นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 57

ตอนที่57 เก้าอี้ดูดีนี่

“ชั้นหก ห้องเรียน 21?”

อัลเบิร์ตหยิบกระดาษที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลให้เขามาแล้วเดินไปรอบ ๆ ทางเดินบนชั้นหกของปราสาท มองหาห้องเรียนที่ 21 ที่ใช้โดยสโมสรการแปลงร่าง

ปัจจุบันเขาเกือบจะเดินไปตามทางเดินทั้งหมดบนชั้นหกของปราสาทฮอกวอตส์แล้ว แต่ยังไม่พบห้องเรียนที่ 21

ไม่สิ น่าจะบอกว่าไม่มีห้องเรียน 21 เลย ด้วยเหตุนี้ อัลเบิร์ตจึงได้ปรึกษากับภาพเหมือนบนชั้นหก แต่เขายังไม่เคยได้ยินชื่อห้องเรียนนี้เลย

ฉันถูกหลอก?

เห็นได้ชัดว่าไม่น่าเป็นไปได้

ท้ายที่สุด ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่ทำสิ่งที่น่าเบื่อเช่นนี้ มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว จากประโยคสุดท้ายของกระดาษ: จำกฎพื้นฐานของการแปลงร่างของแกมป์

ห้องเรียนหมายเลข 21 ถูกซ่อนไว้ในที่ลับบนชั้นหก การพิจารณากฎพื้นฐานของการแปลงร่างของแกมป์ เป็นความลับในการค้นหาทางเข้า

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตเดินไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่พบภาพวาด การแกะสลักหิน และพรมที่เกี่ยวข้องกับกฎพื้นฐานการแปลงร่างของแกมป์

หากคิดอันที่เป็นไปได้มากที่สุด มันควรเป็นภาพตรงหน้าเขา

เป็นไปไม่ได้ที่พ่อมดจะเสกอาหารอร่อยจากอากาศ… แต่พ่อมดในภาพวาดทำได้…

อัลเบิร์ตเอาภาพเหมือนออกไป แต่ก็ยังไม่มีเส้นทางลับหลังภาพเหมือน

ตอนนี้ เขาทำได้แค่รอจนกว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะขอให้ใครสักคนมารับเขา หรือไม่ก็… ไม่เข้าร่วมสโมสรการแปลงร่างวันนี้ เขาคิดว่ามาทีหลังก็ได้

“นายเองเหรอ สมาชิกใหม่ที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด” ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กหญิงผมแดงมาทางนี้ มองขึ้นและลงที่อัลเบิร์ต และพูดในสิ่งที่เขาคาดไว้: “ศาสตราจารย์คิดว่านายอาจจะหลงทาง เธอเลยให้ฉันมารับนาย!”

“ฉันหาห้องเรียน 21 ไม่เจอ และไม่เห็นที่เกี่ยวข้องกับการจำกฎพื้นฐานของการแปลงร่างของแกมป์เลย” อัลเบิร์ตยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“หาไม่เจอเหรอ?” เด็กหญิงผมแดงชี้ไปที่รูปคนข้างหลังอัลเบิร์ต “… เวทมนตร์ไม่สามารถทำให้อาหารอร่อย ๆ ออกมาจากอากาศได้”

“ฉันคิดว่ามันเป็นอาหารที่เรียกด้วยเวทมนตร์นี่” อัลเบิร์ตมองดูแม่มดที่กำลังใช้ไม้กายสิทธิ์สร้างโต๊ะเวทย์มนตร์ขนาดใหญ่บนโต๊ะ อันที่จริงเขาคิดแบบเดียวกันเมื่อก่อน กุญแจคือห้องเรียนที่ 21 ทางเข้าอยู่ที่ไหน?

