ตอนที่132 สมบัติลับของกริฟฟินดอร์?
“ใช่ นี่คือยาพัฒนา”
ในช่วงเวลาพักหลังรับประทานอาหาร อัลเบิร์ตยื่นขวดแก้วที่บรรจุยาพัฒนาให้แชนน่า “เธอรู้วิธีใช้น้ำยาพัฒนาหรือไม่”
“ฉันรู้วิธีใช้แล้ว ขอบคุณนะ” แชนน่าเอื้อมมือไปหยิบขวดแก้วและขอบคุณอัลเบิร์ต “แต่ฉันสงสัยนะว่านายทำยาพัฒนาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อไม่กี่วันก่อน” อัลเบิร์ตไม่ได้ปิดบัง “ฉันใช้รูปภาพนี้แล้ว และน้ำยาพัฒนาก็มีประสิทธิภาพจริงๆ”
“ขอบคุณนะ” แชนน่าขอบคุณอัลเบิร์ตอีกครั้ง
ด้วยระดับการปรุงยาปัจจุบันของแชนน่า การทำยาพัฒนาด้วยตัวเองนั้นไม่สมจริงเลย หากคุณต้องการคุณสามารถซื้อได้ด้วยตัวเองเท่านั้น อย่างไรก็ตาม แม้ว่าแชนน่าจะมีเกลเลียนอยู่ในกระเป๋าของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะซื้อยาพัฒนาได้ที่ไหน
พูดตามตรง แชนน่ายังไม่เคยลองสั่งของทางไปรษณีย์แบบนกฮูก และความประทับใจของเธอที่มีต่อโลกแห่งเวทมนตร์ก็ยังติดอยู่ที่ตรอกไดแอกอนและโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
โลกเวทมนตร์ทั้งใบนั้นแปลกเกินไปสำหรับพ่อมดมักเกิ้ลที่ฮอกวอตส์
“ด้วยความยินดี.” อัลเบิร์ตไม่สนใจสิ่งเหล่านี้มากนัก เขาได้สำรองยาพัฒนาไว้สำหรับตัวเองแล้ว และขวดเล็กสำหรับแชนน่าก็ถือว่าแจกจ่ายให้อีกฝ่ายหนึ่ง
“อัลเบิร์ต อัลเบิร์ต!” จอร์จและเฟร็ดรีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงและวิ่งไปหาอัลเบิร์ต
“พวกนายกำลังเขียนการบ้านเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เวทมนตร์ในห้องสมุดไม่ใช่เหรอ?” อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมอพี่น้องวีสลีย์อย่างสงสัย
ก่อนที่เขาจะพูดอะไรสักคำ อัลเบิร์ตก็ถูกฝาแฝดอุ้มและดึงตัวออกจากห้องโถงของหอประชุม
ลี จอร์แดน ซึ่งติดตามฝาแฝดทั้งสอง ยิ้มให้คนอื่นๆ อย่างเชื่องช้า ช่วยเก็บของของอัลเบิร์ต และรีบตามทั้งสามคนออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้นักเรียนคนอื่นมีใบหน้าสงสัย
“มีอะไรผิดปกติกับพวกนาย?”
