เฮยถูรู้ดีอยู่แก่ใจว่าวันนี้ยากที่จะหลีกเลี่ยงความตายได้ แต่พลังวิญญาณในร่างกายเขากลับไหลเวียนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“ในเมื่อเจ้าบีบบังคับกันเช่นนี้ งั้นเราก็มาตายพร้อมกัน!”
ประเมินความบ้าคลั่งของเจ้าบ้านี่ต่ำไปเสียแล้ว มู่เฉียนพบว่าเขาคิดที่จะระเบิดตัวเอง ก็แทบจะกระอักเลือดเพราะความโกรธ
ให้ตายสิ อย่าได้ระเบิดตัวเองที่นี่เป็นอันขาด!
มู่เฉียนซีจ้องมองไปที่สมุนไพรวิญญาณระดับปฐพีนั้น นั่นคือความหวังที่จะช่วยชีวิตเจ้าสวะเซี่ยได้ ยากมากกว่าจะเจอสักต้น
หากปล่อยให้เจ้าบ้านี่ระเบิดตัวเอง ต้องแย่แน่
มู่เฉียนซีร้อนอกร้อนใจราวกับมดโดนน้ำร้อนก็มิปาน ทำยังไงดี จะทำยังไงดี ?
พลังขั้นมหาจักรพรรดิผู้หนึ่งจะระเบิดตัวเอง นางเป็นเพียงแค่ราชาแห่งภูตตัวเล็ก ๆ ไม่มีความสามารถที่จะขัดขวางได้
ในตอนนี้เอง น้ำเสียงที่สดใสดุจดั่งน้ำพุก็ดังขึ้น “ผู้หญิงบ้า เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้มีสิ่งใดให้ข้าช่วยหรือไม่ ?”
ดวงตาของมู่เฉียนซีเบิกกว้างขึ้น และคำพูดสองคำก็ออกมาจากปากของนาง “อาถิง!”
“อืม!”
“เจ้าตื่นแล้ว!”
“ก็ใช่หน่ะสิ!”
“แต่ว่า……”
อาถิงกล่าวว่า “ศัตรูที่เจ้าจะต้องเผชิญในภายภาคหน้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าขยะนี้ไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า เกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าข้าก็ออกมา ต่อไปหากให้เจ้าพึ่งพาข้าบ่อยมากยิ่งขึ้น มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก!”
“ถึงยังไงเจ้าก็ไม่ตาย ข้าไม่ลงมือหรอก ถึงยังไงข้าก็รังเกียจผู้หญิงบ้าอย่างเจ้ามาก ต่อให้ได้รับบาดเจ็บจนพิการไปบางส่วน ข้าก็จะไม่เห็นใจเจ้า ขอแค่เจ้าไม่ตายแล้วก็ไม่พัวพันกับข้าก็พอ”
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้ารู้ อยากแข็งแกร่งต้องพึ่งพาตัวเอง ถึงแม้ว่าเจ้ากับข้าจะมีพันธสัญญาต่อกัน แต่ข้าก็ไม่อาจพึ่งพาเจ้ามากได้! แต่ตอนนี้เจ้าต้องช่วยข้า……”
“สมุนไพรวิญญาณระดับปฐพีจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!”
อาถิงยิ่งโกรธมากขึ้น “ข้าทนผู้หญิงโง่เง่าอย่างเจ้าไม่ไหวแล้ว เห็นสมุนไพรระดับปฐพีต้นเล็ก ๆ ต้นเดียวสำคัญมากกว่าตัวเองไปได้”
เขารู้ว่าหลังจากที่กล่าวคำนี้ไปแล้ว ต่อไปหากได้รับบาดเจ็บก็ไม่อาจขอความช่วยเหลือจากเขาได้ แต่เกิดเรื่องกับสมุนไพรวิญญาณเช่นนี้ จำเป็นต้องให้เขาลงมือ
มู่เฉียนซีกล่าว “เพราะสมุนไพรวิญญาณนี้เท่ากับชีวิตของคนคนนึง จำเป็นต้องช่วย”
“อย่ามัวแต่โกรธเลย รีบลงมือเร็วเข้า!”
เมื่อเห็นว่าพลังอันบ้าคลั่งนั้นของเฮยถูกำลังจะระเบิด อาถิงก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “หยุดเวลา!”
“ข้าควบคุมได้ชั่วครู่หนึ่ง ต่อไปก็อยู่ที่เจ้าแล้ว!”
