ตอนที่85 วิชาการบิน
อันที่จริง เมื่อไม่กี่วันก่อน ในห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์ มีการประกาศชั้นเรียนวิชาบินในวันพฤหัสบดี
การบินได้กลายเป็นประเด็นร้อนในหมู่นักเรียนใหม่ของปีนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ตั้งแต่ติดประกาศ คำพูดเช่นบินและไม้กวาดก็ได้ยินทุกวัน
แต่เหตุการณ์นี้ไม่ได้สร้างความวุ่นวายให้กับนักเรียนใหม่ในกริฟฟินดอร์มากนัก
ท้ายที่สุด ทุกคนรู้ดีว่า เฟร็ด, จอร์จ และ แองเจลิน่า คือผู้เล่นในฐานะตัวสำรองของทีม และได้ติดตามผู้เล่นอย่างเป็นทางการเพื่อฝึกซ้อมร่วมกัน และเตรียมเข้าร่วมการคัดเลือกผู้เล่นอย่างเป็นทางการในปีหน้า
อัลเบิร์ต และลีจอร์แดนเองก็เข้าร่วมการฝึกอบรมเป็นครั้งคราว ทั้งคู่มีทักษะการบินที่ดีมาก สำหรับ อาเลียแม่มดจากตระกูลพ่อมด เธอเคยเล่นกับไม้กวาดบินได้ตั้งแต่ยังเด็กอย่างกระตือรือร้น
ดังนั้นหลังจากประกาศบทเรียนการบินแล้ว ไม่มีใครมีปฏิกิริยาพิเศษใดๆ และแม้แต่การคุยเรื่องหัวข้อการบินก็น้อยกว่าบ้านอื่นมาก
มีข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียว แชนน่าที่เกิดในครอบครัวมักเกิ้ลไม่เคยใช้ไม้กวาดบินได้ เธอเป็นเด็กใหม่ของกริฟฟินดอร์ที่กังวลใจที่สุด
ด้วยเหตุนี้ เธอยังได้ยืมหนังสือควิดดิชจากห้องสมุดด้วยหวังว่าจะได้เรียนรู้ทักษะการบินจากหนังสือ
น่าเสียดายที่แชนน่าไม่มีระบบช่วย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเพิ่มความชำนาญโดยใช้การอัปเกรดได้โดยตรง และหนังสือก็ไม่สามารถช่วยให้เธอเข้าใจวิธีขี่ไม้กวาดได้จริงๆ
“อย่ากังวลไป การขี่ไม้กวาดไม่ได้ยากอย่างที่คิด เธอเคยขี่จักรยานไหม” อัลเบิร์ตเข้าใจเหตุผลจริงๆ ว่าทำไมแชนน่าถึงกระวนกระวายใจ เช่นเดียวกับคนที่ประหม่าเมื่อบินครั้งแรก ใครๆก็ประหม่ากันทั้งนั้น
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอขาดความมั่นใจในตัวเอง พูดตรงๆ ความมั่นใจเป็นสิ่งสำคัญมาก
ความมั่นใจของอัลเบิร์ตมาจากระบบของเขาเอง เขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างกล้าหาญ และที่สำคัญคือเขาแก้ปัญหาผ่านระบบได้ง่ายๆ อย่างไรก็ตาม ยังมีประสบการณ์มากมายในคลังประสบการณ์ที่เก็บไว้ ซึ่งเป็นที่มาของความมั่นใจของเขา
“เคย” แชนน่าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตอบ
“การขี่ไม้กวาดบินก็เปรียบเสมือนการขี่จักรยานแหละ” อัลเบิร์ตให้ความมั่นใจว่า “มีคนสอนเธอแค่ในตอนแรก หลังลองสักสองสามครั้งแล้วเธอก็จะขี่มันได้อย่างแน่นอน”
“จริงหรอ?” แชนน่าถามด้วยความสงสัย
“จริงๆ” อัลเบิร์ตพูด “เธอควรมั่นใจในตัวเองหน่อย”
ลี จอร์แดน พูดไม่ออก แม้ว่าเขาจะไม่เคยขี่สิ่งที่เรียกว่าจักรยาน แต่ลี จอร์แดนก็กล้าบอกเลยว่าอัลเบิร์ตกำลังหลอกคนอื่นๆอีกครั้ง
นายเป็นอัจฉริยะเพื่อน แต่แชนน่าไม่ใช่นาย!
