นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 20

—-หลังจากนั้นก็ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว ผมยังไม่ได้เจอกับทุกคนในโรเซนครูเซอร์เลย

โรเซนครูเซอร์ทุกคนยังไม่มีใครมาเจอหน้าผม แม้แต่กิลด์นักผจญภัยก็ยังไม่ได้เข้ามาเลย

“ไม่ใช่ว่าทุกคนกลับไปที่เมืองหลวงกันแล้วหรอกนะ…..”

ผมบ่นพึมพำอยู่คนเดียวพร้อมกับนั่งตรวจสอบเอกสารคำร้องที่ถูกส่งเข้ามา

กิลด์มาสเตอร์บังเอิญเดินผ่านมาเห็นที่ผมกำลังบ่นพึมพำ เขาก็เลยหยุดยืนอยู่ตรงนั้น

“หืม? เป็นอะไรไปน่ะเรียว? มีอะไรเกิดขึ้นเรอะ?”

“อ๊ะ เปล่าครับ แค่กำลังคิดอยู่น่ะครับว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอทุกคนในโรเซนครูเซอร์เลยน่ะครับ”

“หื้ม ไม่ว่าพวกเธอจะเป็นคนดีหรือไม่ ยังไงพวกเธอก็เป็นเหล่าคนที่เด่นสะดุดตาอยู่ดีนี่นะ แล้วแผนการสำรวจเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

ถ้านักผจญภัยจะไปสำรวจดันเจี้ยนกัน ก็จำเป็นที่จะต้องมาเขียนแผนการลงดันเจี้ยนให้กิลด์นักผจญภัยก่อน

ถึงจะบอกว่าแผนก็เถอะ แต่มันก็เป็นแค่แผนคร่าวๆเท่านั้น

ประมาณว่า ‘ผมจะไปสำรวจดันเจี้ยนXในวันที่X แล้วจากนั้นก็จะกลับมาในวันที่Xครับ’ อะไรแบบนี้

เพราะถ้าหากมีนักผจญภัยหายตัวไปกิลด์นักผจญภัยจะต้องมาตรวจสอบในแผนการสำรวจนี้ดูก่อน

ถ้าหากนักผจญภัยไม่ได้กลับมาเป็นเวลาหลายวัน ก็แปลว่านักผจญภัยอาจเสียชีวิตในดันเจี้ยนไปแล้วก็ได้

(ถ้าเกิดว่าหายตัวไปก็จะตามตัวได้จากแผนการลงดันเจี้ยนที่บอกไว้ว่าไปที่ไหน)

เนื่องจากแผนการสำรวจอยู่ในแผนกจัดการเอกสารเกี่ยวกับดันเจี้ยน

ดังนั้นผมจึงไม่มีสิทธิ์ในการเข้าถึงเอกสารเหล่านั้น

เพราะงั้น ผมเลยขอให้ฝ่ายที่จัดการเอกสารเกี่ยวกับดันเจี้ยนช่วยค้นหาแผนสำรวจให้

หลังจากนั้นไม่นานก็เจอแผนการสำรวจ

แต่ว่าทันใดนั้นเอง ทั้งผมทั้งกิลด์มาสเตอร์ถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้เห็นวันที่คาดว่าจะกลับจากดันเจี้ยน

“ไอ้กำหนดการนี่มันอะไรกันน่ะ ตั้งแต่เข้าสำรวจนี่ก็ผ่านไป10วันแล้วงั้นเหรอ!? นี่เขียนผิดรึเปล่า?”

“ไม่ค่ะ ฉันเองก็ถามดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้งแล้วนะคะ ดูเหมือนว่าพวกเธอจะสำรวจแล้วก็นอนค้างคืนกันในดันเจี้ยนเลยน่ะค่ะ เพราะงั้นไม่ผิดแน่ค่ะ”

“ค้างคืนงั้นเหรอ!?”

กิลด์มาสเตอร์ตกใจและเบิกตากว้าง

พนักงานหญิงที่จัดการเอกสารเกี่ยวกับดันเจี้ยนเองก็รู้สึกทึ่ง

“การสำรวจดันเจี้ยนแล้วก็ค้างคืนในดันเจี้ยนเนี่ย เอาจริงๆก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้หรอกนะ…..”

