คุณลิซล็อตเต้ที่ตัวสั่นและหมดแรงส่งเสียงครางเบาๆ
“ฮึบ”
ผมอุ้มคุณลิซล็อตเต้ที่หมดสติลงบนเตียง จากนั้นผมก็ล้มพับลงกับพื้น
ความรู้สึกเย็นๆของพื้นไม้ที่ส่งมาถึงที่เท้าของผมช่างเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกเย็นสบายกับร่างกายของผมที่กำลังร้อนรุ่มอยู่ในตอนนี้
ในตอนที่กำลังจะคิดว่าจะไปเก็บเสื้อผ้าของผมกับคุณลิซล็อตเต้ที่กระจายอยู่บนพื้น
เสื้อผ้าทั้งหมดก็ถูกพับเก็บและวางไว้ที่โต๊ะข้างๆเรียบร้อยแล้ว
ดูดีๆแล้ว เหมือนคุณซึกิคาเงะจะเดินกลับห้องมาก่อนที่ผมจะรู้ตัวซะอีก
เหมือนว่าเธอจะกลับมาในห้องพร้อมกับถืออะไรบางอย่างเอาไว้ด้วย
นั่นก็คือถังไม้เล็กๆที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้
“เหนื่อยหน่อยนะท่านเรียว ถ้าไม่รังเกียจก็นั่งลงตรงนั้นก่อนสิ เดี๋ยวเราจะเช็ดตัวให้นะ”
“จะดีเหรอครับ?”
“แน่นอนสิ เรื่องแค่นี้น่ะปล่อยให้เราเป็นคนทำดีกว่า”
ตัวผมที่เปลือยเปล่าเดินไปนั่งที่ขอบเตียง
และจากนั้นคุณซึกิคาเงะก็ขึ้นมาที่เตียงอย่างกระตือรือร้นและถูหลังของผมเบาๆ
ด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นบิดหมาดๆ
“ไม่ใช่แค่ช่วยกอดไอริสจังกับคาร์ล่าจังเท่านั้น แต่ยังกอดลิซล็อตเต้จังให้ด้วย ต้องขอขอบคุณท่านเรียวมากจริงๆ”
(ซึกิคาเงะใช้คำว่ากอดแทนคำว่าเซ็กส์เพราะเป็นวิธีพูดเก่าๆ)
ในขณะที่กำลังเช็ดตัวผม คุณซึกิคาเงะก็พูดออกมา
“เมื่อก้าวเข้ามาสู่หนทางการเป็นนักผจญภัยแล้วล่ะก็ พวกเราก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพวกเราจะได้พบกับความตายเมื่อไหร่ เพราะงั้นแหละ ถึงได้คิดว่าดีจริงๆที่ทั้งสามคนนั้นได้มาเจอกับผู้ชายแบบนี้ ก่อนที่เรื่องแบบนั้นมันจะเกิดขึ้นน่ะ”
“……”
“แล้วก็อีกเรื่อง มันคงจะดีถ้าอย่างน้อยใครซักคนในสามคนนั้นท้องขึ้นมาล่ะนะ แต่ก็นะ ตัวเราเองก็ไม่ได้หวังไปถึงขนาดนั้นหรอก”
“จะว่าไป ผมก็มีเรื่องที่สงสัยอยู่เหมือนกันนะครับ ทำไมทั้งสี่คนถึงอยากเข้ามาเป็นนักผจญภัยล่ะครับ?”
“หืม? หมายความว่ายังไงน่ะ?”
“ก็แบบ ถ้าเป็นนักผจญภัยแรงค์ S มันก็จะมีไอ้ระบบแปลกๆที่เรียกว่าแนะนำการตั้งครรภ์นั่นใช่มั้ยล่ะครับ? เรื่องยุ่งยากแบบนั้นน่ะ เป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่นักผจญภัยจะไม่ดีกว่าเหรอครับ?”
“หืม….? ดูเหมือนว่าท่านกำลังเข้าใจอะไรผิดไปอยู่นะ มันตรงกันข้ามกันเลยต่างหากล่ะ ท่านเรียว”
“ตรงกันข้าม?”
