[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ – ตอนที่ 21 โลกนี้มันแคบ

“รายงานผู้ฝึกสอน ผมครับ” โจวเฉวียนเข้าใจในทันที  

“ออกนอกแถว”  

“รับทราบครับครูฝึก” โจวเฉวียนทำตามที่หลูจื้อพึ่งจะอธิบายไปเมื่อครู่นี้ โดยวิ่งออกมาตามทางแคบๆ ระหว่างแถวก่อนจะหยุดอยู่ข้างๆ ของคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของแถว  

“จัดระเบียบแถว” หลูจื้อพูดขึ้น  

โจวเฉวียนนิ่งงงงวยไป จัดระเบียบแถว?  

ทุกคนต่างพากันหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก จัดระเบียบแถวอะไร  

หลูจื้อมองใบหน้ามึนงงของโจวเฉวียนก่อนจะพูดต่อ: “ทั้งหมดจัดระเบียบแถวแบ่งเป็นสี่แถว คนตัวเล็กมายืนด้านหน้าสุด”  

ตัวเล็กยืนด้านหน้า?  นี่มันวิธีการจัดระเบียบแถวแบบไหนกัน  

ปกติแล้วควรจะเป็นคนตัวโตอยู่ด้านหน้าสุดแล้วเรียงตามลำดับไหล่ถอยหลังไปเรื่อยๆ ไม่ใช่หรอ  

หลูจื้อคนนี้ดูแล้วไม่ธรรมดาเลยจริงๆ   

โจวเฉวียนเข้าใจทันทีจึงรีบตอบรับคำสั่ง: “รับทราบครับ”  

ดูจากในรายการทีวีเกี่ยวกับทหารมาไม่น้อยก็พอจะรู้ว่าต้องตอบรับคำสั่งครูฝึกสอนยังไง  

จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับทุกคนต่อว่า: “ตามที่ครูฝึกออกคำสั่งเมื่อครู่ให้ทุกคนแบ่งเข้าแถวเป็นสี่แถว ตัวเล็กยืนด้านหน้าสุด คนตัวสูงเรียงตามลำดับถอยไปด้านหลัง”  

ทุกคนต่างพากันเดินก้าวย่างอย่างอืดอาดยืดยาดเพราะตอนนี้อากาศมันร้อนมากจริงๆ  

“ให้เร็วกว่านี้หน่อย ทำไมถึงทำตัวอย่างกับพวกผู้หญิงกันทั้งกลุ่มเลย” หลูจื้อพูด  

เมื่อทุกคนได้ยินต่างก็พากันเร่งความเร็วขึ้นทันที อากาศก็ร้อนขนาดนี้แถมตอนนี้ก็พึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น ดูเหมือนว่าวันเวลาหลังจากนี้คงจะผ่านไปไม่ได้ง่ายๆ แน่  

เดิมทีชุยหังยังอยากจะแอบๆ ยืนหลบอยู่ข้างหลังแต่เพียงไม่นานก็ถูกคนคว้าถูกเบียดออกมาแล้ว  

คนที่ส่วนสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบ แน่นอนว่าต้องเป็นหนึ่งในสี่คนที่ต้องยืนอยู่คนหน้าสุดของแถวใดแถวหนึ่งอย่างแน่นอนที่สุด  

คนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็คือเพื่อนจากบ้านเกิดอย่างเหลียงจื้อนั่นเอง พอเขาเห็นว่าชุยหังเองก็ถูกลากเปลี่ยนมาไว้ข้างหน้าเหมือนกันก็พากันหัวเราะคิกคักอยู่สองคน  

“สองคนนั้นน่ะ พวกนายหัวเราะอะไร ตัวเตี้ยนี่น่าภูมิใจ?” หลูจื้อพูดออกมาหนึ่งประโยคด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดมาก  

