นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) – ตอนที่ 107

ตอนที่ 107 – ชายกลางคนกับเด็กหนุ่ม

ค่ำคืนมืดมิดในป่า

แทบทุกคนที่อยู่ข้างกองไฟล้วนจับสังเกตชายกลางคนกับเด็กหนุ่มที่อยู่ไกลออกไปอย่างลอบเร้น

เห็นเพียงเด็กหนุ่มโยนเป้ปีนเขาหนักอึ้งลงพื้น เสียงตุ้บดังมาถึง ทุกคนล้วนฟังออกว่าเป้ปีนเขาใบนั้นหนักมากแค่ไหน

ชายกลางคนอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่มีเจตนาจะช่วยเหลือสักเศษเสี้ยว ทว่าหาก้อนหินหนึ่งก้อนนั่งลงดื้อ ๆ รอให้เด็กหนุ่มก่อไฟแล้วทำอาหาร

เด็กสาวรู้สึกตลอดเลยว่าเด็กหนุ่มไม่ใช่ประเภทลูกคนรวยอย่างที่พี่ชายพูดโดยสิ้นเชิง กลับจะเหมือนเป็นข้ารับใช้ของชายกลางคนมากกว่า

ชายชราฉิงเฉิงเห็นฉากนี้ก็กล่าวว่า “เด็กหนุ่มนั่นน่าจะไม่ใช่ลูกคนรวยอะไรหรอก ฉันพอฟังเสียงก็สามารถประเมินได้ว่าเป้ปีนเขาอย่างน้อยต้อง 50 จิน* เมืองที่อยู่ใกล้พวกเราที่สุดก็อยู่ห่างไปหนึ่งร้อยกว่ากิโลเมตร ฐานทัพหน้าสหพันธรัฐที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างไปสี่สิบกว่ากิโลเมตร แบกสิ่งของ 50 จินเดินสี่สิบกว่ากิโลเมตร ลูกคนรวย 3 เขตบนทนความยากลำบากประเภทนี้ได้เหรอ”

ขณะนี้ เด็กหนุ่มค้นเก้าอี้สนามพับได้หนึ่งตัวออกมาจากในเป้อย่างชำนาญ

ชายกลางคนนั่งลงบนเก้าอี้สนามอย่างนิ่ง ๆ เด็กหนุ่มหยิบอีรีดเดอร์หนึ่งเครื่องออกจากจากในเป้ยื่นให้เขาอีก

ข้างกองไฟ ชายหนุ่มฉินถงจู่ ๆ ลังเลขึ้นมา “ไม่เหมือนกับลูกคนรวยจริง ๆ”

ระหว่างที่พูด เด็กหนุ่มหยิบกระติกน้ำร้อนสีเงินหนึ่งใบออกมาจากในเป้อีก จากนั้นใช้ฝากระติกเทน้ำชาหนึ่งถ้วยอย่างชำนาญ ส่งถึงมือชายกลางคน

ชายกลางคนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ อ่านอีรีดเดอร์ในมือต่อ คล้ายกับว่าสองหูไม่ได้ยินเรื่องราวภายนอก ท่าทางจดจ่ออยู่กับการเลื่อนอ่านข่าว

มาถึงตอนนี้ เด็กหนุ่มจึงนับว่าเพิ่งจะโล่งอก……

เขานั่งลงบนหินก้อนใหญ่หอบหายใจแค่ไม่กี่วินาที จากนั้นค้นขวานสั้นออกมาจากในเป้ปีนเขา เลือกลำต้นไม้ที่ผอมบางที่สุดหนึ่งต้นในที่ไม่ห่างไกลแล้วโค่นลงมา อีกทั้งเก็บกิ่งไม้แห้งจำนวนหนึ่งกองไว้ด้วยกัน

ถึงขนาดใช้กิ่งไม้สร้างขาตั้งสามขาเหนือกองฟืนอย่างช่ำชอง แขวนหม้อเล็ก ๆ หนึ่งใบเตรียมทำอาหาร

“เทคนิคตั้งแคมป์ชำนาญมาก” ฉินถงที่อยู่ข้างกองไฟกล่าว “แต่น่าประหลาดมากเลย ผิวหนังของเด็กหนุ่มนี่ก็ขาวใสมาก น่าจะเป็นคนที่มาป่าน้อยมาก”

