[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 115

　ดินแดนแห่งทะเลทราย ฮาเรเน

　มอนสเตอร์ก็เยอะ ทรัพยากรก็ไม่มาก ไม่ใช่ที่สำหรับอยู่อาศัยสักเท่าไหร่

　แต่เพราะมีจอมเวทฝีมือดี เครื่องรางจากผู้พิทักษ์แล้วก็ความช่วยเหลือจากเมืองอื่น ที่นี่ถึงตั้งอยู่ได้

　ด้วยเหตุผลหลาย ๆ ประการ ที่นี่ถึงถูกปกป้องอย่างดี เพราะคนเชื่อกันว่าที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แล้วก็เป็นที่ที่ผู้กล้าถือกำเนิดด้วย

　ผมเกิดมาเป็นผู้กล้าเมื่อสิบแปดปีก่อน

　พอเกิดมาก็ถูกพาตัวไปที่โบสถ์ ชื่อพ่อแม่ก็ไม่รู้ ชื่อของผมพวกนักบวชก็เป็นคนตั้งให้

　แต่ผมไม่สนใจหรอก

　มีวันนึงที่นักบวชเผลอหลุดปากออกมา ทำให้ได้รู้ว่าจริง ๆ ผมเป็นพี่คนโตของครอบครัวยากจนครอบครัวหนึ่งเท่านั้น

　ดีแล้วล่ะที่ผมเกิดมาเป็นผู้กล้าน่ะ

　ช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนในฮาเรเนนั้นกว้างมาก

　เพราะว่าของนำเข้าส่วนใหญ่จากเมืองอื่น ๆ พวกนักบวชเป็นคนเก็บเอาไว้ทั้งหมด

　แถมที่นี่เป็นเมืองกลางทะเลทรายที่มีมอนสเตอร์อันตรายอยู่เต็มไปหมด ทำให้ย้ายไปทำงานที่เมืองอื่นก็ไม่ได้

　พวกคนจนนี่น่าสงสารจริง ๆ แค่เกิดมาก็เสียเปล่าแล้ว

　ส่วนผม ผู้ที่มีพรปกป้องจากเทพ มอนสเตอร์น่ะสบายมาก

　แต่ไม่นานมานี้ผมพึ่งจะเจอกับพ่อค้าทาสคนนึงที่ต้องข้ามทะเลทรายมาแต่ดันโดนปีศาจโจมตีเข้าโง่ ๆ ซะงั้น

　รู้สึกว่าม้าของหมอนั่นก็เป็นม้าคุณภาพดี แต่ไม่พอสำหรับหนี

　เส้นทางที่มีมอนสเตอร์น้อยก็มีอยู่ แต่ถ้าจะไปทางนั้นต้องผ่านเมือง ซึ่งเมืองนั้นเป็นพวกต่อต้านทาสมนุษย์สัตว์

　พาทาสผ่านไปไม่ได้หรอก

　เมื่อวันที่ผมอายุครบสิบสี่ปี ผมก็ทำตามธรรมเนียมออกเดินทางรอบโลก

　ระหว่างเดินทางผมเองก็เจอประเทศที่มันเน่าเฟะ แต่ไม่มีที่ไหนสู้ฮาเรเนได้ ช่างเป็นที่สุดของที่สุด

　แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าผ่านมาแถวนี้ผมก็จะกลับมาอยยู่ดี

　「ท่านผู้กล้าล่ะ! ท่านผู้กล้ากลับมาแล้ว!」

　「ดูนั่นสิ! ช่างเป็นชายที่องอาจเสียจริง!」

　แค่ผมเดินผ่าน ก็เป็นที่จับจ้องของทุกคน

　พอมีพวกอ่อนแอล้อมรอบอยู่แบบนี้มันรู้สึกดีจริง ๆ แต่ก็ทำได้แค่หัวเราะอยู่ในใจ

　แต่ที่ผมมาเพราะเหตุผลอื่นต่างหาก

　ผมยิ้มตอบแล้วก็โบกมือให้

　ก่อนจะมุ่งตรงเข้าเมืองโดยไม่สนใจพวกลิงเจี๊ยวจ๊าวรอบ ๆ

　ที่นี่ดีกว่าที่อื่นเยอะเลย

　เพราะที่อื่นชื่อเสียงของผมยังไม่ค่อยดังเท่าไหร่

　「เอ่อ หนู…อยากคุยกับท่านผู้กล้าจัง…!」

　ผมหยุดเท้าเพราะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาข้างหน้า

　แล้วผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นแม่ของเธอก็เดินออกมาหัวเราะแห้งๆ พร้อมพูดว่า「ขอโทษด้วยค่ะ พอดีเด็กคนนี้….」ขณะที่กำลังดึงมือของเด็กหญิงกลับไป

