[นิยายวาย] ทะลุระบบข้ามภพมาหารัก – ตอนที่ 1 สิงร่างลูกผู้ดี แล้วปรี่เข้าประจบท่านอ๋อง (1)

กลิ่นคาวเลือดเหม็นคลุ้งจนแสบจมูกตลบอบอวลไปทั่วห้อง หากลองสูดดมดูดีๆ ท่ามกลางกลิ่นคาวชวนให้คลื่นไส้ยังคละเคล้าด้วยกลิ่นยาจางๆ บริเวณนี้เป็นพื้นที่ปิดทึบ ประตูเก่าชำรุดปิดสนิท หน้าต่างล้วนถูกท่อนไม้ล็อกตายเอาไว้ แสงแดดจึงลอดผ่านรอยแยกของท่อนไม้เข้ามาได้เท่านั้น ทำให้ทั้งห้องแลดูอุดอู้และมืดสลัว  

ตันหวายนั่งหมดสภาพอยู่บนพื้น แผ่นหลังปะทะกับผนังแข็งทื่อจนเจ็บระบม ทำให้เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างอดไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์มาสนใจหลังที่น่าสงสารของตัวเองแล้ว เพราะโลกทัศน์ของเขากำลังถูกกระทบกระเทือนอย่างที่ไม่เคยเผชิญมาก่อนตลอดยี่สิบกว่าปี  

ตันหวายเลียริมฝีปากแห้งผาก ก่อนจะพูดขึ้นไปบนอากาศในห้องโล่งว่างราวกับเสียสติ น้ำเสียงแผ่วเบา เจือด้วยความรู้สึกไม่มั่นคงเปี่ยมล้นอยู่ในที  

“นี่ล้อเล่นกันใช่ไหมเนี่ย?”   

แต่สิ่งที่แล่นวาบขึ้นในหัวบ่งบอกเขาชัดเจนว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เมื่อตัดความเป็นไปได้เรื่องเขาเป็นโรคจิตเภท เขาก็คงเชื่อมต่อกับระบบพิลึกนั่นมายังอีกโลกหนึ่งจริงๆ  

(สวัสดีท่านเจ้าของร่าง เราคือระบบ H3883 ท่านเรียกเราว่าเสี่ยว H ก็ได้)  

นี่คือคำพูดที่เด้งขึ้นมาในหัวเป็นอันดับแรกเมื่อลืมตาขึ้น  

จากนั้น สมองของเขาก็พลันถูกความทรงจำปริมาณมหาศาลหลั่งไหลเข้ายึดครองเต็มพื้นที่ ไม่มีเวลามาใส่ใจภาษาประหลาดอะไรนี่แล้ว ความทรงจำเหล่านี้ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพสับสนงุนงงอยู่เป็นนานสองนาน จนกระทั่งตอนที่เขาจัดระเบียบความทรงจำทั้งหมดได้ชัดเจน จึงค่อยมีกะจิตกะใจไปสนระบบแสนประหลาดนี้  

(เรื่องเป็นดังนี้ท่านเจ้าของร่าง เราคือระบบทวงบัญชีแค้น ด้วยกายสังขารที่มีเสน่ห์ชวนหลงใหล ท่านจึงได้รับเลือกเป็นเจ้าของร่างของเรา เพียงแค่ปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จตามกฎ ท่านก็จะสามารถฟื้นคืนชีพในโลกเดิมของท่านได้)  

ตันหวายดวงตาหรี่เล็กลง ไม่สนใจบาดแผลที่ด้านหลังลำคอ เงยหน้าขึ้นถามว่า “ผมตายแล้วจริงๆ เหรอ?”  

“…ขอแสดงความเสียใจ ถูกต้องแล้ว”  

ตันหวายระตุกยิ้มอย่างฝืนๆ สูดลมหายใจลึกสองสามทีเพื่อทำใจรับเรื่องที่ว่าตนตายไปแล้ว ก็จริงอยู่ โดนรถขนสินค้าชนเข้าจังหน้าขนาดนั้น ไม่ตายน่ะสิแปลก แต่ถึงจะรู้อย่างนี้ ตันหวายก็ยังรู้สึกว่าทำใจยากยิ่งนัก นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะตายทั้งอย่างนี้  

(ท่านเจ้าของร่างอย่าเพิ่งท้อใจ ท่านยังมีโอกาสฟื้นคืนชีพ เรื่องเป็นดังนี้ เมื่อตรวจสอบจากบันทึกในระบบของเรา เนื่องจากตอนเจ้าของร่างเดิมเสียชีวิตความอาฆาตแค้นค่อนข้างรุนแรง จึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านจะสามารถช่วยเหลือเขาให้ลืมตาอ้าปาก สะสางหนี้แค้น ก้าวไปสู่…)  

ตันหวาย “เจาะจงกว่านี้หน่อย”  

(ทวงบัญชีแค้น)  