คราวนี้คุณซึกิคาเงะเปลี่ยนมาเช็ดด้านหน้าผม เธอเช็ดต้นขา หน้าอก สีข้างและรักแร้ของผมด้วยผ้าขนหนูชุ่มๆนั่นโดยไม่หยุดมือ
จากนั้นคุณซึกิคาเงะก็พูดต่อไป
“อาชีพนักผจญภัยน่ะ มันเป็นอาชีพที่นิยมของเหล่าผู้หญิงมากใช่มั้ยล่ะ? ถ้าถามว่าทำไมล่ะก็ นั่นก็เพราะว่าถ้าได้กลายเป็นนักผจญภัยระดับสูงก็จะได้รับจดหมายแนะนำให้กับซ่องชายไงล่ะ ในโลกที่ผู้ชายน้อยกว่าผู้หญิงมากๆแบบนี้ ผู้หญิงน่าเกลียดแบบเราน่ะแทบจะไม่มีโอกาสจะได้เข้าใกล้ผู้ชายเลยด้วยซ้ำ”
“อ๊ะ งั้นก็แปลว่า พวกคุณซึกิคาเงะเนี่ย…”
“อื้ม! พวกน่าเกลียดอย่างเราๆน่ะปกติก็แทบจะไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์กับผู้ชายเลยแหละนะ ที่ทุกคนมาเป็นนักผจญภัยก็เพื่อที่จะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายยังไงล่ะ!”
“เป็นวิธีการพูดที่โคตรจะจริงใจเลยครับ!”
“ไม่จำเป็นต้องพูดตรงๆซะขนาดนั้นก็ได้นะครับ”
“ก็มันเป็นความจริงนี่นา แต่เอาจริงๆแล้วนั่นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอก ทุกคนต่างก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองก่อนที่พวกเขาจะมาเป็นนักผจญภัยนั่นแหละ”
อ่าาา แต่ว่าถ้าเป็นที่โลกเดิมของผม คำพูดของพวกผู้ชายที่อยากเป็นนักผจญภัยประมาณว่า
‘ฉันอยากเป็นนักผจญภัย’ มันก็ความหมายเดียวกับ ‘ฉันจะปกป้องเมืองจากการรุกรานของพวกมอนสเตอร์เอง! แต่ว่าจริงๆแล้วฉันก็อยากจะเป็นที่นิยมกับในหมู่สาวๆด้วยนะ!’ นั่นแหละ
หื้ม หรือก็คือถึงจะเป็นโลกไหนก็ตาม ความปราถนาที่อยากจะเป็นที่นิยมในหมู่เพศตรงข้ามก็เป็นแรงผลักดันเหมือนกันสินะ
ไม่ล่ะ ถึงจะดูเหมือนเป็นเรื่องที่ดี แต่เอาจริงๆมันก็ไม่ดีเท่าไหร่อะนะ
“ก็นะ เพราะจะได้คว้าโอกาสอันริบหรี่แบบนั้น พวกเราถึงมาเป็นนักผจญภัยกันแบบนี้นี่แหละ แต่ในท้ายที่สุดก็เป็นเหมือนที่คิดไว้ ยังไงไม่มีผู้ชายคนไหนจะเหลียวมองผู้หญิงน่าเกลียดแบบเราอยู่ดีนั่นแหละ เพราะแบบนั้น เราถึงขอบคุณท่านเรียวจริงๆ ที่ท่านช่วยกอดทั้ง 3 คนนั้น”
“ถ้าอย่างนั้น….แล้วคุณซึกิคาเงะล่ะครับ?”
“อะไรรึ?”
“ผมน่ะ ที่มาที่นี่ก็เพราะตั้งใจที่จะทำกับคุณซึกิคาเงะด้วยนะครับ อ๊ะ หรือว่าคุณซึกิคาเงะมีคนรักอยู่แล้วเหรอครับ?”
“วะ ว่าไงยังไงนะ!?”
“อุหวา”
จู่ๆคุณซึกิคาเงะก็โน้มตัวมาทางผม ตัวผมหงายลงไปบนเตียง ผมเลยรีบเอามือพยุงตัวเองขึ้นไป
“ระ เราก็กอดท่านได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ? จริงๆงั้นเหรอ?”
