ตอนที่94 ห้องสมบัติ?
อย่างที่เราทราบกันดีว่าจัดการบอสในเกมหมายถึงประสบการณ์จำนวนมากและความอันตราย
แน่นอน หลักฐานคือคุณไม่ได้ถูกบอสฆ่า แต่ยังไงก็ตามเขาต้องมาบงการชีวิตคุณเป็นแน่
การเปลี่ยนเจ้าแห่งศาสตร์มืดให้เป็นค่าประสบการณ์อย่างราบรื่นนั้นเป็นภารกิจที่ยากแน่นอน
ควิรินัส ควีเรลล์ผู้โชคร้าย?? ควีเรลล์ตัวอย่างที่ดี พ่อมดหนุ่มผู้มีความสามารถนี้เขาไร้เดียงสาและหยิ่งเกินไป เขายังจินตนาการว่าเขาสามารถเรียนรู้ทักษะเวทมนตร์เพิ่มเติมจากโวลเดอมอร์และนำไปปฏิบัติได้ แต่สุดท้ายเขาก็ถูกควบคุมโดยโวลเดอมอร์
เมื่อเทียบกับส่วนที่เหลือของโวลเดอมอร์ซึ่งไม่รู้ว่าเขาซ่อนเขาอยู่แห่งไหน การเริ่มด้วยฮอร์ครักซ์นั้นเป็นวิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพในการเก็บเกี่ยวประสบการณ์อย่างไม่ต้องสงสัย และฮอร์ครักซ์ที่ดีที่สุดที่จะหาคือมงกุฏของเรเวนคลอซึ่งอยู่ในห้องต้องประสงค์
อัลเบิร์ตเชื่อมั่นว่าตราบเท่าที่เขาสามารถหามงกุฎของเรเวนคลอได้ เขาก็จะสามารถกระตุ้นภารกิจได้หนึ่งหรือสองอัน หรือมากกว่านั้นได้อย่างแน่นอน ซึ่งหมายถึงประสบการณ์และคะแนนทักษะจำนวนมาก
หลังจากเก็บเกี่ยวผลของภารกิจแล้ว เขายังสามารถขายของให้ดัมเบิลดอร์ และรับผลประโยชน์บางอย่างจากชายชราที่มีชีวิตอยู่มานานนับศตวรรษ
จะอธิบายให้ดัมเบิลดอร์ฟังว่ายังไงงั้นเหรอ?
อันที่จริง มันง่ายมาก มันเป็นเพียงการค้นพบโดยบังเอิญ
ใช่ ความบังเอิญในบางครั้งต่างก็เกิดขึ้นได้
ในเวลานั้น เมื่อเฟร็ดและจอร์จหนีฟิลช์ระหว่างทัวร์กลางคืน พวกเขาบังเอิญเข้าไปในห้องต้องประสงค์ได้ จากนั้นเขาจึงใช้คำใบ้นี้เพื่อหาทางเข้าห้องต้องประสงค์ได้เอง
หลังจากพบห้องต้องประสงค์และตระหนักถึงความมหัศจรรย์ของห้องด้วยบุคลิกของกริฟฟินดอร์โดยธรรมชาติแล้ว เขาจะไม่ยอมละทิ้งการสำรวจและทดลอง ในทางกลับกัน ขณะที่ทำการทดสอบต่างๆ ในห้องเวทมนตร์นี้ เขาก็ค้นพบสถานที่นี้ และในขณะที่สำรวจสถานที่นี้ เขาได้ยินเสียงกระซิบเป็นครั้งคราว เมื่อตามเสียงไปเพื่อค้นหาของเวทมนตร์แห่งความมืดที่น่าสงสัย
ที่เหลือก็แก้ไขได้ง่ายกว่า แค่บอกกับดัมเบิลดอร์เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วบอกว่าคุณเจอบางอย่างที่คล้ายกับมงกุฎเรเวนคลอ
แล้วเอาเหตุผลอื่นๆมาประกอบก็เป็นอันเสร็จ
อัลเบิร์ตไม่เชื่อจริงๆ ว่าดัมเบิลดอร์จะไม่เชื่อเขา เพราะทุกคำที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง ซึ่งคำพูดที่ถักทอจากความจริงจำนวนหนึ่งก็เป็นความจริงไปเองโดยธรรมชาติ
ตามการคาดเดา ดัมเบิลดอร์ควรตระหนักถึงการมีอยู่ของห้องต้องประสงค์และรู้วิธีเข้าไปข้างใน แต่เขาไม่เคยคิดว่าฮอร์ครักซ์ของโวลเดอมอร์จะซ่อนอยู่ที่นี่
ปัญหาเดียวของเรื่องนี้คือต้องเลือกเวลาให้ดี โดยบอกดัมเบิลดอร์เกี่ยวกับเรื่องนี้ต้องเลือกเวลาให้ดีมันคือเรื่องที่สำคัญ
แน่นอน หลักฐานของทั้งหมดนี้นำไปสู่การหามงกุฎของเรเวนคลอ และมันมีประโยชน์เพียงพอสำหรับอัลเบิร์ตที่จะเสี่ยง
สำหรับเรื่องไม่ดี?
