ตอนที่145 ตามหาวีสลีย์(1)
ลี ตระหนักดีว่าสถานการณ์ไม่ดี เฟร็ดและจอร์จน่าจะหายตัวไปมากที่สุด ไม่เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กลับมานอนที่หอในตอนกลางคืน
“ฉันจะไปที่ห้องนั่งเล่นและถามว่ามีใครเห็นพวกเขาสองคนไหม” เขาพูดทันทีและลงมือทำ
อัลเบิร์ตมองไปรอบ ๆ หอพัก ระงับอาการง่วงนอนระหว่างคิ้ว ยัดช็อกโกแลตชิ้นใหญ่เข้าปาก เข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า และตบแก้มของเขาในกระจกเพื่อที่เขาจะตื่นได้เต็มที่
ลีจอร์แดนกลับมาแล้ว ใบหน้าของเขาไม่ค่อยดี เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรดีเลย เมื่อเขาเห็นอัลเบิร์ตกลับมา เขาก็ทักทายเขาทันทีว่า “พวกเขาไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น”
“พวกเขาควรเข้าไปในป่าต้องห้ามเพื่อค้นหาสิ่งที่เรียกว่าสมบัติลับหรือไม่” อัลเบิร์ตล้างหน้า ศีรษะของเขาฟื้นคืนสติ และถาม “พวกนายพบความลับอื่นในแผนที่ขุมทรัพย์เหรอ”
“นี่” ลีจอร์แดนลังเล
“ถ้าเฟร็ดกับจอร์จอยู่ในป่า อะไรๆ ก็แย่ไปหมด” ท่าทางของอัลเบิร์ตหยุดนิ่ง และเขาพบการเคลื่อนไหวใหม่ในแผงภารกิจของเขา
[การหายตัวไปอย่างลึกลับ]
คุณมีเพื่อนสองคนที่ไม่ได้กลับหอพักก่อนเวลาเคอร์ฟิว และสงสัยจะหายตัวไป ในฐานะเพื่อนร่วมห้องและเพื่อน คุณควรพยายามหาพวกเขา
ให้รางวัล 1,000 ประสบการณ์
“มากับฉันแล้วพูดเรื่องนั้นขณะเดิน” อัลเบิร์ตคว้าหมวกพ่อมดของจอร์จและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“นายหมายถึงพวกเขาอยู่ในป่า” ลี ยังตระหนักดีว่าสถานการณ์ไม่ดี ถ้าเฟร็ดและจอร์จเข้าไปในป่า และพวกเขายังไม่กลับมาและสถานการณ์ยังห่างไกลจากคำว่าดี ป่าต้องห้ามในตอนกลางคืนนั้นอันตรายมาก
มีนักเรียนไม่มากนักอยู่ในห้องส่วนกลาง คู่รักกระซิบและไม่สนใจสภาพแวดล้อมเลย นักเรียนทำการบ้านในช่วงวันหยุดพักร้อนจดจ่ออยู่กับกระดาษ ไม่สนใจแม้แต่ อัลเบิร์ต และ ลีจอร์แดนที่ ออกจากห้องรับรอง
“ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาอยู่ในป่า” อัลเบิร์ตมองไปที่ลี จอร์แดนและถามว่า “มาคุยกันเถอะ พวกนายได้อะไรจากแผนที่ขุมทรัพย์นั่นมาหรือเปล่า”
“ใช่ พวกเขาพบการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในแผนที่ขุมทรัพย์” ลีลังเลและพูดต่อ “พวกเขาพบว่านายดูเหมือนไม่รู้ ดังนั้นให้ฉันเก็บเป็นความลับ โดยบอกว่าจะไม่บอกนายในตอนนี้”
“ต่อไป.” อัลเบิร์ตกล่าวว่า
“เฟร็ดกับจอร์จคิดว่าแผนที่ควรจะเป็นของจริง พวกเขาเลยเข้าไปในป่า” ลีจอร์แดน ติดตามอัลเบิร์ตและพูดในสิ่งที่เขารู้
“ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไม พวกเขาไม่บอกฉัน” อัลเบิร์ตหยุดและมองลีจอร์แดนอย่างโกรธจัด
“เฟร็ดบอกว่าถ้านายรู้ นายจะป้องกันไม่ให้พวกเขาเสี่ยงเข้าไปอยู่ในป่าอย่างแน่นอนลีถอนหายใจและอธิบาย
“นั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ พื้นที่รอบนอกของป่าไม่ถือว่าอันตราย แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าการเข้าไปในป่าลึกจะไม่เป็นอันตราย” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและร่ายมนตร์ให้ตัวเองลีจอร์แดน
