นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) – ตอนที่ 72

ตอนที่ 72 – ระเบิด

ประตูหน้าลานหมายเลข 4 รถแท็กซี่หนึ่งคันจอดลงช้า ๆ

ตอนที่หลิวเต๋อจู้จ่ายเงิน คนขับรถหนุ่มที่อยู่บนรถกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “14 ไคว่ สุดหล่อ นี่เป็นลานเจ้าหน้าที่รัฐในอดีตนะ คุณมานี่ทำอะไร”

หลิวเต๋อจู้สแกนคิวอาร์โค้ดพลางกล่าวจากจิตใต้สำนึกพลางว่า “มาเอาทองแท่ง……”

เวลานี้สมองของเขาเต็มไปด้วยเรื่องทองคำแท่ง แต่พูดจบแล้วข้าก็นึกเสียใจ รีบหุบปากลงจากรถ

หลังจากเขาเข้าเขตที่พัก คนขับรถหนุ่มเอาชุดหูฟังออกมา “เรียกคุนหลุน นกกระจอกพูดว่าเขามารับทองแท่งที่นี่”

ลู่หยวนที่เข้าเขตที่พักล่วงหน้าและกำลังซ่อนตัวอยู่ในเงามืดแล้วดับบุหรี่ “รับทองแท่ง? หรือว่าจะมีนักท่องเวลาสักคนทำข้อตกลงกันสำเร็จแล้วเหรอ”

“เป็นไปได้ ศักดิ์ฐานะของเขาที่โลกภายในพิเศษออก สามารถช่วยคนได้ไม่น้อย” สมาชิกคุนหลุนวิเคราะห์ “ถ้ามีคนจ่ายเงินซื้อทรัพยากรของโลกภายในก็ปกติมาก หัวหน้าหน่วยลู่ หลายวันก่อนเมืองไท่ไม่ใช่ว่ามีเรื่องประเภทนี้เหรอครับ ผู้ซื้อเอายาไปแล้วไม่จ่ายเงินที่เหลือ เกือบจะเอากันถึงชีวิตเลย พี่น้องคุนหลุนฝั่งนั้นปวดหัวแทบตาย”

“อืม” ลู่หยวนพยักหน้า “น่าจะเป็นเหตุการณ์ประเภทนี้แหละ พิเศษแค่ไหนกันเชียว เหล่าจื่อดึกดื่นเที่ยงคืนยังต้องมาคุ้มครองเขา ป้องกันไม่ให้เขาถูกผู้ต้องสงสัยพวกนั้นลักพาตัว ผลคือเขาปกติสุข ถึงกับวิ่งมาเอาทองแท่ง”

ในราตรีมืดมิด หลิวเต๋อจู้คลำทางเข้าไปในเขตที่พักอย่างระแวดระวัง เขามองทิศตะวันออกแลทิศตะวันตก คล้ายกับเป็นโจรที่อยากเข้าหมู่บ้านไปขโมยไก่

แต่เขายังไม่รู้ว่ามีคนเท่าไหร่ที่กำลังจับตาดูเขาเงียบ ๆ

พร้อมกับที่หลิวเต๋อจู้คลำทางไปยังตึกหมายเลข 12 สมาชิกคุนหลุนยี่สิบกว่าคนสอดประสานกันขึ้นหน้าไปเงียบ ๆ ล้อมเขาเอาไว้ตรงใจกลางตั้งแต่ต้นจนจบ

ลู่หยวนจับจ้องอย่างเย็นชา พูดในใจว่ามิน่าล่ะบอสเจิ้งไม่เห็นหัวเจ้าหมอนี่

เปลี่ยนเป็นเขาก็คงรู้สึกว่าหลี่ซูถงสามารถเห็นหัวเจ้าหมอนี่ช่างตาบอดจริง ๆ

แต่ความเป็นจริงมันช่างตบหน้าคนนิด ๆ จริง ๆ เมื่อเช้าหลิวเต๋อจู้เพิ่งจะโชว์พลังที่เหนือคนทั่วไปออกมา

อีกฝ่ายทะลุมิติเข้าไปในเรือนจำหมายเลข 18 ทางเดียวที่จะได้รับความสามารถเหนือธรรมชาติก็คือหลี่ซูถง

“เฮ้ย? ทำไมเขานั่งลงไปแล้วล่ะ นั่งอยู่หน้าตึกหมายเลข 12 ทำอะไร” สมาชิกคุนหลุนคนหนึ่งเอ่ยอย่างสนเท่ห์

ลู่หยวนหันหน้าไปดู ค้นพบด้วยความประหลาดใจว่าหลิวเต๋อจู้นั่งยอง ๆ อยู่หน้าตึกหมายเลข 12 ไม่ขยับเขยื้อน

