นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 166

ตอนที่166 เรื่องเล็กน้อย

มาฟัลด้า ฮอบเคิร์ก ทํางานให้กับกระทรวงเวทมนตร์ตั้งแต่จบการศึกษาจากฮอกวอตส์และปัจจุบันดํารงตําแหน่งผู้ช่วยผู้อํานวยการสํานักงานห้ามการใช้เวทมนตร์ของกระทรวงเวทมนตร์

งานปกติของฮอบเคิร์กคือส่งจดหมายเตือนถึงผู้กระทําความผิดในนามของผู้อํานวยการหลังจากได้รับข้อมูลที่ผิดกฎหมายโดยระบุการละเมิดกฎหมาย หากสถานการณ์ร้ายแรง เธอต้องแจ้งทีมฉุกเฉินเพื่อดําเนินการ

อย่างไรก็ตาม วันนี้ ฮอบเคิร์ก ได้พบกับบางสิ่งที่ทําให้เธอรู้สึกหดหูอย่างมาก

มีคนเขียนกลับมาบอกเธอจริงๆ ว่า: กระทรวงเวทมนตร์ของคุณได้ทําเหตุการณ์เรื่องผิดพลาด

ผู้ส่งชื่ออัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน และเขากําลังเรียนอยู่ที่ฮอกวอตส์

ในจดหมาย แอนเดอร์สันชี้ให้เห็นชัดเจนว่าเขาไปพักผ่อนกับครอบครัวที่ฝรั่งเศส และไม่ได้พกไม้กายสิทธิ์เมื่อเดินทางออกนอกประเทศ นับประสาอะไรกับการใช้คาถาเรียกของ กระทรวงเวทมนตร์คงเคยทําพลาด เขาหวังว่ากระทรวงเวทมนตร์จะสามารถแก้ไขความเข้าใจผิดระหว่างทั้งสองฝ่ายได้ และเขียนกลับมา

อันที่จริง ฮอบเคิร์กไม่คิดว่าแอนเดอร์สันกําลังโกหก เพราะหลักฐานที่ดีที่สุดคือแอนเดอร์สันไม่สามารถใช้คาถาเรียกของได้แน่ เนื่องจากอีกฝ่ายเพิ่งจบชั้นปีที่ 1 ที่ฮอกวอตส์

นักเรียนปีแรกจะใช้คาถาเรียกของ?

แม้แต่ฮอบเคิร์กก็ไม่เชื่อ

หากใช้คาถาไม่ได้ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะร่ายคาถา

ดังนั้นกระทรวงจึงเป็นฝ่ายความผิดพลาดอย่างไม่ต้องสงสัย และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกและฮอบเคิร์ก ก็ไม่แปลกใจอะไร

แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธอ?

ฮอบเคิร์กมีหน้าที่ส่งจดหมายและบอกกล่าวเท่านั้น เธอไม่รับผิดชอบในการจัดการกับปัญหาในพื้นที่นี้ และไม่มีสิทธิดังกล่าว

โอ้ ไม่ มันเกี่ยวอะไรกับเธอจริงๆ

ฮอบเคิร์กมีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะให้จดหมายฉบับนี้แก่ผู้อํานวยการสํานักงานห้ามการใช้เวทมนตร์ในทางที่ผิดหรือจะโยนจดหมายลงในถังขยะโดยตรง

จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อเจ้านายของเธอ อีกฝ่ายอาจจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้

ท้ายที่สุดนี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่จําเป็นต้องใส่ใจ

เมื่อฮอบเคิร์กเตรียมรับมืออย่างเป็นการส่วนตัว

การประมวลผลส่วนตัวที่เรียกว่าเป็นการทําลายจดหมายหรือทิ้งลงในถังขยะ ท้ายที่สุดเธอเองก็เป็นแค่ผู้ช่วย

แม้ว่าเธอจะเข้าใจกฎหมายที่กําหนดข้อจํากัดที่สมเหตุสมผลสําหรับพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่เธอเป็นเพียงผู้ช่วยเท่านั้น และหน้าที่ของเธอคือช่วยเขียนจดหมายเตือนและงานอื่นๆ

เมื่อฮอบเคิร์กกําลังจะทิ้งจดหมายลงในถังขยะ เธอก็จําบางอย่างจากปีที่แล้วได้ เธอยังจําเหตุการณ์แพะรับบาปที่เกิดขึ้นได้ ซึ่งตอนนั้นค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่

ในท้ายที่สุด มันถูกเปิดเผยโดย Daily Prophet และแนทลีย์ ผู้ดูแลเรื่องนี้ ได้สร้างปัญหาให้ตัวเองมากมาย และถูกย้ายไปทํางานช่วยเหลือเล็กๆ

“ดูไม่ดีที่จะโยนทิ้งไป มอบมันให้หัวหน้าเถอะ!” ฮอบเคิร์กลังเล เธอยังคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของเธอ ส่วนเจ้านายของเธอจะรับมืออย่างไรนั้นไม่สําคัญสําหรับเธอ

