ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] – ตอนที่ 255 ปิดเทอมฤดูร้อน

บทที่ 255 ปิดเทอมฤดูร้อน

“หากแกมีแผนชั่วอะไรอีกก็เข้ามา ฉันจะรอเล่นกับแกทุกเวลา!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ตัดสายไปโดยไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายตอบโต้

ถึงแม้ชายหนุ่มจะรู้ว่าอีกฝ่ายย่อมไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบง่าย ๆ แน่ แต่เขาก็ไม่กลัวปัญหาจากอีกฝ่ายไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม!

ในทางกลับกัน ความคิดในตอนนี้ของเขากลับจดจ่ออยู่ที่เรื่องอื่นมากกว่า

“อืม…ดูเหมือนว่าถ้าในสวนสนุกของบริษัทมีเครื่องทำไอศกรีม ถวนถวนคงน่าจะดีใจมาก!”

อวี้ฮ่าวหรานพึมพำกับตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้แผนการพัฒนาสวนสนุกของบริษัทจะเสร็จสิ้นแล้ว แต่มันกลับไม่มีสิ่งที่ถวนถวนชอบมากที่สุดซึ่งก็คือ…ไอศกรีม!

ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่ถวนถวนมาที่นี่ เด็กน้อยมักจะบ่นอยากกินไอศกรีมอยู่บ่อยครั้ง

หลังจากพิสูจน์แล้วว่าสวนสนุกนั้นมีประโยชน์ต่อทุกคนในบริษัทดังนั้นการเพิ่มเครื่องทำไอศกรีมเข้าไปมันจึงไม่ใช่เรื่องที่ไม่เหมาะสม

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว อวี้ฮ่าวหรานจึงเรียกผู้จัดการหวังให้เข้ามาพบทันที

“คุณช่วยทำเอกสารสั่งซื้อเครื่องทำไอศกรีมให้ผมที เอาแบบที่ดีที่สุด และเมื่อมันถูกส่งมาถึงแล้วให้เอาไปติดตั้งในสวนสนุกของเราทันที อ้อ อย่าลืมระบุว่าคำสั่งนี้ถือว่าด่วนที่สุด”

“หืม? เครื่องทำไอศกรีมเหรอท่านประธาน?”

ผู้จัดการหวังอึ้งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำสั่งนี้ เขาไม่นึกเลยว่าจู่ ๆ อวี้ฮ่าวหรานจะเรียกเขาให้มาพบเพื่อซื้อเครื่องทำไอศกรีม EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ๆ ในบริษัท?

อย่างไรก็ตาม เมื่อมันเป็นคำสั่งที่ออกมาจากปากของอวี้ฮ่าวหราน ผู้จัดการหวังจึงไม่ทัดทานอะไรและออกไปทำตามคำสั่งทันที

อวี้ฮ่าวหรานเองก็เห็นสีหน้าที่กระอักกระอ่วนเช่นกัน แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิด ในอนาคตเมื่อฟื้นฟูพลังกลับมาได้ จะเป็นเหมือนผู้ปกครองโลกใบนี้อยู่แล้ว ส่วนลูกสาวของเขาจะกลายเป็นธิดาของผู้ที่มีอำนาจมากที่สุด ดังนั้นถวนถวนจะต้องได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการ!

เมื่อถึงเวลา 4 โมงเย็น อวี้ฮ่าวหรานไปรับถวนถวนที่โรงเรียนอนุบาลเช่นเคย

ที่หน้าประตู วันนี้สวีรุ่ยเดินออกมาส่งถวนถวนอย่างที่เคยทำมาก่อนหน้านี้…

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุดปิดเทอมฤดูร้อนของถวนถวนแล้ว คุณมีแผนว่าจะทำอะไรบ้าง?”

สวีรุ่ยเอ่ยถามอวี้ฮ่าวหรานพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

“ปิดเทอมฤดูร้อน?”

อวี้ฮ่าวหรานอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้ถวนถวนจะปิดเทอมแล้ว

“ใช่แล้ว พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกที่ปิดเทอม ซึ่งถวนถวนจะไม่ต้องมาโรงเรียนสองเดือน ส่วนฉันเองก็ว่างเช่นกัน…” เมื่อพูดถึงจุดนี้ สวีรุ่ยก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอายก่อนที่จะพูดต่อเสียงเบา “คือ…ในเมื่อ ถวนถวนก็ว่างดังนั้นทำไมเราไม่…พาถวนถวนออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย ว่าไหม?”

