ตอนที่117 ศาสตราจารย์บรอด
“ลี จอร์แดนอยู่ที่ไหน”
ในเวลาอาหารเย็น เฟร็ดและจอร์จมาที่โต๊ะอาหารช้า
“ห้องพยาบาลโรงเรียน เขาล้มหนักมากตอนเล่นสเก็ตในตอนบ่าย เลยไปขอยากับมาดามพอมฟรีย์” อัลเบิร์ตกลืนอาหารที่เขาเคี้ยวเข้าไป และมองขึ้นไปที่พี่น้องฝาแฝดอย่างสงสัย “บ่ายนี้พวกนายไปไหนมา ทำไมถึงมาช้า”
“ในป่า” เฟร็ดขยิบตาให้อัลเบิร์ต
“พวกนายหนีไป” เสียงของลีจอร์แดนลอยมาจากด้านหลัง ด้วยน้ำเสียงที่แสดงความขุ่นเคือง
“ฉันบอกนายเมื่อเราจากไป ใครฉันให้นายบอกว่าจะไม่ไปกับพวกเรา” จอร์จเอื้อมมือไปแตะไหล่ของลี จอร์แดนแล้วถามว่า “เป็นไงบ้าง? นายเล่นสเก็ตได้ไหม?”
“ถ้าฉันเล่นสเก็ตได้ ฉันจะล้มลงมากไหม?” ลี จอร์แดนกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ถูกต้อง โชคดีที่เรายอมแพ้ไปนานแล้ว” จอร์จพยักหน้าอย่างจริงจัง “การออกกำลังกายแบบนั้นไม่เหมาะกับพ่อมดจริงๆ”
อัลเบิร์ตอยากจะอาเจียนหลังจากได้ยินสิ่งนี้: ไม่ ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลา ฉันไม่ได้ยอมแพ้
ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ตอนที่นายหัดเล่นสเก็ตเป็นไงบ้าง”
“อืม การล้มเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้” อัลเบิร์ตพูดอย่างจริงจัง
“เขาแค่พูดให้นายสบายใจแหละ” จอร์จอดหัวเราะไม่ได้ “ด้วยความสามารถของอัลเบิร์ตในการเรียนรู้ เขาต้องได้เรียนรู้วิธีการเล่นสเก็ตหลังจากล้มไปสองสามครั้งในตอนแรก”
“เล่นสเก็ตอะไร กินข้าวกันเถอะ” อัลเบิร์ตพูดอย่างเงียบๆ
อันที่จริง คำพูดของจอร์จพูดถูกจริงๆ แต่อัลเบิร์ตเรียนรู้ที่จะเล่นสเก็ตผ่านระบบหลังล้มไป
“ฉันเข้าใจดีแล้วว่าทำไมอัลเบิร์ตไม่สอนนาย” เฟร็ดพูดขึ้นทันที
“ไม่สอนเรา” ลีจอร์แดนแก้ไขอย่างหงุดหงิด: “อย่าลืมตัวเองสิ”
“นายลองคิดดูถ้าเขาสอน ถ้านายล้มแทบตายระหว่างฝึกเล่น และท้ายที่สุด นายยังไม่สามารถเรียนรู้วิธีการเล่นสเก็ตได้เลย นายก็จะต้องโทษเขาในที่สุด!” จอร์จพยักหน้าอย่างจริงจัง “นั่นเป็นเหตุผลที่อัลเบิร์ตไม่กล้าสอนนาย นายจะได้ไม่บ่น”
มือของอัลเบิร์ตที่สอดไข่ดาวสีทองนั้นแข็งตัวในอากาศ และเขาอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำว่า “สองคนนี้มีจินตนาการกว้างไกลจริงๆ”
เขากล้าใช้ไข่ดาวครึ่งฟองในมือเพื่อรับประกันว่าเขาไม่เคยมีความคิดนั้น
ลีจอร์แดน เหลือบมองอัลเบิร์ตอย่างสงสัย คนหลังไออย่างรวดเร็วและปิดประเด็นและถามว่า “ในป่ามีอะไรน่าสนุก พวกนายถึงกลับมาช้าแบบนี้”
“มีสัตว์เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น ในป่าไม่อันตราย” เฟร็ดนั่งในที่นั่งว่างข้างๆ เขา และขณะทานอาหารเย็น เขาพูด “จอร์จกับฉันไล่ตามกระต่าย แต่โชคไม่ดีที่เราไม่ได้จับมัน”
“ยังมีกระต่ายอยู่ในป่าต้องห้ามเหรอ?” อัลเบิร์ตรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ว่าแต่ พวกนายจะจับกระต่ายไปเพื่ออะไร? พวกนายจะย่างกระต่ายเหรอ นี่ก็เป็นความคิดที่ดี ฉันไม่ได้กินเนื้อกระต่ายย่างนานแล้ว”
แชนน่าเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่อัลเบิร์ตเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และพูดว่า “กระต่ายย่าง นายใจร้ายได้ขนาดนี้ได้ยังไง”
“แค่จะคุยเล่นน่ะ…อย่าไปสนใจมันเลย” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เธอเลี้ยงกระต่ายอยู่หรือเปล่า”
“อืม กระต่ายน้อย” แชนน่าพยักหน้าและยอมรับ
“อะแฮ่ม พวกนายนอกเรื่องแล้ว” ลีจอร์แดนไอเบา ๆ และดึงหัวข้อกลับมาอีกครั้ง “อะไรอยู่ในป่า?”
“ไม่มีอะไรพิเศษ ก็แค่ป่าธรรมดา” จอร์จคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เราเห็นรอยเท้ากวางด้วย”
“ฉันคิดว่านั่นเป็นรอยเท้าของยูนิคอร์น เราพบสิ่งนี้ด้วย” เฟร็ดดึงขนสีขาวสองสามเส้นออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาแล้วอธิบายว่า “นี่คือขนหางของยูนิคอร์น”
“นายไม่ได้ถูกคนดูแลป่าต้องห้ามจับเหรอ?” แองเจลิน่าประหลาดใจที่ได้หยิกหางของยูนิคอร์นและมองดูอย่างระมัดระวัง “ฉันได้ยินมาว่านักเรียนที่บุกเข้าไปในป่าจะถูกเขาคนนั้นจับได้”
“เรามีวิธีที่จะหลบจากสายตาของแฮกริด” จอร์จและเฟร็ดมองหน้ากันและพูดอย่างจริงจังว่า “ตราบเท่าที่เขาหาพวกเราไม่พบ ก็ไม่มีปัญหา”
การสนทนาสั้น ๆ จบลงในไม่ช้า และอัลเบิร์ตวางแผนที่จะไปที่ห้องสมุดเพื่อค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์บรอด
หากศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดผู้นี้มีชื่อเสียง การค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องก็ไม่ใช่เรื่องยาก
“ไปวันอื่นด้วยกันไหม” เฟร็ดเชิญ.
“จับกระต่าย?” อัลเบิร์ตเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย: “ฉันแนะนำให้นายไปตกปลาในทะเลสาบดำ ทุบหลุม แล้วเอาเนื้อดิบมา มันต้องมีโอกาสได้มากกว่าจับกระต่าย”
“นี่เป็นความคิดที่ดี” ลี จอร์แดน ย้ำ
“ไม่ไปเล่นสเก็ตเหรอ?” เฟร็ดมองเพื่อนผิวดำข้างๆ เขาอย่างสงสัย
“ดูสิว่าฉันตกอยู่ในสภาพนี้ ฉันจะเล่นสเก็ตได้อย่างไร” ลี จอร์แดน ถามพร้อมกับปากกระตุก “เอาล่ะ ใครในพวกนายที่สามารถย่างปลาได้”
“ฉันจะลองดูก็ได้ ถ้าพวกนายจับปลาได้” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้ามันไม่ได้ผล ไปหาแฮกริดได้ เขาย่างปลาได้อย่างแน่นอน”
“ฉันคิดว่านายทำได้ทุกอย่างซะอีก” เฟร็ดแสร้งทำเป็นจริงจัง “จริงๆแล้วมีบางอย่างที่นายทำไม่ได้ด้วย!”
