“แดนคุกโลหิตและโลกสี่ทิศ เจ้าเลือกสักหนึ่งอย่างเถอะ!” จิ่วเยี่ยกล่าวอย่างเย็นชา
“เอ่อ!” ตอนนี้จื่อโยวอยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก
“แดนคุกโลหิตไม่มีสตรีแม้แต่นางเดียว แม้ว่าโลกสี่ทิศจะมีสาวงามที่ข้าชอบอยู่น้อยมาก แต่อย่างน้อยก็มีสตรีอยู่! ข้าเลือกที่จะไปโลกสี่ทิศ” จื่อโยวขบฟันแน่นแล้วกล่าว
“เยี่ยเจ้าใจร้ายเกินไปแล้ว เพื่อปูทางให้สาวงามของเจ้า ถึงกับถีบข้าออกไป ข้าเกลียดเจ้าเสียจริง!” จื่อโยวบ่นกล่าว
“ข้าจะให้ซิงเฉินไปกับเจ้า” จิ่วเยี่ยกล่าวอย่างสงบ
ใบหน้าของจื่อโยวแข็งค้าง “เยี่ย เจ้าต้องเชื่อใจข้า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ข้าจะต้องจัดการให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน เจ้าอย่าให้เจ้าหมอนั่นอยู่กับข้าเลย! ข้ากลัว!”
“ข้ากลัวว่าเจ้าจะดูแลแต่สตรีของตนเองจนไม่ทําธุระ! มีซิงเฉินอยู่ จะได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น!” จิ่วเยี่ยกล่าวอย่างไม่ให้ต่อปากต่อคำได้
จื่อโยวสามารถคาดการณ์ถึงวันข้างหน้าที่มืดมนได้ทันใด
ไม่มีทางเลือกอื่น! นายท่านของพวกเขา ทรงรักและโปรดปรานภรรยายิ่งนัก!
หลังจากกลับจากมู่เฉียนซีมายังคุกโลหิต เขาก็รู้ว่าอีกไม่นานซีจะต้องก้าวเข้าสู่เวทีใหญ่ที่แท้จริงของโลกสี่ทิศ ทิศตะวันออก และทางเหนือ…
จิ่วเยี่ยแห่งคุกโลหิตผู้ซึ่งเดิมทีไม่ได้สนใจโลกทั้งสี่ทิศก็คิดจะควบคุมกองกำลังของโลกสี่ทิศอย่างลับๆ เพื่อปูทางให้กับคนเพียงผู้เดียวตนหวงแหน และสนับสนุนนาง!
ตอนนี้มู่เฉียนซียังไม่รู้ว่าจิ่วเยี่ยกำลังวางแผนอะไรอยู่? มู่เฉียนซีดึงจวินโม่ซีมาเริ่มปรุงยาด้วยความพยายามอย่างหนัก หลังจากเลือกสูตรยามาไม่น้อย มู่เฉียนซีก็มอบสูตรยาระดับปฐพีขั้นที่เก้าให้แก่เขา
“อันนี้แหละ!”
จวินโม่ซีกล่าว “เจ้าก็สามารถรักษาได้ ทำไมต้องให้ข้าลงมือด้วย?”
“ความแข็งแกร่งของข้าตอนนี้ทำได้เพียงรักษาด้วยยาน้ำเท่านั้น หากยาน้ำของข้าถูกเปิดเผย ข้าเกรงว่าพวกเราจะล้มเหลวจนต้องวิ่งหนีก่อนที่พวกเขาจะก่อศึกภายในกันขึ้น”
จวินโม่ซีกล่าว “เพื่อยุติชีวิตที่ต้องหลบหนีของข้า ข้าจะสู้!”
หากมีหุบเขาหมอเทวดาอยู่ เขาจะต้องถูกตามล่าและต้องหลบหนีอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้กินดีอยู่ดีนอนหลับก็ไม่สนิท ดังนั้นเขาจึงอยากให้หุบเขาหมอเทวดาล่มสลายไปโดยเร็วกว่ามู่เฉียนซีเสียอีก
มู่เฉียนซียิ้มและกล่าวว่า “เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว!”
หลังจากจวินโม่ซีปรุงยาเสร็จ มู่เฉียนซีก็ให้พวกเขาได้พบกับผู้ดูแลใหญ่
มู่เฉียนซีตะโกนขึ้น “ท่านผู้ดูแล ข้ามีเรื่องต้องการจะคุยกับท่าน”
ผู้ดูแลใหญ่ถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าสองพี่น้องตระกูลเก๋อมาหาเรื่องพวกเจ้าอีกแล้ว?”