ทันที่ที่เธอพูดจบ แก้มของสวีรุ่ยก็ร้อนผ่าว อันที่จริงเธอคิดเรื่องนี้มาได้สักพักแล้ว แต่เพิ่งจะรวบรวมความกล้าได้สำเร็จเพื่อพูดออกไป

อวี้ฮ่าวหรานตกตะลึงเมื่อได้ยินคำว่า ‘เรา’ ซึ่งมันหมายความว่าเธอกำลังชวนเขาออกไปเที่ยว?

อันที่จริงเรื่องนี้มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่หากมันเกิดขึ้นจริง หลี่หรงคงโกรธจนหัวระเบิดแน่!

เมื่อคิดถึงเรื่องที่แม้แต่หลี่หรง เขายังไม่สามารถตอบรับความรู้สึกด้วยได้ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจปฏิเสธสวีรุ่ยเช่นกัน

“อะแฮ่ม ๆ คือช่วงนี้บริษัทของผมยุ่งมาก ๆ เลย ผมคงไม่มีเวลาออกไปเที่ยวหรอก”

“ง…งั้นเหรอ…อ…อืม ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร…”

เมื่อถูกปฏิเสธ สวีรุ่ยก็ก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง แต่ผลลัพธ์แบบนี้มันไม่ได้เหนือจากที่เธอคาดไว้สักเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว

“ถ้างั้น ฉันขออวยพรให้ถวนถวนมีความสุขมาก ๆ ในช่วงวันหยุดปิดเทอมฤดูร้อนก็แล้วกันนะ!”

สวีรุ่ยแกล้งยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความผิดหวังของตัวเอง

“เย้! ครูสวีก็ต้องมีความสุขเหมือนกันนะ!”

เด็กน้อยตอบกลับอย่างเบิกบาน

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว อวี้ฮ่าวหรานจึงร่ำลาอีกฝ่ายและขับรถจากไปในทันที

หลังจากกลับไปถึงห้อง หลี่หรงก็กำลังทำอาหารอยู่ในครัวอยู่

“หืม? ปิดเทอมแล้วเหรอพรุ่งนี้?”

แม้แต่หลี่หรงก็ประหลาดใจเช่นกันเมื่อได้ยินข่าวนี้ เพราะเธอก็ลืมไปซะสนิทเหมือนกัน

“มันถึงช่วงปิดเทอมฤดูร้อนแล้วเหรอเนี่ย?”

ปิดเทอมรอบที่แล้ว พี่เลี้ยงหนิงเป็นคนดูแลถวนถวน แต่ตอนนี้พี่เลี้ยงหนิงไม่อยู่แล้วเนื่องจากติดธุระ แถมช่วงนี้พี่เขยของเธอก็ยุ่งมากแถมยังออกไปข้างนอกแทบทุกวันอีกต่างหาก

แล้วแบบนี้ใครจะเป็นคนดูแลถวนถวนล่ะเนี่ย?

“ถ้างั้นเราจะทำยังไงกันดี? พวกเราทั้งคู่ต่างต้องไปทำงาน พวกเราจะเอาเวลาจากไหนมาดูแลถวนถวนที่บ้าน?”

หลี่หรงรู้สึกจนใจ ไม่มีใครว่างดูแลถวนถวนเลยในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ สวนสนุกในบริษัทของพี่ปรับปรุงเสร็จหมดแล้ว ระหว่างนี้พี่สามารถพาถวนถวนไปที่นั่นได้ทุกวัน และยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของทุกโรงเรียน พี่คิดว่าที่สวนสนุกของบริษัทพี่น่าจะยิ่งมีเด็กมากกว่าเดิม”

อวี้ฮ่าวหรานคิดแก้ปัญหาเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนมาถึงแล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถตอบกลับได้อย่างรวดเร็ว

“แถมวันนี้พี่เพิ่งสั่งซื้อเครื่องทำไอศกรีมต่างหาก เพื่อให้เอาไปติดตั้งในสวนสนุกของบริษัท พี่เชื่อว่าถวนถวนจะต้องดีใจมากเมื่อเห็นมัน…จริงไหมลูก?”

