[นิยายวาย] ทะลุระบบข้ามภพมาหารัก – ตอนที่ 96 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (19) / ตอนที่ 97 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (20)

ตอนที่ 96 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (19)

ถึงแม้ว่ากระต่ายหิมะจะเป็นกระต่าย แต่กลับน้ำหนักไม่เบา นอกจากจะมี ‘ท่อนขายาวใหญ่’ ที่กระต่ายตัวอื่นเทียบไม่ติดฝุ่นแล้ว ร่างกายยังกำยำล่ำสันยิ่งนัก

ร่างกระต่ายอ้วนท้วนแข็งแรงของตันหวายเหยียบย่ำไปข้างหน้า คาดว่าสามารถกดทับจนกระดูกมนุษย์อันเปราะบางแตกหักได้เลยทีเดียว

ทว่าตันหวายไม่รู้สึกตัวว่าตนเองอ้วนแต่อย่างใด ยังคงเหยียบย่างไปบนหน้าอกของโหลวชิงอันอย่างสบายใจเฉิบ โชคดีที่โหลวชิงอันไม่ใช่คนธรรมดา

ตันหวายเดินไปพลางสบถในใจไปพลาง กระต่ายปากเล็กจิ๋วตัวหนึ่งต้องมาคาบเม็ดยาป้อนมนุษย์ มันไม่ลำบากกระต่ายอย่างฉันไปหน่อยรึไง!

ยืนแน่นิ่งอย่างเดือดดาล ตันหวายยืนอยู่บนหน้าอกของโหลวชิงอันพลางถลึงมองเขา

หลังจากที่ตนถลึงมองระบายอารมณ์แล้ว ตันหวายสะบัดคอเล็กน้อย ค่อยๆ เข้าไปใกล้ริมฝีปากของโหลวชิงอัน

การยัดเม็ดยาใส่ปากของโหลวชิงอันในสภาพที่พยายามเลี่ยงไม่ให้ริมฝีปากแตะกันเป็นท่วงท่าที่มีระดับความยากสูงอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของตันหวาย

ตันหวายตั้งใจจะวางเม็ดยาลงบนริมฝีปากของโหลวชิงอัน จากนั้นค่อยดันคางของเขาออก ปล่อยให้เม็ดยาตกลงในปากของโหลวชิงอันตามแรงถ่วง

ก้มหัวลงอย่างงกๆ เงิ่นๆ ตันหวายเพิ่งจะวางเม็ดยาลงบนริมฝีปากของโหลวชิงอัน กำลังตั้งท่าจะผละออก ทันใดนั้นก็สบเข้ากับดวงตาอันลึกล้ำคู่หนึ่ง

ดวงตาสีแดงก่ำของตันหวายเบิกกว้าง มีเพียงความคิดเดียวผุดขึ้นในใจ นั่นก็คือเขาไม่มีหน้าไปเป็นกระต่ายแล้ว และไม่มีหน้าไปเป็นคนแล้วด้วยเช่นกัน

(ขอแสดงความยินดีกับท่านเจ้าของร่าง ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันสูงถึงแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์แล้ว)

ตันหวายนิ่งอึ้งไป ทำไมจู่ๆ ถึงเพิ่มขึ้นมากมายขนาดนั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันหรือ?

โหลวชิงอันสีหน้าซีดเซียว รวบกอดตันหวายไว้ในอ้อมแขน พิจารณายาเม็ดในมือขวาของตน เอ่ยถามเนิบๆ “เจ้าหาของล้ำค่าเช่นนี้มาจากไหนกัน?”

