ตอนที่ 137: วิธีที่ดีกว่าการเจาะช่องโหว่คือ…
ฉันไม่เข้าใจเลย!
อิซาเบลเพิ่งหยิบแผ่นหนังจากมือของอัลเบิร์ต และเหลือบดูเนื้อหานั้น และพบว่าเธอไม่เข้าใจเลย
แม้ว่าอิซาเบลจะเคยเรียนเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณแล้วก็ตาม และเธอเองก็ล้ำหน้ากว่านักเรียนคนอื่นๆ ในชั้นเรียนเดียวกัน อย่างไรก็ตาม แม่มดอัจฉริยะผู้นี้ค้นพบอย่างไม่เต็มใจว่าเธอไม่สามารถอ่านเนื้อหาบนแผ่นหนังได้โดยไม่ต้องใช้พจนานุกรมเวทมนตร์ นับประสาจะเข้าใจ
คนตรงหน้าจะเข้าใจได้จริงหรือ?
อิซาเบลกำลังสงสัย
ท้ายที่สุด อายุของอัลเบิร์ตนั้นน้อยมาก แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะมันก็ควรมีขีดจำกัด
เพียงแต่ว่ารูปลักษณ์ของอัลเบิร์ตดูเหมือนจะไม่เสแสร้งเลย แม้แต่ศาสตราจารย์บรอดก็เห็นด้วยกับเขา คำพูดก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าความสำเร็จของอัลเบิร์ตในด้านอักษรรูนโบราณนั้นสูงมาก สูงมากจนเกินความสามารถของเธอโดยสิ้นเชิง จินตนาการ
ตอนนี้ ชายคนนั้นหยิบปากกาขนนกและเริ่มทำการเปลี่ยนแปลงบนกระดาษของลุงโมรัคเพิ่มมุมมองและความคิดเห็นของตัวเองในบางแง่มุม และสนทนาปัญหาบางอย่างกับศาสตราจารย์ บรอดเป็นครั้งคราวโดยพูดจากปากของเขา คำที่ออกมาคือ อักษรรูนโบราณและไม่จำเป็นต้องใช้ “ตารางการออกเสียงเวทย์มนตร์” หรือ “พจนาณุกรมเวทย์มนตร์“ เลย
“เกิดอะไรกับผู้ชายคนนี้?” อิซาเบลสับสนจริงๆ เธอไม่เข้าใจว่าอัลเบิร์ตใช้เวทมนตร์โบราณได้อย่างไรในเวลาอันสั้น มันแปลกจริงๆ
เด็กหญิงอัจฉริยะผู้เงียบงันกำลังจมอยู่ในความสงสัยในตัวเองอย่างลึกล้ำ จู่ๆ ก็มีเปลวไฟลุกโชนขึ้นจากเตาผิงในสำนักงาน ดึงดูดความสนใจของคนหลายคน
“ขอโทษที ฉันมาสาย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับวิเซ็นกาม็อต” โมรัค เดินออกจากเตาผิง และยกมือขึ้นเช็ดขี้เถ้าจากเสื้อคลุมของเขา และพูดกับศาสตราจารย์บรอดว่า “แย่แล้ว นายไม่อยู่ นายได้รับการแจ้งเตือนหรือไม่”
“จู่ๆก็รับมาตอนเช้า แต่มาทันใดก็เลยแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้รับ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ศาสตราจารย์โบรดขดริมฝีปาก “พวกเขาไม่ได้แจ้งล่วงหน้า และฉันไม่มีเวลาว่างจึงเข้าร่วมไม่ได้”
“นั่นเป็นข้อแก้ตัวที่ดี” โมรัค พยักหน้า ราวกับว่ากำลังพิจารณาว่าเขาจะใช้ข้อแก้ตัวนี้ในอนาคตได้หรือไม่
“ผลสุดท้ายเป็นอย่างไร” ศาสตราจารย์บรอดถาม
“อะไรอีกล่ะ โดนปรับเงินก้อนโตแล้วต้องติดคุกอีก” โมรัค กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย “พวกเขาหักไม้กายาสิทธิ์ของเธออีกครั้งและติดคุกเป็นเวลาสิบปี”
“สิบปี? ฉันคิดว่ามันจะเป็นคุกตลอดชีวิต นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คาร์ลอตา พิงค์สตันใช้เวทย์มนตร์ตามใจชอบต่อหน้ามักเกิ้ลในที่สาธารณะ” ศาสตราจารย์บรอดเตือนว่า: “ฉันจำได้เมื่อครั้งที่แล้ว ไม้กายสิทธิ์ของเธอหัก”
“คาร์ลอตา พิงค์สตันพบใครบางคนเพื่อเอาไม้กายสิทธิ์มาอีกอัน ตอนนี้กระทรวงเวทมนตร์ได้ประกาศว่า คาร์ลอตา ถูกลิดรอนสิทธิ์ในการใช้ไม้กายสิทธิ์” โมรัค อธิบายว่า: “ทุกคนมีมติเป็นเอกฉันท์ว่า คาร์ลอตา พิงค์สตัน ควรอยู่ในนั้นหรือไม่ หากเธอยังคงละเมิดกฎหมายการรักษาความลับ เธอจะได้รับเตียงถาวรในอัซคาบัน“
***ศาลสูงวิเซ็นกาม็อต ก็พวกศาลตัดสินคดีพวกี้แหลครับ
เมื่ออัลเบิร์ตได้ยินเช่นนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะขดริมฝีปากแล้วถามว่า “กระทรวงเวทมนตร์หักไม้กายสิทธิ์ของคนอื่นบ่อยไหม?