ในตอนบ่าย ไม่กี่นาทีก่อนเรียนวิชาการบิน
อัลเบิร์ตและนักเรียนของกริฟฟินดอร์รีบไปที่ห้องเรียน และชั้นเรียนบินของกริฟฟินดอร์ก็เรียนร่วมกับนักเรียนของสลิธีริน
“ทำไมเราไม่เรียนการบินที่สนามควิดดิช” เฟร็ดงงงวยอีกครั้ง และบทเรียนการบินของพวกเขาเกิดขึ้นบนสนามหญ้านอกปราสาท
“ใครจะรู้.” ลี จอร์แดน ไม่เห็นด้วย มันไม่เหมือนกันทั้งหมดอยู่แล้ว
“รีบไป อย่าช้า” แองเจลิน่ากระตุ้น ดูเหมือนเธอจะกระตือรือร้นที่จะเรียนการบิน
“ไม่ต้องห่วง เหลือเวลาอีกห้านาที มีเวลาพอที่จะไปที่นั่น” อัลเบิร์ตไม่รีบร้อนและมองขึ้นไปที่สนามหญ้าตรงหน้าเขา
นักเรียนสลิธีรินอยู่ที่นั่นแล้ว และกำลังช่วยมาดามฮูชวางไม้กวาดบินได้
มาดามฮูชเป็นผู้หญิงผมสั้นที่มีจมูกเป็นตะขอและมีตาเหมือนนกอินทรี หลังจากขี่ไม้กวาดแล้ว มันทำให้ผู้คนเห็นภาพลวงที่อธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเธอเป็นนกอินทรีที่สามารถโฉบลงไปจับเหยื่อได้ตลอดเวลา .
บทเรียนการบินเกือบจะเหมือนกับที่ชาร์ลีสอนพวกเขา
ขั้นแรกให้ไม้กวาดบินเข้าไปในมือของเขา นักเรียนกริฟฟินดอร์ส่วนใหญ่ประสบความสำเร็จหลังจากพยายามไม่กี่ครั้ง มีเพียงแชนน่าเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น ไม้กวาดของเธอไม่ขยับเลย ในที่สุด แชนน่าก็ก้มลงและถือไม้กวาดอยู่ในมือของเธอ มันเลยทำให้เกิดเสียงหัวเราะ
มาดามฮูชที่เห็นฉากนี้ก็ส่ายหัวอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่ต้องห่วง มีเพียงไม่กี่คนที่ทำได้อย่างง่ายดาย” แองเจลิน่าชี้ไปที่แชนน่าที่หน้าแดงและมองไปที่นักเรียนสลิธีรินที่อยู่ตรงข้าม สถานการณ์ของพวกเขาไม่ได้ดีไปกว่าเธอมากนัก คนที่ยังหัวเราะเยาะเธออยู่ตอนนี้ ยังคงพยายามทำให้ไม้กวาดของพวกเขาลอยขึ้น
ต่อไปเป็นวิธีการขี่ไม้กวาดบินและจับด้วยมือทั้งสองข้างที่ถูกต้อง มาดามฮูชเดินไปมาท่ามกลางเหล่านักเรียนเพื่อแก้ไขการจับของทุกคน เธอรู้สึกทึ่งกับนักเรียนระดับสูงของกริฟฟินดอร์และมอบคะแนนให้กริฟฟิน เพิ่มคะแนนอีกห้าคะแนนซึ่งทำให้นักเรียนสลิธีรินที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากฝั่งตรงข้ามไม่พอใจอย่างมาก
จากนั้นเธอก็ให้ฝึกบินขึ้นจากพื้น
สถานการณ์ของแชนน่ายิ่งแย่ลงไปอีก ไม้กวาดที่เธอขี่อยู่สั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะไม้กวาดหรือตัวเธอที่สั่น
