ตอนที่ 188 น้ํายานําโชค(2)
เมื่อมีคนไม่กี่คนผ่านมา พวกเขาก็หยุดพูดถึงหัวข้อนี้ มีคนมาที่มุมนี้จากอีกทาง มันคือศาสตราจารย์สมิธ (โรเวนเนอร์)
เมื่อสมิธเห็นอัลเบิร์ต เขาพูดว่า “แอนเดอร์สัน ฉันกําลังตามหาเธออยู่”
“มีอะไรเหรอครับศาสตราจารย์สมิธ” อัลเบิร์ตถาม
“การวิจัยเกี่ยวกับบ็อกการ์ตได้ผลลัพธ์แล้ว” สมิธ พูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “มากับฉัน แล้วฉันจะให้เธอดูรูปถ่าย นี่เป็นการค้นพบครั้งสําคัญ ไม่มีใครคิดเกี่ยวกับมันมาก่อน เรื่องการใช้วิธีนี้เพื่อสํารวจร่างของบ็อกการ์ต”
“แล้วเจอกันนะ” อัลเบิร์ตพูดกับรูมเมทของเขา
ทั้งสามมองหน้ากันและมองไปที่ด้านหลังของอัลเบิร์ตและการจากไปของศาสตราจารย์สมิธ หัวข้อนี้กลายเป็นงานวิจัยของบ็อกการ์ตที่ศาสตราจารย์สมิทเพิ่งพูดถึง โดยคาดเดาสิ่งที่ศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้ค้นพบ
อัลเบิร์ตเดินตามศาสตราจารย์สมิธและถามด้วยความสงสัย: “คุณถ่ายรูปตัวตนของบ็อกการ์ตได้หรือเปล่า”
“ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว” สมิธเอื้อมมือออกไปเปิดประตูไม้และเชิญอัลเบิร์ตเข้าไปในห้องทํางานของเขา
” ฉันถ่ายภาพร่างของบ็อกการ์ตผ่านกล้อง มันเป็นหมอกที่หมุนวนอย่างต่อเนื่อง บ็อกการ์ตไม่มีตัวตนที่แท้จริง”
ศาสตราจารย์สมิธ หยิบรูปถ่ายสองสามรูปจากลิ้นชัก สิ่งในภาพคือมวลที่หมุนอยู่ตลอดเวลาคล้ายกับหมอก เขาเปิดปากและประกาศว่า: “ฉันจะตีพิมพ์การค้นพบที่สําคัญนี้ในนิตยสาร “สิ่งเหลือเชื่อ”
“ยินดีด้วย ศาสตราจารย์สมิธ” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ ไม่ ยินดีด้วย แอนเดอร์สัน เธอมีส่วนช่วยเหลือเรื่องนี้ด้วย” ศาสตราจารย์สมิทกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือวิธีคิดของเธอ ถ้าไม่มีเธอ ฉันก็ไม่สามารถค้นพบความลับนี้ได้ ดังนั้น ฉันวางแผนที่จะเขียนชื่อของเธอลงไปด้วย”
“อย่าเลยศาสตราจารย์ นี่คือผลลัพธ์ของคุณ” อัลเบิร์ตส่ายหัวและปฏิเสธ: “ถ้าคุณคิดว่าคุณกําลังเอาเปรียบผม คุณสามารถสอนคาถาที่มีประโยชน์หรือการเล่นแร่แปรธาตุให้ผมได้”
“นี่…” สีหน้าของสมิธดูแปลกๆ เล็กน้อย เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “ระดับการเล่นแร่แปรธาตุของฉันอยู่ในระดับปานกลาง แต่ฉันสามารถช่วยคุณได้เล็กน้อยในเรื่องนี้”
“เยี่ยมมาก” อัลเบิร์ตกล่าว “น่าเสียดายที่ฮอกวอตส์ไม่ได้สอนการเล่นแร่แปรธาตุ”
“วิชานี้ต้องมีจุดเริ่มต้นที่ค่อนข้างสูง” สมิธ อธิบายว่า: “ในสหราชอาณาจักร มีคนจํานวนไม่มากที่ให้ความสําคัญกับการเล่นแร่แปรธาตุ และหนังสือเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุในห้องสมุดฮอกวอตส์ก็ไร้ประโยชน์ โดยทั่วไปแล้ว เธอต้องรอหลังจากเรียนจบ ค่อยศึกษาด้วยตนเอง”
ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันยังตั้งใจจะใส่ชื่อของเธออยู่ดี คนเราไม่ควรเอาผลงานของคนอื่น”
อัลเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้ปฏิเสธการตัดสินใจของศาสตราจารย์สมิธอีกต่อไป
“อ้อ ฉันเพิ่งได้ยินมาว่าเธออยากเข้าไปในปาต้องห้ามเหรอ?” ศาสตราจารย์สมิธ ขมวดคิ้วทันทีและเตือนว่า “นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดี ป่าต้องห้ามนั้นอันตรายมาก แผนที่ขุมทรัพย์อะไรนั่นคงเป็นของปลอม”
“เอ่อ ผมรู้ครับ” อัลเบิร์ตพยักหน้า
“คุณวีสลีย์พูดถึงอะไร” ศาสตราจารย์สมิธถามด้วยความสงสัย
“ภาคเรียนที่แล้ว เฟร็ดและจอร์จถูกหลอกเข้าไปในปาด้วยแผนที่ขุมทรัพย์ ผมจะให้พวกเขาปัดเป่าความคิดนี้และจะไม่ถูกหลอกอีก” อัลเบิร์ตกล่าวสั้นๆ
“ดีแล้ว” สมิธพยักหน้า “แม้ว่าบริเวณรอบนอกของปาต้องห้ามจะไม่อันตราย แต่ในส่วนลึกนั้นอันตราย อย่าโง่เขลาที่จะเสี่ยง ไม่ว่าเธอจะมีกี่ชีวิตก็ไม่พอหรอก”
“รู้แล้วครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ” อัลเบิร์ตทักทายศาสตราจารย์สมิธ และเมื่อเขากําลังจะจากไป จู่ๆ เขาก็หันไปถาม “คุณให้รูปนี้กับผมได้ไหม”
“แน่นอน” ศาสตราจารย์สมิธ ไม่ได้ปฏิเสธยังมีรูปถ่ายอยู่หลายรูปบนโต๊ะ
อัลเบิร์ตใส่รูปถ่ายลงในกระเป๋าเสื้อคลุมของเขา หันหลังและออกจากห้องไป
“สมบัติลับ?” สมิธ มองไปที่การจากไปของอัลเบิร์ตด้วยแสงแปลก ๆ ที่ส่องออกมาในดวงตาของเขา
อัลเบิร์ตออกจากห้องทํางาน และเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว เขาเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกําลังมาที่นี่ และอีกคนก็มองมาที่เขาด้วย
จากนั้นเดินไปที่สํานักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูไม้
“คนนั้นดูเหมือนจะเป็นสมิธ?” อัลเบิร์ตถอนสายตาและพึมพํา ” พวกเขารู้จักกันสินะ”
อย่างไรก็ตาม ไม่น่าแปลกใจเลยที่รู้ว่าสหราชอาณาจักรนั้นใหญ่มาก พ่อมดชื่อสมิธ น่าจะเป็นญาติกันทั้งหมด
หลังจากที่อัลเบิร์ตกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เขาไม่พบทั้งสามคน เขาใส่น้ํายานําโชคลงในกล่องไม้ จากนั้นใส่กล่องลงในลิ้นชักของเขา และใช้คาถาต่อต้านการปลดล็อกเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสามารถเปิดลิ้นชักได้
อย่างน้อย นักเรียนส่วนใหญ่ไม่สามารถทําได้
มีบันทึกส่วนตัวอยู่ในลิ้นชัก กล้องของเขา สร้อยข้อมือป้องกันที่เขาทํามาก่อน และ แผนที่ขุมทรัพย์ของสมบัติลับ
เข้าไปในปาต้องห้าม?