เทียบกับความขาวสะอาดของชายกลางคนและเด็กหนุ่มด้านนั้น พวกฉินถง, ฉินเฉิงสีผิวดำคล้ำ แค่ดูก็รู้ว่าใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ลมแรงแดดเผาตลอดทั้งปี

รังสีอุลตร้าไวโอเลตอันเข้มข้นสาดส่องพวกเขาจนผิวหนังลอกไปชั้นแล้วชั้นเล่า สุดท้ายเหลือเป็นผิวหนังที่ทนทานแต่หยาบกร้าน

ก็เป็นเพราะเหตุนี้ เด็กหนุ่มเพิ่งจะปรากฏตัวออกมาก็เผยกริยาที่ไม่เหมือนคนเขาออกมาแล้ว

อีกฝ่ายมีความขาวสะอาดและบอบบางอันพบเห็นได้น้อยมากในป่า

เด็กสาวนั่งอยู่ข้างกองไฟมองเงียบ ๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เห็นเพียงเด็กหนุ่มล้วงกล่องเล็ก ๆ สีดำหนึ่งใบออกมาจากในเป้ปีนเขา จากนั้นคีบเข็มสีดำ 6 เล่มออกมาจากข้างใน

ระหว่างที่พวกเขาพูดคุย เด็กหนุ่มตั้งไม้ฟืนหนึ่งท่อนขึ้นมา ใช้สันขวานตอกเข็มดำ 6 เล่มนั้นลงไปบนยอดของไม้ฟืนทีละเล่ม จนกระทั่งเข็มดำจมลงไปในเนื้อไม้ทั้งหมด

อย่างรวดเร็ว เข็มดำเริ่มร้อน ควันสีขาวลอยเอื่อย ๆ ออกมาจากไม้

ฉินถงมองไปทางชายชรา “พ่อ เป็นนาโนเทคโนโลยีของตระกูลชิ่ง”

ฉินเฉิงพยักหน้า “ฉันเคยเห็นของเล่นนั่น”

คนที่เคยมีประสบการณ์เดินป่าล้วนทราบว่าไม้ฟืนจุดติดยากมาก

บางครั้งวุ่นวายอยู่ตั้งนาน อาจจะแต่ทำให้ไม้ฟืนเกิดประกายไฟ หลังจากได้ประกายไฟแล้ว คนที่จุดไฟยังต้องคอยเป่าอยู่ด้านข้างไม่หยุด สุดท้ายควันเข้าตา หน้าก็ถูกรมจนดำ

ทว่าเข็มสีดำ 6 เล่มนี้ดูดซับแรงจลน์ตอนที่เด็กหนุ่มใช้มันตอกเข้าไปในเนื้อไม้ ทำให้แกนไม้เกิดความร้อนต่อเนื่องตรง ๆ เวลาสั้น ๆ 1 นาทีก็จุดฟืนติดหนึ่งท่อนแล้ว

ฉินถงกล่าวว่า “ครั้งก่อนตอนที่ไปในเมืองหมายเลข 18 ดูสินค้าเอาท์ดอร์ ผมก็เห็นสินค้านาโนของตระกูลชิ่งตัวนี้ เหมือนกับจะชื่อว่าเทพสายฟ้า ตอนนั้นผมถามไป ราคาแพงโคตร เข็ม 6 เข็มหน้าตาบ้าน ๆ ก็สามารถแลกกับอวัยวะจักรกลทั้งตัวผมแล้ว”

แต่ขณะนี้ฉินถงจึงได้เข้าใจว่า สิ่งของที่เขารู้สึกว่าแพงเว่อร์ อันที่จริงในสายตาของคนอื่นไม่นับเป็นอะไรเลย

ชายชราฉินเฉิงแกะบุหรี่ที่เด็กหนุ่มเพิ่งให้เขา หยิบออกมาวางใต้จมูกลองดมดู แล้วมวนบุหรี่กลับไปใหม่

บุหรี่ซองนี้ในป่าบางครั้งสามารถแลกกับของดี ๆ ได้ไม่น้อย อย่างเช่นแผนที่คร่าว ๆ, ขนของสัตว์ป่า, ยาสมุนไพรรักษาชีวิต