มู่เฉียนซีใช้ความเร็วอย่างเร็วที่สุดตกลงไปอยู่ตรงหน้าเฮยถู เข็มยาที่ติดตัวนางทั้งหมดถูกนำออกมา ยาถูกบรรจุเข้าในเข็ม และเจาะเข้าไปในร่างของเฮยถู
ต่อมานางเอาผงยามากมายหลายชนิดโรยบนร่างของเขา เปิดปากเขาและเอายาเม็ดมากมายหลายชนิดยัดเข้าไปในปากของเขา จากนั้นก็เอาแหวนมิติของเขามา กระบี่มังกรเพลิงที่ถูกเอาไว้ข้างในตอนนี้ต้องร้อนใจมากแล้วเป็นแน่
และในตอนนี้เอง เวลาก็กลับมาเดินเป็นปกติ มู่เฉียนซีก็รีบหนีออกมาจากเขา
พลังในการที่จะระเบิดตัวเองของมหาจักรพรรดิยอดยุทธ์ยังมีอยู่ แต่ชั่วครู่หนึ่ง พลังที่ปลดปล่อยออกมานั้นก็ถูกดึงกลับไป!
พรวด พรวด พรวด!
จากนั้นเฮยถูก็เริ่มกระอักเลือดออกมาอย่างบ้าคลั่ง ภายในร่างกายราวกับมีสัตว์ร้ายนับไม่ถ้วนกำลังต่อสู้กันก็มิปาน
เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่เขาทุ่มเดิมพันทั้งหมดเพื่อที่จะระเบิดตัวเอง ทำให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ตัวนี้ตายไปพร้อมกับเขา เหตุใดจู่ ๆ เขาถึงระเบิดตัวเองไม่สำเร็จ แล้วเหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงนี้
ทักษะลับก็ถูกกำจัดไปแล้ว ร่างกายของเขาตอนนี้กลับกลายมาเป็นปกติ และตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนพลังลดลงมาเป็นจักรพรรดิยอดยุทธ์ระดับเก้าภายในชั่วลมหายใจเดียว
ทว่า เขาก็เป็นผู้ที่ท่องไปทั่วสารทิศ เผชิญหน้ากับศัตรูมาหลากหลายรูปแบบ เขายังพอขบคิดขึ้นมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
“ข้าโดนพิษแล้ว ข้าโดนพิษตั้งแต่ตอนไหนกัน ?”
โฮ่ก โฮ่ก โฮ่ก! ตอนนี้สิงโตทองได้มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว
เดิมทีมนุษย์ผู้นี้ต้องการจะระเบิดตนเอง มันก็มิอาจขวางได้ ทำได้เพียงแค่ถูกเผาทำลายไปพร้อมกับเขา
ตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี่จะกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ แต่การที่มันไม่ต้องตาย ก็นับว่าเป็นความโชคดีมากแล้ว
สิงโตทองคิดจะกลืนกินร่างของเขา ทันใดนั้นเองมู่เฉียนซีก็ปรากฏตัวออกมา “ช้าก่อน!”
“เจ้าเป็นพวกเดียวกันเขางั้นเหรอ ?” สิงโตทองมองมู่เฉียนซีด้วยความโกรธแค้น
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้าจะเป็นพวกเดียวกับเขาได้ยังไงหล่ะ ข้าเป็นคนวางยาพิษเขาเอง มิเช่นนั้นเจ้าได้ตายไปพร้อมเขาแล้ว คนผู้นี้มอบให้เป็นหน้าที่ข้าได้หรือไม่ ?”
เขาทำหน้าแยกเขี้ยวยิงฟันและกล่าวว่า “เป็นเจ้างั้นเหรอ เจ้าวางยาพิษข้างั้นเหรอ ?”
“ไม่ใช่สิ สาวน้อยเช่นเจ้ามีพลังอ่อนแอเช่นนี้ หากเจ้าคิดจะวางยาพิษข้าจริง ๆ ไม่มีทางที่ข้าจะไม่รู้ตัว”
“ตกลงเจ้าทำได้ยังไง ?”
มู่เฉียนซีกล่าวเย้ยหยันว่า “เจ้าก็ลองทายดูสิ! ทายถูก ข้าจะมอบพิษเป็นของขวัญชุดใหญ่ให้เจ้าอีกชุด!”
“แต่หากเจ้าทายผิด ข้าจะให้พิษอีกสิบชุดมอบเป็นของขวัญให้เจ้าดีหรือไม่ ?”
“นี่เจ้า เจ้า……”
พรวด พรวด พรวด!