　ผมมองภาพเหตุการณ์ข้างหน้า แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา

　ผมจับมือของคนแม่ แล้วแยกมือนั้นออกจากลูกสาว

　ก่อนจะเตะเข้าไปที่ท้องของเด็กคนนั้น

　รอบข้างเงียบลงในทันที ทุกคนทำหน้าสับสนกันหมด

　ขาขยับไปเองซะได้

　ผมล่ะเกลียดเด็กกับการโดนขวางทางจริง ๆ

　ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียผมอาจจะเพิ่มขึ้นก็ได้ แต่ไม่เป็นอะไรหรอก

　แค่ทำให้ผมผู้ที่เป็นสัญลักษณ์ของประเทศนี้ไม่พอใจ ก็เหมือนกับต่อต้านทางโบสถ์นั่นแหละ เรื่องนี้ไม่รั่วไหลไปไหนอยู่แล้ว

　ที่ข้าง ๆ โบทส์ของฮาเรเน จะมีค่ายกักกันอยู่ ควบคุมโดยทางโบทส์เพื่อดูแลความเรียบร้อย

　ผมคงจะอยู่ที่ฮาเรเนสักระยะเพราะมีเรื่องที่ต้องทำ

　ปกติแล้วประชาชนทั่วไปไม่สามารถเข้าออกค่ายนี้ได้ ขนาดคนจากทางการยังต้องมีขั้นตอนอื่น ๆ เล็กน้อย

　แต่ผมเดินผ่านได้สบาย

　ผมเดินไปตามโถงทางเดิน พอยามเห็นผมก็รีบก้มหัวให้ แล้วผมก็หยุดเท้าที่หน้ากรงกรงหนึ่ง

　「ไม่เจอกันนานเลยนะครับคุณหัวหน้าอัศวินอดอล์ฟ ไม่สิ หรือจะให้เรียกว่าอดีตหัวหน้าอัศวินดี?」

　ผมมองไปยังชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง

　แล้วชายร่างใหญ่ก็จ้องกลับมาทางผมผ่านช่องระหว่างกรง

　「นี่มันเรื่องหนักเอาการเลยนะ ที่ชายคนนึงถึงกลับฆ่าคู่หมั้นกับน้องชายของตนได้เนี่ย」

　อดอล์ฟถูกถอนยศที่เคยเป็นหัวหน้าอัศวิน แล้วก็ถูกจำคุกด้วยข้อหาฆาตกรรม

　บังเอิญว่าช่วงนี้ทางโบสถ์กำลังยุ่งกับการผูกขาดสินค้าจากเมืองอื่นอยู่ ทำให้ไม่มีเวลาสืบสวนตื้นลึกหนาบางอะไร อดอล์ฟจึงถูกจับโยนเข้าคุกทันที

　「….นี่ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อมาหัวเราะเยาะข้ารึ?」

　อดอล์ฟพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

　ปกติชายคนนี้จะร้อยเรียงคำพูดได้ดีกว่านี้ แต่ในนี้คงไม่ทำล่ะมั้ง

　ถ้าจู่ ๆ คนรักต้องตาย แถมมีข่าวลือว่าสองคนนั้นเล่นชู้กัน มันก็ต้องโกรธอยู่แล้วล่ะนะ

　「ไม่หรอกครับ ในตอนนั้นผมยังเด็กอยู่มาก ทั้งเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ทั้งเย่อหยิ่ง อวดดี พอมองย้อนไปแล้วผมเองก็เศร้าที่จนป่านนี้ผมยังไม่เคยกล่าวขอโทษคุณออกไปสักคำ หัวหน้าอั…ท่านอดอล์ฟ」

