ตอนที่45 เลยเวลาและการเรียนรู้ด้วยตัวเอง
ในตอนเย็น ในช่วงเวลารับประทานอาหาร ชาร์ลีนั่งถัดจากอัลเบิร์ต รับประทานอาหารและพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับกฎกติกาของเกมควิดดิช นอกจากนี้เขายังแนะนำว่าอัลเบิร์ตควรไปลอง “ควิดดิช” ในบางครั้ง
“เกมที่ยาวที่สุดในฮอกวอตส์นานแค่ไหนเหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย ถ้าเกมควิดดิชจบลงหลังจากจับลูกสนิชแล้วการสูญเสียของสนิชล่ะ?
“ก็ประมาณสามวัน” ชาคิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “ฉันหาลูกสนิชไม่เจอ เกมจึงจบลงก่อนกำหนด และฝ่ายที่มีคะแนนมากที่สุดชนะเกม”
ขณะที่หลายคนกำลังพูดคุยเกี่ยวกับควิดดิช จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา
“อัลเบิร์ต ศาสตราจารย์มักกอนนากัลขอให้ฉันเอามาให้นาย” แองเจลิน่ายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้อัลเบิร์ต
“ขอบคุณนะ แองเจลิน่า” อัลเบิร์ตหยิบแผ่นหนังมาเปิดออกพบว่ามีข้อความว่า
เวลา 1ทุ่มของวันพฤหัสบดี บนชั้นหกของปราสาท ห้องเรียนที่ 21 โปรดจำกฎพื้นฐานของการแปลงร่างของแกรม
“นี่คืออะไร?” เฟร็ดที่กำลังกินมันฝรั่งที่มีเปลือกอยู่ ทิ้งส้อมและขยับศีรษะ
“คำพูดของศาสตราจารย์มักกอนนากัล มันเป็นเวลาและสถานที่ของสโมสรแห่งการแปลงร่างครั้งหน้า” อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนมัน และส่งแผ่นหนังให้เฟร็ดโดยตรง
ฝาแฝดและหลี่เฉียวตันรีบอ่านเนื้อหาในกระดาษทันที
“สโมสรแห่งการแปลงร่างนั่นอะไรน่ะ?” ชาร์ลีหยุดพูดทันทีและมองอัลเบิร์ตอย่างสงสัย
“สโมสรที่ก่อตั้งโดยศาสตราจารย์มักกอนนากัลน่ะ” อัลเบิร์ตอธิบาย
“การจำกฎพื้นฐานของการแปลงร่างของแกรม
หมายความว่าอย่างไร” จอร์จถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“น่าจะเป็นรหัสเข้าห้องเรียนมั้ง” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งเพื่อเดาเอาเอง
“ขอโทษนะชาร์ลี ถ้าการฝึกควิดดิชมันจะขัดกับเวลากิจกรรมของสโมสรแห่งการแปลงร่าง ฉันเกรงว่าฉันจะให้ความสำคัญกับ สโมสรแห่งการแปลงร่างมากกว่า”
“อ้อ เกือบลืมไปว่านี่จะหมดช่วงบ่ายแล้ว” ลี จอร์แดนยังจำมันได้ ฝาแฝดที่อยู่ติดกันมองหน้ากันมากขึ้น พวกเขาก็รู้ว่าสิ่งนี้เกิดขึ้น
ทั้งสี่เห็นว่าชาลีจะฝึกอัลเบิร์จให้เป็นซีกเกอร์ แต่มันดันจบลงก่อนที่จะเริ่มซะอีก
หลายคนไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตไม่มีแผนที่จะเข้าร่วมทีมควิดดิชเลย สำหรับเขา การบินด้วยไม้กวาดบินได้เป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง เกมควิดดิชอาจน่าสนใจ แต่อัลเบิร์ตไม่ต้องการทำการฝึกควิดดิชที่เข้มงวด นับประสาเป็นผู้เล่นควิดดิช
เข้าทีมควิดดิชหลังเรียนจบเหรอ? ลืมมันเถอะ!
