นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 1

ผมทำตามที่กิลด์มาสเตอร์สั่งและเดินตรงไปยังห้องประเมินของกิลด์

ในตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไป สินค้าก็ได้วางอยู่ในห้องไว้อยู่แล้ว 

และเมจิคไอเทมที่กิลด์มาสเตอร์อยากให้ผมประเมินนั้นวางอยู่บนโต๊ะ 

ผมเดินไปหยิบคริสตัลประเมินออกมาจากตู้และเปิดใช้งานมันด้วยพลังเวทย์ คริสตัลประเมินนี่ถือว่าเป็นของมีค่ามากเลยทีเดียว ในแต่ละกิลด์ภายในอาณาจักรจะต้องคริสตัลนี้สาขาละ1อัน ก็ตามชื่อน่ะนะ คริสตัลอันนี้ มีไว้เพื่อใช้ประเมินค่าของเมจิคไอเทม

ผมบอกตัวเองว่า ถ้าผมทำคริสตัลอันนี้แตกขึ้นมาล่ะก็ ต่อให้ผมจะเกิดใหม่ซัก 3 รอบก็คงไม่มีทางทำงานหาเงินมาจ่ายได้แน่ๆ จะว่าไปแล้ว คริสตัลอันนี้มันจำทำให้เราคิดมากจนเกินไปหน่อยแล้วมั้ง? หรือนี่มันจะเป็นชะตากรรมของผมกันนะ? ในตอนนั้นเองที่ผมกำลังหยิบคริสตัลประเมินผมไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่า ชายเสื้อของผมมันไปเกี่ยวกับไอเทมเวทย์มนต์บนโต๊ะและตอนที่ผมขยับออกมา เมจิคไอเทมอันหนึ่ง–ขวดแก้วเล็กๆ ตกลงไปที่พื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ

“–!!?!??”

ไม่น้าาาาาา เงินเดือนเดือนนี้และอีกหลายเดือนของช้านนนนน

ในตอนที่ผมกำลังจมอยู่ในความเศร้า จู่ๆ ก็มีแสงและก็มีเสียงอันคึกคะนองดังขึ้นมาในห้อง

“แค่ก แค่ก อ๊ะ ขอบพระคุณมากนะคะ ท่านเองเหรอคะที่เป็นคนช่วยฉันออกจากผนึกน่ะค่ะ”

ควันสีชมพูลอยออกมาจากขวดที่แตกอยู่ และสิ่งที่ออกมาจากควันนั้นคือภูติจิ๋วทีมีปีกเหมือนผีเสื้อ

“ธะ..เธอเป็นใครน่ะ”

“ท่านผู้มีพระคุณของฉัน ฉันคือโอริออนดีลค่ะ ฉันก็ถูกผนึกมาเป็นเวลา 300 ปีจนถึงเมื่อสักครู่ที่คุณปลดปล่อยฉันให้เป็นอิสระนั่นแหละค่ะ!”

“ถูกผนึกงั้นหรอ…”

“ค่ะ!” เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ตัวฉันถูกขังไว้ในขวดเป็นเวลานานมากเลยล่ะค่ะ ออกมาข้างนอกไม่ได้เลย  แต่ว่า คุณก็ได้ทำลายผนึกลงและฉันก็ออกมาได้ในที่สุดค่ะ!”

“ยะ…อย่างงั้นเหรอ?”

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมภูติจิ๋วน่ารักแบบนี้ถึงถูกผนึกในขวดแก้วตั้ง 300 ปีกันล่ะ?  

ใครเป็นคนผนึกเธอไว้กันนะ โหดร้ายซะจริง

“คงถูกขังมานานมากเลยสินะ น่าสงสารจริงๆ…”

“ก็นะคะ…แบบว่าคุณก็รู้สึกเห็นใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันด้วยงั้นเหรอคะ คุณนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆเลยค่ะ”

“แน่นอนสิ มันจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆเลยล่ะ ที่ต้องถูกขังไว้คนเดียวในขวดอยู่ตลอดน่ะ แต่ว่าเธอไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วล่ะนะ”

“-!” ภูติตนนั้นถึงกับยกมือ 2 ข้างขึ้นมาปิดปากของเธอแล้วเริ่มหลั่งน้ำตา

“ช่างเป็นบุคคลที่จิตใจดีอะไรเช่นนี้ เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ ขอให้ฉันได้ตอบแทนบุญคุณของคุณด้วยเถอะค่ะ”

“เอ๊ะ? ไม่ๆ เธอไม่ต้องตอบแทนบุญคุณอะไรหรอก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรซักอย่างเลยนะ”

“ไม่ใช่แค่ใจดี แถมยังถ่อมตัวอีกด้วย! คุณไม่จำเป็นที่จะต้องถ่อมตัวขนาดนั้นหรอกค่ะ!”

