นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 119

ตอนที่119 ผู้อยู่อาศัยในป่า

แฮกริดพาพวกเขาไปที่ชายป่าต้องห้าม ชี้เส้นทางที่ซ่อนอยู่ในป่า แล้วพูดกับพวกเขาว่า: “ในเมื่อพวกเธอสงสัยว่ามีอะไรอยู่ในป่า…ก็ไปซะ!”

อัลเบิร์ตและหลายคนมองเข้าไปในป่าทีละคน ในวิสัยทัศน์ของพวกเขามันคือป่าแห่งความตายแล้ว ลมหนาวพัดมาจากป่า ทำให้ทั้งสี่ตัวสั่นสะท้าน

“แฮกริด คุณไม่เตรียมตัวเหรอ” อัลเบิร์ตถามเสียงดัง เขาคิดว่าแฮกริดจะจับอาวุธและไม่เข้าไปในป่าต้องห้ามด้วยมือเปล่า

“เตรียมตัว?” แฮกริดเอียงศีรษะราวกับกำลังคิดว่าอัลเบิร์ตหมายถึงอะไร ชั่วครู่หนึ่ง เขาตบหน้าอกด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ของเขาและเชื่อว่า: “ตราบใดที่เธออยู่กับฉัน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในป่าต้องห้ามจะทำร้ายเธอได้”

อัลเบิร์ตยกนิ้วโป้งให้แฮกริดและชมเชย: “ดูเหมือนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นผู้ดูแลพื้นที่ป่าต้องห้ามได้”

“นั่นเป็นเรื่องปกติ”

แฮกริดเดินไปข้างหน้า อัลเบิร์ตและคนอื่นๆ ก็เดินตามไปอย่างรวดเร็ว

ในป่าเงียบสงัด หิมะหนาทึบสะสมอยู่บนพื้น และการเคลื่อนไหวของคนขาสั้นถูกกีดขวางอย่างมาก ทำให้เดินยากเป็นพิเศษ

“น่าเสียดายที่เราอยากจับกระต่ายในสภาพแวดล้อมนี้ได้ยาก” อัลเบิร์ตดึงรองเท้าบูทของเขาออกจากหิมะ และเขาสัมผัสได้ถึงหิมะที่โปรยลงมาในรองเท้า

“จับกระต่าย?” แฮกริดหยุดและหันไปมองอัลเบิร์ตและพรรคพวกของเขา “จับอะไรกระต่าย”

“ไม่มีอะไร ครั้งล่าสุดที่เรามาที่นี่ เราเจอกระต่ายตัวหนึ่ง” จอร์จพึมพำ “เราจะไปตกปลาที่ทะเลสาบดำเร็วๆ นี้”

“แฮกริด นายจะพาเราไปไหน” เฟร็ดจ้องไปที่จอร์จและถามโดยหันหลังให้

“พาไปรอบ ๆ และเรียนรู้เกี่ยวกับป่าต้องห้าม” แฮกริดชี้ไปที่ทุ่งหิมะโดยรอบ “มันเป็นแบบนี้มาตลอดนะรู้ไหม”

“ฉันได้ยินมาว่ามีสัตว์ประหลาดยักษ์อยู่ในป่าต้องห้าม” ลีจอร์แดนถามขึ้นทันที “นี่เรื่องจริงเหรอ?”

“สัตว์ประหลาดในป่า? พวกเขาอยู่ในส่วนลึกของป่าต้องห้าม อาจใช้เวลาสองสามวันในการเดินไป” แฮกริดพูดอย่างมั่นใจ “ถึงจะเจอสัตว์ประหลาดยักษ์ ก็ไม่ต้องกังวลไป ฉันสามารถเอาชนะพวกมันได้ด้วยมือเปล่า”

“ที่นี่มีโทรลล์จริงๆเหรอ?” อัลเบิร์ตพูดด้วยความประหลาดใจ

อันที่จริง อัลเบิร์ตไม่สงสัยเลยว่าแฮกริดจะสู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์ได้หรือไม่ ท้ายที่สุดแล้ว สายเลือดของยักษ์ก็เป็นของร่างที่สามารถเดินไปข้าง ๆ ในป่าต้องห้ามได้ด้วยตัวเปล่าๆ

“เคยมีและยังมีอีกมาก หลังจากที่ดัมเบิลดอร์เข้ามาเป็นครูใหญ่ เขาตัดสินใจขับไล่โทรลล์ให้ห่างไกลจากฮอกวอตส์ เขาไม่ชอบพวกโง่ๆ พวกนั้น” แฮกริดอธิบายว่า “มันโง่และเป็นอันตรายต่อนักเรียนส่วนใหญ่”

