นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) – ตอนที่ 86

ตอนที่ 86 – คนร้าย 7 คน

ตอนที่หูเสี่ยวหนิวอยู่เมืองไห่ได้คลุกคลีอยู่ที่สนามยิงปืนถูกกฎหมายในประเทศทั้งปี ดังนั้นเคยเห็นของเล่นนี้ แล้วก็เคยฟังที่ครูฝึกทหารสนามยิงปืนอธิบาย

ยังไม่เอ่ยถึงว่าคนร้ายเหล่านี้ได้ปืนมาอย่างไร ประเด็นคืออยากจะหาอุปกรณ์เก็บเสียงอย่างลับ ๆ ในประเทศยากเกินไป ถึงจะเป็นคนลักลอบขายของเถื่อนก็ค้าขายสิ่งของชนิดนี้น้อยมาก

อีกอย่าง ปืนส่วนใหญ่หลังจากใส่อุปกรณ์เก็บเสียงแล้วก็ไม่ได้ไร้เสียงโดยสิ้นเชิงอย่างในภาพยนตร์เลย อย่างมากที่สุดก็จาก 140 เดซิเบลลดเหลือ 120 เดซิเบล ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นรูปธรรม

อุปกรณ์เก็บเสียงถูกภาพยนตร์โทรทัศน์ทำเป็นเทพนิยายมาโดยตลอด

แต่ว่า ก็มีปืนจำนวนน้อยที่หลังจากบรรจุกระสุนซับโซนิค* จะสามารถลดเสียงปืนจนถึงต่ำสุดจริง ๆ 

ปืนกล็อก 34 ในมือคนร้ายก็คือหนึ่งในนั้น

จู่ ๆ หูเสี่ยวหนิวตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นมืออาชีพอย่างยิ่ง ถึงขนาดอาจจะมีที่มาจากมือปืนรับจ้างอาชีพในต่างประเทศ

หลิวเต๋อจู้สิ้นหวังแล้ว จุดเปลี่ยนนี้มาได้ปุบปับเกินไป บอสใหญ่แค่เตือนเขาว่ามีคนร้าย แต่ไม่ได้เตือนเขาว่าคนร้ายจะเปลี่ยนไปใส่เครื่องแบบตำรวจ!

หูเสี่ยวหนิวสูดลมหายใจเข้าลึกกล่าวว่า “ทำตามที่เขาพูด”

พวกเขาสามคนถูกปากกระบอกปืนจี้ถอยกลับไปที่ลาน

และในเวลาเดียวกัน ประตูหลังยังมีคนห้าคนถือปืนคุมตัวบริกรกับเถ้าแก่ของรีสอร์ทอวิ๋นซ่าง, สมาชิกคุนหลุนสองคนเดินออกมาจากในอาคารผับ

คนเหล่านี้ปฏิบัติการยังเร็วกว่าที่ชิ่งเฉินคาดการณ์ไว้อีก ก่อนศูนย์นาฬิกาก็วาดแผนผังที่นี้ทั้งหมดได้ราง ๆ แล้ว จนกระทั่งหลังจากคืนกลับจึงได้ลงมือในที่สุด

สาเหตุที่พวกเขาเลือกให้หลังจากคืนกลับจึงลงมือก็เพราะจะป้องกันสมาชิกคุนหลุนปล่อยข่าวรั่วออกไปที่โลกภายใน อย่างนี้จะช่วงชิงเวลามาได้มากพอ

มีนักเรียนหญิงหลายคนส่งเสียงอุทานขึ้นมาทันที

แต่กลับเห็นคนร้ายคนหนึ่งลั่นไกปืนในมือตรง ๆ ลูกกระสุนยิงถูกน่องของสมาชิกคุนหลุนอย่างเฉียบขาด

สมาชิกคุนหลุนล้มลง แต่กลับปิดปากแน่นไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักคำ

คนร้ายหันกระบอกปืนไปทางหูเสี่ยวหนิว, หลิวเต๋อจู้อีกที จากนั้นกล่าวเสียงเย็นชาว่า “หุบปาก ไม่งั้นเพื่อนนักเรียนของพวกคุณก็จะตายตอนนี้เลย ยังมีคนบริสุทธิ์มากมายนอกรีสอร์ทที่จะตาย คุณดูสิ สหายคุนหลุนคนนี้ฉลาดมาก เขารู้ว่าเสียงโหยหวนของตัวเองจะดึงดูดคนข้างนอกมา แต่บนเขาเหล่าจวินนี้ ไมมีใครสามารถช่วยพวกคุณ ดึงดูดคนข้างนอกมาแล้วก็แค่เป็นการเพิ่มผู้บาดเจ็บล้มตายอย่างไร้สาเหตุเท่านั้น”