แน่นอน ฮ็อบเคิร์กยังสามารถเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากส่งจดหมายฉบับนี้ไปแล้ว

ตามที่ฮอบเคิร์กคาดไว้ หัวหน้าของเธอไม่แม้แต่จะเหลือบมองจดหมายที่อยู่ปลายตาของเขาและโยนมันลงที่โต๊ะ

เมื่อฮอบเคิร์กเห็นจดหมายอีกครั้ง จดหมายนั้นก็ถูกทิ้งลงในถังขยะแล้ว

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ฮอบเคิร์กไม่รู้ อัลเบิร์ตก็คาดหวังผลลัพธ์ดังกล่าวเช่นกัน

แต่อ๊อบเคิร์กไม่รู้ด้วยซ้ำ พวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อใดที่พวกเขายืนอยู่หน้าหลุมขนาดใหญ่ที่คนอื่นขุดไว้ ข้างหลังพวกเขา มีคนพร้อมที่จะยกเท้าขึ้นแล้วเตะพวกเขาลงไปในหลุม

หลังจากกลับถึงบ้าน อัลเบิร์ตเริ่มเขียนตอบกลับคนอื่นๆ

พี่น้องวีสลีย์ก็ได้รับรายชื่อผู้รับจดหมายของอัลเบิร์ตเช่นกัน พร้อมกับของขวัญที่อัลเบิร์ตซื้อให้ฝาแฝด – เป็ดยาง

จริงๆ แล้ว เป็ดยางสีเหลืองเป็นของขวัญที่อัลเบิร์ตซื้อในร้านขายของชําใกล้บ้านเขา แน่นอนว่าเขารู้ว่าเฟร็ดกับจอร์จไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้ เพราะมันเป็นของคุณวีสลีย์ (พ่อ)

อัลเบิร์ตต้องการให้ฝาแฝดถามคุณวีสลีย์ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ของเขาอย่างไร

เฟร็ดและจอร์จแสดงความเห็นอกเห็นใจ (เยาะเย้ย) ต่อประสบการณ์ของอัลเบิร์ตในการตอบกลับและเขียนในคําตอบว่า

… พ่อคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องกังวลไป เขาแนะนําว่านายควรเขียนจดหมายถึงผู้อํานวยการสํานักงานห้ามการใช้เวทมนตร์ในทางที่ผิดและอธิบายให้เขาทราบอย่างชัดเจน.. 

ในตอนท้ายของจดหมาย พวกเขายังเขียนว่า: “อ้อ พ่อขอให้ฉันถามนายว่าเป็ดยางใช้ทําอะไรในโลกมักเกิ้ล”

“เรื่องเล็กน้อย?” อัลเบิร์ตพึมพํา “ถูกต้อง เป็นเรื่องเล็กน้อยสําหรับอะไรก็ตามที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา”

อัลเบิร์ตวางจดหมายของฝาแฝดไว้และเปิดจดหมายฉบับที่สองต่อไป

คําตอบของศาสตราจารย์บรอดนั้นอัลเบิร์ตไม่คาดฝันเล็กน้อย แม้แต่เขายังคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ดังนั้นอัลเบิร์ตจึงไม่ต้องกังวลกับปัญหานี้

ในการตอบกลับของศาสตราจารย์บรอด เขาได้บอกข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับสมาคมพิเศษสุดของนักปรุงยาผู้บุกเบิก และยังแสดงความขอบคุณต่อของขวัญที่อัลเบิร์ตมอบให้เขา และในตอนท้าย เขาได้กล่าวถึงหนังสือเล่มใหม่ของโมรัคโดยสังเขป

“เรื่องเล็กน้อย?” อัลเบิร์ตวางจดหมายไว้ข้างๆ หยิบบัตรทองขึ้นมาแล้วพึมพํา “มาดูปฏิกิริยาของเฮกเตอร์ แด็กเวิร์ธกันว่าการที่บัตรทองของเขาหาย มันเป็นเรื่องเล็กน้อยด้วยหรือเปล่า”

จากจดหมายของศาสตราจารย์บรอด ไม่ใช่เรื่องยากสําหรับอัลเบิร์ตที่จะคาดเดามูลค่าของบัตรทองคําในมือของเขา

เขาเชื่อว่าเฮกเตอร์ แด็กเวิร์ธจะไม่นิ่งเฉย

มีจดหมายหลายฉบับและไม่สามารถตอบกลับได้ทันที

จดหมายฉบับสุดท้ายเขียนโดย โรเวนเนอร์ สวิธ นอกเหนือจากการพูดคุยเรื่องผลประโยชน์ร่วมกันแล้วโรเวนเนอร์ สวิธ ยังกล่าวถึงในจดหมายว่าจะทําให้อัลเบิร์ตประหลาดใจอย่างไม่คาดคิดในไม่ช้านี้

