นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) – ตอนที่ 4 โลกที่แตกสลาย

ตอนที่ 3 – โลกที่แตกสลาย

 

กราบพระโพธิสัตว์ตอนจวนเจียนจะเจอกับวิกฤตและเหตุการณ์ไม่คาดหมาย พฤติกรรมประเภทนี้ดูแล้วเป็นความคิดอย่างคว้าฟางเส้นสุดท้ายนิดหน่อย

แต่ชิ่งเฉินรู้สึกว่าเหตุการณ์เหนือธรรมชาติบนแขนก็ควรจะส่งให้ตัวตนเหนือธรรมชาติจัดการ

สำหรับชิ่งเฉิน กราบ ๆ ไปตัวเองก็ไม่เสียหาย

เขาชอบเตรียมการล่วงหน้า ไม่ให้โอกาสตัวเองได้เสียดายภายหลัง

เวลา 3 ทุ่มครึ่ง

ชิ่งเฉินนั่งอยู่บนเตียงก้มหน้าดูโทรศัพท์มือถือ ในห้องนอนมีเพียงแสงอ่อนสลัว ในวีแชตก็มีเพียงถ้อยคำเล็กน้อยที่เพื่อนร่วมโต๊ะหนานเกิงเฉินส่งให้ ไม่มีคนอื่นที่ส่งข้อความให้เขาอีกแล้ว

รูปวีแชตของแม่จางหวั่นฟางเงียบสนิท นี่ทำให้ชิ่งเฉินรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย

แน่นอนว่าก็เพียงแค่เล็กน้อย

เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคาดหวังอะไร

ที่จริงเขาไม่ได้โทษแม่เลย

พ่อขายทรัพย์สินมากมายในบ้านไปเล่นพนัน ยังมีความรุนแรงในบ้าน มีชู้ ชิ่งเฉินไม่รู้สึกสักนิดเดียวว่าแม่ดำเนินการขอหย่ามีอะไรผิด

กลับกัน ชิ่งเฉินที่เห็นพ่อลงมือทุบตีแม่อยู่กับตาถึงขนาดรู้สึกดีใจกับการเลือกของแม่

เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ถูกต้อง

วันก่อนที่พ่อแม่จะหย่า คุณยายเคยแนะนำแม่ไม่ให้หย่า : เธอผู้หญิงตัวคนเดียวพาลูกสิบกว่าขวบเป็นลูกติด จากนั้นยังจะแต่งงานได้ยังไง ใครเขาจะแต่งกับเธออีก

ชิ่งเฉินที่ได้ยินทุกสิ่งนี้เลือกที่จะอาศัยอยู่กับพ่อตอนที่พ่อแม่หย่า

เขาจดจำสีหน้าตกตะลึงของพ่อแม่ในตอนนั้นได้ แต่ชิ่งเฉินรู้สึกว่านี่ก็เป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง

ปัจจุบันนี้แม่เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว สร้างครอบครัวใหม่ที่มีความสุข ชิ่งเฉินอาจจะว่างเปล่าอยู่บ้าง แต่ยังคงระมัดระวังไม่ไปรบกวน

นับถอยหลัง 2:31:12

จู่ ๆ ชิ่งเฉินก็นึกถึงคำถามข้อหนึ่ง ถ้าเกิดนี่เป็นสองชั่วโมงครึ่งสุดท้ายในชีวิตของตัวเอง งั้นตัวเองควรจะทำอะไร

คำถามนี้ที่จริงแล้วทั้งจริงจังและโรแมนติก

เพราะมันเป็นการถามคุณ ว่าเรื่องที่คุณอยากทำที่สุดในชีวิตแต่ยังไม่ทันได้ทำหรือว่าไม่กล้าทำคืออะไร

ความรักที่ไม่ได้สารภาพ คนที่คิดถึงแต่ไม่ได้เจอ สถานที่ที่อยากไปแต่ไม่ได้ไป คำพูดที่อยากพูดแต่ไม่ได้พูด ล้วนอยู่ในขอบเขตของคำตอบ

คำถามนี้ถามตรงถึงจิตใจ

ชิ่งเฉินลุกขึ้นสวมเสื้อคลุม ในเวลาที่การนับถอยหลังนี้เหลือไม่มากเขาถึงกับเลือกที่จะออกจากบ้านอีกครั้ง

