“งั้น กิลด์มาสเตอร์ก็เป็นคนบอกให้ออกตามหาพวกผมอย่างงั้นเหรอ?”
ในขณะที่ผมกำลังวิ่งไปตามทางเดินกับคุณไอริสและคุณซึกิคาเงะผมก็ถามพวกเธอไปด้วย
แต่ว่านะ ที่นี่นี่มันใหญ่ชะมัดเลย ไหนจะประตูกับทางเดินที่หน้าตาคล้ายๆกันอีก
มันดูซับซ้อนมาก ถ้าผมมีผมแค่คนเดียวผมคงหนีออกไปไม่ได้จริงๆนั่นแหละ
“ใช่ค่ะ หลังจากที่เรามาถึงที่เมืองคาสซานดร้า กิลด์มาสเตอร์ก็ขอร้องให้พวกเราตามหาคุณเรียวเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ”
“แน่นอนว่าต่อให้ไม่ต้องขอร้อง พวกเราก็จะตามหาท่านเรียวอยู่ดี”
ผมถามอยากจะรู้แค่ว่าพวกเธอมาที่นี่ได้ยังไงก็เท่านั้น
แต่คำตอบที่ผมได้รับมามันเกินคาดเลยแฮะ
ก็แบบ กิลด์มาสเตอร์คนนั้นไปขอร้องทุกคนในโรเซนครูเซอร์
ให้ช่วยกันตามหาผมกับคุณซิลเวียเลยนี่นา
ก่อนจะมาเจอผมดูเหมือนพวกเธอจะเจอคุณซิลเวียก่อนแล้ว
เพราะงั้นก็ค่อยหายห่วงได้หน่อย
ดูเหมือนว่าคุณซิลเวียจะหลบหนีออกมาด้วยตัวเองหลังจากที่ได้ยินเสียงข้างนอก
“งั้นเหรอครับ….กิลด์มาสเตอร์และทุกคนยังอุตส่าห์รู้อีกนะครับว่าผมถูกลักพาตัวมาน่ะ”
“อ๊ะ หรือกำลังพูดถึงจดหมายลาออกนั่นงั้นเหรอคะ?”
“อืม ซึสึ…..ก่อนหน้านี้ผมได้ยินมาจากสาวหูแมวคนนั้นน่ะ ว่าเธอทำหลายอย่างเลยก่อนที่เธอจะลักพาตัวพวกผมมา ผมก็เลยไม่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกคุณจะมาช่วยผมแบบนี้น่ะ”
“พอดีท่านกิลด์มาสเตอร์พูดไว้น่ะ”
ตามที่คุณซึกิคาเงะบอก
เหมือนกิลด์มาสเตอร์จะบอกทุกคนในโรเซนครูเซอร์ไว้แบบนี้
[คนอย่างหมอนั่นน่ะ ไม่มีทางจะออกไปจากเมืองนี้โดยไม่บอกอะไรหรอก ที่นี่คือเมืองบ้านเกิดของพ่อและแม่ของหมอนั่น และก็เป็นบ้านเกิดของหมอนั่นด้วย]
[….ก็จริงอยู่ว่าหมอนั่นเคยบอกว่าอยากไปเมืองหลวง ฉันก็เลยพาหมอนั่นไปดูเมืองหลวงด้วยตาของตัวเอง]
[แต่สุดท้ายหมอนั่นก็ยังเลือกที่จะกลับมาที่เมืองคาสซานดร้าแห่งนี้ เพราะงั้นคนอย่างหมอนั่นน่ะ ไม่มีทางที่จะจากเมืองนี้ไปโดยที่ไม่บอกอะไรเราเลยหรอกนะ]
“เค้าว่างั้นน่ะ เป็นคนดีจริงๆเลยนะ”
“งั้นเหรอครับ……กิลด์มาสเตอร์พูดแบบนั้น…..”
คำพูดที่คาดไม่ถึงนั่นทำให้ตาผมชื้นๆขึ้นมาเลย
“และเขาก็ [แล้วก็นะ คนอย่างหมอนั่นน่ะไม่มีทางทำอะไรได้เนี้ยบขนาดนี้หรอกนะ!] ว่ามาแบบนี้น่ะ!”
