วันรุ่งขึ้น ผม กิลด์มาสเตอร์แล้วก็คุณอาเน็ตก็ได้กลับมาที่โรงแรม
ส่วนคุณซึกิคาเงะก็กลับไปที่บ้านของเธอที่อยู่ในเมืองหลวง
ดูเหมือนว่ากิลด์มาสเตอร์จะยังไม่สร่างเมาดี
เขากลับโรงเตี๊ยมมาโดยที่คุณอาเน็ตคอยพยุงตอนเดิน
สถานการณ์แบบนี้ก็ยังไม่ถอดใจสินะ…..
หลังจากที่ซักผ้าแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงเตี๊ยมจนเสร็จ
พวกเราก็เดินทางไปที่สำนักงานใหญ่ของกิลด์นักผจญภัยอีกครั้ง
แต่เป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ที่แผนการดึงตัวนักผจญภัยไม่มีความคืบหน้าเลยแม้แต่น้อย
ทั้งที่เป็นอย่างงั้น แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
กิลด์มาสเตอร์กับคุณอาเน็ตกลับมีท่าทีที่ดูผ่อนคลายกว่าครั้งก่อนมาก
มีแผนอะไรดีๆอยู่อย่างงั้นเหรอเนี่ย?
หลังจากที่พวกเราทำธุระเสร็จ พวกเราก็กลับไปที่โรงเตี๊ยม
พอเรากลับไปถึงโรงเตี๊ยมพระอาทิตย์ก็อยู่บนหัวพวกเราแล้ว
เราเลยนั่งกินกลางวันกันอยู่ที่โรงเตี๊ยม
เมนูอาหารกลางวันในวันนี้คือปลาขาวย่างสมุนไพร ซุป และขนมปังข้าวไรย์
ค่อนข้างจะอร่อยเลยล่ะ แถมยังมีบริการเสิร์ฟผลไม้หลังอาหารให้อีกด้วย
เซอร์วิสแบบนี้ น่าจะเป็นเพราะ’กิลด์มาสเตอร์สุดหล่อ’แน่ๆ
สำหรับผมแล้ว กิลด์มาสเตอร์เป็นคนที่ดูเคร่งขรึม ร่างโตยังกับโกเลม
แต่พอมาอยู่ในโลกที่กลับด้านนี่แล้ว เขาก็กลายเป็นคนหล่อชนิดที่ไม่มีใครเทียบ
เพราะแบบนั้นคุณพนักงานหมาป่าที่เดินมาบริการก็ได้ส่งสายตาอย่างโจ่งแจ้งไปทางกิลด์มาสเตอร์
คุณอาเน็ตภรรยาของกิลด์มาสเตอร์ก็ขมวดคิ้ว แต่เธอก็ไม่ได้ตักเตือนหรือขึ้นเสียงใส่แต่อย่างใด
บางที่เรื่องแบบนี้ก็คงเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆสินะ
แต่จากนั้นก็มีของหวานมาเสิร์ฟด้วย สมแล้วล่ะนะ
แล้วก็มาถึงช่วงบ่าย
กิลด์มาสเตอร์กับคุณอาเน็ตก็ออกจากโรงเตี๊ยม พวกเขาบอกว่าพวกเขาจะออกไปซื้อของ
ผมเองที่กำลังคิดว่าจะตามไปด้วยดีมั้ย แต่คุณอาเน็ตก็ขยิบตาส่งสัญญามาให้ผม
ผมก็เลยคิดว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง
อืม ผมไม่ไปเป็นก้างขวางขอน่าจะดีกว่าสินะ
แต่การที่ต้องอยู่ในโรงเตี๊ยมคนเดียวแบบนี้มันก็น่าเบื่อแฮะ
ในขณะที่ผมกำลังคิดจะไปเดินเล่นสบายๆ ก็มีคนมาหาผม
“งะ ไง เรียว! เอ่อ….พอดีได้ยินมาว่าตอนบ่ายนี้ว่างสินะ”
คุณคาร์ล่าล่ะ
คุณคาร์ล่าที่มาหาผมที่โรงเตี๊ยมก็ใส่ชุดธรรมดาเหมือนกับคนอื่นๆเลย
เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นรัดรูป
แค่มองดูจากตรงนี้ก็เห็นรอยแบ่งก้นกลมๆของเธอชัดเจนเลย
เธอถือเสื้อคลุมสีเทามีฮู้ดอยู่ในมือ แปลว่าเธอจะต้องสวมเสื้อนี่เดินมาจนถึงที่โรงเตี๊ยมนี่แน่ๆ
“คุณคาร์ล่า ขอบคุณที่อุตส่าห์มาหานะครับ คุณรู้ว่าตอนนี้ผมจะอยู่ที่โรงเตี๊ยมนี่ด้วยเหรอครับ”
“พอดีถามมาจากซึกิคาเงะที่กลับมาในตอนเช้าน่ะ”
อย่างงี้นี่เอง
จะว่าไปแล้ว เมื่อวานนี้ผมก็พูดถึงกำหนดการในวันนี้อย่างคร่าวๆตอนที่นั่งดื่มกันเมื่อวานด้วยนี่นะ
“พอดีได้ยินมาว่าเรียวจะว่างตอนบ่ายน่ะ ถ้าไม่รังเกียจ ฉันว่าจะพาเรียวไปเที่ยวชมเมืองหลวงน่ะ…..คิดว่าไง? หรือว่ามีแผนแล้วเหรอ?”