เขาจูงจักรยานผุพังของตัวเองออกจากบ้าน ขึ้นขี่แล้วรีบปั่นไปยังที่หมาย

ลมคืนฤดูใบไม้ร่วงหนาวเย็นอยู่บ้าง ผู้สัญจรบนถนนค่อย ๆ น้อยลง

ชิ่งเฉินที่ขี่จักรยานสีหน้านิ่งเฉย ชายเสื้อคลุมถูกลมบนสะพานพัดจนปลิวไปข้างหลัง

ชีวิตนี้เขามีความเสียดายมากมายจริง ๆ แล้วก็มีเรื่องราวที่ไม่กล้าทำมากมาย

แต่คืนนี้เขาไม่จำเป็นต้องขี้ขลาดและหวาดกลัว เพียงแต่ต้องกล้าหาญ

ชั่วขณะหนึ่งชิ่งเฉินคิดว่า ถ้าหากตัวเองต้องตายในคืนนี้จริง ๆ งั้นก็ควรจะทำเรื่องที่สำคัญที่สุดให้เสร็จจึงจะถูก เขาไม่มีเวลาแล้ว

เขาไปที่โรงแรมมู่ตานก่อน แล้วก็ไปที่โรงแรมเมืองลั่ว และยังไปที่เขตที่พักลั่วอิ่น แต่ที่นั่นล้วนไม่มีคนที่เขาอยากหา

ชิ่งเฉินขี่จักรยานตลอดทางทะลุซอกซอย ปั่นข้ามสะพานแม่น้ำชีหลี่ มาถึงอาคารที่พักแห่งหนึ่ง

เมื่อเขาได้เห็นจักรยานยนต์มือสองผุพังที่คุ้นเคยคันนั้นจอดอยู่ใต้อาคาร แล้วก็ได้ยินเสียงตีไพ่นกกระจอกบนชั้นสอง…..

จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด 110 “สวัสดีครับคุณตำรวจ ผมอยากจะแจ้งข่าวว่าที่เขตลั่วเจี้ยน ชุมชนหลงเถิง ตึกหมายเลข 17 ชั้น 2 ห้อง 201 มีคนรวมกลุ่มเล่นการพนัน”

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อีกฝั่งของโทรศัพท์คล้ายจะอึ้งไปสองวินาที จากนั้นจึงตอบรับว่า “โอเค พวกเราจะส่งเจ้าหน้าที่ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”

จนถึงเวลานี้ ชิ่งเฉินจึงได้วางใจ หันกายขี่จักรยานกลับบ้านไป

ทำจนได้

ถึงบ้าน ชิ่งเฉินเหลือบมองลวดลายสีขาวบนท้องแขน นับถอยหลัง 1:02:21 วินาที

เขาเริ่มทบทวนการเตรียมการของตัวเองใหม่

เดี๋ยวนะ ตัวเองอยากจะต้อนรับวินาทีนั้นในบ้านไหม

ก่อนหน้านี้ชิ่งเฉินเคยดูภาพยนตร์สยองขวัญเรื่องหนึ่ง เรื่องราวคือตัวเอกเจอกับสิ่งสกปรก ผลคือทุกวันเวลาเที่ยงคืนจะมีผีมาหาเขา

จากนั้นตัวเอกหลบหนีผี ถึงขนาดยังไปซ่อนในเขาลึกป่าเก่าแก่ แต่กลับสามารถถูกผีหาพบอยู่เสมอ

ตอนนั้นชิ่งเฉินคิดว่า ตัวเอกนี่ทำไมไม่ไปที่ที่คนเยอะ ๆ ล่ะ

ถึงผีจะร้ายกาจมาก แต่โดยทั่วไปแล้วทุกคนจะรู้สึกปลอดภัยยิ่งกว่าในสถานที่ที่คนมาก

ตัวอย่างเช่น ตัวเอกสามารถไปอยู่ในไนต์คลับ รอเที่ยงคืนตอนที่ผีมาหาถึงประตู คนหลายร้อยในไนต์คลับโยกหัวท่ามกลางเสียงดนตรีดั่งสนั่น ดูยังไงก็รู้สึกว่าน่าจะเป็นผีที่กลัวกว่า……

ดังนั้นชิ่งเฉินคิดถึงตรงนี้จึงเริ่มครุ่นคิดว่าตัวเองก็น่าจะไปสถานที่ที่คนมาก ๆ ดีหรือไม่

บางที เขาสามารถตรงไปวัดม้าขาวของเมืองลั่ว จะอย่างไรที่นั่นมีพระโพธิสัตว์

ไม่ใช่แค่เจ้าแม่กวนอิม ยังมีพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ พระกษิติครรภโพธิสัตว์

ก็ท่าทางจะปลอดภัยมากเลย

ทว่าสุดท้ายชิ่งเฉินยังเลือกอยู่ในบ้าน เขารู้สึกว่าเทียบกับภูตผีปีศาจแล้ว เวลาสิ้นสุดการนับถอยหลังมีความเป็นไปได้ว่าของอย่างซอมบี้จะปรากฏออกมายิ่งกว่า

