ตอนที่124 กำไลป้องกัน
“รู้มั้ยว่าข้างในมีอะไร” ลี จอร์แดนชี้ไปที่กล่องสี่เหลี่ยมที่วางอยู่บนโต๊ะ “ตอนฉันเข้ามาครั้งแรก ฉันได้กลิ่นอาหาร”
“ไม่รู้สิ แต่กลิ่นมันน่าอร่อยนะ ขอเปิดหน่อยได้ไหม?” จอร์จโน้มตัวเข้ามาทันทีและจ้องไปที่กล่องที่อยู่ข้างหน้าเขาพร้อมกับกลิ่นอาหารร่วมกับลี จอร์แดน
“นายคิดว่า…นี่คืออาหารมื้อเย็นที่อัลเบิร์ตเอามาให้จากครัวหรือเปล่า” เฟร็ดเดา พลางจ้องไปที่กล่องที่อยู่ตรงหน้าเขา
“แล้วเขาล่ะ?” จอร์จกล่าวว่า “ลองถามเขาดูสิ”
“อาบน้ำอยู่” ลี จอร์แดน บอก
“หรือจะลองเปิดดู!” ทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน
วินาทีถัดมา ทั้งสามคนอดหัวเราะไม่ได้
จอร์จขยับอย่างเร็วที่สุด และเอื้อมมือไปเปิดกล่องทันที และกลิ่นอันแรงกล้าก็ทะลักออกมา
ทั้งสามคนขยับศีรษะทันทีเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน
หนึ่งจาน?
ใช่เป็นอาหารที่แปลกมาก ไม่เคยเห็นมาก่อน?
แต่กลิ่นหอมจริงๆ
“ฉันจะลองให้ทุกคนดูก่อน” จอร์จบีบชิ้นนึงด้วยมือของเขา แล้วโยนมันเข้าปากของเขาโดยตรง และเคี้ยวสองสามครั้ง “มันดูเหมือนไข่ และ… สิ่งที่เป็นสีเขียวนั่นดูเหมือนจะเป็น… กระเทียม?”
“ไอ้บ้า อย่าใช้มือสิ มีส้อมอยู่ด้านข้าง” เฟร็ดอุทานอย่างไม่พอใจ “ให้ฉันลองดู รู้สึกเหมือนอัลเบิร์ตทำอะไรแปลกๆ อีกแล้ว”
“นายว่าเขาทำเองเหรอ” ลี จอร์แดนถามด้วยความสงสัย
“80% ต้องทำโดยเอลฟ์ประจำบ้านในครัว” ฝาแฝดทั้งสองได้เปิดเผยความจริงด้วยกัน
“ก็อร่อยดีนะ” ลี จอร์แดนเพิ่งเอาอาหารใส่ส้อมเข้าไปในปากของเขา และทันใดนั้นก็พูดว่า: “นายคิดว่า เราควรเก็บอาหารไว้ให้เขาไหม”
ระหว่างที่พูด อาหารบนจานของสามคนก็ว่างเปล่า
“ดูเหมือน…จะสายเกินไปแล้ว” จอร์จพึมพำอย่างเงียบ ๆ
ระหว่างการพูดคุย ประตูหอพักถูกเปิดออก และทั้งสามมองไปทางประตูแล้ววางส้อมลง
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกนาย?” อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคนอย่างสงสัย และสายตาตกลงไปในกล่องที่เปิดอยู่ ใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อย “หมดแล้วเหรอ?”
“แฮะๆใช่” เฟร็ดพูดอย่างเขินอาย
“เมนูนี้ชื่ออะไรหรอ มันอร่อยมาก” ลี จอร์แดนพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่จอร์จเอื้อมมือไปปิดปาก
“เราเสียใจ.” ทั้งสามพูดพร้อมกัน
“ไข่เจียวกระเทียม” อัลเบิร์ตพูดอย่างใจเย็น
“กระเทียม……”
“…ไข่เจียว?”