“แถมในใจเขาทราบชัดมากว่าคนที่สามารถช่วยชีวิตพวกคุณอย่างเร็วที่สุดก็ต้องอีก 6 ชั่วโมงจึงจะสามารถมาถึง ดังนั้นทุกคนเงียบสงบกันหน่อย ไม่งั้นจะก่อเรื่องยุ่งยากให้ตัวเอง”

สมาชิกคุนหลุนที่ล้มลงพื้นหลับตาลงเงียบ ๆ ความเจ็บปวดร้ายแรงทำให้เขามีเหงื่อซึมบนหน้าผากบาง ๆ ชั้นหนึ่ง แต่เขายังคงไม่ส่งเสียงสักคำ

เวลานี้ คนร้ายที่สวมเสื้อกันลมสีดำคนหนึ่งยืนอยู่หน้านักเรียน เขาหัวเราะฮี่ ๆ กล่าวว่า “ยินดีมากที่สามารถมาพบกับทุกคนบนเขาเหล่าจวิน แต่ไม่ต้องตื่นตระหนกไป ผมไม่ได้สนใจคนธรรมดา รอให้ผมหานักท่องเวลาทุกคนในนี้ออกมาก็จะพาพวกเขาไป ดังนั้น ทุกคนโปรดให้ความร่วมมือดีไหม ถ้าทุกคนให้ความร่วมมือ งั้นก็จะสามารถจบลงได้เร็วมาก”

ในกลุ่มคน หวังอวิ๋นจู่ ๆ กล่าวว่า “ทุกคนอย่าตื่นตระหนก ห้ามฆ่าพวกหูเสี่ยวหนิวนะ”

หูเสี่ยวหนิวกับจางเทียนเจินสองคนสบตากัน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ส่วนหลิวเต๋อจู้ในสมองมีเพียงความคิดเดียว : คนร้ายไม่ได้มีแค่ห้าคน ข่าวของบอสใหญ่ผิดแล้ว

ขณะนี้ เหล่านักเรียนในใจตื่นกลัวอย่างไร้ที่เปรียบ แต่ความหวาดกลัวต่อปืนรวมทั้งภัยคุกคามต่อชีวิตเพื่อนนักเรียนกระตุ้นให้พวกเขารักษาสติปัญญาเอาไว้หน่อย เพียงปิดปากร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงเบา ๆ

เสียงกรีดร้องในรีสอร์ทอวิ๋นซ่างก่อนหน้านี้คล้ายจะทำให้คนนอกลานแตกตื่นแล้ว

เถ้าแก่ร้านในโฮมสเตย์ข้าง ๆ ที่กำลังเตรียมอาหารของพรุ่งนี้ใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดมือเดินออกจากลาน

เขายืนอยู่บนถนนหน้าประตู สำรวจไปที่ประตูของเพื่อนบ้าน

กลับเห็นคนที่สวมเครื่องแบบตำรวจคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงประตู คล้ายกับกำลังปฏิบัติหน้าที่

เถ้าแก่ที่เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาคนนี้เดินไปใกล้ถามว่า “เพื่อนตำรวจครับ ข้างบ้านเป็นอะไรเหรอ”

ชายกลางคนที่สวมเครื่องแบบตำรวจทั้งตัวคนนั้นตอบว่า “มีคนเมาก่อความวุ่นวาย เอาล่ะ อย่าสอดรู้สอดเห็น กลับไปเถอะ”

“อ้อ ๆ โอเคครับ” เถ้าแก่พยักหน้าวางแผนจะกลับเข้าประตูโฮมสเตย์บ้านตัวเอง

เขาเดินพลางรู้สึกว่าไม่ถูกต้องอยู่บ้าง เถ้าแก่กำโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าตัวเองเงียบ ๆ วางแผนว่าพอกลับถึงโฮมสเตย์ก็จะรีบโทรศัพท์หาตำรวจถามไถ่สถานการณ์

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึงประตูโฮมสเตย์บ้านตัวเองก็สัมผัสได้ว่าแผ่นหลังมีมีดอันเย็นยะเยือกแทงเฉียง ๆ จากช่องว่างระหว่างซี่โครงเขาเข้าไปในหัวใจและปอด

ฝ่ามือที่สวมถุงมือสีดำหนึ่งข้างปิดปากของเขาแน่นแล้วลากเขาเข้าประตูรีสอร์ทอวิ๋นซ่าง

ถัดจากนั้น คนร้ายที่สวมเครื่องแบบตำรวจคนนั้นก็เดินออกจากประตูไปใหม่ ปิดประตูรีสอร์ทอวิ๋นซ่างสนิทจากข้างนอก ตัวเขาเฝ้าอยู่ที่ประตูไม่ขยับเขยื้อนตั้งแต่ต้นจนจบ

