ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] – บทที่ 149 ล้างบางเหล่าอสรพิษ

พิษของงูพิษธรรมดาๆ เทียบไม่ได้เลยกับพิษของงูยักษ์ตัวนี้

พิษของงูยักษ์ตัวนี้สามารถคร่าชีวิตผู้เชี่ยวชาญระดับสูงๆ ได้ภายในพริบตา

เจ้างูตัวนี้มันเทียบได้กับราชาของเหล่างูพิษ!

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจ้างูยักษ์เลื้อยไปถึงระยะ 3 เมตรห่างจากตัวของอวี้ฮ่าวหราน ตัวของมันกลับแข็งค้างไม่ยอมขยับไปต่อแม้เพียวนิ้วเดียว

“หืม เดรัจฉานตัวนี้มีพลังวิญญาณแฝงอยู่ด้วยนี่นา?”

ในทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยคำนี้ออกมา งูยักษ์พลันแสดงอาการตื่นตระหนกออกมาทันที มันเบนหน้าหนีแล้วพยายามเลื้อยหนีอย่างสุดชีวิต

ชายคนนี้อันตราย! อันตรายกว่าเจ้านายของมันหลายพันเท่า!

ในตอนแรกสัญชาตญาณของมันบอกกับมันเมื่อมันเข้าใกล้อวี้ฮ่าวหราน ว่ามันไม่ควรเข้าใกล้ชายคนนี้ในระยะ 3 เมตร ดังนั้นมันจึงหยุดลง ทำให้ตอนนี้มันจึงสามารถเลื้อยหนีได้เพราะ 3 เมตรคือระยะที่อาณาเขตพลังวิญญาณของอวี้ฮ่าวหรานครอบคลุมอยู่

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน เมื่อเห็นว่าไอ้เจ้างูยักษ์มันพยายามจะหนี เขาจึงถีบตัวเบาๆ ไปปรากฏตัวขวางหน้ามัน

“เมื่อกี้แกจะกินฉันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้แกจะไปไหนซะล่ะ?”

อวี้ฮ่าวหรานมองเข้าไปในดวงตาของงูยักษ์ซึ่งกำลังจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

เมื่อถูกขวางทางโดยอวี้ฮ่าวหราน เจ้างูยักษ์พลันขดตัวพร้อมกับแยกเขี้ยวเตรียมป้องกันตัวเองทันที จากนั้นในอีกชั่วอึดใจมันเลือกที่จะจู่โจมอวี้ฮ่าวหรานก่อนอย่างรวดเร็ว

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มอย่างเหยียดหยามเมื่อเห็นว่างูยักษ์พุ่งเข้ามาฉกเขาด้วยเขี้ยวที่อาบพิษร้ายแรง เขาไม่หลบหลีกแม้แต่น้อย ชายหนุ่มเพียงรอให้หัวของงูยักษ์เข้ามาถึงระยะแล้วจากนั้นจึงโคจรพลังวิญญาณไปที่หมัดและชกสวนออกไปที่หัวของงูอย่างจัง

ปัง!!

เสียงดังราวกับสายฟ้าฟาดดังก้องจนฝูงนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้โดยรอบบินแตกกระเจิง ส่วนหัวของงูที่ถูกหมัดปะทะเข้าอย่างจังระเบิดออกจนแหลกละเอียดในทันที พิษจากคมเขี้ยวของมันสาดกระเซ็นไปทั่วจากแรงระเบิด แต่พิษเหล่านั้นไม่ถูกตัวของอวี้ฮ่าวหรานแม้แต่น้อยเพราะเขาใช้พลังวิญญาณของตนเองสร้างม่านพลังปกป้องร่างกายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

เพียงหมัดเดียวงูยักษ์ก็ตายอย่างน่าอนาถ!

“แก!! นี่แกกล้าฆ่าสัตว์เลี้ยงของฉันได้ยังไง!!”

ซือคงหมางตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล เขาไม่นึกเลยว่างูของเขาจะตายเพราะหมัดเดียวของอีกฝ่าย

ต้องรู้ว่างูของเขาแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แม้แต่กระสุนปืนสั้นก็ยังเจาะผิวหนังของมันไม่ได้ แต่ตอนนี้หัวของมันกลับระเบิดเพราะหมัดเพียงหมัดเดียวเนี่ยนะ?

“ไอ้เลว! ไอ้เลว! ไอ้สารเลว!!!”

ซือคงหมางตะโกนด่าอวี้ฮ่าวหรานราวกับคนเสียสติ

“เหอะ มดแมลงอย่างแกกล้าเสียงดังต่อหน้าเทพผู้นี้งั้นเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยแววตาเย็นชา จากนั้นเขาก็พุ่งตัวเข้าไปหาซือคงหมางทันที

ภายในพริบตา ร่างของอวี้ฮ่าวหรานก็มาปรากฏขึ้นห่างจากตัวของซือคงหมางเพียงแค่ครึ่งเมตร!

“เฮ้ย!!”

ซือคงหมางอุทานลั่น เขาไม่นึกเลยว่าฝั่งตรงข้ามจะมีความเร็วที่เหนือล้ำขนาดนี้!

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานไม่พูดพร่ำอะไรให้เสียเวลา เขาคว้าขอฝั่งตรงข้ามด้วยมือขวาอย่างรวดเร็ว

พลังชี่ที่ซือคงหมางโคจรเพื่อปกป้องร่างกายถูกทำลายลงอย่างง่ายดายราวกับกระดาษเมื่อเผชิญกับการจู่โจมของอวี้ฮ่าวหราน

“น…นี่แกเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตก่อรากฐาน!!”

