวงใจ เจ้าเรียกข้าด้วยความรักเช่นนี้ คิดถึงข้าแล้วหล่ะสิ”
“จะว่าไปสตรีทั้งใต้หล้ายังหลงใหลข้าเลย การที่เจ้าคะนึงถึงข้าก็นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว”
“นิรันดร์……” มู่เฉียนซีกล่าวเสียงขรึม
“นิรันดร์ เจ้าตื่นช้าไปแล้ว เจ้าตื่นขึ้นมาตอนนี้แล้วจะมีประโยชน์อันใด ?”
นิรันดร์ยิ้มพลางกล่าว “ที่รักของข้าจะร้องไห้งั้นรึ ไม่เป็นไร มาซบอกพี่ร้องไห้ก็ย่อมได้ เมื่อไหร่ที่สตรีคิดจะร้องไห้ ก็ร้องออกมาอย่างกล้าหาญเถิด”
มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาร้องไห้!”
นางกำหมัดแน่นและมองไปที่กุ่ยมู่ที่กำลังพัวพันอยู่กับจิ่วเยี่ย เจ้านี่คือตัวการสำคัญ จักต้องจัดการเสียให้สิ้นซากให้ได้
นิรันดร์กล่าวว่า “ยอดดวงใจของข้า เจ้าอย่าลืมสิว่าข้าเป็นถึงหม้อเทพนิรันดร์นะ! ขอเพียงแค่ร่างของเขายังไม่ถูกทำลาย ข้าก็ช่วยเจ้าคิดหาวิธีได้”
“เช่นนั้นเจ้าก็รีบคิด ข้าไปดูท่านอาก่อน!”
มู่อวู่ซวงที่กลืนกินยาแก้พิษลงไป ในที่สุดตอนนี้ก็ได้หยุดกระอักเลือดแล้ว เขาค่อย ๆ รู้สึกแสบร้อนที่ขาทั้งสองข้าง จากนั้นสองขาของเขาก็แทบจะระเบิดก็มิปาน
มู่อวู่ซวงกัดฟันแน่นไม่ส่งเสียงใดใด ตอนนี้ซีเอ๋อร์เสียใจมากพอแล้ว เขาไม่ต้องการให้ซีเอ๋อร์เป็นกังวลเพราะเขาอีกเด็ดขาด
มู่อวู่ซวงเก็บซ่อนทุกอย่างเอาไว้ มู่เฉียนซีจับแขนเขาก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “ท่านอา มันต้องดีขึ้นแน่นอน”
มู่อวู่ซวงกล่าว “อืม!”
ความเจ็บปวดทรมานนั้นก็สลายหายไป ตอนนี้พิษในร่างกายของมู่อวู่ซวงได้ถูกแก้อย่างสมบูรณ์แล้ว หมอกสีดำอันน่าสยดสยองก็ได้ปกคลุมในบริเวณรอบทั้งหมด
นี่คือพลังหยินที่ชั่วร้ายพลังหนึ่ง ทำให้ผู้คนต่างตกตะลึงกันไปภายในชั่วพริบตาเดียว
“พลังปีศาจ นึกไม่ถึงว่าจะมีพลังปีศาจที่แข็งแกร่งในสถานที่ทุรกันดารเช่นนี้ เป็นไปได้ยังไง ?” ศัตรูตรงหน้าจิ่วเยี่ยต่างก็ตกใจจนดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า
และในตอนนี้ กุ่ยมู่ก็สั่นสะท้านขึ้นเช่นกัน เขาต้องการพลังนี้ แต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับพลังนี้เข้าจริง ๆ เขาก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมิอาจเทียบได้
อาถิงเหนื่อยล้ามาแล้วในเวลานี้ อีกมู่อวู่ซวงก็ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ ตอนนี้มู่อวู่ซวงมิได้นั่งบนรถเข็นแล้ว แต่เท้าของเขายืนลอยอยู่กลางอากาศ ดวงตาสีม่วงเงินคู่นั้นจ้องมองไปที่กุ่ยมู่อย่างไร้ซึ่งร่องรอยของความอบอุ่น
“เจ้า ฆ่าสหายของซีเอ๋อร์ ทำให้ซีเอ๋อร์เสียใจมาก”
“เช่นนั้น ใช้ทุกอย่างของเจ้ามาชดใช้เถอะ! ชีวิตของเจ้า วิญญาณของเจ้า แค่นี้มันก็ยังไม่พอ……”
ตูม!
การลงมือของมู่อวู่ซวงครานี้ทำให้กุ่ยมู่เปรียบเสมือนมดปลวกก็มิปาน มิอาจต้านทานได้!
กุ่ยมู่ตะโกนขึ้น “ไม่! นายท่าน พระองค์ ไม่……”
“ไม่! ข้ายอมเป็นผู้ติดตามท่าน ช่วยเหลือท่านครอบครองโลกแห่งปีศาจ อย่าฆ่าข้าเลย ข้ายังมีประโยชน์ ข้ายังมีประโยชน์……”
กุ่ยมู่ตะโกนร้องขอชีวิต ทว่า ไร้ประโยชน์!
ประโยชน์ที่เขามีนั้น หากเทียบกับหลานสาวของมู่อวู่ซวงแล้ว มิควรค่าที่จะเอ่ยถึงเลยสักนิด!
“สาบสูญไปซะเถอะ!”
ตูม!
กุ่ยมู่ผู้นั้นถูกมู่อวู่ซวงบดขยี้จนไม่เหลือ
“ท่านอา!” มู่เฉียนซีตะโกนเรียก