เมื่อทั้งสี่มาถึงมุมที่ห่างไกล อัลเบิร์ตเป็นผู้นำเพื่อทำลายความเงียบ
“ดูสิ เราพบอะไรในห้องสมุด” ฝาแฝดวีสลีย์มองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน
“พวกนายพบอะไร” อัลเบิร์ตถามอย่างร่วมมืออย่างมาก
“นี่!” จอร์จหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาด้วยเสียงของเขาเองแล้วยื่นให้อัลเบิร์ต
อัลเบิร์ตหยิบแผ่นหนัง สแกนข้อมูล ใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อย เขาเพิ่งเจอ “สมบัติลับของกริฟฟินดอร์” บนกระดาษ
เขาพลิกแผ่นหนัง อีกด้านหนึ่งเป็นแผนที่เรียบง่ายที่มีต้นไม้ เลข 1 แคมป์ไฟ และส้อม
อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมองทั้งสามคนแล้วถามว่า “นี่มันบ้าอะไรกัน”
“สมบัติลับของกริฟฟินดอร์” ลี จอร์แดนกล่าวอย่างตื่นเต้น
“สมบัติแบบไหน?” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง
“สมบัติลับของกริฟฟินดอร์” ลี จอร์แดนพูดอย่างจริงจัง
“ตกลง” อัลเบิร์ตพูดอย่างหงุดหงิด “ฉันยอมรับว่า… มันน่าสนใจจริงๆ แต่… ถ้าเอาจริงเอาจัง มันคงโง่เกินไป”
“เราพบกระดาษแผ่นนี้อยู่กลางหนังสือ” เฟร็ดกล่าว
“ชั้นลอยของหน้านั้นเป็นความลับมาก และเราก็ค้นพบโดยบังเอิญด้วย” จอร์จกล่าวเสริม
“บังเอิญ?” อัลเบิร์ตเยาะเย้ยสิ่งนี้ ถ้าเขาต้องการ เขาสามารถสร้างความบังเอิญได้หลายร้อยครั้ง
“งั้น… พวกนายจะไปล่าขุมทรัพย์หรอ?” อัลเบิร์ตเดาใจคนทั้งสามได้แล้ว พวกเหล่านี้ต้องการล่าขุมทรัพย์และเสี่ยง บางทีพวกเขาอาจไม่สนใจว่าสิ่งที่เรียกว่าสมบัติลับของกริฟฟินดอร์นี้ว่าเป็นความจริงหรือไม่
พวกเขาแค่ต้องการ… การผจญภัย และล่าขุมทรัพย์?
ในระดับหนึ่ง การผจญภัยและการล่าขุมทรัพย์นั้นน่าสนใจจริงๆ แต่…ปัญหาคือจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณพบว่าตัวเองถูกหลอกโดยใครบางคนและกลายเป็นลิงหน้าโง่?
ฉันหวังว่ามันจะไม่เลวร้ายนัก
“นี่ควรจะเป็นใครซักคนตั้งใจขึ้นหรือเปล่า” อัลเบิร์ตมองภาพแปลก ๆ และพูดอย่างโกรธเคือง “และฉันไม่คิดว่ากริฟฟินดอร์จะเก็บสมบัติลับไว้ในป่าต้องห้าม”
ใช่ ป่าต้องห้าม
ต้นไม้ในภาพควรอ้างอิงถึงป่าต้องห้ามถัดจากฮอกวอตส์
“ใช่สิ ในป่าต้องห้าม” ทั้งสามพูดพร้อมกัน
“ต้นไม้ควรหมายถึงป่าต้องห้าม หมายเลข 1 ควรหมายถึงยูนิคอร์นที่สอดคล้องกับอักษรรูนโบราณหมายเลข 1 และกองไฟหมายถึงประชากรมนุษย์นั่นคือสถานที่ที่มีผู้คน คนที่อยู่ในป่านต้องห้ามที่สามารถเรียกได้ว่า “คน” คือเซนทอร์ ส้อมนี่ควรจะเป็นที่ที่สมบัติลับอยู่ ” อัลเบิร์ตมองเครื่องหมายแผนที่ออกได้อย่างรวดเร็ว
“ว้าว นายเพิ่งถอดรหัสแผนที่นี้” ลี จอร์แดนอ้าปากด้วยความตกใจ
“สมบัติลับ?” ทั้งสามมองไปที่อัลเบิร์ต
