ตอนที่86 ฉันได้ยินมาว่านายตีใครบางคน
พระอาทิตย์กำลังส่องแสงในวันหยุดสุดสัปดาห์
สายลมพัดพาความเย็นสบายของฤดูใบไม้ร่วง เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างของหอคอยกริฟฟินดอร์ คุณจะเห็นนักเรียนกำลังเล่นอยู่บนสนามหญ้า
ประตูทางเข้าห้องนั่งเล่นถูกเปิดออกโดย ลี จอร์แดนเพิ่งเดินเข้ามาจากโถงทางเดินแล้วมองไปรอบๆ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่อัลเบิร์ตที่นั่งข้างเตาผิง เขาก้าวมาอย่างรวดเร็ว และพูดขณะเดินว่า “อัลเบิร์ต ฉันได้ยินมาว่านายไปตีนักเรียนสลิธีรินหรอ”
ทันทีที่เขาพูดออกไป หลายคนในห้องนั่งเล่นก็หันกลับมามองที่นี่ ราวกับว่าพวกเขาสนใจหัวข้อนี้มาก
“โอ้” อัลเบิร์ตหยุดสิ่งที่เขาทำ เงยหน้าขึ้นและมองไปยังลี จอร์แดน ที่กำลังมาที่นี่ และถามด้วยแววตาที่งุนงงว่า “ฉันจะตีนักเรียนสลิธีรินไปเพื่ออะไร”
“มันก็จริง”
ในเวลานี้ ทางเข้าห้องรับรองของกริฟฟินดอร์ถูกเปิดอีกครั้ง และเฟร็ดกับจอร์จรีบเดินข้ามทางเดินมา
“เราได้ยินมาว่านายไปตีคนของสลิธีริน” ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น พวกเขาก็มองดูอัลเบิร์ตขึ้นลง และพูดหลังจากผ่านไปนานว่า “ทำได้ดีมาก ครั้งหน้าอย่าลืมเรียกเราด้วยนะ”
“เกิดอะไรขึ้น?” อัลเบิร์ตถาม
“ไม่รู้เหรอ?” จอร์จมองดูผู้คนรอบตัวเขาอย่างสงสัย
“ฉันไม่รู้” อัลเบิร์ตส่ายหัว “ข้าพึ่งไปฝึกคาถาตัดมา”
“แต่ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องนี้!” เฟร็ดเห็นความสงสัยบนใบหน้าของเพื่อน และตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เมื่อกี้ พวกเขาพูดว่า…”
“หยุดนะ ฉันจำไม่เห็นได้ว่าฉันตีใคร” อัลเบิร์ตหยุดคนสองสามคนทันที “แล้วนายเห็นแขนขาเรียวๆของฉันไหม มันเหมือนคนสู้เก่งไหม?”
หลังจากพูดจบ อัลเบิร์ตก็ยื่นมือออกมาและตบที่ข้อมือเพื่อแสดงท่าทีว่าพวกนายกำลังล้อเลียนฉัน
ภายนอก อัลเบิร์ตดูไม่แข็งแรงจริงๆ อย่างดีที่สุดเขาก็ไม่ผอม
“ดีแค่ไหนแล้วที่คนอื่นไม่มาตีฉัน” เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของหลายคน อัลเบิร์ตก็พูดอย่างโกรธเคือง
“นายร่ายมนต์ใส่พวกมันเหรอ?” อันที่จริง จอร์จยังรู้สึกว่าข่าวลือไม่น่าเชื่อถือมากนัก มันจะน่าเชื่อถือกว่านี้ถ้าอัลเบิร์ตร่ายมนตร์ใส่ใครซักคนแล้วคว่ำนักเรียนสลิธีริน
ท้ายที่สุดแล้ว ระดับเวทย์มนตร์ของชายผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นดีกว่านักเรียนใหม่คนอื่นๆ ในชั้นเรียนเดียวกันจริงๆ
