ตอนที่ 22 ห้องต้องประสงค์
เมื่ออัลเบิร์ตตื่นนอนในหอพักก็มืดสนิท และเสียงฝนก็ดังมาจากนอกหน้าต่างอย่างแผ่วเบา เมื่อคืนฝนยังไม่หยุดตก
อัลเบิร์ตลุกขึ้นจากเตียงแล้วเอื้อมมือไปปิดปากหาว ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของความฝันประหลาดเมื่อคืนนี้ เมื่อเขาตื่นขึ้นเขารู้สึกเหนื่อยมาก
นอกจากนี้ เขาตื่นเช้าเกินไป และสามคนในหอพักเดียวกันยังคงนอนหลับอยู่
อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปแตะหัวเตียง หยิบไม้กายสิทธิ์ที่วางอยู่ที่มุมห้อง แล้วกระซิบว่า “ลูมอส”
ส่วนหน้าของไม้กายสิทธิ์เปล่งแสงสีซีด เขาวางไม้กายสิทธิ์เรืองแสงไว้บนนาฬิกาและเหลือบไปเห็นเวลา: 5:40
แน่นอนว่าฉันตื่นเช้าเกินไป
อัลเบิร์ตดับไฟบนไม้กายสิทธิ์ เอนหลังลงบนเตียง และปล่อยนาฬิกาเลื่อนจากมือไปบนผ้าปูที่นอน
นี่เป็นของขวัญที่ลุคซื้อให้ตัวเองเพื่อเฉลิมฉลองการได้รับคำเชิญจากฮอกวอตส์
เมื่อเขาตื่นขึ้น อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปนอน เอนตัวไปข้างหน้าแล้วนั่งบนเตียงอีกครั้ง ยืดเอว ดึงผ้าปูที่นอนออก ลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง เขาเปิดกลอนออกและเปิดหน้าต่างไม้เพื่อมองออกไปนอกหอคอย
ลมหนาวพัดปะทะใบหน้าของเขา อัลเบิร์ตอดสั่นสะท้านไม่ได้ จู่ๆ เขาก็ตื่นเต็มตา
ฝนตกไม่หนัก ข้างนอกยังมืดอยู่ และทั้งปราสาทถูกปกคลุมไปด้วยม่านฝนที่พร่ามัว
“การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่” อัลเบิร์ตตบแก้มและพึมพำเบาๆ
ปิดหน้าต่าง อัลเบิร์ตกลับมาที่เตียง หยิบเสื้อคลุมออกจากกระเป๋าเดินทางแล้วสวม จากนั้นจึงหยิบนาฬิกาพกและไม้กายสิทธิ์ข้างเตียงมาใส่ในกระเป๋าของเขา ก่อนที่เขาจะเดินออกจากหอพัก เขาหยุดอีกครั้งและโยนเสื้อผ้าที่เขาเพิ่งเปลี่ยนทิ้งไปเข้าไปในตะกร้าห้องน้ำ เอลฟ์ประจำบ้านจะใช้เวทมนตร์ในการซักผ้าให้สะอาด แล้ววางกลับบนเตียง
อย่างไรก็ตาม นักเรียนที่ฮอกวอตส์มีความเป็นอยู่ที่ดีทีเดียว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นักเรียนไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาเพียงแค่ต้องเรียนรู้เวทมนตร์ด้วยความอุ่นใจ
ห้องส่วนกลางเงียบมาก มีผีผู้หญิงเพียงคนเดียวนั่งอยู่บนโซฟาและอ่านหนังสือ เธอได้ยินเสียงฝีเท้า เงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองอัลเบิร์ต จากนั้นก้มลงดูหนังสือของเธอต่อไป
อัลเบิร์ตไม่ได้รบกวนคุณผี แม้ว่าเขาต้องการพูดคุยกัน แต่ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ เขาเองก็เกลียดการถูกรบกวนขณะอ่าน
อัลเบิร์ตไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น และวางแผนที่จะเดินไปรอบ ๆ ปราสาทก่อนที่ทุกคนจะลุกขึ้น และไปหาห้องต้องประสงค์ในตำนาน
เมื่อผลักประตูห้องรับรองให้เปิด อัลเบิร์ตก็ก้มตัวและก้าวออกจากประตูกลม หญิงอ้วนยังคงสวมชุดนอนและมองดูนักเรียนที่จากไปอย่างง่วงนอน
เธอถามว่า: “เธอจะไปไหน”
“เดินเล่นน่ะครับ” อัลเบิร์ตมองเข้าไปในทางเดินที่มืดสลัว ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแล้วเดินต่อไป คราวนี้เขาไม่ได้วางแผนที่จะใช้ทางที่เขามาเมื่อคืนนี้ แต่วางแผนที่จะเดินไปที่อื่น
บางทีอาจเป็นเพราะว่าข้างนอกฝนตก ทางเดินจึงเต็มไปด้วยความหนาวเย็นและชื้น เหมือนกับปราสาทผีในหนังผี ผีอาจโผล่ออกมาจากกำแพงได้ตลอดเวลา ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนตาย
อันที่จริงมีผีอยู่ในปราสาทฮอกวอตส์จริงๆ และยังมีผีอยู่อีกมาก แม้ว่าจะมีผีออกมาจากผนังก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ทันทีที่เขาเลี้ยวหัวมุม อัลเบิร์ตเห็นขั้นบันไดหินที่มาเมื่อคืนนี้ ครั้งนี้เขาไม่ได้ลงไปแต่เดินไปต่อ
เมื่อเปลี่ยนทางเดินอีกครั้ง อัลเบิร์ตพบแจกันใบใหญ่อยู่ตรงหน้าเขา หันศีรษะแล้วมองไปรอบๆ เขาพบพรมของโทรลล์ที่สวมชุดทูตู
“ดูเหมือนว่าฉันจะโชคดี”
อัลเบิร์ตเร่งฝีเท้าของเขา เดินไปที่ผ้าม่าน ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น และมองขึ้นไปที่พรมแปลกๆ ตรงหน้าเขาด้วยแสงจากมัน อธิบายได้เพียงว่าไม่สามารถมองตรงๆ ได้
กลุ่มสัตว์ประหลาดยักษ์สวมชุดบัลเล่ต์บนพรม ถือไม้หรือกระดูก โพสท่าในแบบที่มีเสน่ห์ต่างๆ ครูบัลเล่ต์พยายามสอนให้ยักษ์เต้น แต่ถูกยักษ์ทุบตีด้วยไม้เท้า
ขณะที่อัลเบิร์ตกำลังดูพรมอยู่ โทรลล์ก็หยุดตีครูสอนบัลเล่ต์และหันมาจ้องเขาราวกับจะถามว่า “นี่แกกำลังดูอะไรอยู่!”