“แต่ว่าที่นั่นคือดันเจี้ยนหมาป่าเลยนะครับ ค่อนข้างจะเป็นสถานที่ที่อันตรายนะครับ ถึงโรเซนครูเซอร์มีคุณซึกิคา….นักเวทย์ระดับสูงอยู่ด้วยก็ตามเถอะ”

ดันเจี้ยนหมาป่า เป็นดันเจี้ยนที่ลึกประมาณ 20 ชั้น 

ก็ตามชื่อของมันดันเจี้ยนนี้มอนสเตอร์มีหมาป่าเป็นจำนวนมาก 

แถมมอนสเตอร์หมาป่าก็เป็นประเภทที่มีประสาทการรับรู้กลิ่นที่ดี 

หากมีนักผจญภัยหลับอยู่ในดันเจี้ยนล่ะก็ พวกมันก็จะได้กลิ่น แล้วค่อยๆรวมกลุ่มกันมาโจมตี 

เพราะว่ามีมอนสเตอร์ที่ยุ่งยากแบบนี้อยู่นั่นแหละ การสำรวจจึงไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่นัก

ถ้าตั้งเป้าที่จะเข้าไปส่วนลึกในดันเจี้ยนแล้วล่ะก็ ควรจะต้องซื้อเมจิคไอเทมอย่างวงเวทย์เทเลพอร์ต

หรือไม่ก็ต้องร่วมปาร์ตี้กับนักเวทย์ที่มีเวทย์เทเลพอร์ตอยู่ด้วย และต้องค่อยๆไปกลับระหว่างเมืองและดันเจี้ยนอยู่เป็นระยะๆ นี่ถือเป็นเรื่องปกติที่คนส่วนใหญ่ทำกัน

“อึก….”

เหงื่อเย็นไหลออกมาจากมือของผม

ผมเช็ดมือที่เปียกเหงื่อบนกางเกง หลังจากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติ

ต้องไม่เป็นไรแน่ ก็เพราะทุกคนในโรเซนครูเซอร์น่ะ เป็นนักผจญภัยที่เชี่ยวชาญในการสำรวจดันเจี้ยนเลยนะ

ผมไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังคิดอะไรกันอยู่ แต่ในฐานะที่พวกเธอเป็นนักผจญภัยแรงค์ S  

ผมก็คิดว่าพวกเธอก็คงจะไม่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังหรอก

ไม่สิ แต่ว่าเรื่องนั้นมันจะใช่เหรอ….!

ก่อนหน้านี้ที่เจอกับคุณคาร์ล่าที่โรงเตี๊ยม คุณคาร์ล่ายังดี๊ด๊าอยู่เลย!

แต่ถึงแม้ว่าคุณคาร์ล่าจะทำอะไรบุ่มบ่ามก็ตาม ผมคิดว่าคงอื่นๆก็น่าจะต้องคอยห้ามเธอได้แน่นอน…!

จะ จะต้องคอยห้ามเธอได้แน่นอนเลยใช่มั้ย?

“กิ กิลด์มาสเตอร์!!”

ในตอนที่ผมกำลังรู้สึกตัวสั่นพร้อมเหงื่อเย็นที่ไหลลง ผมก็คิดว่า หรือตอนนั้นผมควรจะบอกคุณคาร์ล่าให้เข้าใจดีกว่านี้จะดีกว่า

จู่ๆตอนนั้นเอง ก็มีคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเรียกกิลด์มาสเตอร์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ดูดีๆแล้วเธอคือพนักงานต้อนรับของฝั่งแผนกสำรวจดันเจี้ยน

(เผื่อใครไม่เก็ท พระเอกอยู่แผนกต้อนรับฝ่ายรับคำร้อง)

ผมกับกิลด์มาสเตอร์จ้องเขม็งไปตรงที่พนักงานคนนั้นวิ่งเข้ามา

“อะไร เกิดอะไรขึ้น?”

“อ๊ะ คือว่า….นักผจญภัยแรงค์ S โรเซนครูเซอร์เพิ่งจะกลับมาเมื่อกี้น่ะค่ะ….!”

“โอ้ กลับมาแล้วงั้นเรอะ ถ้างั้นก็โล่งอกไปที”

“ดะ ดูเหมือนว่าพวกเธอจะสามารถก้าวข้ามชั้นที่ 20 ไปได้สำเร็จแล้วค่ะ ตอนนี้เรากำลังนำวัตถุดิบจากบอสของชั้น 20 มาอยู่ค่ะ”

“วะ ว่าไงน้าาาา!?”