ชาร์ลีรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ไม่นะ…แล้วอาวุธลับของฉันล่ะ?
ไม่ได้ทำให้อัลเบิร์ตอึดอัดและจากไปอย่างเงียบ ๆ ชาร์ลีตัดสินใจค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นก่อน
“ชาร์ลีต้องการคว้าถ้วยควิดดิชอีกถ้วยให้กริฟฟินดอร์ก่อนจะจากไป” เฟร็ดมองไปที่การจากไปของชาร์ลีและส่ายหัว
หลังอาหาร ทั้งสี่ก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์ มีคนอยู่ทุกที่ และเสียงดังทำให้อัลเบิร์ตรู้สึกว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด
อาจเป็นเพียงการเริ่มต้นของโรงเรียน และสิงโตน้อยกริฟฟินดอร์ยังไม่หลุดพ้นจากวันหยุดฤดูร้อน พวกเขามีเวลาอีกแค่สองสามวัน หลังจากที่พวกเขาสะสมการบ้านเยอะขึ้น พวกเขาจะไม่มีสมาธิและพลังงานที่จะเล่นที่นี่
“ไปที่ห้องโถงกันเถอะ!” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วปล่อยให้เขานำหนังสือไปที่ห้องโถงเพื่ออ่าน และอีกอย่าง ใช้เวลาในการฝึกเวทมนตร์หรืออะไรสักอย่าง
มีคนน้อยลงในห้องโถง และอัลเบิร์ตพบว่ามันเป็นสถานที่เงียบสงบ
หลังจากที่แชนน่าซึ่งนั่งอยู่ที่ทางเข้าสังเกตเห็นอัลเบิร์ต เธอก็เดินไปที่ด้านข้างของเขาและเริ่มฝึกคาถาเรืองแสง
เมื่ออัลเบิร์ตเห็นอีกฝ่ายพยายามหลายครั้งแต่ไม่เคยประสบความสำเร็จในการใช้คาถาเรืองแสง เขาจึงเตือนว่า “เธอควรมั่นใจในตัวเองและมีสมาธิมากกว่านี้ เมื่อร่ายคาถา ลองนึกดูว่าไม้กายสิทธิ์ของเธอจะเรืองแสง”
ใบหน้าของแชนน่าแดงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังล้มเหลว
“ความคิดของเธอผิด มันจะส่งผลต่ออัตราความสำเร็จของเธอในการร่ายคาถา ถ้าเธอคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ โอกาสที่เธอจะล้มเหลวจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสามระดับ” อัลเบิร์ตชี้ไปที่กล่องเล็กๆ ข้างๆ เขา “เอาหน่อยไหม ไม่ต้องกังวลหรอก นี่คือลูกอมรสช็อกโกแลต”
“ได้ไง?” ชานน่ากินช็อกโกแลตสองสามเม็ดและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ฉันหมายถึง เธอรู้ได้ยังไงว่าสิ่งเหล่านี้ช่วยให้ร่ายเวทย์ได้สำเร็จ”
“เธอจะเชื่อฉันไหม ถ้าฉันบอกว่าเดาเอา” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เชื่อ.”