“ระวัง ฉันจะฟ้องนายในข้อหาหมิ่นประมาท” อัลเบิร์ตจ้องไปที่จอร์จ ชี้ไปที่เก้าอี้เท้าแขนข้างๆ เขา และโบกมือให้ทั้งสามนั่งลงและฟังเขา
“นี่มันบ้าอะไรกัน ทุกคนบอกว่านายตี…”
“หุบปาก นายเชื่อข่าวลืมงั้นเหรอ” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม “เชื่อไหมว่า ฉันจะบอกคนอื่นว่านายชอบฮัมเพลงและเต้นรำในห้องอาบน้ำ”
“นี่เรื่องจริงเหรอ?” ดวงตาของลี จอร์แดนเป็นประกายด้วยความอยากรู้
“ระวังและเราจะทุบตีนาย อัลเบิร์ตบอกว่ามันเป็นข่าวลือ” เฟร็ดพูดไม่ดี
“มาคุยกันเถอะ เกิดอะไรขึ้น ข่าวลือไม่สามารถเกิดขึ้นได้โดยไร้เหตุผล” จอร์จโบกมือให้ทั้งสองเงียบและปล่อยให้อัลเบิร์ตพูด
“อย่างที่พวกนายรู้ หลังอาหารเช้าในเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันมักจะเดินไปรอบๆ พร้อมกล้องและถ่ายรูปสองสามภาพระหว่างทาง” อัลเบิร์ตเริ่มนึกขึ้นได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อไม่นานนี้ “ที่ทางเดินบนชั้นสอง ฉันพบนักเรียนสลิธีรินหลายคนเดินมาหาฉันด้วยกัน ในขณะนั้น ฉันยังคงตะแคงข้างเพื่อหลีกทางให้พวกเขา แต่ฉันก็โดนคนหนึ่งชนเข้าที่ไหล่ แต่คนที่ตีฉันดันล้มลงเอง บนพื้นเขาเอามือกุมไหล่ของเขาด้วยความเจ็บปวด”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อัลเบิร์ตดูไร้เดียงสา “ต่อมา ฉันเอื้อมมือออกไปดึงเขาขึ้นจากพื้น แล้วเขาก็กรีดร้องอย่างอธิบายไม่ถูก คราวนี้เขาจับฝ่ามือของเขา และฉันคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น”
“แค่นั้นเหรอ?” ทั้งสามคนดูอธิบายไม่ถูก
“ทำไมมีแต่คนบอกว่านายส่งนักเรียนสลิธีรินคนนั้นเข้าห้องพยาบาลของโรงเรียน” จอร์จพูดด้วยท่าทางแปลกๆ
“ฉันจะรู้ได้ยังไง” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างจริงจัง “บางทีฉันอาจจะเกลี้ยกล่อมให้นักเรียนสลิธีรินพาคนนั้นไปตรวจที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากฟังคำอธิบายของอัลเบิร์ต เขาเป็นเหยื่อที่ไร้เดียงสาที่สุด ราวกับว่าเขาประสบกับภัยพิบัติด้วยความไร้เดียงสา
ทั้งสามคนมองหน้ากันและตกใจ
พูดตามตรง ถ้าคุณไม่รู้จักอัลเบิร์ต แสดงว่าคุณเชื่อจริงๆ แต่เมื่อผู้ชายคนนี้หลอกคนอื่น มันง่ายจริงๆ ที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด สิ่งต่างๆ อาจเป็นเหมือนที่เขาพูด
แต่เวอร์ชันจริงคือ:
อัลเบิร์ตเพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จและหยิบกล้องไปเดินเล่นถ่ายรูป ระหว่างทาง เขาได้พบกับนักเรียนสลิธีรินสองสามคนในชั้นเรียนเดียวกันซึ่งเดินเคียงข้างกันไปทางอัลเบิร์ต