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นยาเม็ดชนิดนี้มาก่อน แต่ก็พอจะมองออกว่าเป็นของดีที่หาได้ยากยิ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้ากระต่ายเสาะหามาจากที่ไหน

เพิ่งจะสู้รบปรบมือกับปีศาจที่ผาไป๋หู่ แม้จะเป็นฝ่ายมีชัย แต่เพราะมียาในเพียงครึ่งเดียวจึงได้รับบาดเจ็บสาหัส สลบไสลไปพักใหญ่ คิดไม่ถึงว่าพอตื่นมาจะได้เห็นภาพตนเองถูกลวนลาม

โหลวชิงอันลูบขนกระต่ายพลางยิ้มกริ่มกล่าว “ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเป็นกระต่ายลามก!”

ตันหวายโมโหจนแทบจะระเบิด หมายถึงระเบิดจริงๆ ขนระเบิดฟูฟ่องไปหมดแล้ว

เอาเถอะ เขายอมรับว่าการกระทำเมื่อสักครู่ชวนให้เข้าใจผิดอยู่บ้าง แต่จะมาบอกว่าเขาลามกเพราะเหตุผลนี้เนี่ยนะ?

ขากถุย! ถ้าจะลามกก็ไม่ลามกกับเอ็งหรอก! ต่อให้ข้าตามหาภรรยาไม่เจอ ต่อให้ต้องกระโดดลงไปจากตรงนี้ ต่อให้ต้องเป็นโสดไปตลอดชีวิต ข้าก็ไม่เอาเอ็งหรอกโว้ย!

ในความคิดของตันหวาย ตอนนี้เขาคือกระต่ายแสนดุร้าย ชนิดที่ว่าโหดเ**้ยมอำมหิตเป็นอย่างยิ่ง หากแต่ในสายตาของโหลวชิงอัน สีหน้าเช่นนี้ของตันหวายเกือบจะทำให้เขาใจอ่อนยวบยาบเสียแล้ว

ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน! โหลวชิงอันลูบไล้ขนบนหลังของตันหวาย กอดรัดเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างอดใจไม่ไหว

หากสุนัขจิ้งจอกตัวใดคิดว่ากระต่ายสักตัวน่ารักน่าชัง ถ้าเช่นนั้นก็เกินเยียวยาแล้วจริงๆ มันจะต่างอะไรกับหม่าป่าหลงรักลูกแกะกันเล่า?

โหลวชิงอันอุ้มกระต่ายขึ้นมา ใบหน้าซีดเซียวจุมพิตลงบนหน้าปุกปุยของตันหวาย

“ทำไมเจ้าถึงน่ารักขนาดนี้นะ!” ตอนนี้โหลวชิงอันอารมณ์ดียิ่งนัก

(ขอแสดงความยินดีกับท่านเจ้าของร่าง ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันสูงถึงแปดสิบหกเปอร์เซ็นต์แล้ว ท่านเจ้าของร่างโปรดพยายามต่อไป!)

เพิ่มอีกแล้ว? ตันหวายตะลึงงัน

“อย่างไรกระต่ายก็น่ารักมากกว่า” โหลวชิงอันหลิ่วตา “มิเช่นนั้นต่อไปนี้ข้าเลี้ยงเจ้าไว้ดีไหม?”

(ขอแสดงความยินดีกับท่านเจ้าของร่าง ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันสูงถึงแปดสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์แล้ว ท่านเจ้าของร่างโปรดพยายามต่อไป!)

เพิ่มขึ้นอีกรอบแล้ว? คนที่ชอบกินกระต่ายอย่างโหลวชิงอันกลับชอบเลี้ยงกระต่ายด้วยหรือนี่?

ถ้าอย่างนั้นหากเขาทำตัวน่ารักกลิ้งไปกลิ้งมา ไม่ใช่ว่าจะสามารถบรรลุภารกิจยึดครองได้อย่างง่ายดายหรอกหรือ?

แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันช่างน่าขายหน้าเหลือเกิน ตันหวายลังเลเล็กน้อย ผลลัพธ์ของความลังเลก็คือ…เพื่อค่าความประทับใจจะมัวไว้หน้าอะไรกันล่ะ! ถึงอย่างไรนอกจากนายก้างปลาก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือตันหวาย!

