[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 12

เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็ไม่ได้อยู่ในป่าแล้ว แต่นอนอยู่บนเตียง
นักเวทขาวเพียงหนึ่งเดียวในหมู่บ้านนี้ อาจารย์ของฉัน คุณมาริเอลยืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน

จริง ๆ คุณมาริเอลแก่กว่า แต่รูปลักษณ์เธอนั้นดูเด็กกว่าฉันเสียอีก
เหมือนว่าเธอจะมีสายเลือดของเอลฟ์อยู่ ทำให้ร่างกายไม่ชราลงเท่าไหร่นัก

บางทีฉันก็สงสัยว่าเธอแก่จริง ๆ รึเปล่า
คุณมาริเอลจ้องมาทางฉันด้วยดวงตาที่เป็นประกายเคียงข้างกับเส้นผมที่ถูกถักที่เป็นสีส้มสวยงาม

「ฉันล่ะตกใจหมดเลย! โดซพูดอะไรกับเธอ เธอถึงยอมไปด้วยกับเขาน่ะ!?」

คุณมาริเอล พอเห็นฉันรู้สึกตัวก็ทำหน้าโล่งอก แต่ก็เปลี่ยนมาดุฉันแทน

「ละ-แล้วคุณโดซกับคุณแกลนซ์…!」

ฉันพยายามลุกขึ้นไป แต่คุณมาริอัลหยุดฉันไว้ก่อน

「…..แกลนซ์ตายแล้วล่ะ เจอศพเขาอยู่ในป่า คิดอะไรอยู่ถึงไปยุ่งกับร็อคดรากอนกันนะ เจ้าบ้านั่น!」

「คุณแกลนซ์ตา–…..  เอ่อ งั้นคุณโดซก็…」

「เราหาร่างเขาไม่เจอ แต่ดูจากสภาพแล้วก็คงจะโดนกินเข้าไปแล้ว」

….มีแต่เราที่รอดมาได้ 
ฉันน่าจะพยายามหยุดพวกเขาไว้
มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในแถวนี้ก็คือร็อคดรากอน เรื่องนี้ใคร ๆ ก็รู้

พอเธอเห็นชั้นน้ำตาคลอ คุณมาริอัลก็ถอนหายใจ แล้ววางมือลงบนตัวฉัน

「….แค่มิเรียปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ」

ฉันค่อย ๆ นึกย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในป่า

คุณโดซเป็นคนที่มีฝีมือที่สุดในหมู่บ้าน
ถึงนิสัยเขาจะน่ากลัวไปสักหน่อย แต่เขาก็เป็นคนที่ช่วยปกป้องหมู่บ้านจากมอนส์เตอร์มากที่สุด
เพราะอย่างนั้น ทุกคนเลยไว้ใจเขา

แต่หลายปีก่อน เขาออกไปล่าแล้วไปเจอกับร็อคดรากอน ซึ่งเขาจัดการมันไม่ไหว เขาเลยทิ้งเพื่อนพ้องแล้วหนีมาคนเดียว
มีอีกหลายครั้งเลยที่แสดงว่าลึก ๆ แล้วเขาเข้ากับคนอื่นไม่ได้
นอกจากนั้นยังมีคนที่ไม่ชอบโดซปล่อยข่าวลืออีกด้วย
แต่ยังไงเขาก็เป็นคนที่มีฝีมือสูงสุดในด้านการสู้รบอยู่ดี

แต่แล้ววันหนึ่ง ก็มีนักเดินทางผ่านมาที่หมู่บ้านเรา

「ถึงผมจะไม่มีเงิน แต่ผมพอมีเนื้อกับขนสัตว์ที่ผมไปล่ามาในป่าอยู่บ้าง ขอที่พักและอาหารด้วยครับ」