ชุยหังถึงกับทอดถอนใจ  ครูฝึกคนนี้เข้มงวดมากจริงๆ   

เขาเงยหน้ามองหลูจื้อพักหนึ่งและหลูจื้อก็กำลังมองที่เขาอยู่เหมือนกัน  

หลังจากที่เห็นใบหน้าค่าตาของหลูจื้อแล้ว ชุยหังเกือบจะทรุดลงกับพื้น  

โลกนี้มันแคบ โลกใบนี้มันช่างแคบมากจริงๆ  

ที่แท้หลูจื้อคือคนนั้นที่เจอกันวันที่เขามาเตรียมรายงานตัวล่วงหน้าวันแรก หลังจากวิ่งลงจากรถโจรคันนั้น พี่ทหารที่นั่งอยู่บนรถทหารคันนั้น  

แต่ว่าการแต่งตัวของหลูจื้อวันนี้ยิ่งทำให้ดูฉายแววความหล่อเหลามากเพิ่มขึ้นไปอีก  

ส่วนชุยหังกลับสวมกางเกงขายาวเกินตัว แถมบนหัวยังสวมหมวกใบสีเขียวอื๋อไว้ด้วย ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูน่าเกลียดในน่าเกลียด  

นัยน์ตาของหลูจื้อพลันเปล่งประกายขึ้นมาดูเหมือนว่าจะจำชุยหังขึ้นมาได้เหมือนกัน  

ชุยหังหลับตาลงพลางคิดในใจว่าตายแน่ ดูท่าทางแล้วเขาไม่ใช่แค่ไม่ลืมแต่ดูเหมือนความจำของเขาจะดีมากๆ เลยด้วย เขาจะต้องนึกถึงตัวเองขึ้นมาได้แล้วแน่ๆ เลย  

แถมตอนนั้นตัวเองยังพูดจาแบบนั้นกับเขาออกไปด้วย บอกว่าขอบคุณเขาแทนพ่อแทนแม่และครอบครัวอะไรทำนองนั้น  

ถ้าหากว่าเขาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ตัวเองต้องแย่แน่ๆ เลย  

โดยทั่วไปแล้วคนที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะจิตใจคับแคบ  

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางถามออกไปตรงๆ แน่ว่าเขาจำตัวเองได้ใช่ไหม  

เพราะคำถามแบบนี้มันเหมือนกับการแกว่งเท้าหาเสี้ยน เขายังไม่อยากตายตอนนี้  

โถ่สวรรค์จ๋า ผืนดินจ๋า ใครกันที่ปล่อยให้พี่ชายคนนี้ก้าวเข้ามาเหยียบแผ่นดินผืนนี้เนี่ย  

ทั้งๆ ที่มีห้องตั้งหลายห้องเรียนทำไมเขาไม่เลือก แล้วทำไมต้องเลือกห้องของพวกเขาเท่านั้นด้วยนะ แล้วแถมยังให้คนตัวเล็กมายืนข้างหน้าอีก  

หลูจื้อก้าวออกมาข้างหน้าก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าชุยหังในระยะประชิด  

ชุยหังแอบได้กลิ่นเหงื่อแบบผู้ชายจางๆ ลอยออกมาจากตัวเขา มันทำให้รู้สึกปลอดภัยมากเมื่ออยู่ใกล้  

“นายชื่ออะไร” จู่ๆ หลูจื้อก็ถามขึ้น  

ชุยหังกำลังคิดว่ามาตอนนี้เขาถามชื่อตนเองเพื่อที่ต่อไปนี้จะได้ลงมือแก้แค้นได้สะดวกๆ หรือเปล่านะ?  

ในเมื่อคะแนนการฝึกทหารของตนเองเขาก็เป็นคนให้คะแนน  

เพียงแค่ตนเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจแม้แต่นิดเดียวก็คงจะสามารถหักลบคะแนนได้ทุกที่ตามใจชอบแน่ๆ  

“ทำไม ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง นายชื่ออะไร” หลูจื้อถามซ้ำขึ้นอีกครั้ง  

“ชุยหัง”