　พอพูดแบบนั้นไป สีหน้าของอดอล์ฟก็เปลี่ยนไปทันที เยี่ยมมาก

　「ผมเชื่อว่าคุณบริสุทธิ์นะครับ เพราะผมสามารถมองเห็นความผิดชอบชั่วดีของแต่ละคนได้」

　อันที่จริงผมแค่ตัดสินได้นิดหน่อย ไม่ถึงกับเห็นความดีความชั่วหรอก

　แต่แบบนี้มันสะดวกกว่า

　「….เลิกทำท่าทางแบบนั้นได้แล้ว」

　「อย่าโทษตัวเองเลยครับ ตอนนี้คุณอาจจะเสียตำแหน่งก็จริง แต่ผม….」

　「แกจากไปตั้งสี่ปี แต่นอกจากหน้าตาแล้วอย่างอื่นไม่เห็นจะเปลี่ยนไปสักนิด」

　ผมขมวดคิ้วเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

　เอามือวางปิดหน้าไว้เพื่อซ่อนการหัวเราะ

　「ดูท่าจะลำบากแย่เลยนะครับ แต่ผมเข้าใจอยู่ เอาเป็นว่าต่อจากนี้ผมจะเรียกว่าคุณอดอล์ฟนะครับ

　ผมเชื่อว่าคุณอดอล์ฟไม่ได้เป็นคนทำจริง ๆ เพระอย่างนั้นผมจะไปคุยกับท่านนักบวชให้ ขอเรื่องปล่อยตัวเป็นไง?」

　「ของแบบนั้นทำไม่ได้หรอกน่า! เดิมทีข้าก็โดนพวกมันใส่ร้ายอยู่แล้วด้วย!」

　「ผมเข้าใจครับว่าคุณคงสงสัย แต่ท่านนักบวชไม่ทำแบบนั้นหรอก

　แล้วก็ทางนั้นเป็นคนบอกเองเลยว่าถ้าให้คุณมาช่วยผม เขาจะปล่อยให้คุณเป็นอิสระได้วันนึงด้วย」

　「จริงรึ? แต่ว่าวันเดียวจะไปทำอะไรได้….」

　「เราก็จะสร้างผลงานแล้วกู้ชื่อคุณคืนมาไงครับ เราจะได้ยืดเวลาการค้นหาคนร้ายตัวจริงด้วย」

　「ทำได้ด้วยรึ? จะมีอะไรที่สร้างผลงานได้ง่ายดายขนาดนั้นกัน…?」

　ผมพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้

　เป็นคนซื่อ ๆ อย่างทุกที ไม่ต่างอะไรกับสี่ปีก่อนเลย

　「อันที่จริง มีพ่อค้ารายนึงถูกมังกรดำโจมตีเข้าน่ะครับ มีข่าวลือว่าจะเป็นมังกรแห่งโรคภัยติด้วย ถ้าปล่อยทิ้งไว้มันอาจจะมาแพร่โรคภัยให้ฮาเรเนได้ ทางโบสถ์เองก็จัดตั้งทีมสำรวจด้วยเหมือนกัน ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าข่าวลือมันจริงรึเปล่า

　แต่ถ้าคุณสามารถโค่นมังกรลงได้ สถานะจะเปลี่ยนไปอย่างมาก อาจจะมีการสืบสวนเหตุการณ์ใหม่อีกครั้งก็ได้นะครับ」

　อดอล์ฟยืนขึ้น แล้วกลืนน้ำลายลงคอ

　ผมหันหลังให้แล้วเริ่มเดินไป

　「งั้น ผมจะไปรายงานแล้วละกันนะครับ」

　「อิ อิลเชีย!」

　อดอล์ฟตะโกนชื่อผมขึ้น

　「ขอโทษทีที่สงสัยในตัวแก….ขอบคุณมาก」

　「เล็กน้อยครับ ยังไงผมก็ต้องทำสิ่งที่ถูกต้องอยู่แล้ว เพราะผมเป็นผู้กล้านี่นา」

　จบเรื่องซะที ได้เวลาไปแล้ว

　จะให้มองหน้าอดอล์ฟต่อคงไม่ไหว เดี๋ยวก็หลุดหัวเราะออกมาก่อนพอดี

　สีปีก่อน ตอนที่ผมกับอดอล์ฟประลองดาบกัน ผมโดนโค่นต่อหน้าคนอื่น ๆ

　ไม่มีแม้แต่วันเดียวที่ผมจะลืมความอับอายในตอนนั้น เป็นความอับอายครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต

　จะปล่อยให้โดนประหารง่าย ๆ ก็น่าเบื่อตายสิ

　ผมไม่ทางพอใจจนกว่าจะได้แย่งชิงทุกอย่างของชายคนนี้มาหรอกนะ

　เพราะทำกับผมแบบนั้น ผมไม่มีทางยกโทษให้แน่