ตอนที่ 205 หนูตัวนั้น
ชีวิตโรงเรียนที่วุ่นวายมักจะผ่านไปเร็วมาก
ในชั่วพริบตา เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงสิ้นเดือนตุลาคม
ฤดูฝนยังคงดําเนินต่อไปเช่นทุกปี และอากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เช่นเดียวกับปีที่แล้ว และสถานการณ์ก็เลวร้ายเช่นเคย
“ฝนตกก็สร้างแรงบันดาลใจได้เสมอเลยนะ!”
อัลเบิร์ตอ้าปากหาว มองขึ้นไปบนเพดานที่ฝนตก มองหาข้ออ้างในการขี้เกียจ
เฟร็ดและจอร์จอ เอื้อมมือออกไปตบไหล่เพอร์ซี่อย่างแรงเพื่อทักทายพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาช็อตนี้ทําให้เพอร์ซี่สลักขณะรับประทานอาหารและไอซ้ําแล้วซ้ําเล่า
อัลเบิร์ตรู้สึกขบขันเล็กน้อยแล้วยื่นเครื่องดื่มให้เขา เพอร์ซี่กลืนน้ําลายอีกใหญ่ กลืนอาหารเข้าปากแล้วจ้องไปที่เฟร็ดและจอร์จที่ใช้อัลเบิร์ตเป็นโล่
ทั้งสองอ้าปากพร้อมกัน หากคุณสามารถอ่านปากได้ ก็คงได้ใจความว่า นายกลิ่นมันเข้าไปเองอย่าโทษเราเลย
ในเวลานี้ การมาถึงของนกฮูกส่งจดหมายจํานวนมากดึงดูดความสนใจของนักเรียน นกฮูกที่อยู่ห่างไกลเหล่านี้ในม่านฝนโฉบผ่านหน้าต่างที่โปรยปรายด้วยสายฝน โปรยฝนใส่ทุกคนในหอประชุม .
นกฮูกสีเทาขว้างกล่องใส่อัลเบิร์ต
“ฉันคิดว่านายได้รับจดหมายทุกวันเลยนะ” เฟร็ดพูดอย่างอิจฉาและชี้ไปที่นกฮูกตัวอื่นที่บินมาที่นี่
นกฮูกส่งจดหมาย
อัลเบิร์ตเหลือบมองที่นกฮูก ยัดซองจดหมายลงในกระเป๋าของเขา แล้วเปิดซองใส่ของตรงหน้าเขาข้างในเป็น “การแปลอักษรรูนขั้นสูง” ที่ยังมีกลิ่นหมึกอยู่ หนังสือเล่มนี้น่าจะเป็นของร้านตัวบรรจงและหยดหมึกที่ส่งมา
“การแปลอักษรรูนขั้นสูง?” เพอร์ซีเหลือบมองที่ชื่อหนังสือและขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเขาซึ่งเคยศึกษาอักษรรูนโบราณมา ไม่เคยได้ยินชื่อหนังสือเล่มนี้มาก่อน
“นี่เป็นหนังสือเล่มล่าสุดที่เขียนโดยศาสตราจารย์ แบ็บบลิง ดูเหมือนว่าจะเป็นหนังสืออ้างอิงสําหรับการเตรียมตัวในหลักสูตรอักษรรูนโบราณในระดับที่สูงขึ้น” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ
ความจริงแล้ว การตีพิมพ์หนังสือเล่มนี้เร็วกว่าที่เขาคาดไว้
“หนังสือของศาสตราจารย์แบ็บบลิงเหรอ?” เพอร์ซีมองหนังสือด้วยความสับสน และยืมมันมาจากอัลเบิร์ต
คร่ต่อมา จดหมายฉบับหนาจากครอบครัวก็หล่นลงมาต่อหน้าเฟร็ดและจอร์จ และปากของพวกเขายังคงพูดพล่อยๆ ว่า “แม่ทําให้เราทําผิดอีกแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น?” อัลเบิร์ตพบว่าดวงตาของเพอร์ซี่ดูแปลกไปเล็กน้อย เขาจึงถามด้วยความสงสัย
“นายช่วยแก้ไขต้นฉบับหรอ?!” เพอร์ซี่ตกตะลึงเมื่อเขาเปิดหน้าแรก เพราะมันเขียนว่า: อุทิศหนังสือเล่มนี้ให้กับอัลเบิร์ต ขอบคุณเขาสําหรับความช่วยเหลือของเขาเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้
อัลเบิร์ตทําหน้างงและถามด้วยความสงสัย: “มีอะไรเหรอ?”
