นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) – ตอนที่ 97

ตอนที่ 97 – แก้แค้น

สวัสดี……สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า?

ที่ด้านข้าง เพื่อนนักเรียนของมัธยมปลายปีสองห้อง 3 คนหนึ่งลดเสียงลงกล่าวกับกรรมการนักเรียนอวี๋จวิ้นอี้ว่า “เฮ้ นายว่าเขามีระบบรึเปล่า”

“ระบบ?” อวี๋จวิ้นอี้งงงวย เขาไม่เข้าใจว่าคำคำนี้มีความหมายว่าอะไร

ในมัธยมปลายปีสองห้อง 3 อวี๋จวิ้นอี้ตลอดมาเป็นเด็กเรียนที่ไม่เล่นเกมไม่อ่านนิยาย ดังนั้นก็เลยไม่รู้สักนิดว่าระบบคืออะไร

เพื่อนนักเรียนด้านข้างอธิบายอย่างอดทนว่า “ก็คือระบบในนิยายเน็ตอะ ระบบจะส่งเควสมั่ว ๆ ซั่ว ๆ ให้โฮสต์ จากนั้นจะสามารถทำให้โฮสต์กลายเป็นแข็งแกร่ง”

“หา?” อวี๋จวิ้นอี้ตะลึงงัน

เวลานี้ เพื่อนนักเรียนกล่าวต่อว่า “แต่ว่า ในนิยายมักจะเป็นตัวเอกถึงจะมีการดูแลประเภทนี้นะ หรือว่าหลิวเต๋อจู้ก็คือตัวเอกของมิตินี้ของพวกเรา? แต่ถ้าไม่มีระบบ นายก็ไม่อาจจะอธิบายได้ว่าในเวลาเดียวกับที่เขาสามารถเมพได้อย่างนี้ทำไมถึงได้ปัญญาอ่อนอย่างนี้ด้วย……”

ไม่อาจไม่พูดว่า เพื่อนนักเรียนคนนี้ประเมินได้ถูกต้องเป็นพิเศษ

พูดจากแง่มุมหนึ่ง ชิ่งเฉินก็คือระบบของหลิวเต๋อจู้……

เพียงแต่ทำเควสสำเร็จก็ไม่มีรางวัลอะไร เป็นการลงโทษความโลภของเขาล้วน ๆ แถมการลงโทษยังไม่ยุติ

เนื่องจากหูเสี่ยวหนิวกับจางเทียนเจินยังพักผ่อน เหล่านักเรียนเยี่ยมสั้น ๆ แล้วก็จากไป

จนกระทั่งหลังจากทุกคนไปแล้ว พ่อของหูเสี่ยวหนิวหมุนตัวเข้าไปในห้องผู้ป่วย

หูเสี่ยวหนิวลืมตาเบา ๆ ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแออยู่บ้างว่า “พ่อ พ่อเห็นว่าหลิวเต๋อจู้คนนี้เป็นยังไง”

“ตอนนี้ยังบอกชัด ๆ ไม่ได้” พ่อหูเสี่ยวหนิวส่ายหน้า

“ก่อนหน้านี้ไม่ได้ประสบอันตราย ดังนั้นมองคนคนนี้ไม่ปรุโปร่ง” หูเสี่ยวหนิวกล่าว “แต่หลังจากครั้งนี้ ผมรู้สึกตลอดว่ามีปัญหานิดหน่อย จะบอกว่าเขาไร้ความสามารถ เขาก็คว้ายาแปลงพันธุกรรมอันล้ำค่ามาแล้ว จะบอกว่าเขามีความสามารถ แต่เขาไม่เหมือนกับคนที่มีความสามารถสักนิดเดียว พ่อ คนประเภทนี้จะถูกหลี่ซูถงเห็นความสำคัญจริง ๆ เหรอ”

พ่อของหูเสี่ยวหนิวกล่าวว่า “มีสถานการณ์สองประเภท ลูกชาย ลูกรู้ไหมว่าในประวัติศาสตร์มีขันทีไร้ความสามารถมากน้อยแค่ไหน ขันทีใหญ่หวังเจิ้นแห่งราชวงศ์หมิงแทบจะอาศัยกำลังคนเดียวฝังหมิงอิงจงไปเลย แล้วยังทำลายสามค่ายใหญ่ของยอดทัพราชวงศ์หมิง แต่คนอย่างนี้คนหนึ่งถึงกับมีอำนาจล้นฟ้า เพราะอะไรล่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าประจบได้ดี แล้วก็อาจจะความจงรักภักดีได้รับการยอมรับจากนายเหนือหัว”