สําหรับสิ่งที่เรียกว่าตประหลาดใจอย่างไม่คาดคิดอัลเบิร์ตอาจจะเดาได้ว่าโรเวนเนอร์ สมิธกําลังจะไปฮอกวอตส์ในฐานะศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

หลังจากอ่านจดหมายทั้งหมดแล้ว อัลเบิร์ตก็วางจดหมายลงในกล่อง ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ดื่มชานมเย็น ๆ สัมผัสทอมซึ่งนอนอยู่บนเบาะข้างโต๊ะ และจดจ่อกับการบ้านช่วงฤดูร้อนที่เหลืออีกครั้ง

นี่เป็นการบ้านที่เหลือก่อนที่อัลเบิร์ตจะไปพักผ่อนที่ฝรั่งเศส เพราะเขาไม่มีนิสัยชอบทําการบ้านในช่วงวันหยุด ดังนั้นเขาจึงหยุดทําการบ้านช่วงฤดูร้อนชั่วคราวเมื่อเขาไปฝรั่งเศสในวันหยุด

ในวันหยุดพักผ่อนในฝรั่งเศส อัลเบิร์ตนําหนังสือเกี่ยวกับตําราเวทมนตร์โบราณที่ โมรัคมอบให้เขาเพียงไม่กี่เล่มไป

ตราบใดที่ศึกษาหนังสือเหล่านี้อย่างถี่ถ้วน ประสบการณ์ทักษะอักษรรูนของเขาจะเพิ่มขึ้นในอัตราที่น่าพอใจ

ตอนนี้เป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ใกล้กับการใกล้ถึงระดับ 3 ของทักษะอักษรรูน

ไม่ใช่ว่าอัลเบิร์ตไม่ชอบใช้ประสบการณ์เพื่ออัพเกรดโดยตรง แต่เขาชอบความรู้สึกในการศึกษาเวทมนตร์เองมากกว่า

ทุกครั้งที่มีการพัฒนาอักษรรูนเล็กน้อย อัลเบิร์ตจะรู้สึกถึงความสําเร็จที่อธิบายไม่ได้ และความสําเร็จแบบนี้คือสิ่งที่อัลเบิร์ตต้องการ

ทันใดนั้นมีคนมาเคาะประตู นีย่าเปิดประตูและโผล่หัวของเธอเข้ามาและพูดกับอัลเบิร์ตซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ: “พ่อขอให้หนูมาบอกพี่วันนี้ให้นอนเร็วๆและพรุ่งนี้เราจะไปซื้อของที่ตรอกไดแอกอนกัน”

“เข้าใจแล้ว.” อัลเบิร์ต รู้ดีว่าทําไมนีย่า ถึงตื่นเต้นมาก เพราะเธอจะได้ไปที่ตรอกไดแอกอนในลอนดอน

“ทอม ได้เวลาเข้านอนแล้ว!” นีย่าเอื้อมมือไปอุ้มทอมซึ่งนอนอยู่บนเบาะนุ่ม ๆ แล้ววางลงบนพื้น “ไปเองเถอะ แกตัวหนักมาก ฉันอุ้มไม่ไหวแล้ว”

“นั่นเป็นเหตุผลที่พี่บอกว่าทอมควรลดน้ำหนัก” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มว่า “กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“มานี่ซะทอม ไม่อย่างนั้น อาหารพรุ่งนี้จะลดลงครึ่งหนึ่ง” คําขู่ของนีย่าค่อนข้างมีประสิทธิภาพ ทอมลุกขึ้นอย่างเชื่อฟังตามนีย่าจากไป

อัลเบิร์ตมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่และจดจ่อกับการบ้านของเขา

การบ้านวันหยุดเหล่านี้ไม่ได้ยากขนาดนั้น แค่ใช้เวลาเขียนคําตอบลงในกระดาษก็เท่านั้น

เขากําลังพิจารณาว่าจะอดนอนทั้งคืนเพื่อจัดการการบ้านในวันหยุดในคราวเดียวดีหรือไม่? ในที่สุด เมื่อนึกถึงความคาดหวังของผีย่าที่จะไปช้อปปิ้งที่ตรอกไดแอกอนในวันพรุ่งนี้เขาก็ยอมแพ้

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อัลเบิร์ตปิดขวดหมึก ใส่ปากกาขนนกกลับเข้าไปในที่ใส่ปากกา ลุกขึ้นและหาวอย่างเกียจคร้าน

เชอร่าเพิ่งกลับจากการหาอาหาร และเนื่องจากอัลเบิร์ตบอกว่าไม่ได้รับอนุญาตให้นําเหยื่อกลับบ้าน เธอจึงไม่เคยนําหนูที่ตายแล้วกลับบ้าน

“ราตรีสวัสดิ์!” อัลเบิร์ตมองดูนกฮูกของเขา จากนั้นมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่างปิดปากหาว และเอนหลังลงบนเตียงเพื่อพักผ่อน