ตอนที่118 สร้อยข้อมือนำโชค
สุดสัปดาห์
วันนี้เป็นวันที่มีแดด เหมาะมากสำหรับการดูเกมควิดดิช
เวลา 10:30 น. ในตอนเช้า อัลเบิร์ตและเพื่อนของเขาออกจากปราสาทและข้ามหิมะบนถนนไปยังอัฒจันทร์ของสนามกีฬา มีนักเรียนจำนวนมากที่นี่ และทุกคนต่างพูดถึงผลลัพธ์ของเกมดังๆ
“อรุณสวัสดิ์ แฮกริด” อัลเบิร์ตทักทายแฮกริดด้วยกล้องส่องทางไกล
“ขอบคุณสำหรับหมวก” แฮกริดตบหมวกขนสัตว์ที่ศีรษะ “ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้รับของขวัญในวันคริสต์มาส”
“เอาไปเป็นของขวัญก็ได้” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม
“คืนของขวัญ?” แฮกริดถามอย่างไม่เข้าใจ “จะเอาอะไรหรอ?”
“กิ่งไม้ผู้พิทักษ์ ขนหางยูนิคอร์น” อัลเบิร์ตยกข้อมือขึ้น และมีสร้อยข้อมือสีขาวอันละเอียดอ่อนติดอยู่
“นี่คืออะไร?”
“สร้อยข้อมือที่นำโชคมาให้ ฉันทำด้วยขนหางยูนิคอร์นและต้นไม้ที่คุณให้ผมมา” อัลเบิร์ตอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “มันสามารถนำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่ได้”
“นำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่?” แฮกริดพึมพำ “ฉันไม่เคยได้ยินว่าขนหางยูนิคอร์นและต้นไม้วิกเกนทรีสามารถนำความโชคดีมาสู่ผู้สวมใส่ได้”
เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนอดหัวเราะไม่ได้
ทำไมนายชอบหลอกคนอื่นจังนะ!
แฮกริดไอเบาๆ “แต่เชือกของเธอทออย่างสวยงาม”
“ผมหมายถึงสัญลักษณ์ข้างบนมัน” อัลเบิร์ตหยิบจี้สองอันที่ขัดเงาจากต้นวิกเกนทรีแล้วแสดงให้ทั้งสามดู พวกเขาถูกแกะสลักด้วยสัญลักษณ์รูนที่อัลเบิร์ตแสดงให้พวกเขาเห็นเมื่อไม่นานมานี้
“นายสลักสัญลักษณ์แปลก ๆ นั้นไว้ด้วย นายแน่ใจหรือว่าสิ่งนี้ได้ผลจริง ๆ ?” จอร์จถามด้วยความสงสัย
“ใครจะรู้?” อัลเบิร์ตยักไหล่ “บางทีมันอาจนำโชคมาให้หรือไม่ก็ได้”
ในขั้นต้น อัลเบิร์ตวางแผนที่จะทำสร้อยข้อมือร่างกาย
อย่างไรก็ตาม หลังจากทำลายลูกปัดหลายเม็ดติดต่อกัน เขาก็เลิกใช้ชั่วคราวและเลือกสัญลักษณ์โชคดีที่ง่ายที่สุดในการแกะสลัก
สำหรับสิ่งนี้จะทำให้เขาโชคดีหรือไม่ อัลเบิร์ตไม่รู้จริงๆ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพยายามใช้เลือดเพื่อเปิดใช้งานสัญลักษณ์รูนบนลูกปัด เขาก็ไม่รู้สึกพิเศษใดๆ
อาจจะบอกได้ว่าล้มเหลว
อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตยังคงสวมมันไว้บนแขนของเขา เพื่อตรวจสอบว่าสัญลักษณ์รูนนั้นได้ผลจริงหรือไม่
“กริฟฟินดอร์ ปะทะ ฮัฟเฟิลพัฟ มีใครอยากเดิมพันไหม” ในเวลานี้ นักเรียนอาวุโสหลายคนเดินไปทางนี้พร้อมกับกล่องไม้สำหรับเดิมพัน และเสียงตะโกนขัดจังหวะความคิดของอัลเบิร์ต
ดูเหมือนว่าฝาแฝดทั้งสองกำลังวางแผนที่จะเดิมพัน และลี จอร์แดนที่อยู่ข้างๆ ได้หยิบซิกเกิลสีเงินออกมาแล้ว
“นายพนันว่าใครจะชนะ” ทั้งสามมองไปที่อัลเบิร์ต
“ฉันพนันว่าทีมกริฟฟินดอร์จะจับลูกสนิชทองคำได้และชนะ” อัลเบิร์ตหยิบเหรียญเงินออกมาเดิมพัน
“มันก็เหมือนกันกับเรา” ทั้งสามรีบส่งเงินให้กันอย่างรวดเร็ว
“หลายคนเดิมพันกับสิ่งนี้ อัตราต่อรองไม่สูง แต่ถ้าฮัฟเฟิลพัฟชนะ เราจะให้เป็น 3 เท่า” นักศึกษาคนนั้นกล่าว
“ไม่หรอก กริฟฟินดอร์นั่นแหละ”
อัลเบิร์ตไม่สนใจว่าเขาจะชนะหรือไม่ เขาแค่มีความสุข อยู่กับบรรยากาศล้วนๆ
“นายชื่ออะไร.” นักเรียนรุ่นพี่ดึงสมุดจดและปากกาขนนกออกมาแล้วมองดู
“เขาชื่ออัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” จอร์จตอบอัลเบิร์ต
“อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” นักเรียนรุ่นพี่เขียนคำบางคำแล้วยื่นให้อัลเบิร์ต “หลังเกมเราจะอยู่ที่ทางออก ถ้านายชนะเดิมพัน เอากระดาษมาหาเรา”
อัลเบิร์ตมองดูเพื่อนร่วมห้องทั้งสามและพูดเงียบๆ “พวกนายไม่กลัวเสียเงินหรอ”
“เราเชื่อในโชคของนาย” ทั้งสามพูดพร้อมกัน เนื่องจากอัลเบิร์ตเดิมพัน แม้ว่าความน่าจะเป็นจะไม่สูงนัก แต่พวกเขาก็เต็มใจที่จะทำตาม
“โชคของฉัน?” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตา “อย่าโทษฉันถ้าเสียเงิน”
“เราจะไม่ทำ” เฟร็ดพูด “เราไม่คิดว่าทีมกริฟฟินดอร์ที่ซ้อมมาอย่างหนักจะแพ้”
“การพนันไม่ใช่นิสัยที่ดี” แฮกริดเลิกคิ้วขึ้นเพื่อเตือนเขา
“นี่เป็นเพียงการเล่นเอาบรรยากาศและผมยังมีสร้อยข้อมือนี่แถมโชคของผมก็ดีมากนะ” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างมั่นใจ
“ฉันคิดว่านายจะเดิมพัน 10 เกลเลียนซะอีก”
“นายเป็นคนโง่เหรอ?” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาแล้วพูดว่า “การเดิมพันส่วนตัวแบบนี้ไม่เคยมีความน่าเชื่อถือ ถ้าฉันเดิมพัน 10 เกลเลียนแล้วชนะ อีกฝ่ายจะมีเงินให้ฉันหรอ?”
“น่าจะไม่ได้” เฟร็ดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ
“อืม ดูเหมือนเธอจะรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่” แฮกริดพยักหน้า และการเดิมพันเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร
“ครั้งสุดท้ายที่เขาเดิมพันว่าใครเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ เขาชนะรางวัล 100 เกลเลียน” ลี จอร์แดน อธิบาย “โชคของผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก”
แฮกริดอ้าปากด้วยความประหลาดใจ และโยนความคิดของเขาลงกับพื้นแล้วกระทืบซ้ำ
“อะแฮ่ม แฮกริด คุณคิดว่าคู่ไหนจะชนะ” อัลเบิร์ตถาม
“แน่นอน กริฟฟินดอร์” แฮกริดพูดอย่างไม่พอใจ “เป็นการดีที่สุดที่จะไม่เดิมพัน ไม่มีใครสามารถชนะต่อไปได้ตลอด”
อะแฮ่ม ฉันเองก็รู้เรื่องนี้ดี
อันที่จริง อัลเบิร์ตชนะเดิมพันจริงๆ และทีมกริฟฟินดอร์ก็เอาชนะทีมฮัฟเฟิลพัฟในที่สุด
เกมที่น่าตื่นเต้นนี้ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น และชาร์ลีก็จับลูกสนิชได้สำเร็จ
“ฟิ้วว”
“ฟิ้วว”
“อ๊ะ กระดาษมันปลิว”
ในท้ายที่สุด แฮกริดเอื้อมมือออกไปช่วยพวกเขาคว้ากระดาษ แต่โชคดีที่วันนี้ไม่มีลมนัก
“ส่งกระดาษให้อัลเบิร์ต เจ้าคนไม่น่าเชื่อถือ” ลี จอร์แดนหยิบกระดาษจากเฟร็ดแล้วยัดให้อัลเบิร์ต
“อุบัติเหตุ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ” เฟร็ดแก้ตัวและเขาก็เช็ดเหงื่อของเขา
“ขอบคุณนะแฮกริด” อัลเบิร์ตขอบคุณแฮกริด
“ด้วยความยินดี.”