ในเวลานั้นอัลเบิร์ตหันไปหาทางให้พวกเขาจริงๆ แต่กลุ่มผู้ชายสร้างปัญหาโดยเจตนาและวางแผนที่จะชนไหล่ของเขา
อัลเบิร์ตไม่เคยคิดว่าเขาจะเจอเรื่องยุ่งวุ่นวายเช่นนี้ แต่เขาไม่ใช่คนที่รังแกได้ง่าย และเขาก็ไม่กลัวที่ถ้ามีใครอยากมีปัญหา ไม่ว่าจะเป็นการสู้โดยตรงหรือใช้ไม้กายสิทธิ์
ในสายตาของคนอื่นๆ นักเรียนสลิธีรินที่ชนไหล่ของเขาล้มไปเอง และอัลเบิร์ตก็ประหลาดใจ
ดูก็รู้ว่าใครคือคนที่มีปัญหา
จากนั้นอัลเบิร์ตก็ยื่นมืออย่างสุภาพบุรุษให้อีกคนและถามว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่
คนนั้นคงอยากจะใช้สิ่งนี้เพื่อทำให้อัลเบิร์ตล้มลงกับพื้นด้วย แต่ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจับมือของอัลเบิร์ตและถูกบีบอย่างแรง และทำได้เพียงหลั่งน้ำตาอย่างเจ็บปวด
จากสายตาของผู้ที่ได้เห็นอัลเบิร์ตควรมีท่าทางไร้เดียงสาและซื่อ แต่เขาไม่รู้ว่าจะมันกลายเป็นว่าอัลเบิร์ตเอาชนะนักเรียนสลิธีรินได้ยังไง
“ชายคนนั้นเข้าไปในห้องพยาบาลของโรงเรียนและว่ากันว่ามาดามปอมฟรีย์ช่วยให้เขาหายดีแล้ว”
“ที่จริงไหล่ฉันก็เจ็บเหมือนกัน” อัลเบิร์ตก็พูดอย่างจริงจัง
ทั้งสามกลอกตาเข้าหากัน
“ยังไงก็ตาม ฉันก็ตกเป็นเหยื่อของเรื่องนี้ด้วย ใครจะไปรู้ว่าเขาเป็นเหมือนกระเบื้องเคลือบที่สามารถหักได้เมื่อสัมผัส”
เมื่อได้ยินอัลเบิร์ตใช้กระเบื้องเคลือบที่เปราะบางเพื่อบรรยายถึงนักเรียนสลิธีริน คนที่ได้ยินก็อดหัวเราะไม่ได้
นักเรียนของกริฟฟินดอร์และสลิธีรินไม่เคยชอบขี้หน้ากัน
“นายกำลังทำอะไร?” ลีจอร์แดน ไม่ได้เข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ มองดูอัลเบิร์ตกำลังตัดไม้
“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันกำลังฝึกคาถาตัดอยู่หรอ” อัลเบิร์ตหยิบไม้กางเขนขึ้นมาและมีวัตถุรูปวงกลมอยู่ข้างๆ
“นี่ดูเหมือนจะเป็นไม้ของต้นวิกเกนทรี!” จอร์จพูดขึ้นทันที
“อืม ฉันได้มันมาจากแฮกริดเมื่อนานมาแล้ว และใช้เพื่อฝึกคาถาตัด” อัลเบิร์ตพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ
เฟร็ดเอื้อมมือไปหยิบไม้กางเขนและแสดงความคิดเห็นว่า “แต่ฝีมือช่างหยาบจริงๆ จะเอาไปเป็นยันต์เหรอ?”
“ถ้าจะทำเครื่องรางแล้วขาย ฉันจะทำให้มันละเอียดขึ้นอย่างแน่นอน” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม
“นายแน่ใจหรือว่าสิ่งของที่สร้างโดยต้นไม้สามารถปกป้องผู้คนจากสิ่งมีชีวิตมืดได้?”
“ใครจะรู้.” อัลเบิร์ตยังไม่แน่ใจว่าเครื่องรางในมือของเขามีประสิทธิภาพหรือไม่ แต่ก็ไม่ยากที่จะรู้ แค่ขอให้ใครสักคนลองมันก็พอ