“อืม จริงๆ แล้วมันเป็นบทสรุปจากความล้มเหลวของการแปลงร่างหลายครั้งเกินไปของฉัน” อัลเบิร์ตไม่ได้โกหก ควรจะกล่าวว่าครึ่งหนึ่งของสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง “อารมณ์ของพ่อมดจะส่งผลต่อคาถาของพวกเขา”
“ฉันจะลองอีกครั้ง” ชานน่ารู้สึกว่าลูกอมช็อคโกแลตในปากของเธอหวานไปหน่อย เธอหายใจเข้าลึก ๆ และหลังจากพยายามอีกสองสามครั้ง ในที่สุดเธอก็ประสบความสำเร็จในการจุดไม้กายสิทธิ์และใบหน้าที่แน่นของเธอยิ้มอย่างตื่นเต้น
อย่างไรก็ตาม แสงบนไม้กายสิทธิ์ของแชนน่าก็ดับลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
“เธอต้องมีสมาธิ และต้องฝึกฝนอย่างมาก แล้วเธอจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน” อัลเบิร์ตสบายใจขึ้น
“ฉันคิดว่านายจะไปห้องสมุดซะอีก” ลี จอร์แดนนั่งลงข้างอัลเบิร์ต มองดูแชนน่าที่กำลังฝึกคาถาอย่างสงสัย และถามว่า “ฉันไม่ได้มารบกวนนายใช่ไหม”
“สองคนนั้นอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่รู้” เมื่อเห็นแชนน่าฝึกคาถาเรืองแสง ลีจอร์แดนก็หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาฝึก คาถาเรืองแสงของเขายังคงอยู่ที่ระดับครึ่งๆกลางๆ
“อาจเป็นเพราะนายไม่ได้มีสมาธิเพียงพอ!”
“น่าจะประมาณนั้น” ลีจอร์แดนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ก็ยังเริ่มมีสมาธิในการฝึกฝน แม้ว่าจะยังมีเวลาสำหรับคลาสคาถาคาบถัดไป แต่คาถาก็ควรจะเชี่ยวชาญก่อนไปเรียน
“แบบไหนถึงจะถือว่าประสบความสำเร็จเหรอ”
“ถ้านายไม่โฟกัสที่ไม้กายสิทธิ์ของนาย แต่ยังทำให้มันเรืองแสงได้ตลอดเวลา ฉันคิดว่านี่น่าจะถือว่าประสบความสำเร็จ!” อัลเบิร์ตหยุดพลิกหนังสือ คิดเกี่ยวกับมันและตอบ
ราว2ทุ่ม คาถาเรื่องแสงของลีก็ไม่ดับง่ายๆแล้ว
แน่นอนว่านั่นคือในตอนที่เขายังมุ่งความสนใจไปที่ไม้กายสิทธิ์ แม้ว่าความก้าวหน้าของแชนน่าจะช้ากว่า แต่ผลก็ยังดีมาก
ปรากฎว่าตราบใดที่คุณฝึกฝนอย่างหนัก คาถาส่วนใหญ่ก็ไม่ยากที่จะเชี่ยวชาญ
“พวกนายไปที่ไหนมา”
ประมาณ2ทุ่มครึ่ง ทั้งคู่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องโถง ทั้งคู่สภาพดูไม่จืดเลย
“ฟิลช์เพิ่งเอาระเบิดมูลของเราไปเกือบทั้งหมด” เฟร็ดพูดพลางกัดฟัน
“เกิดอะไรขึ้น?” อัลเบิร์ตมองทั้งสองคนด้วยความสงสัยและถามว่า “พวกนายถูกจับขณะขว้างระเบิดมูลงั้นเหรอ?”
และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ… จอร์จ ผู้ซึ่งค่อนข้างสงบ อธิบายเรื่องราวออกมา
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็ถูกแกล้งโดยพีฟส์ จากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่หอพักเพื่อเอาระเบิดมูลขนาดใหญ่เพื่อจัดการพีฟส์แต่ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มทำพวกเขาก็ถูกจับได้โดยฟิลช์ และของก็ถูกยึด
ฟิลช์บอกว่ามันเป็นของต้องห้าม ดังนั้นเขาจึงยึดระเบิดมูลขนาดใหญ่ที่พวกเขากำลังเตรียมรับมือกับเจ้าผีน้อยพีฟส์
จมูกของฝาแฝดเกือบจะบิดเบี้ยว
อัลเบิร์ตรู้สึกพูดไม่ออกหลังจากฟังทั้งสองคน
พวกนายนี่มัน!
