นักผจญภัยหญิงแรงค์ S ขึ้นคาน ในโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 82

การต่อสู้นั้นใช้เวลาเพียงไม่นาน

ใช่แล้ว ความสามารถของทั้งสองคนนั้นมันห่างชั้นกันชัดเจนเลยล่ะ

ขนาดผมที่เป็นแค่มือสมัครเล่นยังสามารถรู้ได้เลยว่าใครจะชนะ

แต่ถึงอย่างนั้นเมย์ฟาก็ต่อสู้กับคุณคาร์ล่าอย่างกล้าหาญ

ด้วยความตั้งใจที่อยากให้ผมเป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์แห่งความมืด

“อะฮ่าฮ่า แข็งแกร่งจริงๆนะ คาร์ล่าจัง….”

เมย์ฟาที่ทรุดลงกับพื้นพูดออกมาเสียงดัง

เสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด ตัวของเธอก็เต็มไปด้วยรอยช้ำ

แต่โชคดีไม่มีใครได้บาดเจ็บหนัก หวังว่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตนะ

“เมย์ฟา….”

ผมเดินไปหาเมย์ฟาที่นอนหงายอยู่บนพื้น

เมย์ฟาทำหน้าสดใสถึงแม้ว่าเธอจะแพ้ให้คุณคาร์ล่าก็ตาม

เมย์ฟาที่กำลังมองท้องฟ้าอยู่ก็ได้หันมามองที่ผม

“ท่านเรียว….อะฮ่าฮ่าฮ่า เราแพ้ซะแล้วล่ะ”

“นั่นสินะ…..แต่ถึงเมย์ฟาจะชนะผมก็จะไม่เป็นกิลด์มาสเตอร์หรอกนะ”

“อื้ม……….”

เมย์ฟาพยักหน้า

ไม่มีสีหน้าน่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว  

เธอในตอนนี้ไม่ได้ทำหน้าเหมือนอยากจะครอบครองผมแบบก่อนหน้านี้อีกแล้ว

ผมหันหลังให้กับเมย์ฟาและเดินไปหาอีก 5 คนที่ยืนรอผมอยู่

ซึ่งมี คุณคาร์ล่า คุณลิซล็อตเต้ คุณไอริส คุณซึกิคาเงะ และคุณซิลเวีย

และในตอนนั้นเมย์ฟาก็พึมพำขึ้นมา

“นี่ ท่านเรียว….ถ้าเกิดว่า คุณได้เจอกับเราก่อนที่จะเจอกับพวกเธอ….”

แต่เมย์ฟาก็ส่ายหัวไปมาก่อนจะพูดจบ

“อ่า ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษนะ จะพูดไปก็คงจะไม่ใช่เรื่อง”

เธอค่อยๆลุกขึ้นเดินอย่างโซเซและยิ้มออกมา

รอยยิ้มของเธอไม่เหมือนกับรอยยิ้มไหนๆที่เธอเคยยิ้มเลย

รอยยิ้มของเธอในตอนตอนนี้น่ะ

มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

“ถ้ามีโรเซนครูเซอร์คอยปกป้องท่านเรียวอยู่แล้วแบบนี้แล้ว ถ้าเราอยากจะปกป้องท่านเรียวบ้างพวกเราคงไม่มีอะไรไปสู้ล่ะนะ….อ๋าาา จะว่าไปก็คิดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วล่ะนะ นี่ไม่ใช่แค่ซิลเวียจังคนเดียว แต่โรเซนครูเซอร์ก็ด้วยเหรอ ท่านเรียวนี่ไม่ร่านไปหน่อยเหรอคะ….? แต่เอาเถอะ ช่วยไม่ได้นะ เราจะยอมแพ้เรื่องให้ท่านเรียวขึ้นเป็นกิลด์มาสเตอร์ก็แล้วกัน”

แล้วจากนั้นเมย์ฟาก็คุกเข่าและก้มหัวอย่างสง่างาม

“แต่ว่า ถ้ามีปัญหาล่ะก็เรียกเราได้เสมอเลยนะคะ เราพร้อมที่จะช่วยเหลือท่านตลอดเวลาเลยค่ะ”

(ตรงนี้เมย์ฟาเรียก Anata-sama นะครับเผื่อใครงงว่าทำไมเปลี่ยนสรรพนาม)

ผมไม่ได้ตอบรับคำพูดนั้นของเมย์ฟาไป

หลังจากที่ผมหันหลังให้กับความหวังของเมย์ฟาไปแล้ว

ผมคงไม่มีสิทธิไปขอความช่วยเหลือจากเธอหรอก

ถ้าผมทำงั้นผมก็คงเป็นพวกที่เห็นแก่ตัวมากๆ ไม่ต่างอะไรกับไอ้ขยะเลย

แต่อย่างน้อยเมย์ฟาก็คงจะไม่ทำอะไรล้ำเส้นอีกแล้วล่ะนะ

“เรียว เป็นอะไรรึเปล่า?”