เจ้าหมอนี่เอาสองมือกอดอกซ่อนไว้ในแขนเสื้อ อย่างกับคนโง่ที่รอกินมันเผา

“เจ้าหมอนี่ทำอะไรเพี้ยน ๆ อีกล่ะ” มีสมาชิกคุนหลุนถามเสียงเบา ๆ

“เงียบ” ลู่หยวนกล่าวอย่างกะทันหัน

เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอันตรายเศษเสี้ยวหนึ่ง

……

เวลาผ่านไปทีละนาทีทีละวินาที โลกทั้งใบคล้ายกับตกเข้าสู่การสื่อสารอย่างเงียบ ๆ

แต่ทว่า ณ ขณะนี้เอง ในเงามืดของทางเดิน บุรุษสวมแจ็กเกตสีดำคนหนึ่งเดินออกมาช้า ๆ

บนหูของเขามีหูฟังบลูทูธห้อยอยู่ จับสังเกตไปรอบด้านโดยไร้เสียงอย่างเย็นชาด้วยสภาวะตื่นตัวเต็มที่ มือขวาวางอยู่บริเวณเอว

ฝ่ามือของอีกฝ่ายเผยสู่อากาศ ฝ่ามือจักรกลโลหะนั้นแข็งแกร่งทรงพลังเป็นพิเศษ

สายตาของเขาค่อย ๆ กราดไปรอบทิศ ตอนที่เขาหันหน้าไปช้า ๆ ก็เห็นหลิวเต๋อจู้ที่นั่งยอง ๆ อยู่ไม่ไกลกำลังมองตนเองอย่างทึ่ม ๆ

ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ตาสี่ข้างสบกัน บรรยากาศเงียบสงบอย่างน่าสยอง

คนร้ายจับจ้องหลิวเต๋อจู้เงียบ ๆ อากาศคล้ายกับจะผนึกตัวขึ้นมา มีสัมผัสกดดันอันไร้สภาพ

หลังจากคนร้ายยืนยันว่ารอบด้านไม่มีคนก็ยกเท้าก้าวมาหาหลิวเต๋อจู้ ระหว่างที่เดิน ใต้เสื้อผ้าของเขาส่งเสียงกลไกไฮดรอลิกออกมาอย่างเลือนราง

หลิวเต๋อจู้มองดูอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ทีละนิดเงียบ ๆ

คนร้ายเดินพลางคุยกับหลิวเต๋อจู้พลางว่า “สหาย ผมเห็นคุณทำไมคุ้นหน้าจังเลย คุณคือ……”

หลิวเต๋อจู้หลังจากเงียบไปสองวินาทีก็ปากเบี้ยว มุมปากยังมีน้ำลายไหลย้อย “แบะ ๆๆ……”

เขาร้องแบะพลางแกล้งทำเป็นหมุนตัวจากไปอย่างไร้เรื่องราว

คนร้ายกดชุดหูฟังบลูทูธ “มีเรื่องแล้ว”

ระหว่างที่คนร้ายกำลังคุย หลิวเต๋อจู้ยิ่งเดินยิ่งเร็ว สุดท้ายวิ่งหนีไปดื้อ ๆ “แบะ ๆๆ……”

วิ่งต๊อก ๆๆๆ ไปไกลแล้ว

คนร้ายเดิมคิดจะขึ้นหน้าไปไล่ตาม แต่เขากลับหยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน คล้ายกับว่าค้นพบอะไรสักอย่างจึงหันกลับไปในเงามืดของทางเดิน

เงามืดใต้ต้นไม้เขตที่พักสั่นไหวผสมกลมกลืน ลู่หยวนที่อยู่ในความมืดเงยหน้าอย่างฉับพลัน

ณ ขณะนี้ ด้านหลังหน้าต่างบานหนึ่งบนชั้นสองกำลังมีคนมองเขาทะลุผ่านกระจกอย่างเย็นชา

“โดนค้นพบแล้ว เข้าไปล้อม” ลู่หยวนกล่าวเสียงขรึม “ระวัง อีกฝ่ายอันตรายมาก”

สมาชิกคุนหลุนค่อย ๆ คืบคลานเข้าใกล้ตึกหมายเลข 12 แต่กลับได้ยินเสียงกระจกแตกดังมาจากด้านหลังตึก ผู้ชายที่มองตรงมาที่ลู่หยวนคนนั้นหมุนตัวไปจากบานหน้าต่างด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่รู้ว่าไปที่ไหน

ลู่หยวนหน้าเปลี่ยนสี “พวกเขาอยากจะกระโดดหน้าต่างข้างหลังหนี!”

คนที่ปรากฏตัวเมื่อครู่คือผู้ต้องสงสัยที่กำลังหลบหนีที่พวกเขาอยากจะหาพอดี!

ลู่หยวนเคยมาที่นี่ เขารู้ว่าชั้นสองนั่นคือที่อยู่ของเจียงเสวี่ย!