“นายเดาถูกแล้ว” เด็กหญิงผมแดงหันไปทางแม่มดแล้วพูดว่า “เราต้องการเข้าห้องเรียนที่ 21”

แม่มดพยักหน้าไปทางพวกเขา และทันใดนั้น ภาพวาดก็เคลื่อนออกไป และผนังด้านหลังภาพก็เผยให้เห็นหลุมขนาดครึ่งคน

“เข้าไป!” หญิงสาวผมแดงกล่าวว่า “นายต้องบอกแม่มดว่าจะเข้าไปในห้องเรียน 21 แล้วเธอถึงจะเปิดประตูให้”

“มันเหมือนสุภาพสตรีอ้วน แต่ไม่ใช้รหัสผ่านแค่พูดว่าจะเข้าไปก็พอ” อัลเบิร์ตคิดในใจ เขาข้ามทางเข้าถ้ำและเดินเข้าไปข้างในมีบันไดขึ้นสูง เดินมาได้ซักพักก็มาถึงประตูไม้ มีป้ายทองแดงเขียนว่าห้องเรียน 21

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเข้าไป เขาพบว่าเขามาที่ห้องเรียนจริงๆ ไม่ มันไม่เหมือนห้องเรียนเลย แต่เหมือนสำนักงานมากกว่า

อัลเบิร์ตมองดูห้องเรียนซึ่งมีโซฟา 12 ตัวหลากสไตล์

“ว่ากันว่าที่นี่เคยเป็นสำนักงานของศาสตราจารย์คนหนึ่ง แต่หลังจากที่มันว่างลง ห้องเรียนมักกอนนากัลก็ถูกใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมสำหรับสโมสรแห่งการแปลงร่าง” เด็กสาวผมแดงที่เดินเข้าไปในห้องเรียนด้านหลังอธิบายอย่างเป็นกันเอง

ที่จริงอัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขาเคยพบกับคนที่อยู่ข้างหลังเขาที่ไหนสักแห่ง

“สโมสรเดิมมีสมาชิกแค่สิบคนเหรอ?”

“สิบเอ็ด ที่นี่ไม่มีที่นั่งสำหรับนาย นายต้องทำเก้าอี้ด้วยตัวเอง นี่คือกฎของสโมสร” สาวผมแดงพูดด้วยรอยยิ้ม

“นั่นก็ไม่เลว” อัลเบิร์ตบ่นพึมพำ และหยิบกระดาษที่มักกอนนากัลให้เขาในห้องเรียน หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเล็กน้อย “เวราเวอร์โต้”

กระดาษ เริ่มขยายใหญ่ขึ้น และจากนั้นเก้าอี้ไม้ธรรมดาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอัลเบิร์ต เขาวางเก้าอี้ลงบนพื้น หลังจากคิดดูแล้ว เขาหยิบขนมออกจากกระเป๋าของเขา และหลังจากกินเข้าไปแล้ว เขาก็วางกระดาษห่อลูกอมไว้บนเก้าอี้ แล้วได้ทำการแปลงร่างครั้งที่สอง

กระดาษห่อลูกอมกลายเป็นหมอนอิง และอัลเบิร์ตยื่นมือออกแล้วกดลงไป เขาค่อนข้างพอใจ

“ในที่สุดฉันก็เข้าใจสักที ทำไมศาสตราจารย์มักกอนนากัลอยากจะเชิญนายเข้าร่วม” เด็กหญิงผมแดงพูดกับอัลเบิร์ต: “ฉันชื่ออิซาเบล แม็กโดกัล”

“อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” อัลเบิร์ตก็แนะนำตัวเช่นกัน เขาคิดดูแล้วถามว่า “ขอถามได้ไหม แคทรีนา แม็กโดกัลคือ…”

“น้องสาวของฉัน เธออยู่ปีเดียวกับนาย” อิซาเบลกล่าว

“ไม่แปลกใจเลยที่ฉันคิดว่าพวกเธอดู…เหมือนกัน”

“ไง อิซาเบล” เด็กชายอาวุโสเดินเข้าไปในห้องเรียนและมองที่อัลเบิร์ตและเก้าอี้ไม้ของเขาอย่างสงสัย “สวัสดี ฉันได้ยินมาว่าสโมสรได้เพิ่มคนมาใหม่ นั่นนายเองสินะ ยังไงก็ตาม เก้าอี้ของนายสวยดีนะ!”