“ไม่เลยครับ! ดีใจมากเลยล่ะครับ เดี๋ยวขอเตรียมตัวซักพักนะครับ”
พอผมพยักหน้าให้กับคุณคาร์ล่า เธอก็หน้าตาดูสดใสขึ้น
“โล่งอกไปที เดี๋ยวอีกหน่อยพวกเรียวก็จะกลับเมืองคาสซานดร้าแล้วใช่รึเปล่า?”
“ครับ เหลืออีกแค่สามวันก็ต้องบอกลาเมืองเหลวงแล้วล่ะครับ น่าเสียดายจริงๆเลยนะครับ”
“แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ก็ไม่ใช่ว่าอยากกลับเมืองคาสซานดร้าแล้วงั้นเหรอ? ฉันรู้สึกชอบเมืองนั้นนะ แถมทุกคนในเมืองนั้นเป็นคนดีกันมากเลยล่ะ”
พวกนักผจญภัยในเมืองคาสซานดร้าเป็นคนที่มีคุณธรรม
จะดีหรือร้ายแต่เมืองคาสซานดร้าก็ถือเป็นเมืองที่ดีเมืองหนึ่งเลยล่ะ
“ขอโทษที่ให้รอนะครับ คุณคาร์ล่า”
“ไม่หรอก ทางนี้จู่ๆก็มากระทันหันซะด้วยสิ ขอโทษนะ ถ้างั้นไปกันเลยเถอะ”
ในที่สุดพวกเราก็เดินออกมาจากโณงเตี๊ยม
ตอนที่เดินออกมาคุณคาร์ล่าเองก็พยายามสวมฮู้ดเหมือนกันคนอื่นๆในโรเซนครูเซอร์ผมเลยหยุดเธอไว้ตรงนั้น
“ถ้าเกิดว่ามีใครมาพูดอะไรใส่คุณล่ะก็ ผมจะสวนกลับพวกนั้นให้เองนะครับ นะ?”
“อืม….แต่ถ้าความผิดของฉันไปทำให้เรียวเดือดร้อนล่ะก็ เรียวอาจจะมีปัญหาก็ได้นะ…..”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นอกจากนี้ ไหนๆคุณก็น่ารักขนาดนี้แล้ว ถ้าซ่อนไปก็เสียของแย่สิครับ”
“อะ…!?”
คุณไอริสตอนนี้หน้าแดงเหมือนกับสีผมของเธอเลย
“นะ น่ารักหรอ? แต่ว่า ฉัน….ใส่ชุดดูสบายๆมากเลยนะ….”
“น่ารักสิครับ แถมชุดก็ดูเหมาะดีด้วยนะครับ”
พอผมพูดแบบนั้นคุณคาร์ล่าก็แทบทรุด
“จะ จริงๆแล้วฉัน…ได้ยินคนอื่นพูดมาว่า ‘เรียวคุงชมว่าชุดของฉันด้วยล่ะ’ หรือ’เขาชมว่าชุดนี้ดูเหมาะกับเราด้วยล่ะ!’ น่ะ ฉันก็เลยพยายามรวบรวมความกล้า แล้วก็คิดว่า นานๆทีจะลองแต่งตัวน่ารักๆดูดีมั้ยน้าน่ะนะ…..”