หากเขานำกล้องมาด้วยอัลเบิร์ต จะถ่ายฉากที่มีความสุขมากนี้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือห้องต้องประสงค์ ซึ่งอยู่ในผนังสีขาวตรงข้ามกับพรมผืนนี้
อัลเบิร์ตเดินออกไป หันกลับมามองที่ผนังสีขาว จากนั้นหันศีรษะ มองดูผ้า ยกมือขวาขึ้น และเคาะที่โทรลล์
สัตว์ประหลาดฟันผุเรียนรู้วิธียกแท่งกระดูกและเคาะกับครูสอนบัลเล่ต์ที่น่าสงสารจริงๆ
ฉากนี้ทั้งน่าเศร้าทั้งน่าร้องไห้จริงๆ
อัลเบิร์ตหัวเราะอย่างมีความสุข เดินไปที่กำแพงสีขาว เอื้อมมือไปแตะกำแพงสีขาว นี่เป็นกำแพงหินที่แข็งมาก และไม่มีอะไรตอบสนอง
เงื่อนไขในการเข้าคือต้องเดินผ่านกำแพงนี้สามครั้งและจดจ่ออยู่กับสิ่งที่คุณต้องการ
“ผ่าน?” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น และแสงสีซีดส่องไปที่ปลายด้านหนึ่งของกำแพงสีขาว มีหน้าต่างอยู่ตรงนั้น เขาหันกลับมาและเห็นแจกันทรงสูงอีกครั้ง
อืมฉันต้องเดินผ่านสามครั้งสินะ?
“ที่ฝึกเวทย์มนตร์ สถานที่ฝึกเวทย์มนตร์…” อัลเบิร์ตตั้งสมาธิ เดินไปที่หน้าต่างที่ปลายด้านหนึ่งของกำแพงสีขาวแล้วหันกลับมา แล้วหันกลับมาที่แจกันที่ปลายอีกด้านหนึ่ง
เขากระซิบคำหนึ่ง และเมื่อเขาหันกลับมาเป็นครั้งที่สาม ก็มีการเปลี่ยนแปลงบนผนัง
ลวดลายมากมายปรากฏขึ้นจากผนังสีขาว และประตูเรียบๆ ก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น
อัลเบิร์ตอารมณ์ดีเพราะเขารู้ว่าเขาทำสำเร็จ เขาจับที่จับทองแดง เปิดประตูและเดินเข้ามา ภายในเป็นห้องกว้างขวางที่มีไฟฉายจุดรอบผนัง คล้ายกับห้องเรียน
มีชั้นวางหนังสือไม้มากมายบนผนังพร้อมหนังสือหลายร้อยเล่ม อัลเบิร์ตสงสัยว่าหนังสือเหล่านี้ถูกนำมาจากห้องสมุด อีกด้านมีตุ๊กตาสำหรับฝึกเวทย์มนตร์
“ดีมาก” อัลเบิร์ตพูดเบาๆ ด้วยหนังสือเหล่านี้ เขาไม่ต้องไปห้องสมุดเพื่อหาหนังสือมาอ่านแล้ว
อย่างไรก็ตามเมื่อใช้สถานที่นี้ เขายังคงต้องระวังไม่ให้ถูกพบเห็น หากอยู่ๆประตูก็ปรากฏขึ้นบนผนังซึ่งมันสามารถดึงดูดความสนใจของคนอื่นได้อย่างง่ายดาย
อัลเบิร์ตไม่อยู่ต่อ และหันหลังเดินออกจากห้องตอบกลับ เขากำลังคิดจะใช้สถานที่นี้อย่างลับๆ
ถ้าเขาไม่อยากให้ใครรู้ เขาต้องทำให้แน่ใจว่าไม่ได้เจอใครตอนเข้ามา และไม่เจอใครตอนออกไปข้างนอก เพื่อที่เขาจะได้เก็บความลับไว้ที่นี่
เขาต้องการเวทย์มนตร์และแผนที่ตัวกวน
คาถาล่องหน ควรจะพบได้ในกองหนังสือในตอนนี้ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะได้แผนที่ตัวกวนมาจากฟิลช์
ทำด้วยตัวเอง?
เขาไม่มีความสามารถนี้แล้ว
ลืมไปก่อน ใช้เวลาก็พอ! อย่างไรก็ตาม ฉันต้องอยู่ที่นี่เจ็ดปี
หลังจากที่อัลเบิร์ตหันหลังและจากไป ประตูห้องต้องประสงค์ก็ค่อยๆ หายไปอีกครั้งและกลายเป็นกำแพงสีขาวธรรมดาอีกครั้ง มีไม่กี่คนในโรงเรียนที่รู้ว่าที่นี่มีห้องต้องประสงค์อยู่
******
ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ
