นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 83

ตอนที่83 พระเจ้าจะลงโทษ

ทั้งสามคนเคยได้ยินชื่อมิรันด้า กอชฮ็อก ควรจะกล่าวว่าตราบเท่าที่พวกเขามาจากครอบครัวของพ่อมด ส่วนใหญ่จะเคยได้ยินเกี่ยวกับแม่มดที่มีชื่อเสียง มิรันด้า กอชฮ็อก “หนังสือคาถา” ของเธอได้รับการแปลไปถึง 72 ภาษา

ต่อมาเนื้อหาของคาถาชั่วร้ายบางอย่างที่มีอยู่ใน “หนังสือคาถา” ทำให้เกิดการโต้เถียง ภายใต้การแทรกแซงของกระทรวงเวทมนตร์ มิรันด้า กอชฮ็อก ได้แก้ไข “หนังสือคาถา” และให้นักเรียนฮอกวอตส์ใช้ในหนังสือเวทมนตร์จากชุด “หนังสือคาถาพื้นฐาน” ที่ใช้ในชั้นเรียนคาถา

อย่างไรก็ตาม ว่ากันว่า มิรันด้า กอชฮ็อก ไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้นัก ไม่ใช่บรรณาธิการของซีรี่ส์ “หนังสือคาถาพื้นฐาน” แต่เป็นการปฏิเสธคาถาชั่วร้ายทั้งหมดในหนังสือต้นฉบับ

มิรันด้า กอชฮ็อก เคยชี้ให้เห็นว่าตำราเรียนมีคาถาที่ไม่เหมาะสมปานกลาง ซึ่งช่วยป้องกันไม่ให้นักเรียนใช้คาถาอันตรายมากขึ้นเพื่อแก้ไขข้อพิพาท

อันที่จริง อัลเบิร์ตสนับสนุนมุมมองนี้

พวกเขาเดินคุยกันโดยไม่รู้ตัว พวกเขาก็มาถึงพรมของบาร์นาบัสบนชั้นแปด

“นายยังมองหาตู้ไม้กวาดที่หายไปอยู่หรือเปล่า” อัลเบิร์ตสังเกตเห็นพรมที่อยู่ข้างๆ เขาและรู้ทันทีว่าฝาแฝดกำลังทำอะไรที่นี่

“เราเคยมาที่นี่หลายครั้ง” จอร์จเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เขาก็กระซิบกับอัลเบิร์ตว่า “ฉันรู้สึกว่านายสามารถช่วยเราหาตู้ไม้กวาดได้”

“นายสนใจตู้ไม้กวาดงั้นหรอ” อัลเบิร์ตมีสีหน้าแปลกๆ

โอเค จอร์จเดาถูก เขารู้วิธีเข้าไปในห้องต้องประสงค์ แต่อัลเบิร์ตไม่ได้วางแผนที่จะบอกความลับของห้องต้องประสงค์ในเวลานี้

“อืม ช่วยหน่อยนะ” เฟร็ดพยักหน้า

อัลเบิร์ตเดินไปที่ผนัง เคาะผนังตรงข้ามพรมด้วยมือ หันศีรษะมองทั้งสองคนแล้วถามว่า “ในตอนนั้น พวกนายพบประตูตู้ไม้กวาดที่นี่ใช่ไหม”

“อืม ที่นี่แหละ” เฟร็ดพยักหน้าซ้ำๆ

“ตอนนั้นไม่มีอะไรที่นี่ แล้วเมื่อนายผ่านไป ประตูก็ปรากฏขึ้น?” อัลเบิร์ตถามต่อว่า “นายแน่ใจหรือว่านั่นคือประตู ไม่ใช่ประตูตู้ไม้กวาด”

“ใช่ ประตูนั้นไม่ใช่ประตูตู้ไม้กวาดจริงๆ มันปรากฏขึ้นโดยไม่มีใครรู้เลย” จอร์จพูดก่อน: “ในตอนนั้น เราเกือบจะโดนฟิลช์จับแล้วแต่เราซ่อนอยู่ข้างใน”

“ในตอนนั้น พวกนายต้องการหลบฟิลช์ใช่มั้ย?” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง

“ใช่ เราต้องการหาที่ซ่อนจริงๆ”

“ถ้าอย่างนั้นนายก็หันหน้าเข้าหากำแพงนี้ คิดว่าจะหาที่ซ่อนและลองดู” อัลเบิร์ตเริ่มชี้นำความคิดของหลายคน

เฟร็ดและจอร์จมองหน้ากัน และลองอีกครั้งตามที่อัลเบิร์ตพูด

แน่นอนว่าไม่ประสบความสำเร็จ

“ดูเหมือนจะไม่ได้เหรอ?” อัลเบิร์ตบ่น “บางที อาจเป็นแค่ตู้ไม้กวาดที่เคลื่อนย้ายในปราสาทได้ หรือ… มันจะออกมาเมื่อจำเป็นจริงๆ เท่านั้น”

คำพูดของอัลเบิร์ตเป็นความจริงและเท็จ ซึ่งทำให้ผู้คนสับสน และเป็นการดีที่จะใช้หลอกผู้อื่น

แววตาผิดหวังฉายแววในแววตาของเฟร็ด พวกเขาพยายามหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่พบตู้ไม้กวาดลึกลับ

การพาอัลเบิร์ตมาที่นี่ด้วยความหวังอย่างไม่ต้องสงสัยว่าอัลเบิร์ตจะช่วยพวกเขาหาตู้ไม้กวาด ท้ายที่สุดพวกเขาต่างก็รู้ว่าหัวของอัลเบิร์ตนั้นดี

อันที่จริง การวิเคราะห์ของอัลเบิร์ตมีเหตุผลจริงๆ

ตู้ไม้กวาดที่สามารถเคลื่อนที่ไปมาในปราสาทได้?

ตู้ไม้กวาดที่โผล่มาเฉพาะตอนจำเป็นจริงๆเหรอ?

ตู้ไม้กวาดที่จะปรากฏในช่วงระยะเวลาหนึ่ง?

ที่จริงแล้ว เฟร็ดกับจอร์จไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก ยังไงซะ มันก็เป็นแค่ตู้ไม้กวาดเท่านั้น!

พวกเขาแค่ต้องการไขความลับของตู้ไม้กวาดลึกลับและสนองความอยากรู้ของพวกเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

ดูเหมือนว่าการพยายามค้นหาความลับนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย

“อันที่จริง จิตใจของพวกนายไม่ควรอยู่ในตู้ไม้กวาด” จู่ๆ อัลเบิร์ตก็พูดขึ้นว่า “ตู้ไม้กวาดเคลื่อนที่ รู้สึกว่าความลับของโรงเรียนไม่ได้ต่ำต้อยนัก”

“สิ่งนี้หมายความว่า…” ทั้งสามมุ่งความสนใจไปที่อัลเบิร์ตอีกครั้ง

“นายพูดหนิว่า” อัลเบิร์ตเตือนว่า “ประตูที่เห็นไม่ใช่ประตูตู้ไม้กวาด แต่ตู้ไม้กวาดอยู่ข้างใน”

“ใช่แล้วเหรอ”

“เนื่องจากเป็นประตู ฝั่งตรงข้ามของประตูอาจเป็นห้อง ห้องลึกลับ” อัลเบิร์ตเอื้อมมือข้ามกำแพงและกระซิบเบา ๆ “ในตอนนั้น พวกนายต้องการที่ซ่อน ดังนั้น… ห้องนี้มีที่ให้พวกนายที่ไหนสักแห่งที่จะซ่อนได้”

ทั้งสามคนลืมตาและถามว่า “นายหมายถึงห้องจะเปลี่ยนตามความต้องการของผู้ใช้หรอ”

อัลเบิร์ตพยักหน้าและเสนอคำแนะนำที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน “วันหนึ่ง เมื่อนายปวดฉี่ ลองมาที่นี่เพื่อดูว่ามีห้องน้ำหรืออะไรไหม”

ลีจอร์แดนปิดหน้าท้องและยิ้ม: “ฉันคิดว่าข้อเสนอของอัลเบิร์ตนั้นดี”