อัลเบิร์ตและอีกหลายคนพบนักเรียนรุ่นพี่สองคนที่ทางเข้าและนำพวกเขาออกจากกัน สามารถได้เหรียญเงินสี่เหรียญเป็นรางวัลได้
“ดูสิ สร้อยข้อมือนำโชคของฉันยังนำโชคมาให้” อัลเบิร์ตกะพริบตา “รูนพวกนั้นยังมีประโยชน์อยู่”
“โชคดีของนายมันดีอยู่แล้วนะ โอเคไหม!” เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะกลอกตา แต่พนันได้เลยว่าการชนะเดิมพันก็ทำให้พวกเขารู้สึกดี
“ว่าแต่ ครั้งล่าสุดพวกนายเข้าป่าเข้าจากที่นี่หรือเปล่า” อัลเบิร์ตมองไปที่ป่าใกล้ๆ แล้วถามทันที
สีหน้าของเฟร็ดกับจอร์จหยุดลง และแฮกริดก็อยู่ข้างพวกเขา ไอ้สารเลว อย่าพูดถึงมันนะ
“เข้าไปในป่า?” แฮกริดมองดูคนสี่คนที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างระมัดระวัง
“แฮกริด ช่วยพาเราเข้าไปในป่าเพื่อเพิ่มพูนความรู้หน่อยได้ไหม” อัลเบิร์ตมองไปทางป่าต้องห้ามและถามแฮกริดข้างๆ เขา
“นั่นไม่ดี” แฮกริดปฏิเสธอย่างราบเรียบ
อัลเบิร์ตไม่อายที่จะขายเฟร็ดและจอร์จ “ทั้งสองคนแอบเข้าไปในป่าและบอกว่าป่าข้างโรงเรียนนั้นธรรมดามาก”
“พอได้แล้ว…”
“ไอ้บ้านี่” ฝาแฝดจ้องไปที่อัลเบิร์ต ผู้ชายคนนี้ทรยศพวกเขาอย่างง่ายดาย
“อะแฮ่ม ผมได้ยินคนอื่นบอกว่ามีความลับมากมายที่ซ่อนอยู่ในป่าต้องห้าม คุณสามารถพาเราไปเดินเล่นและสนองความอยากรู้อยากเห็นของเราได้ไหม” อัลเบิร์ตขยิบตาให้แฮกริด “แล้วต่อจากนี้ไป ผมจะไม่สงสัยอีกต่อไปว่าในป่านั้นมีอะไร”
แฮกริดเงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“คุณไม่มั่นใจในความปลอดภัยของเราเหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยวาทศิลป์
“โรงเรียนกำหนดห้ามนักเรียนเข้าไปในป่าต้องห้าม”
“อันที่จริง ผมคิดว่าการห้ามเข้าป่าของอาจารย์ดัมเบิลดอร์จะกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของนักเรียนมากกว่า” อัลเบิร์ตกะพริบตา “เท่าที่ผมรู้ คนจำนวนมากแอบเข้าไปในป่าอย่างเงียบๆ”
“มีคนเยอะไหม” แฮกริดจ้องไปที่พี่น้องวีสลีย์
“อะแฮ่ม พวกเขาเป็นเพียงตัวอย่างเล็กๆ” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “เราแค่ต้องการสนองความอยากรู้ และคุณไม่ได้เข้าไปในป่าบ่อยๆหรอ”
“แค่คราวนี้นะ” แฮกริดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตกลง “มากับฉัน อย่าวิ่งไปทั่ว”
“ดูสิ เครื่องรางนำโชคใช้ได้ดีใช่ไหม” อัลเบิร์ตขยิบตาให้สามคนที่ตกตะลึง
ทั้งสามคนไม่เคยคิดว่าอัลเบิร์ตจะเกลี้ยกล่อมแฮกริดให้พาพวกเขาเข้าไปในป่าได้