“ข้างกายนายเหนือหัวผู้ชาญฉลาดก็ไม่แน่ว่าล้วนเป็นยอดทหารขุนพลแกร่ง คนอย่างไหนก็ล้วนมี”

“แน่นอนว่ายังมีสถานการณ์อีกประเภทหนึ่ง” พ่อหูเสี่ยวหนิวกล่าวต่อ “เขาเป็นผู้ที่ถูกคนอื่นผลักออกมาเป็นหุ่นเชิด ก็เหมือนกับที่มีคนถือหุ้นส่วนหนึ่งแทนครอบครัวพวกเรา”

“พ่อว่าสถานการณ์ประเภทไหนเป็นไปได้มากกว่า” หูเสี่ยวหนิวถาม

เพียงแต่ พ่อของหูเสี่ยวหนิวส่ายหน้า “ไม่จำเป็นต้องสรุปเร็วขนาดนี้ ไม่ว่าหลิวเต๋อจู้เป็นสถานการณ์ประเภทไหน นี่ล้วนเป็นโอกาสของลูก วางใจเถอะ ตระกูลจะสนับสนุนลูกสุดกำลัง ไม่ต้องห่วงถึงผลสืบเนื่องอะไร พ่อรู้ว่าลูกอิจฉาพี่ชายของลูกที่เริ่มเข้ารับช่วงงานของตระกูลส่วนหนึ่งแล้ว แต่ว่าลูกยังเด็ก เรื่องที่เขาสามารถทำลูกไม่จำเป็นต้องทำ อีกอย่างในอนาคตไม่แน่ว่าทางพี่ชายของลูกยังต้องให้ลูกมาช่วยเหลือ”

หูเสี่ยวหนิวจู่ ๆ ถามว่า “จริงสิพ่อ เพราะอะไรพ่อต้องขอผมไม่ให้มอบทองคำมากเกินไปกับอีกฝ่ายในครั้งเดียว อีกฝ่ายช่วยชีวิตผมมาสองครั้งแล้ว พูดตามเหตุผลถึงจะให้ทองคำหนึ่งร้อยแท่งยังไม่เกินไปเลย”

พ่อหูเสี่ยวหนิวยิ้มแล้ว “พวกเราตอนนี้สมมติว่าหลิวเต๋อจู้เป็นหุ่นเชิดที่ถูกคนผลักออกมา งั้นอีกฝ่ายตอนนี้จะต้องขาดเงินมาก ไม่งั้นจะไม่มีแค่ทองคำในสายตา แต่ถ้าลูกให้ทองคำเขาหนึ่งร้อยแท่งไปรวดเดียว ภายหลังเขาไม่ขาดเงินแล้วลูกยังจะสามารถให้อะไรกับเขา? เวลานั้น สิ่งที่ลูกสามารถให้ เขาล้วนไม่ขาดแล้ว”

“แต่ถ้าเผื่อคนอื่นให้ราคาสูงกว่าจะทำไงล่ะครับ” หูเสี่ยวหนิวสงสัย

“งั้นลูกก็ต้องกลายเป็นเพื่อนกับเขาก่อนที่คนอื่นจะให้ราคาสูงกว่า” พ่อหูเสี่ยวหนิวกล่าวอย่างแฝงความหมาย

“เข้าใจแล้ว” หูเสี่ยวหนิวจู่ ๆ คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา “หวังอวิ๋นล่ะครับ”

“ในระหว่างเกิดคดีขาทั้งคู่ของเธอถูกคนหักไป ดังนั้นส่งเข้าโรงพยาบาลมาทำการรักษา เวลานั้นลูกยังไม่ฟื้น ถึงคุนหลุนจะระแวงแต่ก็ไม่ได้คิดมาก เวลาเช้ามืดวันนี้พ่อของเธอมาถึงเมืองลั่ว จ่ายเงินติดสินบนหมอกับพยาบาลที่อยู่เวรในโรงพยาบาลพาเธอไปอย่างลับ ๆ” พ่อหูเสี่ยวหนิวตอบ “นี่ไม่โทษคุนหลุน ตอนนั้นถึงทุกคนจะรู้สึกว่าเธอมีปัญหา แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นสายข่าว”