“การย่างปลาไม่ควรยากเลย ใส่เครื่องปรุงหรืออะไรอย่างอื่นลงไป” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม “เมื่อถึงเวลา ฉันจะโรยกระเทียมที่ปลูกในหอพักให้ด้วย”
“อย่ายุ่งกับกระเทียมนะ!” จอร์จอดไม่ได้ที่จะประท้วง
หลังจากเข้าไปในห้องสมุด ทั้งสี่คนก็หยุดพูด หากคุณต้องการเวลาว่างไปตกปลา คุณต้องทำการบ้านให้เสร็จเพื่อหาเวลาว่าง
ปัญหานี้ไม่ยากเกินไป
ท้ายที่สุด อัลเบิร์ตก็ทำการบ้านด้วยกันเช่นกัน หลังจากทำการบ้านเสร็จแล้ว พวกเขาสามารถถามอัลเบิร์ตว่าเรื่องที่ไม่เข้าใจและหาทางแก้ไข
“นายกำลังมองหาอะไร?” ลีจอร์แดนเก็บการบ้าน หยิบหนังสือที่อัลเบิร์ตวางไว้ข้างๆ เขา และเหลือบมองชื่อหนังสือ “พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่แห่งศตวรรษที่ยี่สิบ”
อัลเบิร์ตพูดเบาๆ “ฉันได้ยินมาว่าศาสตราจารย์บรอดมีชื่อเสียงมาก”
“ศาสตราจารย์บรอด?” จอร์จวางปากกาลง เป่าหมึกลงไป แล้วถามว่า “นายกำลังมองหาอะไร”
“ขอยืมหน่อย” เฟร็ดรู้สึกหดหู่ใจมาก จริงๆ แล้วเขาล้าหลังเพื่อนๆ และยังมีคำถามใหญ่เหลืออยู่
“ทำด้วยตัวนายเอง.” จอร์จเอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นโดยไม่ยอมให้เฟร็ดหยิบมันออกไป
“เจอแล้ว” อัลเบิร์ตเปิด “รายชื่อพ่อมดร่วมสมัยที่มีชื่อเสียง” ต่อหน้าเขาและกระซิบ: “บัดด์ บรอด พ่อมดเลือดบริสุทธิ์ วุฒิสมาชิกวีเซนกาโม ผู้ชนะเลิศเหรียญเมอร์ลินที่ 3 ได้รับรางวัลบาร์นาบัส ฟิงค์ลีย์ สาขาเทคนิคการสะกดคำดีเด่น งานอดิเรก: หมากรุกพ่อมด การผจญภัย.
เขา เคยชนะการแข่งขันหมากรุกพ่อมดระดับนานาชาติ และครั้งหนึ่งเคยใช้คาถาผูกกายที่ไร้ไม้กายสิทธิ์และไร้เสียงเพื่อชนะการแข่งขันดวลพ่อมดแห่งยุโรป ในการผจญภัยนี้ เขาได้ช่วยชีวิตนักปีนเขามักเกิ้ลหลายคนที่ถูกโจมตีโดยสัตว์ประหลาดยักษ์และได้รับรางวัลเหรียญเมอร์ลิน ระดับสาม…
รักษาการติดต่อที่เป็นมิตรกับพ่อมดที่ยอดเยี่ยมมากมาย และเป็นเพื่อนสนิทกับปรมาจารย์ด้านเวทมนตร์ร่วมสมัยอย่าง แอปบี้ วอเล็น และ โมรัค แม็กโดกัล
อัลเบิร์ตมองดูบันทึกข้างต้นและตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่
โมรัค แม็กโดกัล?
เหตุบังเอิญ?
เห็นได้ชัดว่าไม่
เห็นได้ชัดว่า อิซาเบล แม็กโดกัล เกี่ยวข้องกับ โมรัค แม็กโดกัลยังไง เป็นครอบครัวหรือญาติ?
ทำไมเธอถึงบอกว่าศาสตราจารย์บรอดคาดหวังเกี่ยวกับฉันมาก
เป็นไปได้ไหมที่ฉันคิดมากเกินไป?
ลืมไปเลย ตราบใดที่ศาสตราจารย์บรอดไม่เป็นอันตรายต่อตัวเอง อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้น อัลเบิร์ตไม่สนใจที่จะทำความรู้จักพ่อมดที่มีชื่อเสียงมากขึ้นผ่านศาสตราจารย์บรอด
“ฉันไม่นึกเลยว่าศาสตราจารย์บรอดจะโด่งดังขนาดนี้!” เฟร็ดหยิบหนังสือจากอัลเบิร์ตและดูคำแนะนำของศาสตราจารย์บัด บรอด ประหลาดใจมาก
“แชมเปี้ยนการต่อสู้ตัวต่อตัว?” จอร์จพูดด้วยความประหลาดใจ “นั่นโทษเขาที่มาเป็นศาสตราจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด”
อัลเบิร์ตรู้สึกว่าศาสตราจารย์บราวด์กำลังจะเป็นศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเป็นแชมเปี้ยน
“ถูกตัอง.” ลีจอร์แดนเปลี่ยนเรื่องทันทีและมองอัลเบิร์ตอย่างจริงจัง “ฉันได้ยินมาว่ามีนักเรียนรุ่นพี่วางแผนจะลงพนันการแข่งขันควิดดิชในสุดสัปดาห์นี้ นายว่าใครจะชนะ?”
“ก็เกือบลืมไปเลย นายว่าใครจะชนะ?” เฟร็ดกับจอร์จถามพร้อมกัน