ถึงจะเจ็บ แต่ที่พูดมาก็ปฏิเสธไม่ได้แฮะ….!
“พะ พอจะเข้าใจสถานการณ์แล้วล่ะ แต่สรุปแล้วมาที่นี่กันได้ยังไงน่ะ?”
“ยังจำเวทย์ที่ฉันขอให้ซึกิคาเงะใช้ตอนที่ฉันตามคุณเรียวไปที่บ้านได้มั้ยคะ?”
“อา จะว่าไปก็เคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยนี่นะ”
ผมจำได้แม่นเลย ตอนที่คุณไอริสบุกมาที่บ้านของผม
เสร็จแล้วคุณคาร์ล่าก็ตามคุณไอริสมาจนเกิดเป็นเรื่องตึงเครียด….
ผมในตอนนั้นเป็นกังวลมากว่าจะต้องทำยังไงดี
ถ้าความสัมพันธ์ของโรเซนครูเซอร์จะต้องแย่เพราะผม
“เวทย์ค้นหาน่ะ คือเวทย์ตรวจจับที่เราถนัดที่สุดแล้วล่ะ ตราบใดที่มีของของคนคนนั้นอยู่ ก็จะสามารถค้นหาตำแหน่งของคนคนนั้นได้ไงล่ะ”
อันนั้นผมรู้อยู่แล้วล่ะ
งั้นก็หมายความว่าที่เราสามารถเดินทางกันในอาคารของกิลด์แห่งความมืดนี้ได้
ก็คงเป็นเพราะเวทย์ค้นหาของคุณซึกิคาเงะ
ที่ทำให้สามารถเข้าใจโครงสร้างของตัวอาคารได้สินะ
แต่ถึงงั้นผมก็ยังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่
“แต่ว่านั่นมันก็น่าจะมีระยะจำกัดไม่ใช่เหรอ? ที่นี่ก็ค่อนข้างอยู่ห่างจากเมืองคาสซานดร้าอยู่พอตัวเลยนี่ครับ? แถมผมยังไม่คิดว่ากิลด์แห่งความมืดจะไม่มีเวทย์ในการป้องกันเลยแบบนี้น่ะครับ….”
“อืม จริงๆแล้วมันก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นน่ะนะ”
ถึงคุณซึกิคาเงะจะเป็นนักเวทย์ที่ถนัดเวทย์ค้นหาก็เถอะ
แต่ก็ไม่น่าจะสามารถตามหาสถานที่ที่ห่างไกลจากเมืองคาสซานดร้าขนาดนี้ได้นี่นา
เพราะถ้าหาได้ พวกกองอัศวินคงเจอฐานทัพนี่ไปนานแล้วล่ะ
“ในตอนที่เรายืมกุญแจสำรองจากกิลด์มาสเตอร์เพื่อเข้าไปในบ้านของท่านเรียว เราก็ลองใช้เวทย์ค้นหากับของใช้ในบ้านท่านเรียวไปแล้วล่ะ แต่ผลลัพธ์ที่ได้มันก็อย่างที่รู้กัน แต่ว่าในตอนนั้นเองเราก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงจากที่ไหนซักแห่ง”
“เสียงเด็กผู้หญิงงั้นเหรอครับ?”
“อืม เป็นเสียงเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาน่ะ แล้วเธอก็พูดประมาณว่า [เพื่อคุณผู้มีพระคุณของฉันแล้ว ครั้งนี้ฉันจะช่วยก็แล้วกันค่ะ เอาล่ะ ลองใช้เวทย์ค้นหาดูอีกครั้งสิคะ] เธอพูดมาแบบนั้นน่ะ”
“……”
“หลังจากนั้น พอเราใช้เวทย์ค้นหาอีกครั้ง เราก็สามารถเห็นตำแหน่งของท่านเรียวได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ….ท่านเรียวมีความเกี่ยวข้องยังไงกับผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ?”