ตอนเช้าตรู่หูเสี่ยวหนิวฟื้นขึ้นมา อันดับแรกคือบอกเรื่องของหวังอวิ๋นกับพ่อ แต่เวลานั้นหวังอวิ๋นหนีไปภายใต้การช่วยเหลือของพ่อแม่แล้ว

“แต่ไป๋หว่านเอ๋อร์ก็น่าจะเดาได้ว่าเธอเป็นสายข่าวนิ ทำไมไป๋หว่านเอ๋อร์ก็ไม่ได้พูดล่ะ” หูเสี่ยวหนิวหมวดคิ้ว

“อาจจะยังทนไม่ได้ที่จะเห็นเพื่อนที่ดีไปเข้าคุกล่ะมั้ง” พ่อหูเสี่ยวหนิวกล่าวอย่างสงบนิ่ง “เสี่ยวหนิวลูกต้องจำไว้นะ ตอนที่อีกฝ่ายกลายเป็นศัตรู การให้อภัยทุกสิ่งไม่ใช่ความเมตตา แต่เป็นความขี้ขลาดชนิดหนึ่ง”

“ผมจำไว้แล้ว” หูเสี่ยวหนิวกล่าว

พ่อหูเสี่ยวหนิวกล่าวว่า “ตอนนี้ หวังอวิ๋นไม่รู้ว่าไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนแล้ว พ่อก็หาเธอไม่เจอ”

หูเสี่ยวหนิวกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า “เดี๋ยวก็จะต้องทะลุมิติอีกแล้ว ผมจะไปหาเธอที่โลกภายใน”

พ่อหูเสี่ยวหนิวมองเขาแวบหนึ่ง “ลูกอยากจะหาหวังอวิ๋นมาแก้แค้นเหรอ”

หูเสี่ยวหนิวเงียบงันไปครู่หนึ่ง “ได้ไหมครับ”

นักธุรกิจใหญ่วัยกลางคนผู้นั้นยิ้มออกมา “ได้อยู่แล้ว แต่พ่ออยากรู้ ครั้งนี้ทำไมลูกหมกมุ่นกับการแก้แค้นอย่างนี้ ตอนเช้ามืดเทียนเจินฟื้นขึ้นมาก็พูดว่าเมื่อคืนเพื่อที่จะแก้แค้น ลูกถึงขนาดให้มือสังหารคนนั้นไม่ต้องแคร์ความเป็นความตายของลูก นี่ไม่เหมือนกับลูกเลย”

เขาเข้าใจลูกชายของตัวเองมาก มีความเฉียบแหลมและสติปัญญาเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ไม่เคยประสบกับการทุบตีของสังคมเลย

ในลักษณะนิสัยมีความเที่ยงตรงอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่ทราบชัดว่าสรุปตนเองต้องการจะเป็นคนแบบไหน

ทว่าตอนนี้หูเสี่ยวหนิวกล่าวว่า “ตอนเด็ก ๆ ปู่เล่าเรื่องสงครามของเขาปีนั้นให้ผมกับพี่ใหญ่ฟังเสมอเลย บอกว่าผู้บังคับกองร้อยเก่าของเขาเพื่อคุ้มกันคนอื่นให้ล่าถอยได้สละชีพอย่างฮีโร่ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัว หรืออาจจะเพราะว่ายุคสงครามมันห่างไกลเกินไป ดังนั้นผมรู้สึกเสมอว่าปู่โม้ แต่ว่าพ่อครับ เมื่อวานนี้ผมถึงได้เข้าใจว่าบนโลกนี้ยังมีคนประเภทนี้จริง ๆ ผมอาจจะไม่สามารถกลายเป็นคนอย่างนั้น แต่ผมหวังว่าจะสามารถทำอะไรนิดหน่อยเพื่อพวกเขา”

“พ่อครับ เมื่อวานนี้เพื่อนคุนหลุนสองคนนั้นเสี่ยงตายเพื่อเปิดทางรอดชีวิตให้นักเรียน ภายหลังผมถูกคนร้ายพาตัวไป ในยามค่ำคื่นผมหันหน้ากลับไปดู ถึงกับค้นพบว่าบนใบหน้าของพวกเขามีรอยยิ้มอย่างโล่งใจชนิดหนึ่ง ไม่มีการเสียใจภายหลัง”

……………………………….

ตอนที่ 98 – จะต้องห่วงใยมากสินะ