พวกเขาโอบล้อมข้างหลังตึกจากสองข้างตึกหมายเลข 12 ตอนที่ลู่หยวนและพวกหันไปทางบันได

สุดปลายถนนกำลังมีแสงไฟระเบิดออกมาจากในถังขยะดีบุกใบหนึ่ง

เสียงระเบิดดังขึ้น ลู่หยวนทันแค่ใช้แขนป้องกันลำคอกับศีรษะที่เป็นอวัยวะสำคัญ ทุกคนถูกแรงระเบิดผลักจนกระเด็นออกไป

เสียงระเบิดดังขึ้นฟ้า ถังขยะดีบุกถูกระเบิดจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

นี่เป็นระเบิดที่คนร้ายซ่อนเอาไว้ตอนที่มา

พวกเขาแอบเอามันยัดใส่ถังขยะ ใช้เป็นกลยุทธ์ถ่วงเวลา จากนั้นจึงลอบเข้าไปในบ้านเจียงเสวี่ยโดยไร้สุ้มเสียง

ถ้าหากการกระทำถูกค้นพบ พวกเขาจะทุบหน้าต่างข้างหลังดึงดูดความสนใจ แล้วจุดชนวนระเบิดตามทางอีกเพื่อสร้างความเสียหายและสับสน

อย่างนี้ ทุกคนก็จะมีเวลาเพียงพอที่ให้หลบหนีอย่างใจเย็น

แผนการนี้รอบคอบมาก คล้ายกับว่ามีคนจับสังเกตทุกสิ่งนี้อย่างเย็นชาอยู่เบื้องหลัง ควบคุมทิศทางของเหตุการณ์

ลู่หยวนยันตัวขึ้นจากพื้นอย่างโงนเงน เขาคลำกะโหลกศีรษะถามสมาชิกที่อยู่ข้างกายว่า “เป็นไรเปล่า”

พวกสมาชิกก็ยันตัวขึ้นจากพื้น “มีแค่สมาชิกคนหนึ่งที่ขาถูกเศษเหล็กบาดใส่ คนอื่นไม่ได้รับบาดเจ็บโดยตรง”

สมาชิกทุกคนน่าจะมีอาการสมองกระทบกระเทือนเล็ก ๆ แต่เวลานี้ทุกคนไหนเลยจะยังแคร์มากมายขนาดนี้

“รีบไล่” ลู่หยวนเอ่ยเสียงขรึม “ถ้าปล่อยคนกลุ่มนี้ไปก็ไม่รู้ว่าจะต้องมีนักท่องเวลามากน้อยแค่ไหนต้องทุกข์ทรมาน!”

องค์กรคุนหลุนไล่ตามต่อไปทางหลังตึก แต่ทว่าจู่ ๆ ลู่หยวนชะงักฝีเท้าลง “ไม่ถูก!”

เขารู้สึกตลอดเลยว่าเหมือนจะมีตรงไหนที่ผิดพลาดไป

คนร้ายเหล่านี้มาลักพาตัวนักท่องเวลา เท่าที่เขารู้ อวัยวะจักรกลของคนร้ายไม่ถือว่าล้ำหน้า น่าจะรับแรงกระทบกระเทือนจากการกระโดดลงจากชั้นสองไม่ไหว

บางทีคนร้ายคนเดียวอาจจะกระโดดลงมาได้ แต่แบกคนไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด!

ลู่หยวนหันหน้าขวับ เริ่มจากที่เสียงกระจกแตก ศัตรูลึกลับที่ชั้นสองถูกตนเองเห็นเข้าก็หมุนตัวจากไป ระเบิดบนเส้นทาง ทั้งหมดล้วนเพื่อให้พวกเขาเคลื่อนย้ายจากประตูหน้า

พอทุกคนโดนผลกระทบของแรงระเบิด สมองสับสน ก็จะเคลื่อนไหวตามเป้าหมายดั้งเดิม ไม่มีเวลาครุ่นคิดอย่างละเอียด

เช่นนี้แล้ว พวกเขาทุกคนล้วนไปไล่ล่าทางหลังตึก คนร้ายกลับจะสามารถส่ายอาด ๆ ออกไปทางประตูหน้า!

“ตามผลกลับไปที่ประตูหน้า ตรงทางเดิน!” ลู่หยวนคำราม

สมาชิกคนหนึ่งถามว่า “หัวหน้าหน่วยลู่ ไม่ไล่แล้วเหรอครับ”

“พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย เสี่ยวอิง คุณถึงรึยัง”

ในหูฟังมีคนกล่าวว่า “จวนแล้ว ๆๆ!”

ลู่หยวนวิ่งอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง เขารู้ว่าถ้าหากประเมินผิดพลาด งั้นก็จะเท่ากับปล่อยให้คนร้ายหนีไปทางหน้าต่างด้วยมือของตัวเอง

แต่เขาเชื่อมั่นในการประเมินของตนเอง!

…………………………………….

ตอนที่ 73 – อัดมัน!