แคร่ก!!

ทันทีที่ซือหมางคงพูดจบประโยค กระดูกคอของเขาก็ถูกหักจนเกิดเสียงดังลั่น

ในสายตาของอวี้ฮ่าวหราน ผู้บ่มเพาะระดับซือหมางคงต่อให้มากันพันคนเขาก็ฆ่าตายได้หมดอย่างไม่ยากเย็น

ครั้งนี้เขารู้อยู่แล้วว่าฝั่งตรงข้ามถูกส่งมาจากไหนและด้วยจุดประสงค์อะไร ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะคุยด้วยให้มันเสียเวลา เขาจึงฆ่าทิ้งให้จบๆ ไปให้เร็วที่สุดเพื่อที่เขาจะได้กลับไปส่งลูกได้ทันเวลาเข้าโรงเรียน

หลังจากจัดการพวกนักฆ่าจากองค์กรอสรพิษหมดแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็หันหลังกลับเตรียมจะเดินออกจากซอยเปลี่ยว แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เดินจากไป หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นซากงูยักษ์ ซึ่งมันทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างได้ออก

เจ้างูนี่มันมีสติปัญญา ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เดรัจฉานธรรมดาแน่นอน มันน่าจะเป็นสัตว์วิญญาณระดับต่ำ ซึ่งในร่างของมันจะต้องมีแกนกลางที่มีพลังวิญญาณแฝงอยู่ เขาสามารถเอาแกนกลางของมันมาบ่มเพาะได้!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานโคจรพลังวิญญาณของตัวเองไปที่ปลายนิ้วของเขาเองเพื่อให้คมราวกับมีด จากนั้นเขาผ่าท้องของงูยักษ์และเอาแกนกลางของมันออกมาซึ่งมีลักษณะเป็นเหมือนลูกแก้วอันขนาดเท่าผลมะนาว และจากนั้นเขากลืนมันลงท้องในทันที

รสชาติของมันไม่ขมไม่เฝื่อน มันออกรสเปรี้ยวหน่อยๆ และในทันทีที่มันตกลงไปถึงกระเพาะของอวี้ฮ่าวหราน มันก็พลันสลายตัวเป็นพลังวิญญาณบริสุทธิ์และหลอมรวมเข้ากับร่างของอวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว

“อืม นับว่ามีประโยชน์อยู่เหมือนกัน”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าอย่างพึงพอใจจากนั้นเขารีบวิ่งกลับคอนโดทันที

“ทำไมพี่ไปนานแบบนี้?”

หลี่หรงเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง แค่เอาซากงูลงไปทิ้งข้างล่าง แต่อวี้ฮ่าวหรานกลับใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมง?

“เผอิญว่ามีปัญหานิดหน่อยน่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้เพิ่งฆ่าคนตายมา แน่นอนว่าเขาไม่มีทางบอกกับหลี่หรงแน่ว่างูเมื่อครู่มันคือฝีมือของพวกนักฆ่าที่ต้องการจะจัดการกับเขา

“ถวนถวน ต่อไปนี้จะไม่มีงูมาก่อกวนลูกอีกแล้วนะ เมื่อกี้พ่อฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว!”

อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าไปอุ้มถวนถวนออกมาจากอกของหลี่หรง และลูบหัวปลอบ

“เย้ๆ พ่อจ๋าเก่งที่สุดไปเล้ย!”

ทางด้านของหลี่หรง เมื่อนึกถึงภาพที่น่ากลัวเมื่อครู่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามอวี้ฮ่าวหรานย้ำอีกรอบ “พี่เขย นับจากนี้มันจะไม่มีงูโผล่ขึ้นมาจากชักโครกอีกแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ต้องกังวล มันจะไม่มีอีกแล้วแน่นอน” อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มันจะมีอีกได้ยังไงในเมื่อเขาเพิ่งฆ่างูไปนับร้อยตัวเมื่อครู่นี้?

“เอาล่ะรีบไปแต่งตัวกันดีกว่า หลี่หรง เดี๋ยววันนี้พี่จะไปส่งเธอที่บริษัทก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้มันยังเช้าอยู่เวลาน่าจะเหลือพอ”

“หืม? พี่จะไปส่งฉันเหรอ? เอ่อ…ก็ได้ ก็ได้”

หลังจากพูดคุยกันจบทุกคนก็แยกย้ายกันไปแต่งตัวเตรียมพร้อมที่จะออกจากห้อง

…

อีกด้านหนึ่ง

ที่ไนท์คลับของแก็งค์พยัคฆ์เวหา

“หวังเหยียน นับจากนี้นายต้องคอยจับตาดูไอ้หยวนหลงให้ดีๆ ฉันเดาว่าอีกไม่นานมันจะต้องมีแผนร้ายกับน้องอวี้แน่นอน!”

โจวเฟยหู่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามืดหม่น

เขาไม่อาจปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้ เขาแน่ใจว่าคนที่เจ้าเล่ห์อย่างหยวนหลงกำลังวางแผนร้ายอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน

หวังเหยียนพยักหน้ารับคำสั่งอย่างจริงจัง อันที่จริงเขาเองก็เตรียมการเอาไว้บางส่วนแล้ว

“ไม่ต้องกังวลหัวหน้า ก่อนหน้านี้ผมได้ส่งมือดีที่สุดของเราไปคอยจับตาดูมันเอาไว้แล้ว เมื่อไหร่ที่มันมีความเคลื่อนไหวเราจะรู้ข่าวทันที!”