อัลเบิร์ตเคยมีความคิดแบบนี้ และตอนนี้เขาได้รับยานําโชคแล้ว และเขาก็มั่นใจในความสําเร็จมากขึ้น
เพียงแต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปตอนนี้ นั่นจะเสี่ยงเกินไป เขาต้องรอจนกว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้น แข็งแรงมากจนไม่มีอันตรายต่อชีวิตของเขาก่อนจะเข้าไป
การผจญภัยที่น่าตื่นเต้นนั้นน่าสนใจ แต่ชีวิตสําคัญกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
ขณะที่อัลเบิร์ตกําลังจะวางแผนที่กลับเข้าไปในลิ้นชัก ประตูก็เปิดออกในทันใด ทั้งสามคนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม และพวกเขาก็เห็นฉากที่อัลเบิร์ตถือแผนที่อยู่
“เห็นไหม ฉันจะบอกแล้ว แผนที่นั้นจะต้องยังอยู่ในมือของอัลเบิร์ต” เฟร็ดมีสีหน้าที่ว่าฉันรู้อยู่แล้ว
อัลเบิร์ตวางแผนที่กลับเข้าไปในลิ้นชักอย่างใจเย็น ยังคงร่ายมนต์บนมัน ยักไหล่แล้วพูดกับหลายคนว่า “ก่อนจะเตรียมตัวให้พร้อม อย่าเข้าไปในปาต้องห้ามเพื่อเสี่ยงภัย เมื่อพร้อมแล้ว ฉันจะไปกับพวกนาย. ”
ทั้งสามอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
“ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าอัลเบิร์ตก็ชอบเสียงเหมือนกัน” จอร์จตบไหล่อัลเบิร์ตแล้วพูดว่า ” เมื่อไหร่นายจะสอนคาถาขับไล่แมงมุมให้เรา”
“ถ้านายต้องการเข้าและออกจากปาต้องห้ามอย่างปลอดภัยเพื่อค้นหาสมบัติ คาถานั้นจะไม่ดีพอ” อัลเบิร์ตส่ายหัว “แม้ว่านายจะเรียนรู้คาถานั้น นายจะถูกแมงมุมกินไม่ช้าก็เร็ว”
” ทําไม?” ลี จอร์แดนดูงุนงง
“เพราะแมงมุมยักษ์แปดตาเป็นอันตรายที่สุด“ เฟร็ดอธิบาย ”ในป่า เมื่อถูกแมงมุมยักษ์แปดตาโจมตี มันก็จะจบลงจริงๆ”
“แล้วทําไมนายถึงยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้ล่ะ” ลี จอร์แดนพูดอย่างหงุดหงิด
“คราวที่แล้วกลุ่มแมงมุมตัวใหญ่ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าพวกเราทั้งหมดในคราวเดียว” จอร์จอธิบายว่า “แต่ครั้งนี้ไม่จําเป็นต้องเป็นอย่างนั้นเสมอไป”
ขณะที่เขาพูด เขาชี้ไปที่อัลเบิร์ตและพูดว่า “ครั้งสุดท้ายที่อัลเบิร์ตช่วยเรา เขาได้ล้มแมงมุมยักษ์แปดตากลุ่มใหญ่ ฉันคิดว่าแมงมุมยักษ์กลุ่มนั้นจะต้องแค้นแน่นอน”
“แค้น?”
“ฉันตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับแมงมุมยักษ์แปดตา พวกมันพูดได้และมีปัญญา” เฟร็ดอธิบายว่า ”ครั้งหน้า ถ้ามันเจอเรา มันจะฆ่าเราโดยตรง”
“ดูเหมือนพวกนายจะไม่อยากเข้าปาเพื่อตาย” อัลเบิร์ตยังคงพอใจ ถ้าเฟร็ดกับจอร์จแค่อยากไปที่ปาต้องห้ามโดยไม่คิดหน้าคิดหลังอีก เขาก็ต้องคิดดูเรื่องพวกเขาแล้ว