ศาสตราจารย์บรอดและโมรัคมองหน้ากันและเงียบไปชั่วครู่ สุดท้ายโมรัคตอบคำถามของ อัลเบิร์ต: “ปกติ ไม่…มากที่สุดต่างหาก”
“แล้วเรื่อง “การยับยั้งชั่งใจของพ่อมดผู้เยาว์อย่างสมเหตุสมผล” ล่ะ” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง
“วรรคสามของ “พระราชบัญญัติการยับยั้งพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างสมเหตุสมผล” ระบุว่าการใช้เวทมนตร์อย่างจงใจและรู้เท่าทันต่อหน้ามักเกิ้ลในการตั้งถิ่นฐานมักเกิ้ลถือเป็นอาชญากรรม”
โมรัค ยักไหล่ไปทางอัลเบิร์ต “อันที่จริง “จงใจทำโดยเจตนา” ในที่นี้หมายความว่าเธอได้รับจดหมายเตือนหนึ่งครั้งแล้ว หากไม่ร้ายแรงเกินไป”
“ผู้กระทำความผิดมักจะต้องไปพบผู้อำนวยการสำนักงานห้ามมิให้กระทำผิดเท่านั้น บทสัมภาษณ์ โดยปกติแล้ว ภายใต้สถานการณ์จะไม่รุนแรงเกินไป และ อย่างมากที่สุดเธอจะถูกปรับ แน่นอน หากเธอมีประวัติอาชญากรรมและยังไม่มีงานทำ เธออาจโชคไม่ดี “
“แล้วพ่อมดมักเกิ้ลล่ะ?” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง: “ถ้าผมฝ่าฝืน “กฎหมายห้ามพ่อมดผู้เยาว์อย่างสมเหตุสมผล” สองครั้งติดต่อกัน เป็นไปได้ไหมที่จะถูกไล่ออกจากโรงเรียน”
“เธอถามทำไม?” โมรัค เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“มันเป็นแค่การป้องกัน ในอาจมีสักวันหนึ่งที่ผมทำผิดกฎหมายจริงๆ ดังนั้นผมจึงหาช่องโหว่ได้ เพราะครอบครัวของผมเป็นทนายความ โอ้ คุณอาจไม่รู้ว่าทนายความคืออะไร แต่เป็นคนที่ปกป้องผู้คนในศาล” อัลเบิร์ตไม่ได้พูดอย่างเฉยเมยว่าทำไมเขาถึงต้องการเข้าใจสิ่งนี้
“นายดูไม่ค่อยรู้สึกดีกับกระทรวงเวทมนตร์เลยนะ?” อิซาเบลเงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเธอไม่ใช่เพื่อนที่ปลอดภัย และเขากำลังจะเริ่มเจาะช่องโหว่ในกฎหมายของกระทรวงเวทมนตร์?
“ก่อนเปิดเทอม ฉันเจอเรื่องแย่ๆ บางอย่าง” อัลเบิร์ตไม่ได้กล่าวเหตุการณ์ของทรูแมน
“มันเกี่ยวกันด้วยเหรอ”
“ใช่.”