“อะ เอ่อ….”
“อ๊ะ ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ! ในเมื่อท่านพูดไปแล้ว รู้ใช่มั้ยว่าท่านจะมากลับคำพูดเอาตอนนี้ไม่ได้น่ะ?”
“มะ ไม่กลับคำพูดหรอกครับ”
“เข้าใจแล้วล่ะ! เงินสินะ? อยากได้เท่าไหร่ล่ะ? ต้องจ่ายเท่าไหร่ท่านถึงจะยอมมาเป็นคู่นอนให้กับเราล่ะ?”
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ! สำหรับผมแล้วขอแค่คุณซึกิคาเงะโอเค ต่อให้ไม่ต้องจ่ายเงิน ผมก็พร้อมจะเป็นคู่นอนให้อยู่แล้วนะครับ!?”
“ว่า…ไง…นะ….”
ของคุณซึกิคาเงะแสดงท่าทางประหลาดใจด้วยดวงตากลมโตของเธอ
“บอกไปแล้วใช่มั้ยล่ะครับ? สำหรับผมแล้ว พวกคุณซึกิคาเงะน่ะก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากนะครับ เพราะแบบนั้นแหละ ขอแค่ว่าถ้าทุกคนโอเคกับผม ผมก็ยินดีที่จะเป็นคู่นอนให้ครับ”
“จะ จริงเหรอ ไม่สิ ถึงจะได้ยินมาหลายครั้งแล้วก็เถอะ แต่ยังไงเราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ตัวเราคิดว่าอย่างน้อยขอแค่ลิซล็อตเต้จังได้ทำก็พอแล้ว เราไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่านั้น แต่ว่า…นี่มันจะดีจริงๆเหรอ? เราน่ะนอกจากจะน่าเกลียดแล้วยังเป็นยายแก่อีกด้วยนะ ท่านยังอยากจะกอดเราอยู่อีกอยากนั้นเหรอ?”
“ถึงจะพูดว่าเป็นยายแก่แบบนั้นก็เถอะ แต่ภายนอกของคุณก็ไม่ต่างกับเด็กสาวอายุ 7-8 ปีเลยไม่ใช่รึไงครับ?”
“ไม่ว่าจะเป็นนักเวทย์หรือเอลฟ์ ต่อให้จะปลอมแปลงรูปลักษณ์ภายนอกยังไงก็ตาม แต่ก็ยังสามารถรู้ได้ถึงอายุของวิญญาณได้อยู่ดี ถ้าถูกรู้เข้ายังไงก็คงถูกปฏิเสธ….”
“หืม….แต่ว่า ผมน่ะไม่สนใจเรื่องนั้นซักนิด เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกครับ”
เอาจริงๆ การที่มีสาวน้อยที่ภายนอกดูเป็นเด็กสาวน่ารักแต่ภายในแล้วเป็นผู้หญิงที่อายุมากกว่าผมแบบนี้ มันก็เป็นเรื่องที่ดีซะด้วยซ้ำไป
เอาเถอะ ถึงการที่อายุจริงๆของเธอจะมากกว่าแม่ของผมมันจะทำให้ผมรู้สึกแปลกๆหน่อยก็ตาม
แต่เรื่องแบบนั้นน่ะ อย่าไปคิดเยอะให้มันรกสมองเลยดีกว่า
“หรือว่า คุณซึกิคาเงะไม่ชอบที่คู่นอนเป็นผมอย่างนั้นเหรอครับ?”
“ระ เรื่องนั้นน่ะไม่ใช่อยู่แล้ว ถ้าท่านอยากจะกอดเราจริงๆ เราก็อยากจะขอความกรุณาเลยล่ะ บอกตามตรง หลังจากที่ได้ฟังมาจากที่คาร์ล่าจังกับไอริสจังเล่าให้ฟัง เราก็รู้สึกก็รู้สึกอิจฉาสองคนนั้นมาตลอดเลยล่ะ”
พูดแบบนั้นแล้ว หางจิ้งจอกของคุณซึกิคาเงะก็สะบัดไปมา
หลังจากนี้ผมจะต้องสัมผัสมันให้ได้เลยคอยดู
“จริงๆแล้ว ในตอนที่ลิซล็อตเต้จังกับท่านเรียวกำลังมีเซ็กส์กันอยู่ เราก็ช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำของโรงเตี๊ยมพร้อมกับแอบดูการมีเซ็กส์โดยใช้เวทย์มองระยะไกลล่ะ ตอนที่เราดูอยู่เราก็คิดว่าลิซล็อตเต้จังเนี่ยน่าอิจฉาจริงๆนะ ด้วยล่ะ”
“จริงๆตรงนั้นไม่ต้องพูดออกมาก็ได้นะครับ!?”