“นี่…” เพอร์ซี่ชี้ไปที่หน้าแรก ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันกําลังเขียนถึงอัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน
“ใช่” อัลเบิร์ตพยักหน้าและยอมรับโดยตรง “ฉันช่วยแก้ไขเนื้อหาต้นฉบับน่ะ”
ในเวลานี้ความสนใจของนักเรียนในห้องโถงถูกดึงดูดโดยหีบห่อที่เพรียวบางซึ่งถือโดยนกฮูกหกตัว
“ไม้กวาดบินได้!” เฟร็ดพึมพําเบาๆ พลางลูบริมฝีปากล่างของเขา
ในขณะที่ทุกคนรอบๆ ตัวเขายังคงอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในบรรจุภัณฑ์ หลายคนรอบๆ อัลเบิร์ตก็เดาได้แล้วว่ามีอะไรอยู่ในบรรจุภัณฑ์
ก่อนที่นกฮูกจะคว่าอาหารเช้า อัลเบิร์ตรีบลุกขึ้นและจับหีบห่อที่เพรียวบางซึ่งถือโดยนกฮูกที่บินมาหาเขา
“ฉันเปิดได้ไหม” ลี จอร์แดนถามอัลเบิร์ตอย่างตื่นเต้น พลางจ้องไปที่หีบห่อที่เพรียวบาง
“ได้สิ” อัลเบิร์ตตกลงที่จะให้ลี จอร์แดนแกะหีบห่อที่จุดนั้นและนําไม้กวาดที่บินอยู่ด้านในออกมา
“ไม้กวาด6ดาว” จอร์จก็เข้ามาชื่นชมไม้กวาดบนของชุดกวาด ไม้กวาดกวาด6ดาว นี้มีราคาแพงกว่าและเร็วกว่าไม้กวาด5ดาว
“นายซื้อไม้กวาดบินจริงๆ”เพื่อนร่วมห้องของอัลเบิร์ดแปลกใจมากที่อัลเบิร์ดจะซื้อไม้กวาดบินได้ เพราะอัลเบิร์ตไม่ได้เข้าร่วมการฝึกควิดดิชมาเป็นเวลานาน
“50เกลเลียนแหนะ” อัลเบิร์ตพิมพ์
เมื่อเขารู้สึกว่ามีเส้นสายตาพุ่งมาทางเขา อัลเบิร์ตหันศีรษะและมองไปในทิศทางของเส้นสายตาอิซาเบลเด็กสาวจากเรเวนคลอที่เพิ่งเพ่งมอง
นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่มีการสอนการสกัดใจ อัลเบิร์ต และ อิซาเบล ยังคงรักษาความสัมพันธ์ฉันมิตรมันเหมือนกับที่เขาพูดในก่อนหน้านี้
มันธรรมดาจริงๆ
เมื่อพวกเขาพบกันในสโมสร พวกเขาจะคุยกันบ้างเป็นบางครั้ง การแลกเปลี่ยนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างทั้งสองคือการเขียนถึงกัน และเนื้อหาของจดหมายนั้นเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับอักษรรูนโบราณทั้งหมด
เมื่อล จอร์แดนแนะนําความเหนือกว่าของการกวาดดาว6ดาวให้คนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ฟังเขาก็หันมาถามทันที ว่า “นายจะลองใช้ความเหนือกว่าของไม้กวาดใหม่ในภายหลังหรือไม่”
“ถ้านายลองก่อนก็ออกไปเล่นคนเดียวเลย!” อัลเบิร์ตไม่สนใจที่จะขี่ไม้กวาดด้ามใหม่อยู่แล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฝนตก
“งั้นฉันจะลองไม้กวาดนี้ให้นายก่อน!” จอร์แดนกล่าวอย่างมีความสุข
“เดี๋ยวนะ นายรู้หรือไม่ว่าสามารถหาหนูที่มีชีวิตได้จากที่ไหน” อัลเบิร์ตถามขึ้นมาทันทีเมื่อเขาหยิบโน้ตออกมาแล้วพลิกดู แผนการเก็บเสียงของแมนเดรกประสบความสําเร็จ แน่นอนว่าเป็นเสียงของต้นอ่อนอย่างไรก็ตามอัลเบิร์ตไม่แน่ใจว่าเสียงสามารถฆ่าหนูได้หรือไม่
อันที่จริง อัลเบิร์ตเคยหวังว่าเชอร่าจะจับหนูที่มีชีวิตกลับมาให้ตัวเองได้ แต่แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือ
เชอร่านหนูตายจํานวนหนึ่งมาให้เขา ดังนั้นเขาจึงต้องออกมาเพื่อหยุดให้มันช่วย
ในขั้นต้น อัลเบิร์ตยังหวังที่จะจับหนูสองสามตัวที่ฮอกวอตส์เพื่อทําการทดลอง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่พบหนูหลังจากตามหามันเป็นเวลานาน
“ในห้องเก็บของ?” ลี จอร์แดนพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่ต้องลําบากขนาดนั้น เพอร์ซี่มีหนูเป็นสัตว์เลี้ยง” เฟร็ดมองดูพี่ชายของเขาอย่างมุ่งร้าย
“หนูอะไร นายอยากได้หนูเพื่ออะไรกัน” เพอร์ชื่อดไม่ได้ที่จะถาม
“อืม” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันกําลังทดลองเวทย์มนตร์อยู่ เอฟเฟกต์คล้ายกับคาถาโคม่า ฉันอยากใช้หนูเพื่อลองใช้เอฟเฟกต์ก่อน”
อย่างไรก็ตาม เขาไม่พบหนูเลยหลังหามาระยะหนึ่งแล้ว
“ก็เลยจะเอาหนูฉันเนี่ยนะ” เพอร์ซี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ อัลเบิร์ตจะให้เงินอย่างแน่นอน” จอร์จเตือนว่า “1ชิกเกิ้ล หรือ2?”
“3ชิกเกิ้ล ไม่มีเพิ่มอีกแล้ว” เฟร็ดตบต้นขาของเขาทันที การกระทําของเขาทําให้คนอื่นๆ ตกใจ
“ยังไงก็ไม่ใช่หนูเลี้ยงอยู่ดี ตายไปก็ไม่น่าเสียดายหรอก” ฝาแฝดทั้งสองคุยเรื่องนี้กันเอง ทําให้เพอร์ซี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฉันใช้คนทดลองไม่ได้!”
แม้ว่าจะมีการกล่าวกันว่าเสียงของแมนเดรกต้นอ่อนไม่สามารถฆ่าคนได้ แต่อัลเบิร์ตก็ยังไม่อยากเผชิญหน้ากับพลังของมันโดยตรง การทดลองที่ดีที่สุดคือการค้นหาหนูอย่างไม่ต้องสงสัย
ท้ายที่สุดแล้ว หนูทดลองจํานวนมหาศาลยังคงมีประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ
แม้ว่าจะหาหนูสีขาวไม่พบจริงๆ หนูบ้านก็ใช้ได้
หนูของรอนดูเหมือนจะเป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกของเพอร์ซีพี่ชายของเขา อัลเบิร์ตจําได้ว่าหนูตัวนั้นดูเหมือนจะเป็นพ่อมดชื่อปีเตอร์หรืออะไรทํานองนั้น