ตันหวายตัดสินใจเงยหน้าขึ้นทันควัน เอียงหัวมองโหลวชิงอัน ใบหูพลันลู่หลุบลง แสดงความน่ารักน่าเอ็นดูของตนเอง

โหลวชิงอัน “!!!”

ตอนที่ 97 จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์กับกระต่ายน้อยน่ารัก (20)

ไม่มีผู้ใดสามารถต้านทานความน่ารักน่าชังของกระต่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกระต่ายตัวนั้นทำให้ท่านบังเกิดความเสน่หาอย่างไม่อาจอธิบายได้

(ขอแสดงความยินดีกับท่านเจ้าของร่าง ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันสูงถึงแปดสิบแปดเปอร์เซ็นต์แล้ว ท่านเจ้าของร่างโปรดพยายามต่อไป!)

………

(ขอแสดงความยินดีกับท่านเจ้าของร่าง ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันสูงถึงแปดสิบเก้าเปอร์เซ็นต์แล้ว ท่านเจ้าของร่างโปรดพยายามต่อไป!)

ตันหวายเห็นค่าความประทับใจที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องก็ดีใจจนแทบคลั่ง หากทำแบบนี้ต่อไป เขาจะห่วงเรื่องยึดครองไปไยเล่า!

เกาะมือของโหลวชิงอันที่ลูบหน้าท้องของตนเอาไว้ ตันหวายเริ่มกระโดดโลดเต้นไปมาเป็นจังหวะ

ขณะที่นึกถึงท่าเต้นสาหร่ายที่ฮิตกันทั่วบ้านทั่วเมืองในเพลงยุคปัจจุบันสักเพลงไปพลาง ตันหวายก็เต้นเมามันกับตัวเองอยู่คนเดียว

ความรู้สึกของการสวมร่างกระต่ายเต้นท่าแบบนี้มันช่างฟินสุดยอดไปเลยจริงๆ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เขาที่ขายหน้า!

ตันหวายพลันรู้สึกพึงพอใจกับสภาพตนเองในตอนนี้เล็กน้อย

โหลวชิงอันกระตุกมุมปาก มองดูกระต่ายที่กระโดดโลดเต้นไม่ยอมหยุด จนในที่สุดก็หลุดเปล่งเสียงหัวเราะออกมา

ตันหวายหยุดการเคลื่อนไหว ถามระบบว่า “เมื่อกี้เขาหัวเราะเยาะผมเหรอ?”

ระบบรีบร้อนปฏิเสธ (จะเป็นไปได้อย่างไร ท่านเจ้าของร่างลีลาคล่องแคล่วพลิ้วไหว โหลวชิงอันจะหัวเราะเยาะท่านได้อย่างไรเล่า)

ตันหวายครุ่นคิดสักครู่ คิดว่าระบบน่าจะหลอกเขาอยู่สักแปดเก้าส่วนเต็มสิบ โหลวชิงอันกำลังหัวเราะเยาะเขาอย่างแน่นอน

ช่างเถอะ หัวเราะก็หัวเราะไปสิ ขอเพียงสามารถเพิ่มค่าความประทับใจ เขาต้องแลกกับอะไรก็ย่อมได้ทั้งนั้น

ตันหวาย “ค่าความประทับใจเพิ่มขึ้นเท่าไหร่แล้ว?”

(ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันคือแปดสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ยังไม่เพิ่มขึ้น)

ตันหวายเบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นไปได้ยังไง! ถึงขั้นนี้แล้ว ยังไม่เพิ่มอีกเหรอ?”

ระบบ (ว่ากันตามหลักการแล้ว ดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้จริงๆ)

ตันหวายตะลึงงัน แทบจะโกรธจนหน้ามืดเป็นลมไป

โหลวชิงอันเห็นเจ้ากระต่ายสงบนิ่งลงกะทันหันก็รีบหุบรอยยิ้มไว้ทันที รู้ว่าเจ้ากระต่ายโกรธเคืองเสียแล้ว

เอื้อมมือไปดึงขนเจ้ากระต่ายเบาๆ พอโหลวชิงอันตั้งใจจะเอ่ยปากง้อ เจ้ากระต่ายตรงหน้าก็หันหลังมาตั้งใบหูโด่เด่ใส่เขาแล้ว

โหลวชิงอัน “???”