คุณคาร์ล่าในแบบน่ารักเหรอ อยากเห็นอีกหน่อยจังเลยน้า
ชุดสีขาวบริสุทธิ์ของคุณไอริสนั้นก็ดูดีเลย
“แต่ว่า…..’กะแล้วผู้หญิงอย่างฉันน่ะจะให้แต่งตัวแบบนี้’ หรือไม่ก็ ‘ถ้าฉันใส่ชุดที่ไม่เข้ากับตัวเองแบบนี้แล้วทำให้เรียวที่ยืนข้างๆฉันต้องอับอาย’ พอคิดแบบนั้นขึ้นมามันก็ไม่มีความกล้าเลยล่ะ”
คุณคาร์ล่าจับเสื้อคลุมในมือของเธอแน่น
หรือก็คือจนท้ายที่สุดคุณคาร์ล่าก็ไม่กล้าใส่ชุดน่ารักๆแบบนั้น
จึงจบด้วยการใส่ชุดตามปกติของเธอมา
หื้ม…..
ผมมองลงไปที่คุณคาร์ล่า
เสื้อขาวไม่มีรอยยับ แสดงว่าถูกรีดมาอย่างดี
กางเกงขาสั้นที่ไม่มีคราบอะไรรู้สึกถึงความสะอาด
ในบรรดาผู้หญิงที่เดินไปมาที่ถนนในเมืองหลวง มีหลายคนเลยที่ใส่เสื้อผ้ายับๆ
และยังดูสกปรก ถึงจะสวมเสื้อผ้าที่มันดูระยิบระยับก็ตาม
เทียบกับคนพวกนั้นแล้วผมรู้เลยว่าคุณคาร์ล่าได้เลือกเสื้อที่ดีที่สุดจากชุดที่ใส่ปกติเพื่อมาที่นี่
ถึงชุดนี้จะไม่ได้ดูน่ารักก็ตาม แต่แค่ความรู้สึกที่สื่อออกมาถึงนี่ก็เพียงพอแล้วล่ะ
ผมค่อยๆจับมือคุณคาร์ล่าที่กำลังกำฮู้ดอยู่
“ถ้าพูดถึงชุดใส่ชุดธรรมดาๆ ผมก็เป็นชุดธรรมดาเหมือนกันนะครับ แถมชุดนี้ยังดูเหมาะกับคุณคาร์ล่าดีด้วยสิ ผมก็คิดว่ามันดูดีแล้วนะครับ”
“จะ จริงเหรอ…..?”
“จริงสิครับ”
ผมพูดแบบนั้นพร้อมกับยิ้มให้คุณคาร์ล่า
แล้วจากนั้นเธอก็ทำหน้าโล่งใจ
แถมผมยังได้เห็นสาวๆใส่กางเกงขาสั้นแบบนี้อีกด้วย!
เจ๋งไปเลยไม่ใช่รึไง?
เห็นเส้นเส้นแบ่งที่บั้นท้ายของเธอลงไปจนถึงต้นขาขาวๆนั่น…
แต่ถ้าให้ผมแนะนำล่ะก็ ต้องเป็นตัวVสิครับ!
(ก็กางเกงปกตินี่แหละครับเพราะกางเกงมันเป็นทรงVกลับหัวจากขาสองข้าง)
พอผมได้เห็นกางเกงทรงVขาสั้นที่พอดีกับขาเธอ
กางเกงของเธอรัดกับหัวหน่าวของเธออย่างพอดี
แต่กลับไม่เห็นร่องของเธอโผล่ออกมา เก็บได้ดีจริงๆสินะ
ตอนที่คุณคาร์ล่ามาหาด้วยการสวมกางเกงขาสั้นแบบนี้
กลายเป็นผมที่จ้องไปที่กางเกงของเธอก่อน
“เรียวอุตส่าห์ชมแบบนี้ งั้น….ฉันก็จะไม่ใส่ผ้าคลุมนี่จะดีกว่ารึเปล่านะ”
“แน่นอนสิครับ!”
หลังจากนั้นพวกเราก็ตัดสินใจทิ้งเสื้อคลุมนั่นไว้ที่โรงเตี๊ยม ผมขอให้คุณพนักงานเอาเสื้อคลุมนี่ไว้ที่ห้องของผม
สีหน้าของคุณคาร์ล่าก็ดูจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด
ถ้าต้องมาใส่เสื้อคลุมกลางวันแดดแรงๆแบบนี้ล่ะก็คงร้อนแย่
“ขอบคุณนะเรียว! จะว่าไปแล้วเคยไปที่ถนนหลักกับหอสมุดมาแล้วใช่มั้ย?”