“ไม่อะ ไม่เกี่ยวเลย ให้ตายเถอะ”
“หรือบางทีแล้ว นั่นอาจจะเป็นท่านนางฟ้าผู้พิทักษ์ของคุณเรียวกันนะคะ!”
คุณไอริสยิ้มอย่างสดใส
ไม่ใช่นางฟ้า ภูติต่างหากล่ะ….
พอพูดเสร็จพวกเราก็มาถึงหน้าประตูบานใหญ่2บาน
พอเปิดประตูแล้วพวกผมจึงหยุดอยู่ที่หน้าประตู
และมองออกไปที่ข้างนอกเพื่อเช็คให้แน่ใจว่ามีคนอยู่รึเปล่า
เสร็จแล้วพวกเราก็ค่อยๆเดินออกไปข้างนอก
คุณซึกิคาเงะเอารองเท้าของผมติดมาด้วย
ต้องขอขอบคุณเธอเลย เพราะถ้าต้องหนีไปเท้าเปล่าคงลำบากแย่
แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ…..
“ฐานทัพหลักของกิลด์แห่งความมืดนี่เหมือนกับหมู่บ้านธรรมดาๆทั่วไปเลยแฮะ”
“อ๊ะ ฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ ภายในหมู่บ้านก็มีบ่อน้ำพุร้อนมีร้านขายของเหมือนหมู่บ้านทั่วไปเลยค่ะ”
คุณไอริสพยักหน้าให้กับคำพูดของผม
ภาพข้างหน้าที่เราเห็นเต็มไปด้วยอาคารที่สร้างด้วยไม้ทั้งสองฝั่ง
อาคารส่วนใหญ่เป็นสองชั้นดูสวยงาม
ทั้งที่พวกเราวิ่งอยู่บนถนนแต่ก็ไม่มีใครสนใจพวกเราเลย
อาจเป็นเพราะคุณไอริสกับคุณซึกิคาเงะใส่ชุดมือสังหารของกิลด์แห่งความมืดอยู่ก็ได้
“อืม เราก็แปลกใจเหมือนกันนะ โครงสร้างของหมู่บ้านนี้น่ะ มันคล้ายๆกับทางประเทศอมนุษย์ทางตะวันออก เลยล่ะ เห็นแล้วรู้สึกคิดถึงบ้านเกิดนิดๆเหมือนกันนะ”
“อ๊ะ จะว่าไปแล้ว พวกคนในกิลด์แห่งความมืดบอกว่า ควอนดร้ารุ่นแรกชอบวัฒนธรรมของประเทศตะวันออก…”
ในขณะที่เรากำลังพูดเรื่องนี้กันอยู่ จู่ๆอาคารหลังนึงก็เกิดระเบิด มีความดำคลุ้งไปหมด
ต้องขอบคุณระเบิดนั่นที่ทำให้เบี่ยงเบนความสนใจไปได้
พวกผู้หญิงก็พากันพูด
[บ้าเอ๊ย คราวนี้ทางนั้นเหรอ!] [ใครใช้เวทย์น้ำได้ก็เน้นดับไฟก่อนซะ!]
[ท่านเมย์ฟายังไม่มาอีกเหรอ? ในเวลาแบบนี้มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน….!]
“ระเบิดทางนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…..?”
“ตรงนั้นคือฝีมือของคาร์ล่ากับลิซล็อตเต้ค่ะ ด้วยการใช้ระเบิดไฟกับเวทย์มนของลิซล็อตเต้น่ะค่ะ สร้างความวุ่นวายเพื่อดึงดูดความสนใจของสมาชิกในกิลด์แห่งความมืด”
“ในช่วงเวลานั้นพวกเราก็โจมตีผู้หญิงสองคนจากกิลด์แห่งความมืดน่ะ แล้วก็ปลอมตัวเข้าไปในอาคาร หลังจากนั้นก็ได้เจอกับซิลเวียระหว่างนั้นก็ผ่านไปได้ราบรื่นดี จนโดนแมวสาวคนนั้นจับได้นั่นแหละ….”
“แต่นั่นก็ทำให้ฉันได้เจอกับคุณเรียว เพราะงั้นก็ถือว่าผลลัพธ์ออกมาโอเคแหละค่ะ”
“ไม่โอเคซักนิดเลยเมี้ยว!”
