[นิยายวาย] ทะลุระบบข้ามภพมาหารัก – ตอนที่ 90 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (13) / ตอนที่ 91 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (14)

ตอนที่ 90 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (13)

สุดท้ายแล้วโหลวชิงอันก็ยังไม่ได้หยิบกระต่ายย่างของเขาออกมา เขาบอกให้ฟังว่าเขากินกระต่ายเองจนหมดเกลี้ยงแล้ว เพียงแค่พูดออกมาเพราะอยากยั่วน้ำลายพวกเขา

ตันหวายกัดฟัน กล่าวกับโหลวชิงอันอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ “ท่านไม่มีวันเป็นพระเอกที่ได้รับทดแทนบุญคุณเช่นในนิยายแน่นอน อย่างมากก็เป็นหัวหน้าตัวร้ายที่ถูกพระเอกสังหาร”

โหลวชิงอันหัวเราะหึๆ ก่อนหยิบแครอทหัวหนึ่งที่เอามาจากตรงไหนไม่รู้ยัดเข้าใส่ปากของตันหวาย

ตันหวายคาบแครอทไว้ในปากพลางกระพริบตาปริบ คิดว่าไอ้ของพรรค์นี้…กลับรสชาติดีมากทีเดียว

เหลียวมองโหลวชิงอันแวบหนึ่ง ตันหวายคาบแครอทไว้เงียบๆ พลางเดินหามุมกำแพงเริ่มต้นกัดแทะ

พอแทะไปได้ครึ่งหนึ่ง ตันหวายก็พลันตะลึงงัน เขาถึงกับกินแครอทเหมือนกระต่ายแท้ๆ เชียวหรือนี่? ตันหวายรู้สึกรับไม่ได้

หมวกหูกระต่ายบนศีรษะลู่ตกลงมาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว โหลวชิงอันมองจนตาหรี่ปรือ

ทิวทัศน์รอบด้านเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว ตันหวายยอบกายลงแทะแครอทที่มุมกำแพงอย่างเศร้าสร้อย ประหนึ่งหัวผักกาดน้อยอันเ**่ยวเฉาท่ามกลางสายลม ชวนให้จิ้งจอกอยากเข้าไปปลอบประโลมยิ่งนัก

“อะไรกัน~เซียงกง[1]~เซียงกงท่านโปรดอย่าผลักไสข้าเลย!”

เสียงเอะอะโวยวายดังแว่วมาจากที่ไกลๆ โหลวชิงอันกับตันหวายหันหลังพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ตันหวายยันเท้า อยากดูสักหน่อยว่าที่นั่นเกิดอะไรขึ้น

โหลวชิงอันสูดจมูกฟุดฟิด ดวงตาจิ้งจอกหรี่ลง กล่าวพึมพำว่า “กระต่าย?”

“อะไรนะ?” ตันหวายที่อยู่ห่างจากเขาค่อนข้างไกลฟังไม่ถนัด จึงเข้าไปใกล้เขาแล้วถามอีกรอบ

โหลวชิงอันเหลือบมองเขาด้วยสายตาลึกล้ำ “ตามไปดูเดี๋ยวก็รู้เองไม่ใช่รึ?”

พูดจบก็เอามือไพล่หลังเดินไปยังบริเวณที่เกิดเรื่องวุ่นวาย

ตันหวายเบ้ปาก ก่อนจะเดินตามไปเช่นกัน

เหล่าทหารหาญมองเห็นโหลวชิงอันก็รีบหลีกทางให้เป็นทางเดินสายเล็ก เผยให้เห็นคนสองคนที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ตรงกลาง

เมื่อเห็นว่าโหลวชิงอันเดินมาถึง อวี๋อิงฉือจึงค่อยผ่อนลมหายใจ พลางออกแรงปฏิเสธหญิงสาวที่เกาะแกะบนตัวเขาอย่างเด็ดขาดยิ่งขึ้น

โหลวชิงอันเลิกคิ้วสูง ทำท่าทางเหมือนดูเรื่องสนุก ยิ้มกล่าว “ท่านแม่ทัพช่างโชคดีจริงๆ”

หญิงสาวที่เกาะแกะอยู่บนตัวอวี๋อิงฉือรูปโฉมงดงาม แม้มิได้งามล่มเมืองเท่าซวงหร่าน แต่ก็เป็นสาวงามที่หาได้ยากในโลกมนุษย์