ว่าไงดีล่ะ ก่อนหน้านี้คุณลิซล็อตเต้ก็ได้พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับการช่วยตัวเองเหมือนกัน
วันนี้เหมือนจะได้ยินแต่เรื่องราวประสบการณ์การช่วยตัวเองของผู้หญิงทั้งนั้นเลย…
วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย
“ถ้างั้น มาทำกันเลยมั้ยครับ? อ๊ะ เรื่องสถานที่เอาไงดีครับ?”
“จะเป็นที่นี่ก็ได้นะ ป่านนี้แล้วจะเปิดห้องใหม่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายด้วย แล้วห้องถัดไปก็เป็นห้องของพวกคาร์ล่าจังซะด้วยสิ”
“หรือจะเป็นที่บ้านของผมก็ได้นะครับ”
“อืม….ที่บ้านท่านเรียวก็น่าสนใจอยู่หรอก….แต่ว่า เราจะทนไม่ไหวเอาน่ะสิ เราทำให้ลิซล็อตเต้จังหลับไปด้วยเวทย์มนต์ของเราแล้วล่ะ เพราะงั้น จะทำที่นี่เลยก็ได้นะ?”
ผมมองดูคุณลิซล็อตเต้ที่นอนอยู่บนเตียง เธอละเมอพึมพำงั่มงั่มออกมา ดูไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
ในห้องนี้เป็นแบบเตียงคู่ ฉะนั้นสิ่งที่ต้องทำก็แค่ย้ายไปทำที่อีกเตียงนึง
จากที่เห็นการแต่งห้องอันหรูหราในโรงเตี๊ยมนี้แล้ว ผมก็ไม่ค่อยอยากจะให้คุณสิกิคาเงะมาที่บ้านของผมซักเท่าไหร่
พวกเธอจะรู้สึกยังไงกับห้องโทรมๆชั้นเดียวนั่นกันล่ะ
“ถ้างั้น มาทำกันที่นี่เลยเถอะครับ”
“ในที่สุดก็ทำได้! ได้ทำกับผู้ชาย แถมยังเป็นหนุ่มน้อย(โชตะ)แบบนี้อีกด้วย! คุ้มค่าจริงๆที่เดินทางออกมาจากประเทศตะวันออก! เพียงเท่านี้สายเลือดของเผ่าก็จะได้คงอยู่ต่อไป!”
“เดี๋ยวก่อนนะครับ หนุ่มน้อยที่ว่าเนี่ย ผมงั้นเหรอครับ!?”
ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าอายุเท่านี้แล้วจะยังถูกเรียกว่าหนุ่มน้อยเนี่ย!?
อ๊ะ แต่ถ้าพิจารณาจากความแตกต่างของอายุผมกับคุณซึกิคาเงะแล้วก็อาจจะจริงอยู่
แต่การที่เธอจะเรียกผมว่าหนุ่มน้อยเนี่ยมันก็เกินจริงไปหน่อยรึเปล่า?
เดิมทีแล้ว อายุขัยของพวกคุณซึกิคาเงะในประเทศอมนุษย์ฝั่งตะวันออกเนี่ยมันประมาณไหนกันนะ?
แต่ว่าคุณไอริสไม่เห็นจะพูดกับผมแบบนี้เลยไม่ใช่เหรอ?
บางทีอาจเป็นเพราะความแตกต่างทางวัฒนธรรมก็ได้ล่ะมั้ง?
เอาล่ะ หยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องโชตะไปมากกว่านี้จะดีกว่า ไม่งั้นคงรู้สึกปวดหัวแย่