มู่เฉียนซีกล่าว “ตั้งแต่ท่านผู้ดูแลใหญ่เตือนพวกเขาไป พวกเขาก็ไม่กล้ามาหาเรื่องพวกเราแล้ว ข้าเพียงได้ยินเรื่องเรื่องหนึ่งมา…”
“เรื่องอะไร?” ผู้ดูแลใหญ่ถามขึ้น
“ข้าได้ยินมาว่าหัวหน้าหุบเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่หายดี อาจารย์ของข้าได้มอบยารักษาอาการบาดเจ็บไว้ให้ข้า ข้าไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์ต่อหัวหน้าหุบเขาหรือไม่?”
ผู้ดูแลใหญ่กล่าวว่า “เจตนาเช่นนี้ของเจ้านับว่าดีมาก แต่ทว่าแม้แต่ท่านผู้เฒ่าก็ยังทำอะไรไม่ได้? ยาของอาจารย์ของเจ้า เกรงว่าก็คงจะไร้ประโยชน์ ”
มู่เฉียนซีกล่าว “ถ้าไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไร? ข้าได้ยินมาว่าหัวหน้าหุบเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ความแข็งแกร่งของหุบเขาหมอเทวดาจึงลดลง และในไม่ช้าหุบเขาเทวดาก็จะไม่ใช่สำนักปรุงยาอันดับหนึ่งของแดนใต้แล้ว” “ไร้สาระ! หุบเขาหมอเทวดาของเราจะต้องเป็นสำนักปรุงยาอันดับหนึ่งของแดนใต้อย่างแน่นอน ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแทนที่ได้ พวกเจ้ากลับไปฝึกปรุงยาเถอะ! เรื่องของหัวหน้าหุบเขาไม่ใช่สิ่งที่ผู้น้อยอย่างพวกเจ้าต้องกังวล!”ผู้ดูแลใหญ่กล่าว
“ได้!” ผู้ดูแลใหญ่รายงานเรื่องนี้ให้ท่านผู้เฒ่าทราบ ผู้เฒ่าแห่งหุบเขาหมอเทวดากล่าวขึ้น “เจ้าเด็กสองคนนี้ช่างรู้จักบุญคุณยิ่งนัก เจ้าขยะนั่นอย่างซือคงก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากนัก! หากนางสามารถรักษาให้หายได้ก็รักษา รักษาไม่หายก็ช่างเถอะ ในเมื่อสาวน้อยผู้นั้นมียาก็ให้นางลองดู!”
“ลองดูกันสักตั้ง”
“ขอรับ!”
“ท่านพ่อ สองพี่น้องตระกูลเก๋อจะมานั่งบนหัวข้าอยู่แล้ว แล้วเจ้าขยะสองคนนั้นใหญ่มาจากไหนกัน?” ซือคงชเวกล่าวด้วยความโกรธ
เดิมทีเขาคือนายน้อยผู้สูงส่งของหุบเขาหมอเทวดา ตั้งแต่บิดาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส สถานะของเขาก็ยิ่งต่ำลงเรื่อยๆ จนตอนนี้ขยะทั้งสองนั่นกล้าที่จะอวดดีต่อหน้าเขา
ใบหน้าของหัวหน้าหุบเขาซือคงซีดเผือด ตอนนี้เขาเหลือแต่ชื่อความจริงไม่มีอำนาจใด แล้วเขาจะสนับสนุนบุตรชายของเขาได้อย่างไร?
ท่านผู้เฒ่าก็ไม่สามารถรักษาเขาให้หายดีได้ และทอดทิ้งเขาไปอย่างสมบูรณ์
เมื่อถูกผู้ดูแลใหญ่ปฏิเสธ เดิมทีมู่เฉียนซีคิดที่จะหาวิธีอื่นในการมอบยาให้กับหัวหน้าหุบเขาซือคง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ดูแลใหญ่จะมาหาพวกเขาในวันรุ่งขึ้น
ผู้ดูแลใหญ่กล่าว “ท่านผู้เฒ่ากล่าวว่า อาจารย์ของเจ้าสามารถบ่มเพาะศิษย์ที่โดดเด่นสองคนเช่นพวกเจ้าได้ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ยาที่ปรุงขึ้นมาอาจได้ผลก็ได้ ดังนั้นจึงอยากให้เจ้าลองดู?”
“แม้ว่าจะรักษาไม่หาย แต่ท่านผู้เฒ่าก็จะไม่โทษเจ้า!”
อย่างไรเสียเมื่อฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เขาก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก
จวินโม่ซีหัวเราะในใจ เมื่อเวลานั้นมาถึง ไอ้เฒ่านั่นก็รอโดนตบหน้าก็แล้วกัน!