ไม่ดีก็แค่ไม่พูด
อัลเบิร์ตสูดหายใจเข้าลึกๆ ภาพตรงหน้าเขาช่างน่าทึ่งจริงๆ เขายกกล้องขึ้นและถ่ายรูป
“ทักษะการถ่ายภาพของฉันดีขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ” อัลเบิร์ตเหลือบดูรูปถ่ายและยัดมันเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมของเขา จากนั้นเขาก็เดินอย่างระมัดระวังไปยังกองเฟอร์นิเจอร์ที่พังอยู่ข้างหน้าเขา และมันก็เต็มไปด้วยฝุ่น หยิบจานบินที่มีหนามแหลมขึ้นมาบนโต๊ะ สิ่งนี้ถูกทิ้งไว้ที่นี่นานเกินไป สูญเสียเวทมนตร์ไปโดยสิ้นเชิง
อัลเบิร์ตยกจานบินหนามกลับขึ้นบนโต๊ะและเงยหน้าขึ้นและตาก็ตกลงไปบนกองหนังสือที่อยู่ไม่ไกล
เขาเดินไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว มาที่กองหนังสือ และดึงหนังสือออกมา
ดูจากปกได้ไม่ยากว่านี่คือหนังสือเรื่อง “ยาวิเศษและยาพิษ” ศาสตราจารย์ด้านยา เจ้าของคือสเนป เพราะค้างคาวถูกวาดไว้ที่หน้าแรกของหนังสือ และมันถูกทำเครื่องหมายด้วยตัวย่อชื่อเซเวอร์รัสสเนปด้วย : ศาสตราจารย์ SS.
มีรูปภาพมากมายในหนังสือเล่มนี้ และบางหน้าก็มีรอยเปื้อนและฉีกขาด จะเห็นได้ว่าเจ้าของหนังสือเล่มนี้ไม่สนใจหนังสือนัก
ทางด้านขวามือของกองหนังสือมีชุดเกราะขึ้นสนิมอยู่สองสามชุด ข้างชุดเกราะมีชั้นวางอาวุธที่วางดาบขึ้นสนิมสองสามเล่มและขวานขนาดใหญ่ที่เปื้อนเลือด
เปลือกตาของอัลเบิร์ตกระตุกขึ้น เพราะหน้ากากเกราะหน้าเขาขยับอย่างกะทันหัน และสิ่งมีชีวิตเหล็กสีน้ำเงินตัวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนปีศาจออกมาจากชุดเกราะ ดวงตาของมันจับจ้องไปที่อัลเบิร์ตกำลังจะเปิดออก มีแสงสีแดงกะพริบที่ปีกด้านหลังของเขา และเจ้าตัวเล็กผู้เคราะห์ร้ายก็กลับเข้าไปในชุดเกราะอีกครั้ง ทำให้เกิดเสียงที่คมชัด
อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออก ตรวจขวานที่เปื้อนเลือดอีกครั้ง และเดาว่ามันสับอะไรไป?