หลังจากเสร็จสิ้นการสอนง่ายๆ มาดามฮูชก็อนุญาตให้นักเรียนที่ขี่ไม้กวาดได้ดีที่สุดฝึกฝนได้อย่างอิสระ ด้วยสายตาของเธอ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะเห็นว่าอัลเบิร์ตเชี่ยวชาญทักษะการใช้ไม้กวาดบินได้แล้ว
เฟร็ดมองดูนักเรียนสลิธีรินที่ยังคงต้องรับคำแนะนำอย่างมีความสุข เขาขี่ไม้กวาดจากพื้นด้านหลังจอร์จ และเริ่มโบยบินราวกับสมบัติล้ำค่าบนท้องฟ้า
อัลเบิร์ตได้แต่ส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้ดีว่าเฟร็ดกำลังทำเช่นนี้เพื่อยั่วโมโหนักเรียนสลิธีรินที่อยู่ตรงข้าม
ท้ายที่สุด พรสวรรค์ของนักเรียนใหม่ของสลิธีรินนั้นน้อยกว่ากริฟฟินดอร์มาก
ไม่มีทางเทียบกันได้เลย ยกเว้นการบินที่แย่ที่สุดของกริฟฟินดอร์ แชนน่าถูกนางฮูชทิ้งไว้ข้างหลัง พวกเขาส่วนใหญ่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว
“อันที่จริง พวกเราบางคนไม่จำเป็นต้องเรียนการบินเลย” จอร์จบอกกับเฟร็ดว่าทั้งสองกำลังบินเป็นรูปเกลียวคลื่นซึ่งได้รับเสียงปรบมือ
“บินดีๆสิ” ลี จอร์แดนกล่าว เขาไปซ้อมควิดดิชสนามน้อยกว่าคู่แฝดของวีสลีย์ แม้ว่าเขาจะไปกับอัลเบิร์ต เขาก็สนุกกับการบินด้วยไม้กวาดหรือเล่นบอลกับทุกคน
“แต่นักเรียนสลิธีรินทำไม่ได้!” เมื่อลี จอร์แดนลงจอด เขาพูดต่อหน้านักเรียนสลิธีริน ดึงคลื่นแห่งความเกลียดชังขึ้นมาทันที ทำให้กลุ่มงูน้อยจ้องเขาเขม็ง
“ก็ถูก”
“เราสามารถพูดได้ว่าเราเก่งกว่าพวกเขาในแง่นี้มาก” อัลเบิร์ตลงมีดแก่นักเรียนสลิธีรินโดยไม่ลังเล
“มาเถอะ วอร์ริงตัน แซงวีสลีย์กัน”
บนท้องฟ้า นักเรียนสลิธีรินที่บินเก่งกำลังติดตามจอร์จและเฟร็ด และภายใต้เสียงตะโกนของเพื่อนของเขาที่อยู่ด้านล่าง มันได้พัฒนาเป็นเกมวงกลม
เขาบินได้เร็วและเสถียรกว่าใครๆในสลิธิริน
เช่นเดียวกับฝาแฝดที่ฝึกบินรอบสนามบ่อยๆ วอร์ริงตัน ของสลิธีรินเองก็ด้วย แต่บินไปเพียงแค่1ใน4ของสนามเขาก็พ่ายแพ้
หลังจากเหตุการณ์นั้น พวกเขาทั้งสามได้รับการดุจากมาดามฮูช แต่ทุกคนก็เห็นว่าเฟร็ดและจอร์จไม่สนใจ และสนใจไปที่วอร์ริงตันของลิธีรินมากกว่า
“เราชนะ” เฟร็ดประกาศอย่างมีความสุข
“นี่ไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ?” อัลเบิร์ตมองทั้งสองอย่างเงียบๆ พวกเขาไม่น่าจะแพ้ตั้งแต่แรกแล้ว
เมื่อคำพูดเหล่านี้ไปถึงหูนักเรียนสลิธีรินเท่านั้น ไม่รู้ทำไมมันช่างรุนแรงนัก เรื่องปกติคืออะไร?
เป็นธรรมดาที่เราสลิธีรินจะแพ้?
เราโกรธมาก เราอยากจะตีเขาจริงๆ
