“อาาา โธ่! อุตส่าห์ได้มาเดทกับเรียวทั้งที แต่กลับได้เข้าไปพัวพันกับซิลเวียแบบนี้แย่ที่สุดเลย….”
“ผมไม่ได้คิดมากหรอกนะครับ แต่ว่าปกติแล้วเธอเป็นแบบนั้นกับโรเซนครูเซอร์ทุกคนเลยเหรอครับ?”
“นั่นสินะ….ยิ่งกับไอริสนี่คือหนักเป็นพิเศษเลยล่ะ อาจเพราะว่าเป็นเผ่าที่ใกล้เคียงกันด้วยก็ได้นะ”
พอออกมาพ้นจากคุณซิลเวียแล้วผมกับคุณคาร์ล่าก็คุยกันอย่างสบายๆมากขึ้น
“ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ เพราะพวกฉันแท้ๆเลยทำให้เรียวถูกลากเข้าไปเกี่ยวของด้วยแบบนี้”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณที่ปกป้องผมนะครับ”
ผมกับคุณคาร์ล่าเดินจูงมือกันในขณะเดินไปที่โบสถ์
แต่ทันใดนั้นเองผมก็สังเกตเห็นว่าอยู่ๆท้องฟ้าก็มืดลง
ในขณะที่มัวเผชิญหน้ากับคุณซิลเวีย เมฆหนาก็ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าซะแล้ว
แบบนี้ฝนอาจจะกำลังตกก็ได้
“แต่ว่าตอนสุดท้าย…..ว่าไงดีละ ซิลเวียก็ดูทำหน้าแปลกๆไปเหมือนกันนะ ปกติไม่น่าจะไม่เคยจบเรื่องไปทั้งแบบนี้ได้นี่นา”
“ยะ อย่างงั้นเหรอครับ?”
พฤติกรรมแปลกๆนั่นของคุณซิลเวีย บางทีแล้วอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องในโรงเตี๊ยมตอนนั้นก็ได้
แต่แน่นอนว่าผมพูดเรื่องนั้นกับคุณคาร์ล่าไม่ได้อยู่แล้ว สุดท้ายก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องซะ
“จะว่าไปแล้ว คุณซิลเวีย ทั้งทีเป็นเอลฟ์เหมือนกับคุณไอริสแท้ๆแต่กลับไม่ได้สวมเสื้อคลุมเหมือนกันกับคุณไอริสเลยนะครับ”
“ก็เพราะซิลเวียมีสามีอยู่แล้วนั่นแหละนะ”
คุณคาร์ล่ายังคงพูดต่อ
“แต่ว่ามันคงไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ บางทีแล้วซิลเวียอาจจะมีหัวใจที่เข้มแข็งมากก็ได้นะ คนคนนั้นที่เป็นแบบนั้นน่ะ ฉันคิดว่าสุดยอดไปเลยล่ะนะ”
“จะว่าไปคุณซิลเวียก็มีท่าทีสง่าผ่าเผยอยู่ตลอดจริงๆนั่นแหละนะครับ”
“อืม….ฉันน่ะนะ เป็นคนประเภทที่คิดมากกับคำพูดของคนอื่นอยู่เสมอน่ะ เพราะงั้นแล้วฉันจึงรู้สึกเคารพทัศนคติแบบนั้นของซิลเวียนิดหน่อยเหมือนกันนะ….จริงๆแล้วถ้าเราเข้ากันได้ก็คงจะดีนะ”
คุณคาร์ล่าพูดแบบนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหงาๆเล็กน้อย
อืม….เป็นเรื่องที่ยุ่งยากจริงๆเลยนะ
ถ้าเป็นตัวผมก่อนที่จะได้ยินเรื่องน่าเศร้าของคุณซิลเวียก็คงจะพูดแบบนั้นแหละนะ
แต่ว่าตอนนี้คงไม่ใช่แล้วล่ะ เรื่องราวของเธอที่ได้ยินตอนนั้นมันน่าเศร้าเกินไป
คุณซิลเวียอาจจะไม่หัวแข็งขนาดนั้น ถ้าเธอมีคนที่สามารถเรียกได้ว่าเพื่อนหรือมีคนที่สามารถรับฟังเธอได้
….เพราะงั้นแล้ว ผมถึงอยากให้มีคนแบบโรเซนครูเซอร์ที่คอยเกื้อกูลกันอย่างจริงๆแบบนั้นคอยสนับสนุนเธอบ้าง
ในขณะที่ผมกำลังเดินคิดเรื่องนี้อยู่นั่นเอง
จู่ๆผมก็รู้สึกถึงความเย็นที่ตกลงมาบนแก้มของผม
พอผมมองขึ้นไปบนฟ้าก็เริ่มเห็นว่าเมฆเริ่มจะครึ้มแล้ว
“แย่ละ ฝนนี่นา”
“เราไปหาที่หลบฝนกันซักที่เถอะครับ”
“อือ….โชคร้ายจริงๆเลยวันนี้”
ผมพาคุณคาร์ล่าเบ้ปากแก้มป่องเข้าไปหลบฝนที่ร้านค้าแถวๆนั้นอย่างรวดเร็ว
ผมเดินเข้าไปในโรงอาหารสำหรับนักผจญภัย ชั้นแรกเป็นร้านขายอาหาร
ชั้นที่สองเป็นที่ที่เหมือนกับโรงเตี๊ยมขนาดเล็กสำหรับพักผ่อน
ก่อนที่จะได้เข้ามาถึง ผมกับคุณคาร์ล่าก็เปียกกันทั้งตัว
พอมองออกไปข้างนอกร้านก็เห็นฝนตกหนักมาก
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
ภายในร้านนั้นค่อนข้างแออัดพอสมควร มีคนเข้ามาหลบฝนเหมือนกันพวกเรา
พนักงานเข้ามาต้อนรับพวกเรา ที่หน้าร้านก็มีลูกค้าอีกประมาณสามกลุ่ม
“ดีจังเลยนะครับที่มีร้านค้าอยู่แบบนี้น่ะครับคุณคาร์….”