ในวินาทีนั้นคุณไอริสก็ได้ผลักผมออกไป และเธอก็ได้ปัดคุไนที่ปาออกมาด้วยดาบสั้น
แต่ถึงอย่างงั้นเด็กสาวที่เข้ามาจากทางข้างหลังเรานั้นก็ไม่ได้หมดกำลังใจสู้แต่อย่างใด
“เรียว เมื่อกี้นายทำได้แสบมากเลยนะเมี้ยว….!”
ซึสึจ้องมาที่ผมด้วยจิตสังหาร
ผมไม่ใช่คนที่ทำให้ซึสึหมดสติซักหน่อยนะ แต่ช่างมันเหอะ
เห็นได้ชัดเลยว่าเธอมาตามหาพวกเราหลังจากที่หลับไป
“ตามมาทันจนได้สินะคะ….!”
“สมกับเป็นระดับสูงของกิลด์แห่งความมืดเลยนะ มาเร็วจริงๆ”
คุณไอริสกับคุณซึกิคาเงะยืนหน้าผมพร้อมถือดาบสั้นกับไม้คฑา
แต่ทั้งสองคนนั้นดูแข็งทื่อไป
ซึสึที่ถือหอกยาวด้วยมือข้างหนึ่ง กับมืออีกข้างที่ถือคุไนหลายเล่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“หื้ม เมื่อกี้เค้าประมาทไปหน่อยเมี้ยว…แต่ครั้งนี้จะไม่เป็นแบบนั้นแน่เมี้ยว!”
ซึสึควงหอกยาวของเธอและพุ่งเข้ามาหาคุณไอริสอย่างรวดเร็ว
คุณไอริสพยายามตอบโต้กลับไปด้วยดาบ
แต่ด้วยระยะของหอกแล้ว ทำให้ซึสึได้เปรียบกว่า
“อึก….!”
“เอ้าๆ เป็นอะไรไปเมี้ยว~? เธอมาที่นี่ผู้ช่วยผู้ชายคนนั้นไม่ใช่รึไง ถ้าไม่รีบโค่นเค้าล่ะก็ อีกเดี๋ยวพวกของเค้าจะตามมาสมทบทันนะเมี้ยว?”
ซึสึยิ้มพร้อมยั่วยุคุณไอริส
“นะ หนอย!”
แม้ว่าคุณไอริสจะต้องใช้ดาบสั้นป้องกันหอกยาว แต่ก็ถือว่าป้องกันได้ดี
“โคลด์สลี….โอ๊ะ!?”
คุณซึกิคาเงะพยายามร่ายเวทย์ใส่ซึสึให้หลับไปอีกครั้ง
แต่ซึสึเปลี่ยนท่าทางและพยายามใช้คุณไอริสเป็นโล่
คุณซึกิคาเงะจึงหยุดการร่ายไป
“อึก….โคลด์สลีป!”
คุณซึกิคาเงะพยายามร่ายโคลด์สลีปใส่ซึสึอีกครั้ง แต่ซึสึก็หลบได้อย่างง่ายดาย
ครั้งนี้คุณไอริสเสียสมดุลเพราะเธอพยายามหลบเวทย์ของคุณซึกิคาเงะด้วย
คุณไอริสพยามยามเหวี่ยงดาบสั้นแต่ซึสึก็บิดตัวหลบได้
และในจังหวะที่คุณไอริสกำลังจะล้มนั่นเอง
“ว้าย….!?”
“เสร็จล่ะ!”
พอคุณไอริสล้มลงกับพื้น ซึสึพยายามจะขว้างคุไนใส่คุณไอริส
คุณซึกิคาเงะพยายามจะร่ายเวทย์อีกครั้ง แต่มือที่ถือคุไนนั้นเร็วกว่าการร่ายเวทย์
“อะ….!?”