เมื่อพูดถึงกระเทียม เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะมองดูกรถางกระเทียมที่หน้าต่าง แล้วสีหน้าของเขาก็หยุดนิ่ง
ทำไมกระเทียมถึงหายไป!
“กระเทียม…ของเราใช่ไหม?” เฟร็ดถามพลางชี้ไปที่กระเทียมในจาน
“ใช่”
“นายเอามันไปทำอาหารหรอ..” จอร์จมองดูกระถางเปล่าๆ และไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง
“ฉันเห็นนะว่านายกินมันอย่างมีความสุข” อัลเบิร์ตพูดอย่างหงุดหงิด “อย่ากังวล ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว กระเทียมก็จะเติบโตในไม่ช้า”
ทั้งสามคนพูดไม่ออก
กล่าวอีกนัยหนึ่งจานนี้…มันดีจริง ๆ !
ลีจอร์แดนไอเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัย: “นายทำเองเหรอ”
“ฉันขอให้เอลฟ์ประจำบ้านช่วยทำ” อัลเบิร์ตพูดด้วยอารมณ์ “เด็กพวกนั้นเก่งงานฝีมือ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะลักพาตัวพวกเขาจากฮอกวอตส์เพื่อช่วยทำงานบ้านหลังจากที่ฉันเรียนจบได้หรือไม่”
“แม่หวังเสมอว่าเอลฟ์จะช่วยเราทำอาหาร ซักเสื้อผ้า และทำงานบ้าน” จอร์จบ่นว่า “น่าเสียดาย บ้านฉันไม่มี”
“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้” เฟร็ดอธิบาย “เฉพาะตระกูลพ่อมดเก่าแก่และเป็ยเศรษฐีเท่านั้นที่จะมีเอลฟ์ประจำบ้าน”
“บ้านฉันก็เหมือนกัน” ลี จอร์แดนส่ายหัว
“บางที นายอาจสามารถจ่ายเกลเลียนให้เพียงพอกับพวกเขาได้ เอลฟ์ประจำบ้านต้องยอมแน่ อืม เขียนนี่ไว้ก่อน” อัลเบิร์ตหยิบสมุดบันทึกของตัวเองออกมาและบันทึกเหตุการณ์
“นายหมายถึง…” ทั้งสามมองอัลเบิร์ตอย่างสงสัย
“ตราบใดที่มีเกลเลียนปัญหาส่วนใหญ่สามารถแก้ไขได้” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ช่วยฉันทำการทดลองหน่อย”
“การทดลองอะไร” จอร์จกล่าวว่า
“โยนหมอนใส่ฉัน” อัลเบิร์ตยกข้อมือที่มีสร้อยข้อมือไม้ขึ้นมา
“นายแน่ใจหรอ?” ทั้งสามคนคว้าหมอนของตัวเองแล้วโยนไปทางอัลเบิร์ต แต่ดูเหมือนหมอนจะกระแทกกับชั้นอะไรบ้างอย่าง
“นายทำได้ไง?” ทั้งสามคนรวมตัวกันและถามด้วยความสงสัยว่าอัลเบิร์ตกันหมอนได้อย่างไร
“นี่…” อัลเบิร์ตถอดกำไลไม้ออกแล้วพูดว่า “เครื่องรางพิเศษที่ฉันสร้างมีคาถาเกราะป้องกันที่สามารถต้านทานคำสาปชั่วร้ายและวัตถุ และสามารถขับไล่สิ่งมีชีวิตเวทมนตร์แห่งความมืดได้อย่างมีประสิทธิภาพ”
“ฉันคิดเสมอว่านายกำลังหลอกคนอื่น” เฟร็ดหยิบกำไลไม้ขึ้นมาดูอย่างระมัดระวังแล้วถามว่า “อย่างไรก็ตาม ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย์จริงๆ เป็นผลจากสัญลักษณ์แปลกๆ บนกำไลไม้หรอ”