เขาที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ โกรธมู่เฉียนซีจนกระอักเลือดออกมาหลายระลอก
ต่อให้เขาขบคิดจนหัวระเบิดก็ไม่มีทางคิดออก มู่เฉียนซีมีศาลานิรันดร์ มหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ในตำนานที่สามารถควบคุมเวลาได้
ลูกของตนเองถูกมนุษย์ทำร้ายจนน่าสังเวชเช่นนั้น สิงโตทองยังคงมองมู่เฉียนซีเป็นศัตรู
มู่เฉียนซีกล่าว “มอบเจ้าหมอนี้ให้ข้า สำหรับความเจ็บปวดที่เขาทำกับลูกรักของเจ้า ข้าจะให้เขาลิ้มลองรสชาตินั้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า เจ้าคิดว่าเช่นไร ?”
สิงโตทองกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ผู้ที่อำมหิตก็ยังคงเป็นมนุษย์อย่างพวกเจ้าอยู่ดี ในเมื่อมนุษย์อย่างเจ้ามีวิธี เช่นนั้นก็มอบให้เจ้าก็แล้วกัน! ข้าจะคอยดูเจ้าอยู่ข้าง ๆ เจ้าอย่าได้เล่นกลตบตาข้าเป็นอันขาด”
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “อืม! เจ้าอยากดูก็ดูได้เลย!”
มู่เฉียนซีเอาตัวเฮยถูแขวนบนต้นไม้ เข็มยาเข็มหนึ่งพุ่งออกไป เดิมทีพลังชีวิตของเขาที่กำลังจะหมดลง แต่ตอนนี้กลับฟื้นคืนมาอีกครั้ง
เขามองไปที่มู่เฉียนซี ที่แท้สาวน้อยผู้นี้ไม่ได้คิดที่จะฆ่าเขา แต่จะช่วยเขาต่างหาก
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าวว่า “หากเจ้าตายเร็วเกินไปก็ไม่น่าสนุกหน่ะสิ ทางที่ดีเจ้าควรจะมีชีวิตต่อสักสิบวันหรือครึ่งเดือน มิเช่นนั้นแล้วข้าจะผิดหวังเป็นอย่างมาก!”
สีหน้าของเฮยถูแข็งทื่อไปทันใด เหตุใดคำพูดนี้ถึงได้คุ้นเคยนักนะ ? ดูเหมือนว่าจะเป็นคำที่เขาเคยพูดไว้กับสาวน้อยผู้นี้
เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่เชื่อว่าสาวน้อยเช่นเจ้าจะมีกลอุบายใด!”
ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจเหลืออยู่ เขาคิดหาวิธีแก้ไขได้แน่!
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าวว่า “วางใจเถอะ! อุบายของข้านั้นมีมากนับคณา รับรองได้ว่าพันชนิดต่อวัน แต่ละวันนั้นไม่ซ้ำกันแน่นอน!”
พิษของหมอปีศาจนั้นไม่ธรรมดาอยู่แล้ว!
อ๊า!
อ๊า!
“……”
เมื่อก่อนเขาเคยมีความสุขกับการทรมานผู้อื่น ได้เห็นคนอื่นเจ็บปวดทรมานเขาก็จะมีความสุขเป็นพิเศษ คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะย้อนกลับมาโดนตัวเขาเอง เจ็บปวดทรมานเช่นนี้นี่เอง
สิงโตทองสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ที่เดิมทีคิดจะดูความเจ็บปวดทรมานของเขา แต่ดูได้เพียงครู่หนึ่งมันกลับทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว
มันแอบพึมพำกับตัวเองว่า พวกมนุษย์ช่างน่ากลัวยิ่งนัก! อยู่ในป่านี้ปลอดภัยที่สุดแล้ว
เฮยถูทนไม่ไหวจึงหมดสติไป มู่เฉียนซีหันไปมองสิงโตทองที่กำลังดูแลลูกสิงโตที่กำลังหมดสติอยู่ นางเดินเข้าไป
มู่เฉียนซีเอ่ยปากกล่าวว่า “ข้าสามารถทำให้ลูกของเจ้าฟื้นขึ้นมาได้ และยังทำให้ขาของมันกลับมาเป็นปกติได้ด้วย แต่ข้าจะขอบางสิ่งจากเจ้าบ้าง ไม่รู้ว่าเจ้าจะตกลงหรือไม่”
สิงโตทองกล่าว “เจ้าช่วยลูกข้าได้เหรอ เจ้าไม่ใช่นักพิษหรอกเหรอ ?”
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “ข้าเป็นนักปรุงยา นักพิษก็แค่งานนอกของข้า อันที่จริงแล้วข้าชำนาญในเรื่องช่วยชีวิตมากกว่าการเข่นฆ่าเสียอีก”