มือก็อยู่ที่หว่างเอวตั้งแต่ต้นจนจบ

ขณะนี้ ทุก ๆ คนในรีสอร์ทอวิ๋นซ่างล้วนถูกต้อนรวมกันอยู่ในลาน เหล่านักเรียนกลัวจนตัวสั่นกอดกันกลม ส่วนคนร้ายถือถุงพลาสติกสีดำสองใบยึดโทรศัพท์มือถือของพวกเขาไปตามลำดับ

ก่อนที่คนร้ายจะโยนโทรศัพท์มือถือเข้าไปในถุงพลาสติกยังจะปิดโทรศัพท์มือถือเหล่านี้อย่างระมัดระวังไปทีละเครื่อง

หลิวเต๋อจู้และหูเสี่ยวหนิว, จางเทียนเจินก็ถูกผลักกลับมา คนร้ายที่บนหน้ามีแผลเป็นคนหนึ่งมาถึงเบื้องหน้าพวกเขา มือทั้งคู่เปิดปากถุงพลาสติกสีดำอย่างไร้เสียง

พวกเขาสามคนล้วงโทรศัพท์มือถือออกว่าอย่างเรียบ ๆ ร้อย ๆ ด้วยความจนใจ แต่คนร้ายไม่ได้จากไป ทว่าจ้องหูเสี่ยวหนิวต่อไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

หูเสี่ยวหนิวถอนหายใจในใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องออกมาจากกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายโยนเข้าไปในถุงพลาสติก

คนร้ายหัวเราะเสียงเย็นคำหนึ่ง ผลักทั้งสามคนเข้าไปในกลุ่มคน

ชายที่สวมเสื้อกันลมสีดำคนนั้นมาถึงเบื้องหน้าหลิวเต๋อจู้ เขาหัวเพราะฮี่ ๆ กล่าวว่า “ผมให้โอกาสคุณหนึ่งครั้ง บอกผมมา ทำไมหลังคุณคืนกลับจู่ ๆ ก็ค้นพบปฏิบัติการของพวกเรา แถมรู้อย่างแม่นยำว่าพวกเรากำลังล้อมที่นี่”

หลิวเต๋อจู้ปิดปากเนื้อตัวสั่นเทา ถึงกับแข็งขืนไม่พูดอย่างเห็นได้ยาก

คนร้ายคนนี้ยิ้มแล้ว “ไม่ยอมพูดเหรอ งั้นให้ผมเดา…… นอกรีสอร์ทอวิ๋นซ่างนี้ คุณยังมีพวกพ้องนักท่องเวลา ถูกไหม”

หลิวเต๋อจู้จู่ ๆ ค้นพบว่า อีกฝ่ายถึงจะเดาได้ถูกต้องก็เหมือนจะไม่ได้แตกตื่นเลย

อย่าบอกนะว่า อีกฝ่ายยังมีไพ่ตายอื่นอีก หรือว่าคนร้ายตรงหน้ายังไม่ใช่ทั้งหมด

……

ณ ขณะนี้ ชิ่งเฉินยืนนิ่งในห้องเงียบ ๆ ในมือเขากำมีดพกที่เอากลับมา ด้านหลังเป็นเจียงเสวี่ยที่เพิ่งจะกลับคืนมาเช่นเดียวกัน

ชิ่งเฉินได้ยินเสียงเครื่องกลทึบ ๆ อย่างเลือนราง แต่เขาไม่รู้เลยว่านั่นเป็นเสียงของปืนเก็บเสียง

เพียงแต่หลังจากเถ้าแก่ของโฮมสเตย์นี้ของพวกเขาออกไปก็ไม่ได้กลับมาอีก

หญิงสาวเห็นมีดในมือเขาก็เข้าใจ “เสี่ยวเฉิน คุณอยากจะทำอะไร”

ชิ่งเฉินถอดรองเท้าบนเท้า หมุนตัวออกไป “น้าเจียงเสวี่ย คุณพาเสี่ยวอวิ๋นมารอที่นี่ ล็อกประตูให้ดีอย่าออกไป วางใจเถอะ ผมจะไม่เป็นไร”

เจียงเสวี่ยกล่าวจากด้านหลังว่า “ฉันอาจจะสามารถช่วยอะไรคุณได้ ฉันมีแขนจักรกลนะ!”

ชิ่งเฉินหันหน้าอย่างกะทันหันมามองเธอตรง ๆ “แต่คุณไม่มีประสบการณ์ต่อสู้ เชื่อผม ผมจะกลับมา”

พูดจบ เขาหายออกไปนอกประตู

…………………………………..

*ซับโซนิค (subsonic) ความเร็วต่ำกว่าเสียง การยิงปืนส่วนใหญ่ลูกกระสุนจะมีความเร็วเหนือเสียงค่ะ

ตอนที่ 87 – เพิ่มขึ้นสามคน