บัญชีแค้นที่ระบบกล่าวถึงคือผู้เป็นดวงใจของเจ้าของร่างเดิมในชาติก่อน หรือก็คือฮ่องเต้แห่งต้าโจวในปัจจุบัน เจ้าของร่างเดิมมีชื่อว่าตันฝูเซิง เป็นบุตรชายอัครเสนาบดีแห่งต้าโจว อัครเสนาบดีมีอำนาจล้นฟ้า เพราะเหตุนี้เจ้าของร่างเดิมจึงเป็นลูกผู้ดีมีอันจะกินที่เอาแต่เที่ยวเตร่เสเพลไปวันๆ ตั้งแต่เล็ก เดิมทีชีวิตเช่นนี้ก็นับว่าดี ไร้ทุกข์ไร้กังวล ขอเพียงบิดาของตนไม่ตกอับ ย่อมไม่มีใครกล้าหือกับเขา เพียงแต่เจ้าของร่างเดิมไม่ใช่พวกสุภาพบุรุษแสนดีอะไร มักชอบไปหาเรื่องคนในวังอยู่เป็นนิจ  

ฮ่องเต้พระองค์ก่อนมีโอรสที่ไม่ทรงโปรดปรานอยู่พระองค์หนึ่ง ไม่ทรงโปรดปรานในที่นี้มิได้หมายความตามธรรมดา ฮ่องเต้ชราไม่รู้ว่าเจ็บแค้นเคืองโกรธอะไรโอรสของตน เพื่อทำให้เขาอับอายขายหน้า จึงได้ส่งเขาไปเป็นคนใช้ของอัครเสนาบดี เจ้าของร่างเดิมจึงรู้จักชายในดวงใจของเขาด้วยเหตุนี้เอง น่าเสียดายที่เจ้าของร่างเดิมในตอนนั้นบ้าอำนาจเกินไปหน่อย กลั่นแกล้งเย้าแหยชายในดวงใจสารพัดอย่างน่าอัปยศอดสู กระทั่งพอมารู้ใจตัวเองว่าหลงรักเขา ก็ถูกเชามองเป็นศัตรูที่ต้องเอาชีวิตไปตั้งนานแล้ว  

ภายหลังเจ้าของร่างเดิมขอร้องให้บิดาช่วยไป๋หมิงกวงแย่งชิงบัลลังก์ เข้าสู่วังหลวงสมดั่งใจหวัง ทว่ามิอาจสู้ปราชญ์บัณฑิตในวังหลวง ฮ่องเต้เดิมเกลียดชังเขาอยู่แล้ว ไม่ว่าอยู่ที่ใดเขาก็ยังคงถูกให้ร้ายป้ายสี นับวันสภาพยิ่งน่าเวทนา หากจบลงเพียงเท่านี้ เจ้าของร่างเดิมก็คงไม่อาฆาตแค้นถึงขนาดนั้น ใครจะรู้เล่าว่าหลังจากโอรสพระองค์นี้ขึ้นครองราชย์ไม่เพียงล้างแค้นตระกูลเจ้าของร่างเดิมทุกทาง แต่ถึงกับตราหน้าบิดาเจ้าของร่างเดิมด้วยโทษหนักฐานเป็นกบฏขายชาติ ตระกูลตันจึงถูกประหารจนสิ้นโคตรด้วยประการฉะนี้  

อาจเป็นเพราะเกลียดเจ้าของร่างเดิมเข้ากระดูกดำ องค์ชายถึงได้ไว้ชีวิตเขา แต่กลับสั่งให้คนในวังเฆี่ยนตีเขาให้อับอาย ผู้ใต้บัญชาต่างนึกว่ากระทำเช่นนี้จะทำให้ฮ่องเต้ทรงโปรดปราน แต่ละคนจึงลงมือราวกับเจ้าของร่างเดิมมิใช่มนุษย์ เจ้าของร่างเดิมเลยม่องเท่งทั้งสภาพแบบนั้น  

“เจ้าของร่างเดิมโดนซ้อมจนตายสินะ” ตันหวายมองดูบาดแผลทั่วร่างตนเอง ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี “ความรักครั้งนี้ ตอนแรกเป็นความผิดของตันฝูเซิง แต่พอตันฝูเซิงรู้ใจตัวเองก็สำนึกผิดมาตั้งแต่ต้นแล้วนี่ ทำไมเหอจินหมิงถึงยังไม่ยอมปล่อยเขาไป”   

เหอจินหมิงคือจักรพรรดิแห่งต้าโจวในตอนนี้ และเป็นคนที่เจ้าของร่างเดิมรักมาตลอดชีวิต  

(จากองค์ชายผู้ไม่มีใครรักกลายเป็นจักรพรรดิผู้เกรียงไกร เหอจินหมิงย่อมไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว ภารกิจของท่านคือการประจบประแจง แก้แค้นเหอจินหมิงแทนเจ้าของร่างเดิม สะสางบัญชีเก่าให้ตระกูลตัน)  

“ภารกิจนี้ยากไปหน่อยอ่ะ” ตันหวายยกมือขึ้นจะลูบคาง แต่ดันทำให้แผลที่มือปริแตกออก เจ็บจนต้องเบ้ปาก ก่อนวางมือกลับลงไปเงียบๆ ตันหวายที่เริ่มคุ้นชินถามขึ้นว่า “ทาสรับใช้ที่ไม่มีอำนาจไปข่มเหงรังแกใคร จะแก้แค้นฮ่องเต้ได้อย่างไรกัน? แล้วที่ว่าประจบประแจงจะให้ประจบประแจงใครเล่า?”  

พอตันหวายพูดจบ ระบบยังไม่ทันจะได้กล่าวตอบ ประตูห้องที่ปิดสนิทก็ถูกผลักเปิด ตันหวายรีบปิดปากเงียบทันที