“เราจะเข้าไปในป่า?” ลีจอร์แดน ดูเหมือนจะเดาความคิดของอัลเบิร์ต และตกใจกับความกล้าหาญของอัลเบิร์ต เขาแนะนำอย่างลังเล: “ฉันคิดว่าเราควรไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลดีกว่า”
“ไม่ ไปหาแฮกริดกันเถอะ เราต้องการความช่วยเหลือจากแฮกริด” อัลเบิร์ตคัดค้านข้อเสนอของลีจอร์แดนโดยไม่ลังเล
“แต่เราออกไปไม่ได้ ประตูปราสาทปิดแล้ว เราเปิดประตูไม่ได้” หลี่เฉียวตันเตือน
“ฉันรู้ว่ามีวิธีลับในการออกจากปราสาท” อัลเบิร์ตกล่าวเสริม “เฟร็ดบอกฉันครั้งสุดท้ายที่ฉันไปเที่ยวกลางคืน”
“แต่ทำไมเราไม่ไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลล่ะ” ลีจอร์แดนยังคงไม่เข้าใจ ตามความเห็นของเขา ตอนนี้เขาควรไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัล
“แฮกริดรู้จักป่าต้องห้ามดีกว่าใครๆ และด้วยความช่วยเหลือของเขา เราสามารถเข้าและออกจากป่าต้องห้ามได้อย่างปลอดภัย” อัลเบิร์ตพาลี จอร์แดนไปที่ทางลับ “อย่าทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ มิฉะนั้น เฟร็ดกับจอร์จจะโชคร้าย ยิ่งกว่านั้น เรายังไม่แน่ใจว่าพวกเขาเข้าไปในป่าหรือเปล่า”
“เราไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ” ลีจอร์แดนพึมพำ “บางทีพวกเขาอาจจะยังเรียนอยู่”
“กล้าพูดนะ เงียบซะ!” อัลเบิร์ตทำท่าทางขู่ฟ่อ และมีฝีเท้าเดินมาไม่ไกล เขาดับไฟบนไม้กายสิทธิ์ทันทีและดึงลีจอร์แดนไปซ่อน
“แปลก ฉันได้ยินคนพูดอย่างชัดเจน” ฟิลช์เดินมาทางด้านนี้ เอนตัวไปทางทางเดินลึกที่มีตะเกียงน้ำมันอยู่ในมือ แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่เห็นใคร
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอัลเบิร์ตและลีจอร์แดน ก็ออกมาจากมุมห้อง พวกเขามาถึงแจกันที่มุมของชั้นสาม
“ถนนลับไปด้านนอกปราสาทอยู่ที่นี่”
“เลี้ยวซ้ายแล้วเลี้ยวขวา”
อัลเบิร์ตเดินมาข้างหน้าและเคาะแจกันสองครั้งด้วยไม้กายสิทธิ์ของเขา
แจกันเริ่มส่งเสียงถูเล็กน้อย
หลี่เฉียวตันตกใจเมื่อพบว่ามีจุดสีดำปรากฏขึ้นในภาพวาดทิวทัศน์ที่แขวนอยู่บนผนังข้างๆ จุดดำค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น และในไม่ช้าเขาก็เห็นประตู
“ไปกันเถอะ”
อัลเบิร์ตก้าวไปข้างหน้าและคว้าลูกบิดประตูแล้วผลักมันเบาๆ กรอบรูปเดิมถูกเปิดเผยให้เห็นทางเข้าที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง
“เป็นความลับมาก” ลีพึมพำ
“อย่าบอกคนอื่น”
“รู้แล้ว”
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทั้งสองก็เดินออกจากทางลับ และลีรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเขาปรากฏตัวบนถนนบนภูเขาที่นำไปสู่ท่าเรือ
“แตะหินที่ยกขึ้นนี้สามครั้ง” อัลเบิร์ตชี้ไปที่หินที่ยกขึ้นแล้วกล่าวว่า “รหัสผ่านเพื่อเปิดทางเข้าคือ: เปิดรูอย่างรวดเร็ว”
“บ้าจริง สองคนนั้นยังรู้ความลับเยอะอยู่ และพวกเขาก็ไม่ได้บอกฉัน” ลีบ่นด้วยเสียงต่ำ