“งานที่ยิ่งใหญ่นี้ได้รับมอบหมายให้นาย” เฟร็ดพูดกับจอร์จอย่างจริงจัง

“ทำไมนายไม่ทำ?” จอร์จอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เขา

“พวกนายมาทำอะไรที่นี่?” เพอร์ซี่ออกมาโดยไม่มีใครเตือน จ้องไปที่เฟร็ดและจอร์จ “ฉันได้ยินมาว่าเมื่อคืน มีนักเรียนกริฟฟินดอร์สองสามคน เดินเตร่อยู่ในปราสาทตอนกลางดึก และพวกเขาเกือบโดนฟิลช์จับได้”

“โอ้ พวกนั้นน่าทึ่งมาก” เฟร็ดชื่นชม

“คือพวกนายใช่มั้ย?” เพอร์ซี่พูดขึ้นทันที

เมื่อเขาได้ยินว่าพวกนักเรียนที่เดินเตร่อยู่ในปราสาทตอนกลางดึกมาจากกริฟฟินดอร์ อารมณ์ของเพอร์ซีย์ วีสลีย์ก็แย่ลงอย่างกะทันหัน เพราะสิ่งแรกที่เขานึกถึงคือเฟร็ด และจอร์จ

“เพอร์ซี่ การใส่ร้ายคนอื่นต้องแสดงหลักฐานนะ ระวังพระเจ้าจะลงโทษนะ” จอร์จพูดทันที นี่คือสิ่งที่เขาเรียนรู้จากอัลเบิร์ต และควรกล่าวถึงหลักฐานล่วงหน้า

“หลักฐานเหรอ ฉันได้ยินมาว่าพวกนายพลาดบทเรียนสมุนไพรไปสองคาบ” นัยน์ตาของเพอร์ซีเฉียบแหลมและเตือนอย่างเคร่งเครียดว่า “ฉันไม่สนหรอกว่านายจะทำหรือไม่ อย่าพยายามทำอะไรโง่ๆเลย”

“อะแฮ่ม” อัลเบิร์ตไอเล็กน้อย และหลังจากดึงดูดความสนใจของทุกคน เขาพูดว่า: “ฉันได้ยินมาว่าฟิลช์รู้ทางลับส่วนใหญ่ในปราสาท และไม่มีนักเรียนที่เดินทางตอนกลางคืนสามารถหนีจากเขาไปได้ .”

“แม้ว่าเฟร็ดและจอร์จบอกว่าพวกเขาต้องการเที่ยวกลางคืน แต่จริงๆ แล้วพวกเขาไม่น่าจะรอดจากมือของฟิลช์หรอก” อัลเบิร์ตชี้ช่องโหว่อย่างโหดร้าย “ยังไงเราก็เพิ่งมาที่ฮอกวอตส์นะ แค่ไม่หลงทางในปราสาทก็ดีมากแล้ว อย่าพูดถึงการหนีจาฟิลช์เลย”

ใช่ มันฟังดูสมเหตุสมผลมาก แม้แต่เพอร์ซี่ยังต้องยอมรับ

“เป็นไปไม่ได้ที่น้องใหม่จะหนีจากการค้นหาของฟิลช์ เฉพาะนักเรียนอาวุโสที่ใช้เวลาหลายปีที่ฮอกวอตส์เท่านั้นที่สามารถทำได้” อัลเบิร์ตย้ายเป้าหมายต้องสงสัยไว้กับนักเรียนรุ่นพี่

หลังจากฟังการวิเคราะห์ของอัลเบิร์ต เฟร็ดและจอร์จก็พยักหน้าซ้ำๆ และพูดกับเพอร์ซีว่า “อย่าสงสัยน้องชายของนายสิ”

ลี ที่อยู่ข้างๆ เขาอ้าปากเล็กน้อยเพื่อมองอัลเบิร์ต และมองออกไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ คุณต้องรู้ว่าอัลเบิร์ตรู้ว่าจอร์จกับเฟร็ดไปเที่ยวกลางคืนเมื่อคืนนี้

แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดเรื่องไร้สาระได้ทั้งๆที่ตาของยังเปิดอยู่?

และดูเหมือนว่ามันสมเหตุสมผลมาก!

ถ้าเฟร็ดกับจอร์จทำอย่างนั้นได้ ก็คงเป็นเรื่องแปลก แต่เรื่องแปลกๆ แบบนี้ก็เกิดขึ้นจริงๆ