มู่เฉียนซียิ้มและกล่าวว่า “นั่นดีจริงๆ”
“ท่านหัวหน้าหุบเขา ท่านผู้ดูแลขอพบท่าน!” เสียงที่รายงานเข้ามาทำให้หัวใจที่เหี่ยวเฉาของหัวหน้าหุบเขาซือคงเปล่งประกายออกมา
ผู้ดูแลใหญ่เป็นคนสนิทของท่านผู้เฒ่า ผู้ดูแลใหญ่มา หรือว่าท่านผู้เฒ่าจะยังไม่ละทิ้งเขาและสกัดยารักษาเขาออกมาแล้ว
หัวหน้าหุบเขาซือคงคิดไม่ถึงว่าไม่เพียงแต่ผู้ดูแลใหญ่ที่มาเท่านั้น แต่เขายังพาคนหนุ่มสาวอีกสองคนมาด้วย
ทั้งสองมีรูปลักษณ์ธรรมดาและมองไม่ออกถึงความพิเศษใดๆ
หัวหน้าหุบเขาซือคงกล่าวเสียงแหบแห้งว่า “ท่านผู้ดูแล ท่านมาแล้วหรือ? ท่านผู้เฒ่ามีคําสั่งอะไรไหม?”
ผู้ดูแลใหญ่กล่าวขึ้นว่า “พวกเขาคือเฟิงเยี่ยซีและมู่เฉียนโม่ พวกเขาเป็นศิษย์ใหม่ของหุบเขาหมอเทวดา พวกเขามีเม็ดยาที่อาจารย์ผู้หนึ่งเคยสกัดกลั่นออกมา และบอกว่าสามารถรักษาเจ้าได้ จึงขอให้ข้าเอายานี้มอบให้เจ้าโดยเฉพาะ”
ประกายแสงสว่างในดวงตาของหัวหน้าหุบเขาซือคงหายไป “ทั่วทั้งดินแดนใต้ ยังมีทักษะปรุงยาของผู้ใดที่เปรียบได้กับท่านผู้เฒ่า แม้แต่ท่านผู้เฒ่าก็ยังทำอะไรไม่ได้? แล้วนักปรุงยาที่ไม่มีชื่อเสียงจะทำอะไรได้?” มู่เฉียนซีกล่าว “ท่านหัวหน้าหุบเขาซือคง อย่างไรก็ต้องลองดูไม่ใช่หรือ? อย่าได้สิ้นหวัง หุบเขาหมอเทวดายังต้องการท่าน แม้ว่าฝีมือการกลั่นยาของอาจารย์ของข้าจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก และไม่ได้บรรลุถึงระดับปรมาจารย์นักปรุงยาเหมือนท่านผู้เฒ่า แต่ด้วยความพยายามทั้งชีวิตของเขา เข้าได้ค้นพบสูตรยาโบราณ การปรุงยาระดับปฐพีขั้นที่เก้าเพียงเม็ดเดียว นี่ต้องเป็นการกลั่นยารักษาอาการป่วยอย่างแน่นอน!”
ผู้ดูแลใหญ่กล่าว “แม้แต่ยาที่ล้ำค่าเช่นนี้เด็กผู้นี้ยังยอมเอาออกมา เจ้าไม่อาจทำให้นางเสียน้ำใจได้!”
หัวหน้าหุบเขาซือคงหัวเราะ “ผู้ดูแลใหญ่พูดถูก! ยาเม็ดนี้ข้าจะรับเอาไว้”
มู่เฉียนซีหยิบกล่องยาโบราณออกมาและมอบให้กับผู้ดูแลใหญ่ ผู้ดูแลใหญ่เปิดกล่องยาออก กลิ่นหอมอันเข้มข้นนั้นทําให้พวกเขาตกตะลึง!
หัวหน้าหุบเขาซือคงเป็นปรมาจารย์หลอมโอสถระดับสูง เมื่อได้กลิ่นหอมนี้เขาก็รู้ทันทีว่ายานี้ไม่ธรรมดา!
แม้แต่ท่านผู้เฒ่าก็ยังปรุงยาที่มีกลิ่นหอมเช่นนี้ออกมาไม่ค่อยได้
มือของเขาสั่น บางที … บางทียาเม็ดนี้อาจจะสามารถรักษาเขาให้หายขาดได้!
เขากล่าวอย่างร้อนรนว่า “ผู้ดูแลใหญ่ รีบเอามาให้ข้าเร็วเข้า! รีบเอามาให้ข้าลอง!” เขาแทบจะรอไม่ไหวแล้ว!
