[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ – ตอนที่ 4 ถึงแล้วก็โอเค

ตอนที่ชุยหังเข้าไป เขาก็นอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเขาก็ถูกโยนไว้บนเตียงชั้นบนพร้อมกับผ้าห่มสีสันฉูดฉาด  

ทุกคนต่างพากันรายงานให้ที่บ้านทราบ ก่อนจะเริ่มสนทนากันขึ้นมา  

ตั้งแต่พวกเขามาจากที่ไหน จากนั้นก็พูดถึงว่าคะแนนสอบได้กี่คะแนน แล้วก็อยู่สาขาวิชาอะไร  

คะแนนของชุยหังเมื่อเทียบกับพวกเขาที่อยู่ในนี้นับว่าค่อนข้างสูงเลยทีเดียว บวกกับสำเนียงทางเหนือที่คล่องแคล่วพวกเขาทุกคนต่างก็อยากจะพูดคุยกับเขา ด้านชุยหังก็ค่อยๆ ทำความคุ้นเคยไปกับพวกเขาทั้งอย่างนั้น  

นอกจากนี้พวกเขาทั้งสามคนต่างก็หอบสัมภาระมาด้วยมีแค่ชุยหังเท่านั้น เพราะอยู่สาขาเกี่ยวกับทางการทหารข้อกำหนดภายในจะมีข้อกำหนดเหมือนกันออกมาภายหลังดังนั้นจึงไม่ได้จัดเตรียมมาด้วยไม่อย่างนั้นวันนี้เขาคงจะลำบากมากยิ่งกว่านี้  

พวกเขาดูเหมือนจะสนอกสนใจชุยหังเอามากๆ ยิ่งพอรู้ว่าชุยหังเป็นคนทางเหนือยิ่งเอาแต่ถามไม่ยอมหยุดปากประมาณว่าฤดูหนาวของภาคเหนือหนาวมากถึงขนาดที่เขาเล่าต่อๆ กันมาเลยไหมที่ว่าพอพ่นน้ำลายออกมายังไม่ทันตกถึงพื้นก็แข็งเป็นน้ำแข็งแล้ว  

ตอนกลางคืนหลังจากที่ขึ้นนอนบนเตียงแล้วชุยหังยังเล่าประสบการณ์ของตัวเองให้พวกเขาฟังด้วย  

เมื่อได้ยินว่าชุยหังถูกหลอกให้ขึ้นรถโจรมาพวกเขาต่างก็รู้สึกแปลกใหม่แต่ก็ไม่วายพูดปลอบใจเขาสองสามประโยค  

บรรยากาศแบบนี้ทำให้ชุยหังรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ในเมื่อทุกคนต่างก็มาจากต่างถิ่นต่างแดนหลังจากรายงานตัวอย่างเป็นทางการแล้วยังต้องแยกย้ายไปตามคณะสาขาวิชาที่แตกต่างกัน โอกาสที่จะได้เจอกันก็ยิ่งน้อยลงไปอีก  

หนึ่งในกลุ่มนั้นมีคนหนึ่งชื่อ ชย่าอวี่ชิว เป็นคนทางเหนือเหมือนกันกับเขา ยิ้มออกมาแล้วดูเหนียมอาย แต่ว่ารูปร่างดูแข็งแรงมาก เป็นคนที่คุยกับชุยหังมากที่สุด  

พวกเขาคุยกันไปเรื่อยๆ ชุยหังก็เริ่มจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  

ตอนที่พึ่งลงจากรถชุยหังก็ได้โทรรายงานความปลอดภัยของตัวเองกับที่บ้านเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าใครคนหนึ่งจนถึงตอนนี้แล้วยังไม่โทรมาเลยและไม่แม้แต่จะส่งข้อความมาเลยด้วยซ้ำ  

แม้ว่าก่อนหน้านั้นตนไม่ทันได้ปรึกษาเขาก็สมัครสอบมาเข้ามหา’ ลัยที่ห่างไกลขนาดนี้ แต่ว่าเมื่อดูจากคุณสมบัติครอบครัวของตนเองแล้ว ค่าเทอมของมหา’ ลัยนี้ต่ำที่สุด อีกทั้งยังอนุมัติล่วงหน้าด้วย หลังจากเรียนจบแล้วเงินเดือนก็มากพอดูทีเดียว ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็เหมือนเป็นเพียงตัวเลือกเดียวของชุยหังแล้ว  

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปรีบเปิดโทรศัพท์ จากนั้นเปิดหาวีแชทในโทรศัพท์มือถือก่อนจะส่งข้อความผ่านวีแชทหา หลิวเฮ่อ ที่ตนหมายเหตุไว้ว่า ‘สามี’  

[ฉันมาถึงที่นี่หนึ่งวันแล้วนะ นายทำอะไรอยู่]  

รออยู่นานแต่กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ชุยหังเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่  

เพราะตอนนี้ยังไม่ทันได้ทำบัตรโทรศัพท์ใหม่ดังนั้นตอนนี้จึงได้แต่เปิดระบบโรมมิ่งทางไกลจึงไม่ได้โทรไป  

ชย่าอวี่ชิวพูดปนล้อเล่นขึ้นมาว่า: “ทำอะไรอะ ส่งข้อความหาเมียแล้วเขาไม่ตอบนายหรอ”  

ชุยหังได้แต่หัวเราะอยากอึดอัดใจ แอบคิดในใจว่าจะเอาเมียมาจากไหนแถมตอนนี้ตนก็เป็นเมียคนอื่นอยู่ด้วย  

“เปล่าจะเอาเมียมาจากไหนเล่า” เขาพูดตอบ  

ชย่าอวี่ชิวกลับไม่ค่อยเชื่อเขาเท่าไหร่พลางพูดว่า: “ตอนนี้ยังเป็นเมียของนาย แต่ถ้านายไม่กลับไปนานๆ เข้าก็อาจจะเป็นของใครไปแล้วก็ไม่แน่”  

หัวใจชุยหังเต้นดังตึกตัก อันที่จริงก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดเกี่ยวกับปัญหานี้มาก่อนแล้ว  

คนสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถ้าหากไม่ติดต่อกันบ่อยๆ ล่ะก็ความรู้สึกก็คงจะค่อยๆ เปลี่ยนจืดจางลงไปอย่างนั้นใช่ไหมนะ  

เขายิ้มออกมาอย่างขมขื่นและไม่ได้ตอบอะไร  

ในที่สุดโทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้น เขารีบเปิดโทรศัพท์ออกดูปรากฏว่าเป็นข้อความวีแชทตอบกลับจากหลิวเฮ่อจริงๆ  

แต่พอกดดูก็ทำเขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อย  

[ถึงแล้วก็โอเค ฉันรู้แล้ว]  

ไม่มีความเป็นห่วงและไม่ได้พูดกำชับอะไรเลยด้วย ชุยหังรู้สึกไม่ค่อยพอใจจึงส่งข้อความไปอีก: [นายทำอะไรอยู่หรอ]  

ผ่านไปพักหนึ่งหลิวเฮ่อถึงได้ตอบข้อความกลับ: [วันนี้มีนัดประชุมที่บริษัท ไม่คุยแล้วนะ]