“ขอบคุณ.”

“ฉันกล้าบอกว่านายไม่ได้เก่งเหมือนเขาในชั้นปีแรกหรอก!” เสียงเกียจคร้านดังขึ้นอีก และสมาชิกของสโมสรการแปลงร่างก็ค่อยๆ เข้ามา สิ่งแรกที่พวกเขาเข้ามาคือทำให้มองอัลเบิร์ตอย่างแปลกใจ และมองไปที่เก้าอี้ของอัลเบิร์ต และบอกว่าเก้าอี้ของนายดูดีนะ

“นั่งนี่สิ!” ผู้หญิงคนหนึ่งทักทายอัลเบิร์ต: “นายคือกริฟฟินดอร์ใช่ไหม ฉันเองก็เป็นกริฟฟินดอร์ด้วย สองคนนี้ที่อยู่ข้างฉัน พวกเขาก็เหมือนกัน”

ทั้งสองยิ้มให้อัลเบิร์ตและจัดพื้นที่ให้เขา อัลเบิร์ตหยิบเก้าอี้ขึ้นมานั่งในที่ว่าง ทันทีที่เขากำลังจะคุยกับพวกเขา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เข้ามา สิ่งแรกที่ศาสตราจารย์ทำตอนเข้ามาคือมองไปที่เก้าอี้ของอัลเบิร์ต และบอกว่าเก้าอี้ของเธอดูดีนี่

นี่อาจเป็นการยอมรับเขาใช่ไหม?

“หัวข้อของเราในวันนี้คือบทความเรื่อง “การแปลงร่างวันนี้” และ[รางวัลหน้าใหม่ที่มีแววด้านการแปลงร่างที่สุดในยุคนี้] ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลส่งสำเนา “การแปลงร่างวันนี้” ให้อัลเบิร์ต “ฉันแนะนำให้เธอใช้เกลเลียนสักหน่อยเพื่อสั่งนิตยสารเล่มนี้”

“ผมจะสั่งมันครับ “

“ศาสตราจารย์มักกอนนากัลช่วย “การแปลงร่างวันนี้” เป็นครั้งคราวเพื่อแก้ไขต้นฉบับ พี่สาวคนโตข้างอัลเบิร์ตกระซิบ

“อย่างแรกเลย เราต้องแสดงความยินดีกับคุณเซลวินที่ได้รับ [รางวัลหน้าใหม่ที่มีแววด้านการแปลงร่างที่สุดในยุคนี้]” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกมือขึ้นปรบมือหลังจากพูด

ทุกคนยืนขึ้นและปรบมือให้กับเด็กชายร่างผอมบางบนเก้าอี้ห่างจากโต๊ะของอิซาเบลไปสองโต๊ะ

“ประการที่สอง เราขอแนะนำสมาชิกใหม่ คุณอัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน อย่างที่พวกเธอเห็น พรสวรรค์ของคุณแอนเดอร์สันน่าทึ่งมาก ดังนั้นฉันจึงยกเว้นให้เขาเข้าร่วมสโมสรล่วงหน้า”

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง และเสียงของทิศทางนึงก็เบามาก อย่าเดาเลย มันเป็นนักเรียนสลิธีริน ท้ายที่สุด อัลเบิร์ตก็รู้ว่ากริฟฟินดอร์และสลิธีรินไม่พอใจในกันและกัน

“เอาล่ะ เปิดนิตยสาร หัวข้อของเราคือ แอนิเมจัส…”

อัลเบิร์ตดูพูดไม่ออก เพราะจู่ๆ เขาก็ตระหนักว่าเขาแทบจะไม่เข้าใจเนื้อหาเลย