“ฉันคิดว่าอาจารย์ใหญ่รู้ว่าจะมีนักเรียนที่อยากรู้อยากเห็นเข้าไปในป่า เขาจึงขับไล่อันตรายทั้งหมดที่อยู่ใกล้เคียงเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุของนักเรียน” เฟร็ดเดา

“มันสมเหตุสมผล” หลายคนเห็นด้วย

“ที่ฉันอยากรู้มากกว่าคือ จะมีถนนมาที่นี่ได้ยังไง” อัลเบิร์ตชี้ไปที่ทางแยกที่อยู่ข้างหน้า “มันไม่ใช่ทางของสัตว์เดรัจฉาน”

“ถนนส่วนใหญ่เป็นของฉัน” แฮกริดพูดอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน บางส่วนของพวกเขาเป็นร่องรอยของสัตว์”

ในช่วงต่อไป แฮกริดพาพวกเขาไปทั่วป่าโดยไม่ต้องเผชิญกับอันตรายหรือเห็นสัตว์วิเศษใดๆ

ไม่มีสัตว์ป่าที่เรียกว่าดุร้ายในป่า และไม่มีสิ่งที่น่าสนใจ และบางตัวก็ตกอยู่ในความเงียบงันอันหนาวเหน็บของฤดูหนาว

มันเตือนให้อัลเบิร์ตนึกถึงการผจญภัยที่เขาเคยเห็นมาก่อน เบื้องหลังการผจญภัยสุดระทึก มักมีการเดินทางที่น่าเบื่อทั้งกลางวันและกลางคืน

ในพุ่มไม้หนาทึบ มีพื้นที่เปิดโล่งหายาก และดวงอาทิตย์ส่องจากท่ามกลางกิ่งก้าน สะท้อนพื้นที่สีทองบนพื้นที่เปิดโล่ง

สายตาของอัลเบิร์ตตกอยู่ใต้ต้นโอ๊กเก่าแก่ซึ่งมีการยกตัวที่ไม่เป็นธรรมชาติ เขาเดินผ่านมันแล้วผลักชั้นหิมะออกไปแล้วขุดเห็ดออกมา?

ไม่ใช่ มันไม่เหมือนเห็ด แต่ก็คงต้องเรียกมันว่าเห็ด

“แฮกริด มันกินได้ไหม” อัลเบิร์ตส่งเห็ดไปหาแฮกริด

“นี่ เธอจะเอามันไปทำอะไร” แฮกริดอดไม่ได้ที่จะเกาหัว แต่เขาพยักหน้าและอธิบายว่า “ใช่ รสชาติมันโอเค แต่ฉันไม่กินสิ่งนี้ ปกติจะมีขายเฉพาะในฤดูหนาวและในปริมาณน้อย มันค่อนข้างหายาก และ ขุดยากมาก”

อย่ากินสิ่งนี้?

ปากของอัลเบิร์ตกระตุก จ้องไปที่สิ่งที่อยู่บนมือ เขาคิดว่ามันเหมือน…

“นายขุดเพื่ออะไร” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“เปล่าหรอก ฉันได้ยินมาว่าถ้าเอาไปอบมันจะอร่อย” อัลเบิร์ตไอเล็กน้อย ก้มตัวและแกะสลักร่างเล็กลงในหิมะ เขาใช้ไม้กายสิทธิ์เพื่อเปลี่ยนกิ่งไม้ให้เป็นถุง โยนสิ่งที่ขุดลงไปในถุง แล้วยัดกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม

“เอาไปอบ? มันอร่อยไหม” แฮกริดเลิกคิ้ว “ฉันยังไม่ได้ลอง”

“อะแฮ่ม” อัลเบิร์ตเปลี่ยนเรื่อง “แฮกริด คุณพาเราไปรอบ ๆ ป่าหรือเปล่า”

“ป่าต้องห้ามนั้นใหญ่มากจนเดินไม่ได้หมดภายในสองสามวัน” ความอับอายบนใบหน้าของแฮกริดซ่อนอยู่ใต้เคราของเขา และไม่มีใครเห็นมันอีก

หลังจากเดินไปได้ซักพัก อัลเบิร์ตก็ได้ยินเสียงน้ำไหลรินในระยะไกล มีลำธารอยู่ใกล้ ๆ และยังไม่ถูกแช่แข็ง?