กระโดดมาอยู่ในอ้อมแขนของโหลวชิงอัน ตันหวายซุกหน้าปุกปุยลงคลอเคลียกับไหล่ของเขา แสร้งทำท่าทางว่านอนสอนง่าย

โหลวชิงอันหรี่ตา เอื้อมมือมาลูบขนกระต่ายบนร่างของตนอย่างรู้การรู้งานอย่างยิ่ง

“ระบบ! รีบดูเร็วเข้า! ค่าความประทับใจเพิ่มบ้างหรือเปล่า?”

(ค่าความประทับใจของโหลวชิงอันคือแปดสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ท่านเจ้าของร่างโปรดพยายามต่อไป!)

ตันหวาย “…”

กระโดดออกมาจากอ้อมแขนของโหลวชิงอันอย่างเย็นชา ตันหวายนั่งยอบเป็นเห็ดอยู่มุมผนังโดยไม่เหลียวหน้ากลับมามอง

โหลวชิงอัน “???”

“กระต่ายน้อย?”

ตันหวายไม่ยอมเหลียวหลัง

“อ่ะฮึ่ม” โหลวชิงอันกระแอมในลำคอ เดินหลิ่วตามาอยู่ด้านหลังตันหวาย ยิ้มกล่าว “กระต่ายน้อยตันหวาย?”

!!!

ตันหวายหันหน้าขวับกลับมา ใบหน้ากระต่ายเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

อุ้มตันหวายไว้ในอ้อมกอดโดยไม่ยอมให้ขัดขืน โหลวชิงอันซุกใบหน้าลงกับขนกระต่ายของตันหวาย พลางสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ

ขณะนี้ตันหวายรู้สึกสับสนอย่างยิ่ง อย่างแรกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมโหลวชิงอันถึงรู้ว่าตนคือตันหวาย อย่างที่สองยิ่งเป็นเพราะว่าตนเพิ่งจะทำเรื่องงี่เง่าพวกนั้นเพื่อค่าความประทับใจ!

พอเห็นสีหน้าหมดอาลัยตายอยากของเจ้ากระต่ายในอ้อมกอด โหลวชิงอันก็อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป หัวเราะลั่นขึ้นมาเดี๋ยวนั้น

อวี๋อิงฉือที่ด้านนอกกระโจมได้ยินเสียงหัวเราะก็รีบเดินเข้ามา ก่อนจะเหลือบไปเห็นภาพกุนซือผู้สุขุมของตนอุ้มกระต่ายพลางหัวเราะเสียงดังลั่น

โหลวชิงอันหัวเราะไปได้ครึ่งทางก็พลันชะงักค้างทันทีทันใด พลางรีบสงวนท่าทีโดยเร็ว จากนั้นก็มองคนที่บุกเข้ามากะทันหันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

อวี๋อิงฉือ “…”

รบกวนเสียแล้ว!

จากนั้นก็ไม่รอให้โหลวชิงอันกล่าววาจา ถอยฉากออกไปเองอย่างเงียบๆ

โหลวชิงอันไม่ยิ้มแล้วเช่นกัน ก่อนวางร่างตันหวายลง แล้วกลืนยาเม็ดที่ตันหวายหามาให้เขาลงไป

“ของสิ่งนี้มีประโยชน์มาก แต่ว่า เมื่อไหร่เจ้าจะคืนยาในของข้ามาให้ข้าสักทีล่ะ?”

โหลวชิงอันยิ้มเจื่อน จ้องมองเจ้ากระต่ายตรงหน้าพลางเอ่ยถาม