และหนึ่งในนั้น คือเนื้อของร็อคดรากอน

ทั้งสองถูกเปรียบเทียบกันอย่างหนัก เปิดโอกาสให้คนที่ไม่ชอบโดซมาซ้ำเติมด้วย สุดท้ายโดซกับนักเดินทางคนนั้นก็มาวิวาทกันในบาร์
ผลคือ โดซบอกว่า『ชั้นในตอนนี้จัดการมันได้อยู่แล้ว』หลังจากปะทะคารมกัน คุณโดซก็ไปขอคุณแกลนซ์ที่เป็นชายพเนจรที่มาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ กับคุณมาริเอลที่สามารถใช้เวทฟื้นฟูได้ให้ไปช่วย
หลังจากโดนคุณมาริอัลปฏิเสธไป เขาก็หันมามองฉันที่เป็นศิษย์ของเธอแทน

ฉันก็ไม่ได้อยากไปด้วยหรอก แต่สุดท้ายก็เหมือนโดนข่มขู่มาเพราะเขาว่า『ถึงเธอไม่มาด้วย ชั้นก็จะไปอยู่ดี ถ้าเป็นอย่างนั้นทั้งชั้นทั้งแกลนซ์ก็คงต้องตายด้วยกันทั้งคู่ล่ะนะ』
คุณแกลนซ์เองก็ไม่อยาก แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้
คุณโดซนี่เก่งเรื่องจับจุดอ่อนคนอื่นจริง ๆ

สุดท้ายเราก็เจอร็อคดรากอนตัวเล็กในป่า…แต่ว่า…..มังกรตัวนั้นก็ยังเกินความสามารถเราอยู่ดี….

เรา ข้ามอะไรไปรึเปล่านะ?
มาคิดดูดี ๆ แล้ว เหมือนจะมีใครช่วยฉันไว้ด้วยนี่นา

「เอ่อ แล้วคนที่ช่วยฉันไว้…」

「อ้อ โอลัสสินะ ตอนนั้นเธอถูกมอนสเตอร์โจมตี โอลัสก็เลยเอาธนู….」

「ม..ไม่ใช่ค่ะ หมายถึงคนที่ช่วยฉันออกมาจากป่าเป็น…..」

「ไม่มีคนแบบนั้นหรอก จะมีใครที่ดึกดื่นป่านนั้นยังเข้าไปในป่าคนเดียวล่ะ แถมยังไม่มีเหตุผลให้เก็บเรื่องไว้ด้วย ไม่ใช่ว่าเธอหนีออกมาได้เองเหรอ?」

คุณมาริเอลคิดว่าเรื่องแบบนี้คงเป็นไปไม่ได้
แต่ว่าฉันมั่นใจเลยล่ะว่ายังมีคนอื่นอยู่อีก
คนที่พาฉันหนีออกมาจากดงมอนสเตอร์
……เป็นคนรึเปล่านะ…?

「เธอฝันไปเองรึเปล่า?」

「ม..ไม่ใช่นะคะ! คนเดียว…ฉันมั่นใจว่าฉันหนีออกมาคนเดียวไม่ได้แน่ ๆ …..」

「มิเรีย เธอคงยังจะสับสนอยู่สินเ รอแป๊บนึง เดียวฉันจะอุ่นซุปไก่ให้ ไว้ดื่มแล้วค่อยมาคุยกันนะ」

「ไม่ค่ะ…..คือ..ฉัน…」

ความรู้สึกของแผ่นหลังของใครบางคนที่ช่วยฉันไว้
แม้จะยังไม่ชำนาญ แต่ก็สัมผัสได้ถึงเวทฟื้นฟูอันแสนอบอุ่น
ถึงจะน้อยนิด แต่ร่างกายฉันยังจดจำได้ว่ามีคนช่วยฉันไว้จริง ๆ

「หรือว่าจะ มังกรตัวนั้น…..」

มิเรียพูดพร้อมมองไปนอกหน้าต่าง
แน่นอนว่าไม่มีเงาของมังกรนั่นให้เห็นที่ไหนเลย