“ไม่สิ…เอ่อ หรือมันจะดีแล้วจริงๆนะ”

ผมชักเริ่มที่จะกลัวภูติตนนี้ขึ้นมาหน่อยๆแล้วสิ

เธอไม่ฟังอะไรเลย แถมยังเข้ามาหาเราด้วยท่าทางเคร่งขรึมอีกด้วย

พอมาคิดๆดูแล้ว ทำไมเธอถึงถูกขังอยู่ตั้งแต่แรกกันนะ?

“โอริออนดีล สินะ? ว่าแต่ทำไมเธอถึงถูกผนึกกันล่ะ?”

“เรื่องนั้นสินะคะ! ช่วยฟังทีนะคะ มันเป็นเรื่องที่โหดร้ายมากเลยล่ะค่ะ เมื่อนานมาแล้วในตอนที่ฉันได้รับบาดเจ็บอยู่ในป่าแล้วกำลังร้องขอให้ใครมาช่วยอยู่นั้น ก็มีมนุษย์คนหนึ่งเข้ามาช่วยฉันเอาไว้ค่ะ”

“โฮ่”

“เพราะงั้นแล้ว เพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณเขาคนนั้น ฉันจึงถามเขาไปว่าต้องการอะไรตอบแทนรึเปล่า ชายคนนั้นก็ตอบมาค่ะว่าต้องการเวทย์มนต์ที่จะทำให้เขากลายเป็นที่นิยมในหมู่เพศตรงข้ามน่ะค่ะ เพราะอย่างนั้นฉันจึงร่ายเวทย์ใส่ชายคนนั้นให้ชายคนนั้นมีเสน่ห์และดึงดูดเพศตรงตรงข้ามน่ะค่ะ”

“นั่นมันสุดยอดไปเลยนะ! เธอทำแบบนั้นได้จริงๆน่ะเหรอ?”

นี่หรือว่าเธอจะเป็นภูติชั้นสูงกันนะ?

เวทย์มนต์เสน่ห์ได้ก็คือเวทย์มนต์ประเภทควบคุมจิตใจ แต่ถ้าหากไม่ใช่ผู้ใช้เวทย์ระดับสูงก็คงใช้ไม่ได้ 

“ค่ะ หลังจากนั้น เขาก็ได้กลายเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงมากเลยละค่ะ เขาเป็นที่นิยมมากซะจนผู้หญิงทั้งประเทศทะเลาะกันเพื่อที่จะแย่งตัวเขาเลยค่ะ ทำให้เกิดความวุ่นวายทั้งประเทศเลยล่ะค่ะ”

“หือ?”

เหมือนเคยได้ยินเรื่องที่คล้ายๆ กันนี่จากที่ไหนนะ

“แต่ว่าหลังจากนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็ได้กลับมาหาฉัน แล้วอยู่ดีๆก็พูดสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจอย่างเสียงดังเลยล่ะค่ะว่า ‘ชีวิตฉันมันพังย่อยยับไปหมดแล้วทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอนั่นแหละ เอาชีวิตปกติของฉันคืนมานะเฟ้ย!’ แล้วจากนั้นเขาก็ผนึกฉันลงในขวดค่ะ” เธอพูดพร้อมทำหน้าเศร้า

“เดี๋ยวก่อนนะ”