“ฉันก็ยังไม่แน่ใจ.” อัลเบิร์ตส่ายหัว “สิ่งนี้ต้องการความพยายามหลายครั้ง”
“ฉันขอลองครั้งนี้” เฟร็ดกล่าวว่า “มันทำงานยังไง”
“แค่ใส่มันเข้าไปในแขน” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่แน่ใจ “มันควรจะทำงานทั้งหมด”
“ฉันจะโยนมัน” จอร์จโยนหมอนใส่เฟร็ด ผลกระทบก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และหมอนก็กระเด็นออกไป
“เยี่ยมมาก นายสร้างสิ่งที่น่าอัศจรรย์มาก” ลี จอร์แดนตกใจ “ฉันคิดว่าต้องมีคนจำนวนมากที่ต้องการสิ่งนี้ นายคิดดูว่า… เวลามีใครจะใช้คาถาใส่นาย นายแค่ยกมือขึ้น นายก็สามารถปิดกั้นคำสาปชั่วร้ายได้จริงๆไหม “
“ต่อไป ตาฉันแล้วลองใช้คาถาเพื่อดูว่าจะกันคาถาได้จริงไหม” จอร์จตะโกนใส่อัลเบิร์ตอย่างตื่นเต้น “ใช้คาถาสกัด”
“มีอุปสรรคมากมาย” อัลเบิร์ตกระตุ้นคนสองสามคนให้ปล่อยมือ หยิบไม้กายสิทธิ์แล้วโบกมันก่อนที่คาถาเวทย์มนตร์จะโจมตีจอร์จ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังขวางเขาอยู่ และเวทมนตร์นั้นก็เด้งกลับไปที่ ลี จอร์แดนเป็นได้รับผลกระทบแทน เขาถูกกระแทกไปที่เตียง
“ไอ้บ้า มันเจ็บ” ลี จอร์แดนจับหลังและบ่นว่า “นายจงใจแน่ๆ”
ลี จอร์แดนเพิ่งเห็นจอร์จ ยื่นมือออกมาทางเขา
“เจ๋งไปเลย มันเจ๋งไปเลย”
“เหลือเชื่อมาก”
ฝาแฝดทั้งสองมองหน้ากันและพูดพร้อมกันว่า “สิ่งนี้จะขายได้หลายเกลเลียนแน่นอน”
“ไอ้บ้า มาช่วยฉันก่อน” ลี จอร์แดนบ่น
“ขอโทษที ฉันตื่นเต้นมากเลย” จอร์จขอโทษ “นายไม่เป็นไรนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
“เอาล่ะ ได้เวลาทดสอบของฉันแล้ว” ลี จอร์แดนหยิบสร้อยข้อมือไม้ ลุกขึ้นจากพื้น แล้วตะโกนใส่อัลเบิร์ตอย่างตื่นเต้น
“เป็นลม” อัลเบิร์ตยังต้องการทดสอบขีดจำกัดของคาถาบนสร้อยข้อมือไม้ ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธลี จอร์แดน
แต่โชคของลี จอร์แดนเท่านั้นที่ดูเหมือนจะไม่ดีนัก เขาถูกสะกดด้วยคาถาโคม่าโดยตรง และกำไลไม้ก็ไม่ได้ผลเลย
เขาถือกำไลไม้และหมดสติไป
“การป้องกันของสร้อยข้อมือล้มเหลว?” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย
“มันอาจจะถึงขีดจำกัดแล้วก็ได้” อัลเบิร์ตเดินไปที่ด้านข้างของลี จอร์แดนและนั่งยองๆ คาดเดา “อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงผลิตภัณฑ์ทดสอบ เป็นเรื่องปกติที่จะพบเจอเรื่องแบบนี้”
“ฉันคิดว่า… โชคของลี จอร์แดนวันนี้ไม่ค่อยดีนัก” เฟร็ดมองดูเพื่อนร่วมห้องที่หมดสติของเขาด้วยสายตาที่เย้ยหยัน
“ตอนนี้ฉันควรทำอย่างไร” จอร์จถาม “ปลุกเขาดีไหม”
“ฉันว่าปล่อยเขานอนแบบนี้ไปจนเช้าเลยดีกว่า” อัลเบิร์ตกล่าวว่า
“ฉันก็ว่างั้น”