“อาจถูกไล่ออก” ศาสตราจารย์บรอดตอบคำถามของอัลเบิร์ต “ในระดับหนึ่ง คนที่ตัดสินใจคือผู้อำนวยการสำนักงานห้ามการใช้เวทมนตร์ในทางที่ผิด ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาต้องไป ดำเนินการเพื่อให้แน่ใจว่า…”
“ถ้าวันหนึ่งเธอมีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ จริงๆ ฉันจะช่วยเธอจัดการเรื่องนี้เอง โดยที่เธอต้องช่วยฉันทำหนังสือเล่มนี้ให้เสร็จ” โมรัค ยกมือขึ้นเพื่อขัดจังหวะศาสตราจารย์บรอดและพูดด้วยรอยยิ้มว่า:
“กระทรวงเวทมนตร์สถานการณ์เป็นอย่างที่เธอคิด แต่จริง ๆ แล้ว “พระราชบัญญัติการยับยั้งพ่อมดน้อยที่สมเหตุสมผล” มีจุดมุ่งหมายเพื่อพ่อมดที่อาศัยอยู่ในย่านที่อยู่อาศัยมักเกิ้ล เธอควรรู้ดีว่าเด็กมักไม่ค่อยยับยั้งชั่งใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้ครอบครองเวทมนตร์แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะลอง เราจึงต้องการกฏหมาย “การยับยั้งชั่งใจที่สมเหตุสมผลของพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ”
“เมื่อเธอเป็นผู้ใหญ่และเข้าสู่โลกแห่งเวทมนตร์ เธอจะพบว่าพ่อมดไม่ค่อยติดต่อกับมักเกิ้ล แม้แต่วีสลีย์ที่ชอบมักเกิ้ลเองก็ตาม” โมรัค คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า
“งั้น มันยังคงเป็นเรื่องของคอนเนคชั่นและอำนาจ?” อัลเบิร์ตพูดอย่างมีความหมาย
“ใช่ ถ้าเธอเจอเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แล้วเธอมีคอนเนคชั่นและอำนาจเพียงพอ จะไม่เกิดปัญหาใดๆ เลย และอย่างมากที่สุดเธอจะถูกปรับแค่นั้น” โมรัค พูดถึงเรื่องแบบนี้ต่อหน้าอัลเบิร์ตอย่างไม่อาย
“ลุงโมรัค!” อิซาเบลขมวดคิ้วและเตือนเสียงดัง
“นี่เป็นเรื่องจริง การมีอำนาจในโลกเวทมนตร์เป็นสิ่งสำคัญ” โมรัคกระพริบตาและพูดว่า “แน่นอน ถ้าเธอรู้จักรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา ตราบใดที่ไม่ใช่การกระทำที่ผิดกฎหมายอย่างร้ายแรง เขาจะลืมตาข้างหนึ่งแล้วปิดตาข้างหนึ่ง!”
“คุณต้องการที่จะ…”
“จริงๆ แล้ว ผมสนใจเรื่องการหายตัว มาก” อัลเบิร์ตพูดอย่างเลี่ยงไม่ได้ว่า “ถ้าเรียนรู้มันได้ ผมก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไปที่ไหน”
“ฉันแนะนำให้เธอเขียนถึง รถเมล์อัศวินราตรีแล้วปล่อยให้มันมารับ” โมรัคกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “วิธีการขึ้นรถเมล์อัศวินราตรีคือการเหยียดไม้กายสิทธิ์ของเธอขึ้นไปในอากาศ”
“ไม่ ไม่ โมรัค ฉันคิดว่าอัลเบิร์ตแค่ต้องการ… ที่จะ… เพื่อขจัดปัญหา” ศาสตราจารย์บรอดมองทะลุถึงเจตนาของอัลเบิร์ตในชั่วพริบตาและเตือนว่า: “การหายตัวนั้นยากเกินไปสำหรับเธอในตอนนี้ เพียงเล็กน้อย”
“เอาล่ะ ฉันคิดว่าเราควรนำหัวข้อกลับมาอีกครั้ง!” โมรัค โบกไม้กายสิทธิ์ของเขา และกองกระดาษแผ่นหนึ่งปรากฏขึ้นจากอากาศบางๆ และตกลงมาที่โต๊ะข้างหน้าทั้งสอง
“นี่คือต้นฉบับที่สอง”
