[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ – ตอนที่ 8 โล่งโจ้ง

พอเดินถึงห้องน้ำ ชย่าอวี่ชิวก็ถอดกางเกงขาสั้นออกก่อนจะโยนมันไปด้านข้างอย่างเป็นธรรมชาติ  

ชุยหังรีบเบือนสายตาของตัวเองหนีจากตรงนั้น ตั้งใจหลบเลี่ยงการนำมาซึ่งสิ่งที่ไวต่อความรู้สึก  

“มา มาถูหลังให้พี่หน่อยเร็ว” ชย่าอวี่ชิวพูดมันออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ  

ชุยหังแอบคิดในใจว่า ตัวเองมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ  ทั้งๆ ที่ยืนกรานกับหลิวเฮ่อมาตั้งนานขนาดนั้นยังไม่ยอมให้หลิวเฮ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ว่าพอได้เห็นร่างกายของชย่าอวี่ชิวแล้วกลับรู้สึกกลัวแถมยังตื่นเต้น?  

ในช่วงอายุเลือดวัยรุ่นหนุ่มสาวพลุพล่านนี้ เขาเริ่มจะหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว  

ดังนั้นเขาจึงหยิบเอาผ้าขนหนูขึ้นมาถูๆ ให้ชย่าอวี่ชิวอยู่สองสามทีก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมา  

“นายจะวิ่งหนีทำไมเนี่ย ฉันไม่กินคนสักหน่อย!” ชย่าอวี่ชิวยังตะโกนตามหลังมาแต่ด้านชุยหังไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง  

ตอนที่เขากลับมาถึงห้องเพื่อนจากทางใต้ทั้งสองคนก็เพิ่งจะกลับมาถึงพอดี  

“เอ๊ะแล้วคนบ้านเดียวกันกับนายคนนั้นล่ะ” คนที่สวมแว่นตาถามขึ้น  

ชุยหังตอบกลับ: “อาบน้ำน่ะ วันนี้พวกนายไปทำอะไรมาหรอ”  

“พึ่งจะออกไปเดินซื้อของแถวๆ มหา’ ลัยนี่แหละ ที่นี่ของอะไรก็มีหมดเลยจริงๆ”  

ชุยหังพูดขึ้น: “จริง พวกเราก็ออกไปเดินดูมาเหมือนกัน ดูเหมือนว่าชีวิตมหา’ ลัยจะสบายกว่ามัธยมจริงๆ นะ แถวๆ โรงเรียนมัธยมของพวกเราของอะไรก็ไม่มีสักอย่าง”  

“แต่ของพวกเราอะไรก็มีหมดนะ แต่แค่ไม่มีเวลาได้ออกไป”  

“ที่นั่นของพวกนายการสอบเข้ามหา’ ลัยกดดันมากขนาดนั้นเลยหรอ” ชุยหังถาม  

คนสวมแว่นตอบกลับ: “ไม่มากได้ยังไงล่ะ ตอนนี้นอกจากพวกได้เปรียบตามท้องถิ่นไม่กี่ที่ นอกนั้นต่างก็มีแต่เข้มงวดทั้งนั้น”  

ชุยหังพูดต่อ: “จะว่าไปก็จริง ฉันได้ยินมาว่ามหา’ ลัยชั้นนำสองแห่งนั้นคะแนนของนักศึกษาในท้องถิ่นที่รับเข้าต่ำกว่าจากที่อื่นๆ ตั้งร้อยกว่าคะแนน แถมพวกที่สอบได้คะแนนโดดเด่นยังเหมือนจะสามารถเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องใช้เงินเลยด้วยถือว่าน่าสนใจมากทีเดียวเลย”  

“พรุ่งนี้ก็ต้องรายงานตัวแล้ว คืนนี้คงต้องอัดกันไปอีกคืนหนึ่ง จริงสิค่าหอพักของพวกนายตกปีละเท่าไหร่อะ” คนนั้นถามขึ้น  

ชุยหังคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ: “น่าจะประมาณกี่ร้อยหยวนนี่แหละ”  

“ทำไมถูกขนาดนั้น ของพวกเราตั้งพันกว่าแหนะ” คนนั้นตกใจร้องขึ้น  

ชุยหังพูดต่อ: “คงเป็นเพราะหอพักของพวกเราผุพังล่ะมั้ง พวกนายพักอยู่ที่ไหนล่ะ”  

“ หอพักไฮ่หง  เหมือนจะเป็นห้องพักสี่คน ชั้นบนเป็นเตียงด้านล่างเป็นโต๊ะคอมฯ ประมาณนั้น” คนนั้นตอบ  

ชุยหังพูดอย่างรู้สึกอิจฉาหน่อยๆ : “วันนี้พวกเราก็ได้เดินผ่านหอพักไฮ่หงด้วยเหมือนกัน นั่นน่ะเป็นหอพักที่ดีที่สุดในมหา’ ลัยเลยนะ พวกนายจงพอใจเถอะ”  

ไม่นานชย่าอวี่ชิวก็พันผ้าเช็ดตัวเดินกลับเข้ามา ขนาดกางเกงชั้นในยังไม่ใส่เลย  

ขณะที่ชุยหังไม่ได้ตั้งใจก็บังเอิญเห็นเข้าอย่างโล่งโจ้งแล้วรีบเบือนสายตาหนีทันที  

“ทำไมกางเกงในยังไม่ทันใส่นายก็ออกมาแล้วล่ะ” เขาถามขึ้น  

ชย่าอวี่ชิวพูดไปด้วยพลางเช็ดผมไปด้วย: “กลัวอะไร ทุกคนก็เป็นผู้ชายเหมือนกันหมดที่ฉันมีพวกนายก็มี”  

พูดจบก็หย่อนก้นนั่งลงบนเตียง  

ชุยหังเริ่มรู้สึกหน้าร้อนวูบๆ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตัวเอง  

สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือมีข้อความวีแชทข้อความหนึ่งขึ้นว่ายังไม่ได้อ่าน  

เขารีบกดเข้าไปดูมันเป็นข้อความตอบกลับจากหลิวเฮ่อจริงๆ  

แต่ว่าเนื้อหาข้อความกลับเป็นตัวอักษรสั้นๆ แค่คำเดียว  

[อือ]  

ทั้งๆ ที่เขานอนไม่หลับพูดไปตั้งมากมายขนาดนั้น แถมเวลาก็ผ่านมาตั้งนานแล้วแต่เขากลับตอบกลับมาด้วยข้อความสั้นๆ ง่ายๆ มาแค่ว่า “อือ” หรอ?  

“สดชื่นจริงๆ เลย ชุยหัง นายไม่ไปอาบน้ำสักหน่อยหรอ” ชย่าอวี่ชิวถามเขา  

ชุยหังกำลังจะพูดว่าไป แต่เขาเหลือบไปเห็นเพื่อนจากทางใต้สองคนนั้นกำลังเริ่มถอดเสื้อผ้าแล้วดูเหมือนว่าจะไปอาบน้ำเหมือนกัน  

เขาพูดตอบ: “ฉันยังเหนื่อยอยู่เลย เดี๋ยวนั่งตากลมก่อน อีกเดี๋ยวค่อยว่ากัน”