หญิงสาวถูกโหลวชิงอันชมจนหน้าแดงระเรื่อ ซุกทั้งใบหน้าของตนลงกับอกของอวี๋อิงฉือ แสดงเจตนาชัดเจนว่าไม่ยินยอมออกมา

อวี๋อิงฉือตัวแข็งทื่อ มองไปทางโหลวชิงอันด้วยสายตาร้องขอความช่วยเหลือ

ตันหวายยืนมองอยู่ด้านข้างอย่างรู้สึกชื่นชม นายก้างปลาคนนี้ดวงความรักพุ่งแรงเสียจริงๆ แต่ละคนที่ชมชอบเขาล้วนเป็นยอดคนงามทั้งนั้น

อวี๋อิงฉือดันศีรษะบนหน้าอกของตนออกอย่างแข็งทื่อ กล่าวขอความเมตตาว่า “แม่นาง ข้ามิได้รู้จักกับท่าน”

หญิงสาวในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นมา สายตาที่จ้องมองอวี๋อิงฉือเปี่ยมด้วยความรักใคร่ “ท่านจำไม่ได้ไม่เป็นไร ข้าจำได้ก็พอแล้ว”

โหลวชิงอันชมละครตลกเบื้องหน้าอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ลองนับนิ้วดู พบว่านี่เป็นกระต่ายผู้ถูกช่วยชีวิตตัวที่เจ็ดที่เขาได้พบนับตั้งแต่รู้จักกับอวี๋อิงฉือ

เผ่าพันธุ์กระต่ายหิมะของพวกเขาชอบพลีกายถวายชีพกันทุกตัวเลยหรือ? ไม่รู้เช่นกันว่าชาติที่แล้วอวี๋อิงฉือช่วยชีวิตกระต่ายไว้กี่ตัวกันแน่ เหตุใดทุกตัวจึงกลายเป็นภูตกันหมด

โหลวชิงอันลอบสบถในใจ มีเวลาน้อยนิดเพียงนี้ให้เขาจับกินเสียก็สิ้นเรื่อง เขาสามารถส่งพวกเขาขึ้นสวรรค์ได้เดี๋ยวนี้ทีเดียว

ตันหวายแทะแครอทชมละครตลก เปิดเผยสัญชาตญาณมนุษย์เผือกอย่างหมดเปลือก

(ท่านเจ้าของร่าง ท่านไม่เข้าไปต่อสู้หรือ?)

“เพราะแครอทไม่อร่อยหรือเพราะทิวทัศน์ไม่น่ามองล่ะ ทำไมต้องเข้าไปต่อสู้ด้วย?” ตันหวายเอือมระอากับระบบที่กลัวใต้หล้าไม่โกลาหลเต็มที “ตอนนี้ความสันติสุขเป็นประเด็นสำคัญระดับโลก อย่าคิดแต่เรื่องต่อสู้ไม่ต่อสู้สิ”

(แต่ว่า เธอเป็นศัตรูคู่แค้นของท่านนะ)

“หมายความว่าไง?”

(คือว่า…ที่จริงแล้วเธอเป็นภูต ผู้ท้าชิงของเผ่าพันธุ์กระต่ายหิมะที่มุ่งหน้ามาตอบแทนบุญคุณ

ตันหวายพลันหยุดแทะแครอท เดินผลุนผลันเข้าไปอย่างทรนงองอาจ เอื้อมมือคว้าตัวอวี๋อิงฉือออกมาจากกรงเล็บปีศาจของหญิงสาวผู้นั้น

หญิงสาวมองตันหวายที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าเขาอย่างตระหนกตกใจ จมูกสูดดมแถวตรงหน้าตันหวาย ทันใดนั้นก็กล่าวด้วยอาการตื่นกลัวจนหน้าถอดสี “เจ้าคือปันรั่ว?”

อันที่จริงตันหวายไม่รู้ว่า ทั้งเผ่าพันธุ์กระต่ายหิมะไม่มีใครไม่รู้จักเจ้าของร่างเดิม เจ้าของร่างเดิมเป็นแฟนพันธุ์แท้อันดับหนึ่งของนายก้างปลา ศัตรูตัวฉกาจที่สุดของพวกเขา!