ถึงขนาดสามารถหาคนมาแลกสัตว์ที่แปลกประหลาดบางอย่างในสถานที่ต้องห้าม

ป่าสู้เมืองไม่ได้ ที่นี่มีอันตรายที่ไม่รู้จักมากมาย

ที่นี่เงินเป็นสิ่งที่ใช้จ่ายออกไปยากมาก ต้องใช้สกุลเงินหลักถึงจะได้

เด็กสาวข้างกองไฟมองดูเด็กหนุ่มยุ่งวุ่นวายเงียบ ๆ ชายกลางคนคนนั้นไม่มีเจตนาจะช่วยเหลือเลยสักนิดเดียว เหมือนกับเป็นบอสใหญ่ที่ถูกเลี้ยงอย่างเจ้าชาย

เด็กหนุ่มเทน้ำสะอาดกับข้าวขาวใส่หม้อเล็ก ต้มโจ๊กขาว

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเพิ่มลูกเกดกับพุทราจีนลงในโจ๊กขาว ดูแล้วหรูหราเป็นพิเศษ

แต่ตัวเด็กหนุ่มเองกลับไม่ได้กินโจ๊ก ทว่านั่งลงข้าง ๆ แทะแท่งโปรตีนสังเคราะห์รสชาติจืดชืดเงียบ ๆ

แท่งโปรตีนประเภทนี้ปกติมีเพียงคนที่หากินอยู่ในป่าจึงจะกิน หนึ่งแท่งสามารถได้รับสารอาหารสำหรับหนึ่งวัน เด็กหนุ่มกินรวดเดียวสี่แท่ง

หลังจากโจ๊กขาวต้มเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มยกไปถึงตรงหน้าของชายกลางคนอย่างระมัดระวังรอบคอบ……

เด็กสาวเคืองอยู่บ้าง “ชายกลางคนคนนั้นตัวเองไม่มีมือไม่มีเท้าเหรอ ให้คนอื่นเขารับใช้ไปหมดได้ยังไง”

เวลานี้ เด็กสาวข้างกองไฟจู่ ๆ ค้นพบว่า หลังจากเด็กหนุ่มนั้นนั่งลงบนพื้นแล้วถึงกับถอดรองเท้าบู้ตปีนเขาบนเท้าออกมาตรง ๆ ถุงเท้าสีขาวข้างในถูกเลือดเปื้อนจนแดงแล้ว

เด็กหนุ่มถอดถุงเท้าช้า ๆ เลือดบนเท้าแข็งตัวเหมือนกับว่าเต็มไปด้วยบาดแผลและแผลพุพอง

เด็กหนุ่มใช้ไอโอดีนกับสำลีเช็ดบาดแผลจนสะอาดแล้วทายาให้ตนเองอีก

ในกระบวนการนี้ อีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่าเจ็บมากแต่กลับไม่ส่งเสียงสักคำ เพียงขมวดคิ้วแน่น

อีกอย่าง เมื่อครู่อีกฝ่ายสีหน้าเป็นปกติ ท่าเดินก็ไม่มีความผิดแปลกสักนิด คล้ายกับว่าบาดแผลบนเท้าไม่ได้คงอยู่เลย

เด็กสาวจู่ ๆ กล่าวว่า “ยังไงหนูไปช่วยเขาหน่อยนะ พ่อ พ่อดูสิเขาเดินจนเท้าเละแล้ว ยังต้องทำงานหนักอีก”

ฉินเฉิงขมวดคิ้ว กล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า “เขาเป็นข้ารับใช้ นี่เป็นเรื่องที่เขาควรจะทำ เธออยู่ที่นี่ให้มันเรียบ ๆ ร้อย ๆ ให้ฉันเลย ในป่า ไม่ต้องสอดเรื่องชาวบ้าน”

เด็กสาวฮึดฮัดอยู่บ้าง แต่ไม่ได้พูดอีก

เพียงมองอยู่ห่าง ๆ

ขณะนี้ เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นจัดการบาดแผลบนเท้าตัวเองต่อไป

“พ่อ พ่อบอกว่าเขาเป็นข้ารับใช้เหรอ” เด็กสาวถาม

“อืม” ชายชราฉินเฉิงพยักหน้า “เธออยู่ในเมืองก็เคยเห็นคนประเภทนี้ เอาชีวิตไปขายให้คนใหญ่คนโตไปแล้ว ชั่วชีวิตหนีชะตาที่ถูกจองจำไม่ได้”

คำว่าข้ารับใช้นี้ไม่แปลกประหลาดที่โลกภายในเลย แทบจะเทียบเท่ากับทาส

…………………………..

* 1 จิน เท่ากับ 0.5 กิโลกรัม

ตอนที่ 108 – การดูแลสุขภาพวัยกลางคน