พอผมเดินไปถึงตรงที่ทั้ง 5 คนรออยู่

คุณคาร์ล่าก็มองมาที่ผมด้วยหน้าตาเป็นกังวล

“ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าเมื่อกี้คุณคาร์ล่านี้สุดยอดไปเลยนะครับ สมแล้วที่เป็นหัวหน้าของโรเซนครูเซอร์”

จากนั้นคุณคาร์ล่าก็หน้าแดง

“อ๊ะ อะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ….ถึงจะว่างั้นก็เถอะ แต่เรื่องเมื่อกี้ก็ขอโทษด้วยนะ แบบว่า ฉันน่ะนะพอเลือดขึ้นหน้าแล้วก็พูดไปเรื่อยเหมือนรู้ไปซะทุกอย่างน่ะ….จะว่าไปแล้วนายไม่เป็นไรใช่มั้ย!? ตอนที่สู้อยู่ฉันคงไม่ได้ทำหน้าตาน่ากลัวใช่มั้ยนะ!? ขอโทษนะเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะ ช่วยลืมๆมันไปทีได้มั้ย!?”

บรรยากาศคุณคาร์ล่าตอนต่อสู้เมื่อกี้หายไปไม่เหลือเลย

ตอนนี้เธอหน้าแดงไปจนถึงหูแล้ว

หน้าตาของเธอตอนนี้ต่างกับสาวแกร่งที่จัดการเมย์ฟาก่อนหน้านี้ลิบลับเลย

แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกอดขำไม่ได้เลยล่ะ

“อะฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรหรอกครับ กลับกันผมรู้สึกมีความสุขมากกว่านะครับ ที่พวกคุณมาไกลกันถึงขนาดนี้และแถมยังโกรธกันถึงขนาดนั้นเพื่อผมแบบนี้น่ะ”

“งะ งั้นเหรอ?……ถ้างั้นดีแล้วล่ะนะ”

คุณคาร์ล่าโล่งใจและยิ้มออกมา

ความน่ารักนั่นของเธอทำให้ผมเผลอกอดและจูบเธอไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

จากนั้นคุณคาร์ล่าก็หน้าแดงขึ้นมา

ในจังหวะนั้นก็มีเสียง”อ๊ะ!!!!????”ดังขึ้นหลายเสียงข้างหลังผม

“ทะ ทำไมถึงมีแค่คาร์ล่าที่ได้จูบล่ะคะ? ขี้โกงนี่คะ….!”

“ดีจังนะ ฉันเองก็อยากจูบกับเรียวคุงบ้าง….ทั้งที่ฉันเองก็พยายามอย่างเต็มที่เหมือนกันแท้ๆ…..”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว! ถ้ากลับไปที่เมืองคาสซานดร้าแล้วล่ะก็ ขอรางวัลเป็นการเล่นเป็นสัตว์เลี้ยงหรือไม่ก็การเล่นเป็นพี่น้องกันด้วยน้อ?”

“เดี๋ยวก่อนนะ ซึกิคาเงะ…..ช่วยบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการเล่นเป็นพี่น้องนั่นด้วยหน่อยได้มั้ย?”

คุณคาร์ล่าเผลอยิ้มออกมาให้กับทั้งสี่คนที่กำลังเอะอะโวยวายกัน

พอผมปล่อยคุณคาร์ล่าออกจากอ้อมแขนและผมก็จับมือซ้ายของเธอเอาไว้

ตอนแรกที่ผมจับมือเธอ เธอก็ประหลาดใจนิดหน่อย แต่จากนั้นไม่นานเธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

และเธอก็จับมือผมแน่นขึ้น รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยล่ะ

เอาล่ะ เรากลับไปที่เมืองคาสซานดร้ากันเถอะ