“แล้วก็ยังมีสวนสาธารณะที่ผมให้คุณไอริสพาไปด้วยครับ แต่ว่าตอนนี้ ผมอยากจะไปซื้อของที่ระลึกเพื่อที่จะเอาไว้ให้กับทุกคนน่ะที่ทำงานอยู่ที่แถวบ้านของผมน่ะครับ”
“รับทราบ! ถ้าอย่างงั้นฉันก็มีร้านดีๆแนะนำล่ะ ไปกันเลยก็แล้วกันนะ เป็นทางไปโบสถ์พอดีด้วย สามารถเข้าไปแวะดูได้ด้วยล่ะนะ”
ดังนั้นผมเลยไปเดทกับคุณคาร์ล่า เธอเหมือนกับคนอื่นๆในตอนแรกเลย
ช่วงแรกๆเธอกลัวการเดินไปตามถนนโดยที่ไม่สวมเสื้อคลุม
แต่ซักพักเธอก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้น เธอเดินด้วยสีหน้าที่ดูภูมิใจและโอบแขนผมด้วยความเต็มใจ
“ฮุฮุ…..เป็นอย่างที่พวกไอริสบอกไว้จริงๆเลยนะ การที่พวกผู้หญิงพวกนั้นมองมาที่ผู้หญิงน่าเกลียดอย่างฉันด้วยความอิจฉาแบบนั้นเนี่ย เป็นครั้งแรกเลยนะ”
ราวกับว่าจะแสดงให้คนรอบข้างเห็นชัดๆ
คุณคาร์ล่าเลยกอดแขนของผมแน่น
ปฏิกิริยาของพวกผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมานั้นน่าทึ่งมาก
ทุกคนมีสีหน้าที่ดูตกใจ พวกเธอจ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่เหมือนกับว่าไม่อยากจะเชื่อสายตา
แต่พอพวกเธอเห็นคุณคาร์ล่าพูดคุยกับผมด้วยรอยยิ้ม
พวกเธอก็ตกตะลึงกันอย่างมากแล้วก็จ้องมองมาที่คุณคาร์ล่าด้วยความอิจฉา
ในหมู่พวกเธอมีคนที่จ้องมาที่คุณคาร์ล่าแล้วกัดฟันแน่นอยู่ด้วย
พอเห็นแบบนั้นแล้วคุณคาร์ล่าก็ยิ่งกอดแขนผมแน่นขึ้นไปอีก
เอาจริงๆ ถ้าเข้ามาใกล้ผมขนาดนั้น หน้าอกของคุณคาร์ล่ามันจะมาสัมผัสผมโดยตรงนะครับเนี่ย!
มีความสุขจัง มีความสุขสุดๆ แต่ก็แอบกังวลนิดหน่อยนะ
กังวลกับสิ่งที่อยู่ตรงหว่างขาผมเนี่ยแหละ!
ถึงของเธแจะใหญ่ไม่เท่ากับคุณลิซล็อตเต้ก็เถอะ แต่ก็ใหญ่กว่าคนทั่วไปอยู่ดี…!
แต่คุณลิซล็อตเต้เนี่ยคงจะวัดมาตรฐานอะไรไม่ได้อยู่แล้วล่ะ
เพราะนั่นน่ะมันเป็นอาวุธอันร้ายกาจยังไงล่ะ
“คุณคาร์ล่าครับ ขอโทษด้วยนะครับ แต่…..”
แบบนี้มันเดินลำบาก ผมเลยขอให้เธอผ่อนแรงแขงลงหน่อย
ผมหยุดเดินกระทันหัน ในตอนนั้นคุณคาร์ล่าก็ได้หันมาเรียกชื่อผมพร้อมทำหน้าแปลกๆ
แต่ว่าผมไม่สามารถตอบอะไรคุณคาร์ล่าได้เลย
ตรงข้ามของผม ที่ถนนอีกฝั่ง ผมเห็นคนที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาหาผม
เอลฟ์ผิวน้ำตาลเข้ม ผมสีเงิน และหูแหลมๆ
นั่นก็คือ บุคคลที่เป็นนักผจญภัยแรงค์ S ที่อยู่ในปาร์ตี้ เฮียกกะเรียวรัน
คุณซิลเวียนั่นเอง