——

[1] เซียงกง  คือคำสรรพนามที่ภรรยาใช้เรียกสามีในเชิงยกย่อง

ตอนที่ 91 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (14)

เรื่องราวทั้งหลายทั้งปวงที่เกิดขึ้นบนโลกล้วนยากที่จะควบคุมได้ อย่างเช่น คุณถูกใครสักคนตบตี หรืออย่างเช่น คุณถูกผู้หญิงสักคนตบตี!

ตันหวายไม่ตบตีผู้หญิง แต่ว่าพลังโจมตีของผู้หญิงตรงหน้าช่างแข็งแกร่งเสียเหลือเกิน ตันหวายหลบซ้ายหลีกขวา แถมยังโดนตบหน้าอีกต่างหาก

จริงดังคาด นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน การแก่งแย่งชิงดีมีอยู่ทุกหนแห่ง แม้กระทั่งการตอบแทนบุญคุณก็ยังทำให้คนตบตีกันจนเลือดตกยางออก

“พี่สาว ท่านพอได้แล้วกระมัง” ตันหวายจนปัญญา ถูกผู้หญิงรุกไล่จนถอยแล้วถอยอีก ในที่สุดก็ถอยไปอยู่ในอ้อมกอดของโหลวชิงอันโดยไม่ทันระวังตัว

“เจ้าเรียกใครว่าพี่สาว?” หญิงสาวโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเดิม

ความจริงพิสูจน์แล้วว่า ไม่ใช่แค่เสือตัวเมียที่ดุร้าย ยามกระต่ายตัวเมียดุขึ้นมาก็รับมือไม่ไหวเหมือนกัน!

โหลวชิงอันสีหน้าเยือกเย็นลง รวบเอวตันหวายเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ก่อนเหลือบตาขึ้นสบมองกระต่ายตัวเมีย

กลิ่นอายของศัตรูโดยธรรมชาติแผ่ซ่านไปทั่ว หญิงสาวร่างสั่นสะท้าน ถอยหลังไปสองก้าวอย่างระวังระไว

ไม่ใช่แค่กระต่ายตัวเมียตัวนั้น แม้กระทั่งตันหวายที่พลังอาคมอ่อนแอจนตอบสนองเชื่องช้าก็สัมผัสได้เช่นกัน

เขาดิ้นรนในอ้อมแขนของโหลวชิงอันอยู่สักพัก จากนั้นก็ถูกโหลวชิงอันตรึงร่างเอาไว้อย่างแน่นหนา

“อย่าดิ้นมากนัก” โหลวชิงอันคำรามต่ำในลำคอ สีหน้าไม่น่ามอง

นัยน์ตาคมกริบจ้องตรึงอยู่ที่หญิงสาว โหลวชิงอันขมวดคิ้วราวกับถูกความโง่เง่าของหญิงสาวขัดใจ

“เหตุใดเจ้ายังไม่ไสหัวไป?” โหลวชิงอันข้องใจ จะรอให้ตนจับกินเสียก่อนอย่างนั้นรึ? ถึงแม้เขาจะชอบกินเนื้อ แต่ไม่กินสิ่งที่กลายเป็นภูตแล้ว ไม่เช่นนั้นการบำเพ็ญเพียรตลอดพันปีอาจมลายสิ้นเพียงชั่วพริบตา

หญิงสาวงงงันเช่นกัน นางไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าจะบังเอิญพบจิ้งจอกพันปีตัวเป็นๆ ที่นี่ มันช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เจ้าไม่ครองตนเป็นเซียนจิ้งจอกของเจ้าให้ดีเล่า จะดั้นด้นมาที่นี่ทำไมกัน!

“ข้าไปได้หรือ?” หญิงสาวกลืนน้ำลายอึก หวาดหวั่นจนแทบทนไม่ไหว

โหลวชิงอันพยักหน้า แล้วจึงโอบตันหวายเดินจากไปโดยไม่แม้แต่เหลียวหลังกลับมามอง

อวี๋อิงฉือมองหญิงสาวที่สีหน้าหม่นหมองลงทุกทีก็อดสงสารไม่ได้ ก่อนก้าวออกไปข้างหน้า เอ่ยถามขึ้นในระยะที่หญิงสาวไม่อาจเอื้อมถึงได้ “แม่นางท่าน—–”

“ท่านอย่าเข้ามานะ!”