คุไนที่กำลังจะขว้างไปนั้นกระเด็นออกไปพร้อมมีเสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น
มีคนคนนึงกระโดดออกมาและปัดคุไนที่อยู่ในมือของซึสึออกไปด้วยดาบ
ซึสึตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น คุณซึกิคาเงะกับคุณไอริสก็ประหลาดใจเหมือนกัน
และผมก็เรียกชื่อเธอคนนั้นออกมาโดยไม่คิด
“คุณซิลเวีย!?”
“อา เรียว ปลอดภัยดีงั้นเหรอ โล่งอกไปที”
คุณซิลเวียยิ้มให้ผม เธอสวมใส่ชุดนักผจญภัยเหมือนปกติแล้ว
และเธอก็ถือเรเปียร์ของเธอไว้ในมือ
“คุณซิลเวีย…..ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? ไม่ใช่ว่าต้องหนีออกไปก่อนแล้วหรอกเหรอ”
“พูดอะไรออกมากันน่ะ คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่จะหนีไปคนเดียวและทิ้งนายไว้ข้างหลังอย่างงั้นเหรอ? แล้วก็นะ….”
พอพูดแบบนั้น คุณวิลเวียก็มองลงไปที่คุณไอริสที่อยู่บนพื้น
“แล้วก็นะ ลำพังแค่ยัยพวกนี้ชนะไม่ได้หรอกนะ”
“วะ ว่าไงนะ!?”
“หื้ม ผลลัพธ์มันก็ชัดเจนอยู่แล้วนี่ พวกเธอทั้งคู่น่ะ เป็นนักธนูกับนักเวทย์ไม่ใช่รึไง? การจะสู้กับมือสังหารที่เชี่ยวชาญการสู้กับคนกันเองน่ะ พวกเธอไม่ไหวหรอกนะ”
คุณไอริสตะลึงกับคำพูดของคุณซิลเวีย
แล้วคุณไอริสก็ยืนขึ้นและหันไปถามคุณซึกิคาเงะ
“ซึกิคาเงะ…..นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่านะ? นี่ฉันได้ยินว่าซิลเวียกำลังจะช่วยเราสู้งั้นเหรอคะ…..?”
“อืม เป็นเรื่องหาได้ยากจริงๆนะ”
คุณซิลเวียหันหน้ากลับไปหาซึสึโดยไม่สนใจทั้งสองคน
ไม่สิ…..ไม่ใช่ว่าไม่สนใจ เหมือนผมจะเห็นหูเธอแดงนิดหน่อยนะนั่น
“เอาล่ะ….ซึสึ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วสินะที่เราเผชิญหน้ากันน่ะ?”
“เมี้ยว!?”
คุณซิลเวียส่งรอยยิ้มน่ากลัวให้ซึสึซึสึเองก็หงอยทันที
ดูดีๆแล้ว มือของเธอที่ถูกปัดคุไนออกไปก่อนหน้านี้เริ่มแดงขึ้นมา
เธอถือหอกด้วยมือที่สั่นงึ่กๆ
….ว่าไปแล้วซึสึเคยโดนคุณซิลเวียหักข้อต่อแขนทั้งสองข้างมาก่อนนี่นา
ดูเหมือนว่าเธอจะยังฝังใจแฮะ
“ซะ ซิลเวีย…..เธอ….เธอ…..!”
“คราวนี้แค่แขนคงไม่พอแล้วล่ะ รอบนี้ฉันจะทำให้เธอร้องขอชีวิตเลย”
“เมี้ยว!?”
“หึหึ ถึงครั้งที่แล้วเมย์ฟาจะมาช่วย แต่ครั้งนี้มันคงไม่มีอีกแล้วล่ะ”
ดูเหมือนจะไม่ต้องสู้แล้วแฮะ
ซึสึค่อยๆถอยหลังกลับไปทีละนิดด้วยน้ำตา
คุณซิลเวียก็ค่อยๆเดินเข้าหาซึสึทีละนิดด้วยรอยยิ้ม
ในตอนที่ผมกำลังดูสองคนนั้น คุณไอริสก็เข้ามาข้างๆและกระซิบที่ข้างหูผม
“เอ่อ คุณเรียว….นี่ซิลเวียทำอะไรกับมนุษย์แมวคนนั้นกันน่ะคะ?”
“อย่าถามผมเลย……”