พอผมหันไปหาคุณคาร์ล่า ผมก็ถึงกับพูดไม่ออก
คุณคาร์ล่าซึ่งวันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงข้างสั้น
แต่…..เพราะเปียกฝนเลยทำให้มองเห็นทะลุเสื้อ
เห็นบราลายลูกไม้ทะลุออกมาจากเสื้ออย่างชัดเจน
แถมเสื้อเปียกๆของเธอยังแนบกับตัวเธอแน่น
หน้าอกนูนๆกับท่อนแขนอ่อนนุ่มของเธอที่แนบชิดกับเสื้อเปียกๆนั้น
ช่างเร้าอมรมณ์เอามากๆ
คงไม่ใช่เวลามาพูดว่าว้าวสินะครับนี้
เอาไงดี? วันนี้ผมก็เลยไม่ได้ไม่ได้ใส่แจ็คเก็ตมาซะด้วยสิ
เพราะว่าผมลืมแจ็คเก็ตไว้ที่โรงเตี๊ยม
แต่ในร้านก็มีแต่ผู้หญิง ถ้ามีแต่ผู้หญิงแบบนี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ในขณะที่ผมกำลังสงสัยว่าจะเอาไงดี คุณคาร์ล่าก็หันกลับมาพูดกับผม
“เราหาอะไรดื่มรอกันจนกว่าฝนจะหยุดตกก็แล้วกันนะ”
แต่ในจังหวะนั้นจู่ๆคุณคาร์ล่าก็เงียบไป แล้วจากนั้นเธอก็หน้าแดง
มีอะไรกันแน่นะ?
“ระ เรียว! วะ วะ วะ วะ วะ วะ ว่าแล้วเชียว เราไปพักกันที่ห้องชั้นสองกันก่อนเถอะ!”
“เอ๊ะ?”
“อื้ม นั่นสินะ เอาแบบนั้นก็แล้วกัน! คุณพี่สาว ขอกุญแจห้องพักห้องนึงค่ะ!”
คุณคาร์ล่าพูดเสียงดังใส่คุณเจ้าของร้านพร้อมคว้ากุญแจกับมือผมวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ คุณคาร์ล่า? รู้สึกไม่สบายเหรอครับ”
“ระ เรียว……”
ผมกับเธอเข้าไปในห้อง แล้วเธอก็ปิดประตูห้องอย่างแรง
แล้วพอประตูปิด คุณคาร์ล่าก็หน้าแดงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ขะ ขอโทษนะที่ฉันไม่ทันสังเกต”
“ครับ?”
“ดูเหมือนว่าเรียวจะไม่ได้สังเกตเลยสินะ…..แบบว่า…เพราะว่าเปียกน้ำฝน ก็เลยเห็นหน้าอกของเรียวยังไงล่ะ!”
คุณคาร์ล่าพูดอย่างงั้นพร้อมพ่นลมหายใจอย่างแรง แล้วเธอก็ส่งสายตาโลมเลียมาที่ร่างกายท่อนบนของผม
สายตาแบบนั้นของเธอเหมือนกับตอนที่ผมมองทะลุเสื้อเธอเมื่อกี้เลย
“เอ่อ…ไม่ใช่แค่ผมนี่ครับ คุณคาร์ล่าเองก็เปียกจนมองเห็นข้างในเหมือนกันนะครับ”
“ผู้หญิงน่ะ จะถูกเห็นทะลุเสื้อไปมันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่เรียวน่ะเป็นผู้ชายนะ!? เมื่อกี้นี้พวกพนักงานกับพวกลูกค้าคนอื่นก็จ้องมาทางเรียวด้วยสายตาลามกๆนะรู้รึเปล่า? ระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อยสิ”
“ปะ เป็นงั้นเหรอครับ….”
พอมาคิดดูแล้วตอนที่เข้าไปในร้านก็ถูกคนจ้องมาจริงๆนั่นแหละ
ถึงาผู้ชายแบบผมจะหายากจริงๆก็เถอะ แต่ดูท่าผมก็จะถูกจ้องจริงๆด้วยสินะ
ในตอนที่ผมกำลังคิดอยู่ว่า ‘อย่างงี้นี่เองนะ’ อยู่นั่นเอง
ผมก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมาทางผมเขม็ง
คุณคาร์ล่าที่กำลังแก้มป้องแถมยังแก้มแดง มองร่างกายผมผ่านเสื้อผ้าที่เปียกฝน
“อะ…..ระ เรียว คือว่านะ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
“อะไรเหรอครับ?”
“ถะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องตอบก็นะได้ คือว่า……”
คุณคาร์ล่าประสานนิ้วของเธออย่างเขินอาย ในขณะที่ยังจ้องมาที่เสื้อเปียกๆของผมอยู่
“….ขะ ขอจับหน้าอกหน่อยจะได้รึเปล่า?”
“!!??”