ถ้าเกิดเจ้าสิ่งนี้ออกมาจริง ๆ งั้นเขาไปที่ที่คนเยอะ ๆ ไม่ต่างอะไรกับการหาที่ตาย อีกอย่างหนึ่ง พระโพธิสัตว์ก็คล้ายว่าจะไม่ได้มีธุรกิจในการจัดการเรื่องประเภทนี้ด้วย

ชิ่งเฉินเตรียมเสบียงอยู่ในบ้านแล้ว ถ้าเกิดซอมบี้โจมตีจริง ๆ เขายังสามารถหลบในบ้านได้ระยะเวลาหนึ่ง

นับถอยหลัง 00:31:49

ในครึ่งชั่วโมงสุดท้าย ชิ่งเฉิงเปิดโคมไฟบนโต๊ะหนังสือ เขียนจดหมายลาตายหนึ่งฉบับวางบนโต๊ะอย่างสงบนิ่ง

ถ้าหากเขาตายวันนี้ บางทีวันหนึ่งในอนาคตครอบครัวกับเพื่อนฝูงยังสามารถอ่านคำพูดสุดท้ายที่เขาอยากพูดได้

ถ้าหากเขาไม่ตาย งั้นชีวิตของเขาก็อาจจะไปอยู่ในโลกอีกแห่ง

นับถอยหลัง 00:00:12

ชิ่งเฉินหลังจากเขียนจดหมายลาตายก็นั่งตัวตรง ในมือขวากำมีดเลาะกระดูกแน่น ในดวงตาที่กระจ่างชัด ม่านตาหดลงทันที

ยิ่งเป็นชั่วขณะสุดท้าย อารมณ์ของเขายิ่งสงบนิ่ง

ก็คล้ายกับพริบตานิ่งสนิทก่อนที่สึนามิจะถล่มเกาะโดดเดี่ยว ใต้ท้องทะเลก็ไม่มีคลื่นใต้น้ำเคลื่อนไหว เหลือเพียงการครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งและความกล้าหาญอันร้อนแรง!

10…..

9…..

8…..

7…..

6…..

5…..

4…..

3…..

2…..

1

ไม่มีภูตผี ไม่มีซอมบี้ ไม่มีภัยพิบัติ

ชิ่งเฉินมองดูเวลารอบ ๆ ตัวเองหยุดนิ่งโดยสงบ เวลาบนโทรศัพท์มือถือของเขาคล้ายจะค้างอยู่ที่ 12 นาฬิกา 0 นาที 0 วินาทีตลอดกาล

เข็มวินาทีบนหน้าปัดนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังจู่ ๆ ก็ไม่ขยับ แสงนอกหน้าต่างก็ไม่สั่นไหวอีกแล้ว

เขาลุกขึ้นยืน เวลาที่แข็งค้างคล้ายกับจะถูกการขยับลุกขึ้นของเขาทำให้แตกสลาย โลกในดวงตาแตกกระจายคล้ายกับกระจก

ชิ่งเฉินมองไปรอบ ๆ โดยกำมีดเลาะกระดูกเอาไว้ โต๊ะหนังสือไม่มีแล้ว บ้านก็ไม่มีแล้ว เหลือเพียงความมืดมิด

ถัดจากนั้น เขาก็ตกลงไปสู่ความมืดมิด

………

เวลาไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่คล้ายกับว่าเป็นเพียงชั่วพริบตา ชิ่งเฉินในพริบตานี้จู่ ๆ ก็สูญเสียกรอบความคิดด้านเวลา

ในความมืดมิด เศษชิ้นส่วนของโลกเริ่มรวมตัวขึ้นมาใหม่ เศษชิ้นส่วนที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ใดนั้นก่อตัวขึ้นมาเป็นโลกใบใหม่โดยสิ้นเชิงในพริบตา

ชิ่งเฉินนอนอยู่บนเตียงไม้แข็งแคบ ๆ ที่นี่เป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยอย่างสิ้นเชิง เขาไม่เคยมาที่นี่

เขามองฝ่ามือของตัวเองก่อน ในนั้นว่างเปล่าไร้สิ่งของ มีดเลาะกระดูกที่เดิมที่กำเอาไว้ก็หายไปแต่แรกแล้ว

เขามองไปทางท้องแขนอีก พบด้วยความตกใจว่าลวดลายสีขาวบนแขนเปลี่ยนไปแล้ว

“นับเวลาถอยหลังกลับ 48:00:00”

48 ชั่วโมง ก็คือ 2 วัน ชิ่งเฉินครุ่นคิด

พริบตาถัดมา เลขนับถอยหลังขยับไปหนึ่งวินาที : นับเวลาถอยหลังกลับ 47:59:59

 

………………………………..

 

ก่อนตายสิ่งที่น้องอยากทำที่สุดคือจับพ่อเข้าคุกค่ะ 5555

 

 

ตอนที่ 4 – ไม่แค่คนเดียว