“ตามมา” อัลเบิร์ตเดินไปที่กระท่อมของแฮกริด
“นายจะรู้ได้อย่างไรว่าเฟร็ดกับจอร์จอยู่ในป่าต้องห้าม” ลีอดไม่ได้ที่จะถาม
นี่สำคัญมาก เขาไม่อยากรีบร้อนเข้าไปในป่าต้องห้าม
“การใช้นกฮูก นกฮูกมีความสามารถในการติดตาม เราสามารถใช้นกฮูกเพื่อตรวจสอบว่าเฟร็ดและจอร์จอยู่ในป่าต้องห้ามหรือไม่” อัลเบิร์ตอธิบาย
อัลเบิร์ตไม่รู้วิธีติดตามเวทย์มนตร์ แต่นกฮูกมีความสามารถนี้ อัลเบิร์ตสามารถระบุได้ว่าชายสองคนอยู่ในป่าตราบเท่าที่มีนกฮูก
“จริงด้วย” ลี จอร์แดนตกใจกับความเฉลียวฉลาดของอัลเบิร์ต แต่ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี เขารีบเร่งและติดตามอัลเบิร์ต
ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงกระท่อมของแฮกริด ในนั้นไม่มีแสงสว่าง บางทีแฮกริดอาจหลับไปแล้ว แต่การเข้าใกล้ของพวกเขาทำให้เขี้ยวตื่นตัวในทันที
“แฮกริด แฮกริด เราต้องการความช่วยเหลือจากคุณ” อัลเบิร์ตยกกำปั้นขึ้นกระแทก ประตูไม้ของแฮกริด
ตอนกลางคืนมีเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ และมีเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่เห่าจากกระท่อมของแฮกริด แต่แฮกริดไม่ลุกมาเปิดประตู
บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง.
“เขา..?” เดิมที ลีต้องการจะบอกว่าแฮกริดหลับอยู่หรือไม่ แต่หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็รู้สึกไม่โอเค ถ้าแฮกริดหลับจริง ๆ อัลเบิร์ตเคลื่อนไหวใหญ่โตขนาดนี้เขาต้องตื่นได้แล้ว
อัลเบิร์ตชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ล็อคประตูแล้วพึมพำ “อาโลฮาโมล่า”
ล็อคถูกปลดล็อคและอัลเบิร์ตผลักประตูเข้าไปในห้อง แสงจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเขาห้อยลงมาจากกระท่อมในแฮกริด ตามที่คาดไว้ไม่มีใครอยู่ข้างใน เขาอาจจะออกไปแล้ว
“จะดีหรอที่เราจะบุกเข้ามา” ลี เดินตาม อัลเบิร์ต ไปอย่างไม่สบายใจและเข้าไปในบ้าน
เขี้ยวมองไม่เห็นพวกเขา จึงหมุนตัวไปรอบๆ สูดกลิ่นในอากาศ
“แน่นอนว่ามันไม่ค่อยดี” อัลเบิร์ตยกเลิกคาถาหายตัวบนร่างกายของเขาและก้มลงเพื่อปลอบ เขี้ยว เกรงว่ามันจะตกใจเกินไป
“แล้วนายล่ะจะ..” ก่อนที่ลีจะพูดจบ เขาได้ยินเสียงกระพือปีกจากนอกบ้าน เขารีบหันศีรษะและมองไปในทิศทางของเสียง และพบว่าเชอร่าบินเข้ามาในบ้านและลงบนโต๊ะไม้
นกฮูกของอัลเบิร์ตจะปรากฏขึ้นเสมอเมื่อเจ้าของต้องการส่งจดหมาย
“เอาไปให้จอร์จ” อัลเบิร์ตวางปากกาขนนกของแฮกริด ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เชอร่า แล้วพูดว่า “อย่าลืมยื่นให้จอร์จด้วยล่ะ”
เชอร่าคว้าผ้าเช็ดหน้าและกางปีกออกไปยังป่าต้องห้าม
เมื่อเห็นทิศทางที่นกฮูกกำลังไป สีหน้าของพวกเขาก็ทรุดลงทันที ถ้าเฟร็ดกับจอร์จอยู่ในปราสาท นกฮูกจะบินเข้าไปในปราสาท แต่ตอนนี้มันบินเข้าไปในป่าหมายความว่าทั้งสองเข้าไปในป่าจริงๆ
“ฉันควรทำอย่างไร กลับไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัล?” ลีสูดหายใจลึกและถาม