“อาจจะอยู่ใกล้ที่อยู่อาศัยของเซนทอร์” อัลเบิร์ตก็เยาะเย้ยทันที “บอกตามตรง ฉันยังไม่เชื่อในสิ่งที่พูดไป”
นี้ไม่ได้เป็นเพียงเล่นพิเรนทร์หรอ? มิฉะนั้น สมบัติลับของกริฟฟินดอร์ควรจะซ่อนอยู่ในวิทยาลัยฮอกวอตส์ ไม่ใช่ในป่าต้องห้าม
“นี่…” ทั้งสามคนนิ่งเงียบ และพวกเขาก็เดาได้มาถึงจุดนี้แล้ว
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่?” ฟิลช์จ้องมองคนสามคนในมุมที่กระซิบด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสัยมานานแล้ว
“ไม่มีอะไร.” อัลเบิร์ตพูดเบาๆ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว อย่ามากระซิบกันและออกไปจากที่นี่” ฟิลช์ขับไล่สิ่งมีชีวิตลึกลับทั้งสี่นี้ออกไปราวกับแมลงวัน
“ฉันจะพูดอีกครั้ง อย่าไปเชื่ออะไรแบบนี้” อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคน “มันเหมือนกับว่านายยืมหนังสือจากห้องสมุดสักวันหนึ่ง แล้วจงใจเขียนคำในนั้น โดยบอกคนอื่นว่ามันถูกซ่อนอยู่ที่นั่น สิ่งล้ำค่าอะไรสักอย่าง เมื่ออีกฝ่ายทำงานอย่างหนักเพื่อค้นหาสิ่งที่เรียกว่าสมบัติ ผลลัพธ์? อีกฝ่ายหนึ่งพบแค่ระเบิดมูลขนาดใหญ่สองสามอันที่นายใส่ในกล่องเท่านั้น”
ไม่กี่คนมองหน้ากัน และพวกเขาเห็นด้วยกับการคาดเดาของอัลเบิร์ต เพราะหลายคนมีความคิดคล้ายกันในตอนแรก แต่หลังจากได้รับการวิเคราะห์ของอัลเบิร์ตแล้ว มีแนวโน้มว่านี่คือสถานการณ์ที่แท้จริง
คุณล้อเล่นหรือเปล่า
มีความเป็นไปได้ดังกล่าวจริงๆ
“เอาน่า เอ่อยังมีอีกเรื่อง” จอร์จยกมือขึ้นและเกาหลังศีรษะของเขา
“เกิดอะไรขึ้น?” อัลเบิร์ตถาม
“แต่เดิมกระดาษนี้ซ่อนอยู่ในชั้นหนังสือสองหน้า แล้ว… นายน่าจะเดาได้” จอร์จแสดงรอยยิ้มบิดเบี้ยวอย่างช่วยไม่ได้
“นายไม่รู้วิธีใช้คาถาซ่อมหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย
สองในสามของชั้นปีที่ 1 ผ่านไปแล้ว6 เดือน ที่ผ่านมา ทุกคนได้เรียนรู้คาถามากมาย รวมถึงคาถาซ่อมคาถา
“นั่น…” จอร์จทำหน้าเขินเล็กน้อย เขาก้มหน้าอย่างผิดหวังและพูดว่า “เราไม่สามารถใช้คาถาซ่อมหนังสือเล่มนั้นได้” เฟร็ดหยิบ “ชีวประวัติของยูริก” ออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา จริง ๆ แล้วเป็นการบ้านเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของเวทมนตร์และพวกเขาทั้งหมดต้องเขียนวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับพ่อมดยุคกลาง
“มันซ่อนอยู่ และเราแทบไม่ได้สังเกตเลย” อัลเบิร์ตพลิกหน้ากระดาษที่เฟร็ดเสียหายไปด้วย และมุมปากก็กระตุกเล็กน้อย
“เก็บหนังสือก่อน แล้วค่อยซ่อมตอนกลับไปที่ห้องตอนเย็น” อัลเบิร์ตเตือนว่า “อย่าปล่อยให้คนอื่นสังเกตเห็นสิ่งที่คุณทำ ถ้านายทำให้มาดามพินรู้เรื่องนี้… “
“เธอจะฆ่าเรา”
“ทำไมถึงเป็นเรา ไม่ใช่นาย” เฟร็ดถามอย่างโกรธจัด
“โง่เพราะเราเป็นฝาแฝด!”