อย่างไรก็ตาม เขารีบถอนสายตาแล้วเดินไปตามทางเดินระหว่างกองขยะ สังเกตสิ่งของใกล้ ๆ กองขยะสูงรอบตัวเขา เฟอร์นิเจอร์ที่ทรุดโทรม กล่อง เก้าอี้ขาขาด ไม้กวาดเก่า ค้างคาวหัก หนังสือพิมพ์เก่าที่ไม่ต้องการ ชุดนักเรียนและเศษซากอื่น ๆ ที่ไม่รู้จัก
บางทีบางสิ่งที่นี่อาจเป็นหลักฐานของความล้มเหลวของนักเรียนในการร่ายคาถา บางทีโต๊ะที่มีขาหายไปก็ถูกพวกเอลฟ์ประจำบ้านเอามาทิ้ง
อัลเบิร์ตเห็นแม้กระทั่งเบ้าหลอมที่ถูกไฟไหม้ สมุนไพรที่ถูกทิ้งร้าง และขวดเก่าๆ ที่แตก ยาในนั้นก็แข็งตัว อย่างไรก็ตาม ยังมีขวดที่ปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งอยู่สองสามขวด ส่องแสงสีเขียวชั่วร้าย
เดินผ่านชั้นเก็บขยะมาจนสุดทางแล้ว ก็มีทางแยกสองทาง
อัลเบิร์ตหยุดและดวงตาของเขาตกลงไปสัตว์ประหลาดยักษ์ สิ่งนี้มีขนาดใหญ่มาก อาจเป็นเพราะสต๊าฟแล้ว เลยไม่มีกลิ่นเหม็น
บางที ศาสตราจารย์บางคนเคยใช้ตัวอย่างของโทรลล์เพื่อสอนนักเรียน
ด้วยความสัตย์จริง เมื่อเขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ โทรลล์ยังให้ความรู้สึกของการกดขี่อย่างอธิบายไม่ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม้ในมือของมันซึ่งดูอันตรายมาก
ถ้าคุณถือตีด้วยไม้เท้านี่ คุณอาจจะตายได้ถ้าไม่ระวัง
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เขาระมัดระวังเพียงพอ อัลเบิร์ตคิดว่าด้วยเวทมนตร์และความรู้เกี่ยวกับโทรลล์ในปัจจุบันของเขา การกำจัดโทรลล์ก็ไม่ใช่ปัญหา
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสร้างสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่เช่นนี้ให้เป็นของสต๊าฟ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการดับกลิ่น ฆ่าเชื้อ และดูแลสัตว์ประหลาด คนที่ทำมันต้องเหนื่อยแค่ไหนกันนะ?
ทันทีที่อัลเบิร์ตละสายตาจากโทรลล์ เขาก็พบภารกิจใหม่ปรากฏขึ้นบนระบบของเขา:
[ผู้ท้าชิงที่กล้าหาญ]
คุณพบตัวอย่างของสัตว์ประหลาดภูเขายักษ์และรู้สึกถึงการกดขี่จากร่างใหญ่นั้น ในฐานะนักเรียนกริฟฟินดอร์ผู้กล้าหาญ พยายามเอาชนะสัตว์ประหลาดยักษ์เพื่อแสดงความกล้าหาญของคุณ
รางวัล: 3000 ค่าประสบการณ์
อัลเบิร์ตพูดไม่ออกทันที นี่คือที่ที่ฉันสามารถหาโทรลล์ได้ และทำไมฉันต้องท้าทายโทรลล์เพื่อพิสูจน์ความกล้าหาญของกริฟฟินดอร์
มีข้อผิดพลาดในการเข้าใจความกล้าหาญของกริฟฟินดอร์หรือไม่? หรือว่าความกล้าหาญของกริฟฟินดอร์นั้นประมาทอยู่เสมอ?
อัลเบิร์ตต่อต้านความปรารถนาที่จะบ่นและปลอบตัวเองในใจ: ต่างคนก็ต่างความคิด
ทุกคนมีความเข้าใจในความกล้าหาญที่แตกต่างกัน
อย่างไรก็ตาม ภารกิจนี่ก็ไม่เลว ท้ายที่สุดก็เป็นการดีที่มีภารกิจให้ทำ ดีกว่าไม่มีอะไรเลย
ว่าแต่จะหาโทรลล์ได้ที่ไหนน่ะหรอ?
เมื่อแฮร์รี่ พอตเตอร์เข้าเรียน ซึ่งเป็นตอนที่อัลเบิร์ตอยู่ชั้นปีที่ 3 แค่ไปขอยืมโทรลล์ที่พอตเตอร์จะเจอเพื่อให้เขาสำเร็จภารกิจก็พอ