คงไม่เป็นไรแล้วกระมัง…

อวี๋อิงฉือกลืนคำพูดอีกครึ่งประโยคที่ยังกล่าวไม่จบกลับลงไปอย่างเก้อเขิน หญิงสาวตรงหน้าดูจะไม่อยากฟังเขาพูดอะไรแล้ว

ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านกุนซือมีคาถาอาคมอะไรกันแน่ ผู้ที่ตามหาเขาเพื่อเอ่ยขอแต่งงานกับเขาอย่างไม่รู้ที่มาที่ไปเหล่านี้ล้วนหวาดกลัวท่านกุนซือจนขวัญหนีดีฝ่อกันทุกราย

ในขณะเดียวกัน นายก้างปลาก็กำลังย้อนนึกดูว่าตนมีคุณสมบัติอะไร ยามอยู่เมืองหลวงไม่ยักจะเกิดเรื่อง เหตุใดพอมาซีโจวกลับพบเจอคนแปลกประหลาดมากมายเช่นนี้

ภายในกระโจมของกุนซือ โหลวชิงอันปอกเปลือกไข่ที่เพิ่งช้อนออกมาจากหม้อด้วยมือเปล่า

ตันหวายกะพริบตาปริบๆ “ท่านไม่กลัวโดนลวกหรือ?”

โหลวชิงอันหยุดชะงัก ถลึงจ้องเขาครู่หนึ่ง จ้องจนตันหวายก้มหน้างุดอย่างละอายใจ เขาชักจะเสียนิสัยเกินไปแล้ว คนเขาปอกเปลือกไข่ให้เจ้า เจ้ากลับมาแช่งให้เขาโดนลวกอีก

ปอกเปลือกไข่เสร็จแล้ว โหลวชิงอันก็เอื้อมไปยัดใส่มือของตันหวาย กล่าวว่า “นวดเอาเอง”

ตันหวายตะลึงงัน สัมผัสไข่ที่ยังร้อนกรุ่นแต่ไม่ลวกมือในมือของตน ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

“มัวใจลอยอะไรอยู่?” โหลวชิงอันกล่าวเสียงเย็นชา “กองทัพงบประมาณขาดแคลน เอาไข่ออกมาสองฟองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เจ้าอย่าบอกเชียวว่าเจ้าจะทิ้งไป”

โน้มกายลงโอบตันหวายไว้ในอ้อมแขน โหลวชิงอันกล่าวอย่างจริงจัง “หากเจ้านวดเองไม่เป็น ข้าก็ยินดีอาสาช่วยเจ้า”

ตันหวายไม่ได้ขุ่นเคืองกับการหยอกเย้าของโหลวชิงอันจนน่าแปลกใจ เพียงแค่ผลักตัวเขาออกไปเงียบๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้ว่าพูดให้ใครฟัง “ข้าแค่จู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ มีครั้งหนึ่งภรรยาข้าถูกทำร้ายโดยไม่ตั้งใจ ตอนนั้นข้าโมโหยิ่งนัก และก็ใช้ไข่นวดให้เขาเช่นกัน เขายังจะไม่เต็มใจอีก”

ตันหวายว่าพลางหัวเราะขึ้นมา น้ำเสียงเปี่ยมล้นด้วยความรักใคร่อาวรณ์

ตลอดระยะเวลาอันแสนยาวนานนี้ นี่เป็นครั้งหนึ่งที่ตันหวายจริงจังที่สุด จริงจังเสียจนทำให้โหลวชิงอันรุ้สึกเจ็บปวด

โหลวชิงอันจ้องมองเขาเนิ่นนาน ก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ “คนผู้นั้น เป็นใครกันหรือ?”

ในวันหนึ่งวันใดที่เขาไม่อาจล่วงรู้ เจ้ากระต่ายน้อยพบเจอกับใครบางคน ตกหลุมรักใครบางคนอีกอย่างนั้นหรือ?

ตันหวายเบะปาก “ท่านไม่รู้จักสักหน่อย จะถามเรื่องนี้ไปเพื่ออะไรกัน?”

โหลวชิงอัน “หากเจ้าสามารถบรรยายลักษณะเด่นบางอย่าง ไม่แน่ว่าข้าอาจช่วยเจ้าตามหาได้”