จู่ๆ แฮกริดก็หยุดและยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างหลังเขาหยุด เขาจ้องไปที่ร่างที่อยู่ไม่ไกลและตะโกนว่า “ใครอยู่ที่นั่น ออกมา”

“แฮกริด คุณมาที่นี่ทำไม” คนที่พูดคือแม่มดที่ดูเหมือนจะรู้จักแฮกริด

“คุณคือ?” แฮกริดมีสีหน้าเขินอายเล็กน้อย ดูเหมือนลืมชื่ออีกคนไปแล้ว

อัลเบิร์ตมองผู้มาเยี่ยมอย่างสงสัย นี่คือแม่มดที่มีผมหงอกสั้นและมีกรามยื่นออกมา

“วิลเฮลมิน่า กรับบลี-แพลงค์” แม่มดแนะนำตัวเอง: “เราเคยเจอกันหลายครั้งแล้ว”

“สวัสดีครับ คุณกรับบลี” แฮกริดลูบหัวอย่างงุ่มง่าม เขาเคยเห็นกันหลายครั้งในที่ที่ศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์นอยู่ กรับบลียังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสัตว์วิเศษและเราได้สื่อสารกันเป็นครั้งคราว .

“แฮกริด คุณมาทำอะไรที่นี่” แม่มดกรับบลี จ้องไปที่นักเรียนสี่คนที่อยู่เบื้องหลังแฮกริด “พวกเขาเป็นนักเรียนที่ฮอกวอตส์!”

“นี่…” แฮกริดเขินอายไม่รู้จะพูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ปฏิบัติตามกฎเมื่อพาอัลเบิร์ตเข้าไปในป่า

“อะแฮ่ม มาดาม จริงๆ แล้วแฮกริดพาเรามาที่นี่เพื่อขุดเห็ดมัตสึทาเกะ” อัลเบิร์ตหยิบสิ่งที่เขาเพิ่งขุดออกมาจากกระเป๋าของเขาออกมา “มันแค่การสนองความอยากรู้อยากเห็นของเรา”

“มัตสึทาเกะ?” กรับบลี จ้องมองไปที่เห็ดในมือของ อัลเบิร์ต และเขามองไปที่แฮกริด อย่างสงสัย

คนหลังพยักหน้าอย่างเชื่องช้า แสร้งทำเป็นว่าเป็นแบบนี้

กรับบลีไม่ถามต่อ เธอไม่ใช่ศาสตราจารย์ที่ฮอกวอตส์ และเธอก็ไม่มีอะไรจะพูดมากในเรื่องนี้ หลังจากพูดคุยกับแฮกริดได้ครู่หนึ่ง เธอก็จากไปและพร้อมที่จะไปเยี่ยมศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์น

“ผู้หญิงคนนั้นมาทำอะไรที่นี่” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“มาเยี่ยมศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์น พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องสัตว์วิเศษ ฉันเคยพบศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์นหลายครั้งแล้ว” แฮกริดเกาหัวแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าสนอลลีแกสเตอร์ของศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์ฟักออกมาแล้ว เขาน่าจะให้เธอสักสองสามตัว”

“ยังไงก็ตาม นายสามารถโกหกได้แบบสบายๆ เลยนะ?” เฟร็ดมองอัลเบิร์ตอย่างโกรธเคือง “ดูเหมือนว่าฉันจะต้องไม่เชื่อเรื่องไร้สาระของนายอีกในอนาคต”

“ฉันชื่อปัญญาเข้าใจไหม” อัลเบิร์ตเน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า “นายรู้ไหมว่าปัญญาคืออะไร”

“เราก็ขุดมัตสึทาเกะเช่นกัน ว่ากันว่าถ้าย่างบนถ่านก็อร่อยนะ ถ้าขุดได้” อัลเบิร์ตไม่เคยลิ้มรสมัตสึทาเกะ เขาสงสัยเล็กน้อยว่ามัตสึทาเกะย่างนั้นดีพอๆ กับข่าวลือไหม

“อะแฮ่ม นั่นไม่ใช่ประเด็น ทำไมแม่มดคนนั้นถึงไปเยี่ยมศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์น?” เฟร็ดพูดด้วยความสงสัย “ศาสตราจารย์วิชาดูแลสัตว์วิเศษอาศัยอยู่ในป่าหรือไม่”

“ศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์นอยู่ในป่าชั่วคราวจริงๆ” แฮกริดไอแห้งๆ และเตือน “แต่ฉันคิดว่าเราควรกลับไป”

“มันหมายความว่าไง ป่าต้องห้ามนั้นอันตรายไม่ใช่หรือ?” ลี จอร์แดน ถาม

“ศาสตราจารย์เคทเทิ่ลเบิร์นอาศัยอยู่บริเวณรอบนอกของป่า สัตว์มหัศจรรย์ที่เขาเลี้ยงต้องการพื้นที่ว่างสำหรับทำกิจกรรม” แฮกริดกระแอมเบา ๆ “ฉันว่าเรากลับกันเถอะ”