“เย้! พ่อจ๋าดีที่สุดในโลกเล้ย!”

แน่นอนว่าเมื่อเด็กน้อยได้ยินเรื่องนี้ เธอกระโดดขึ้นด้วยความดีใจทันที แต่ในทางกลับกัน หลี่หรงกลับขมวดคิ้วแน่น

“พี่เขย! พี่จะพาถวนถวนไปเล่นสนุกทุกวันแบบนั้นไม่ได้! ถวนถวนจะเสียคนมากเลยถ้าพี่ทำแบบนั้น ไม่ได้ล่ะ เอาไว้เดี๋ยวพอถึงเวลาฉันจะพาถวนถวนไปลงทะเบียนเรียนพิเศษในช่วงปิดเทอมเพื่อพัฒนาทักษะพิเศษให้กับถวนถวน!”

“ม…แม่หรง ไม่ดีเลย…”

สีหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนเป็นห่อเหี่ยวอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หรง เด็กน้อยบุ้ยปากด้วยความไม่พอใจ ซึ่งมันยิ่งทำให้หลี่หรง หมั่นไส้จนอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มหลานสาวของเธอเบา ๆ

“ถ้าถวนถวนบอกว่าแม่หรงไม่ดีอีก ต่อไปแม่หรงจะไม่ให้ถวนถวนกินไอศกรีมอีกแล้ว!”

“เอ๊ะ? ม…ไม่! แม่หรงดีที่สุด! ม…แม่หรงดีที่สุดในโลกเลย!”

สีหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างเสแสร้งทันควัน ซึ่งภาพนี้มันยิ่งทำให้หลี่หรงทั้งหมั่นไส้ทั้งเอ็นดู

เช้าวันต่อมา

ถวนถวนที่ปิดเทอมแล้วถูกอวี้ฮ่าวหรานพาไปที่บริษัทเพื่อไปเล่นสวนสนุก

วันนี้ที่สวนสนุกของบริษัท มีเด็กมาเล่นเยอะมากกว่าเดิมเกือบเท่าตัวเพราะเป็นวันปิดเทอมของทุกโรงเรียนในเมือง ภาพที่มีเด็กมากมายในสวนสนุกทำให้ถวนถวนรู้สึกตื่นเต้น

“ท่านประธานอวี้ ช่างมีวิสัยทัศน์ที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เมื่อก่อนตอนลูกของฉันปิดเทอมทีไรฉันต้องคอยห่วงทุกทีว่าลูกจะอยู่ที่บ้านคนเดียวได้ไหมหรือพี่เลี้ยงจะเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันสามารถพาลูกมาที่บริษัทด้วยได้และปล่อยให้เล่นที่สวนสนุกได้อย่างสบายใจ เท่านี้ฉันก็ทำงานได้อย่างโล่งใจแล้ว!”

“ใช่เลย! มันยอดเยี่ยมจริง ๆ ที่บริษัทเรามีสวนสนุกนี้!”

“…”

พนักงานทั้งหลายต่างเอ่ยชื่นชมการมีอยู่ของสวนสนุกนี้อย่างไม่ขาดสาย

อวี้ฮ่าวหรานที่เพิ่งมาถึงยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ของพวกพนักงาน

อันที่จริงที่เขาสร้างสวนสนุกมันเพื่อลูกสาวของเขาเป็นหลัก ส่วนความสุขของพวกพนักงานนั้นเป็นเพียงแค่ผลพลอยได้เท่านั้น

หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ถวนถวนเข้าไปเล่นในสวนสนุกตามลำพังโดยมีพวกพนักงานคอยดูแล ส่วนตัวของเขานั้นเดินไปตรวจตราแผนกต่าง ๆ ของบริษัทกับผู้จัดการหวัง

เมื่อเดินไปถึงฝ่ายการผลิต ผู้จัดการหวังก็เอ่ยขึ้นว่า

“ขณะนี้กำลังการผลิตของเรานับได้ว่าเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากจากสามเดือนก่อน พวกพนักงานในฝ่ายการผลิตต่างก็ทำผลงานได้ดี ขวัญกำลังใจของพวกเขาดูดีเป็นอย่างมาก แต่ท่านประธาน ท่านมีความคิดที่จะเพิ่มหุ่นยนต์สำหรับช่วยเร่งกำลังการผลิตอีกบ้างไหม?”