เดี๋ยวก่อน เหมือนว่าผมจะจำได้แล้ว

เคยมีเรื่องราวประวัติศาสตร์ที่โด่งดังเรื่องนึง ที่ผมได้อ่านมาจากหนังสือในกิลด์

————————————————————————————————————————

มีอาณาจักรหนึ่ง ที่นั่นเคยเป็นอาณาจักรที่งดงาม จนกระทั่งวันหนึ่ง จู่ๆผู้หญิงทั้งประเทศก็ได้ตกหลุมรักผู้ชายเพียงคนเดียว  จนนำไปสู่การทะเลาะวิวาทกันอย่างรุนแรงของเหล่าผู้หญิงในอาณาจักรเพื่อแย่งตัวผู้ชายคนนั้น  และในท้ายที่สุดหนึ่งในผู้หญิงที่หลงไหลชายคนนั้นก็ได้บีบบังคับจนทำให้เขาต้องฆ่าตัวตาย แต่ถึงแม้ชายคนนั้นจะตายไปแล้ว  เวทย์มนต์ก็ไม่ได้หายไป ผู้หญิงทั้งประเทศที่หลงสเน่ห์ชายคนนั้นจึงฆ่าตัวตายตามกันหมดด้วยความเศร้า  และหนังสือยังบอกอีกว่า สุดท้ายอาณาจักรนั้นก็ได้ล่มสลายลงในเหตุการณ์ครั้งนั้น  เหตุการณ์นั้นมันก็เกิดขึ้นเมื่อ 300 ปีก่อนพอดีด้วย 

เหงื่อเย็นผมถึงกับไหลเลยทีเดียว

“อ๊ะ จะว่าไปฉันเพิ่งจำได้ว่ามีธุระน่ะ ขอโทษนะแต่ฉันว่าฉันคงต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะ!”

“แหม นั่นสินะคะคงลำบากแย่เลยสิคะ เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นฉันจะรีบร่ายเวทย์มนต์ให้นะคะ”

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่สิ ไม่สิ เธอไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ท่านผู้มีพระคุณ เพราะว่าคุณกำลังรีบอยู่ ดังนั้นฉันจะร่ายเวทย์ให้เสร็จอย่างเร็วเลยค่ะ”

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่เป็นไรจริงๆนะ แล้วฉันไม่ได้อยากเป็นที่นิยมในหมู่พวกผู้หญิงด้วย ฉันโอเคกับที่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว!!!!”

“ฮุฮุ” เธอปาดน้ำตาที่หางตาของเธอออกไป

“ท่านผู้มีพระคุณ เป็นคนที่มักน้อยจริงๆนะคะ ฉันละประทับใจจริงๆเลยล่ะค่ะ ฉันก็แค้นมนุษย์นะคะ แต่ดูเหมือนว่าโลกนี้จะยังไม่ได้ทอดทิ้งฉันไปแล้วซะทีเดียวล่ะนะ เอาล่ะ ตัดสินใจแล้ว ฉันจะใช้สุดยอดเวทย์มนต์ที่จะทำให้คุณเป็นที่นิยมเอง!”

“ผมขอร้องล่ะได้โปรดหยุดทีเท้อออออ!!!”

บ้าเอ๊ยยยยย ทำไมฟร้าาาาา ทำไมยิ่งพูดแล้วมันยิ่งแย่ลงเรื่อยๆกันเล่าาาาาาา ที่สำคัญเลยนะ ผมก็ส่งเสียงเอะอะดังขนาดนี้แท้ๆ แต่ว่า ทำไมไม่มีพนักงานกิลด์มาเลยล่ะ?  พวกเขาอู้งานงั้นเหรอ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ! ไม่สิ ว่าแต่ภูติตนนี้กำลังใช้เวทย์บาเรียหรืออะไรทำนองนั้นอยู่งั้นเหรอน่ะ? แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ภูติตนนั้นก็ไม่ใช่ระดับสูงหรืออะไรเลยน่ะสิ

“ฟุงกิรุอิ ฟุงกุรุ คุโตอูกูอา นาฟุูรุกุน งาอา กูอา” โอริออนดีลเริ่มร่ายคาถา

คาถาอะไรฟะนั่น ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เป็นคาถาที่ฟังดูน่าขนลุกอะไรอย่างงี้ ไม่ว่าผมจะพยายามเข้าไปหยุดยังไง ก็เหมือนจะมีกำแพงบาเรียใสๆ อยู่ข้างหน้ากั้นระหว่างผมกับภูติตนนั้น ทำให้ผมเข้าไปใกล้เธอไม่ได้เลย และในตอนนั้นเอง ที่พื้นใต้เท้าผมก็มีวงเวทย์กลมๆ ส่องแสงปรากฎขึ้นมา

อา…พระเจ้าครับ นี่ผมกำลังจะตายสินะครับ

“ถ้าเช่นนั้น ท่านผู้มีพระคุณของฉัน ฉันหวังว่าคุณจะมีชีวิตที่ดีขึ้นนะคะ”

วินาทีที่วงเวทย์ถูกเปิดใช้งานสติของผมก็เริ่มที่จะเลือนลาง สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือ รอยยิ้มของภูติตนนั้นที่ยิ้มมาทางผม