ชั้นวิ่งไปโดนมีนีน่านั่งอยู่บนหลัง
แขนข้างนึงกอดบอลแรบบิทไว้ ส่วนอีกข้างกำลังจับตัวชั้นไว้สุดแรง
เอาจริง ๆ ไม่ต้องแบกบอลแรบบิทก็ได้มั้ง
ปกติมันก็อยู่บนหัวชั้นตลอดนี่นา
ตอนแรกก็ดูจะตกใจกลัวอยู่ แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว น้ำหนักมือที่จับตัวชั้นก็เบาลงไป
พอหันกลับไปดู ก็เห็นเธอหันไปดูทิวทัศน์รอบ ๆ ได้สบาย ๆ ท่าทางจะสนุกอยู่เลยด้วยซ้ำ
「เปฟุ เปฟุ」
บอลแรบบิทยื่นหูออกมาจากแขนของนีน่าแล้วตีมาที่หลังชั้น
หืม หิวแล้วเหรอ?
ตอนที่กินกับนีน่าก่อนหน้านี้คงจะกินไม่เยอะเพราะเหลือให้นีน่าสินะ
อย่างกับเป็นร่างจำแลงของความตะกละเลยแฮะ
เจ้านี่คงรู้ว่ามีอาหารที่ชั้นไม่ได้เอากลับมาอีก
มันฉลาดพออยู่แล้วล่ะนะ
「เนี๊ย! เอ่อ…คือว่า เราจะไปไหนกันเหรอ…?」
「กรรร!」
ต่อให้ถามมาชั้นก็ตอบไม่ได้หรอก
เดี๋ยวถึงที่ก็รู้เอง
ไม่ต้องเป็นห่วง อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ
ระหว่างนี้มาคิดว่าอนาคตจะทำยังไงหลังไปถึงที่เจ้าอูฐหนามนั่นก่อนดีกว่า
ทะเลทรายแบบนี้ไม่เหมาะกับมนุษย์แน่ ๆ ไม่นานก็ขาดน้ำแล้ว แถมร่างกายยังเหนื่อยล้าง่ายด้วย
ไว้ลองทำเต็นท์จากซากกระบองเพชรดูแล้วกัน
ถึงอาจจะโดนบอลแรบบิทกินไป แต่ก็น่าจะมีเหลือเฟือ
อีกนิดก็ถึงที่หมายแล้ว
พอเดินพ้นเนินทรายที่คุ้นเคย ชั้นก็ต้องตะลึง
มีมอนสเตอร์แปดตัวรวมตัวกันรุมทึ้งซากอูฐกระบองเพชรที่ชั้นทิ้งไว้อยู่
พวกมันมีขาสั้น ดูคล้าย ๆ กับเสือดาวสีเทา…ไม่สิ ดูเหมือนไฮยีน่ามากกว่า
ทั้งแปดตัวมีขนาดต่างกัน บางตัวเหมือนยังเป็นทารกอยู่เลยด้วยซ้ำ
「เอ~?」「เอ~!」
「อเววววว!」
พอรู้ตัวว่าโดนชั้นมอง พวกมันก็ร้องออกมา คาบหนามไปชิ้นนึงก่อนจะเริ่มวิ่งหนี
เฮ้ย อย่างน้อยก็ทิ้งไว้หน่อยสิ
ชั้นสัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตของบอลแรบบิทจากข้างหลัง
คิดว่ามันคงไม่ใช่แค่ระดับ E หรอก
แต่ชั้นปล่อยไปไม่ได้
ตรวจสอบสเตตัสมันก่อนแล้วกัน
จะไล่ตามไม่ดูหน้าดูหลังไม่ได้ ยิ่ง MP ชั้นเหลือน้อยๆอยู่ด้วย
ชั้นเลื่อนสายตาไปมองตัวที่น่าจะแกร่งที่สุด
—————————————————————
เผ่าพันธุ์ : เอียนเอียน
สถานะ : ปกติ
Lv : 23/27
HP : 83/83
MP : 31/31
พลังโจมตี : 95
พลังป้องกัน : 64
พลังเวท : 41
ความคล่องแคล่ว : 113
ระดับ : D-
สกิลพิเศษ:
[กระทำการเป็นฝูง : Lv–] [สัญชาตญาณสัตว์ป่า : Lv1]
สกิลต้านทาน:
[ต้านทานธาตุดิน : Lv3] [ต้านทานพิษ : Lv2]
[ต้านทานอาหารเน่าเสีย : Lv2]
สกิลทั่วไป:
[คำราม : Lv2] [กัด : Lv2]
[ภาพลวงตา : Lv3] [เรียกเพื่อน : Lv3]
สกิลฉายา:
[จอมวิ่งหนี : Lv3] [จอมปล้นสุสาน : Lv2]
[หัวขโมย : Lv2]
—————————————————————
ดีล่ะ แบบนี้ไม่น่ายาก
รอหน่อยบอลแรบบิท เดี๋ยวชั้นจะทำแฮมเบอร์เกอร์เนื้อไฮยีน่าบดให้เดี๋ยวนี้แหละ
พอชั้นกำลังจะเริ่มวิ่ง ก็นึกขึ้นได้ว่ามีนีน่าอยู่บนหลัง
จะผลีผลามไม่ได้ด้วยสิ
งั้นมุ่งเป้าไปหาตัวที่วิ่งอยู่หลังสุดก็แล้วกัน
ชั้นลดความเร็วลง เล็งเอียดเอียดตัวที่ช้าที่สุด วิ่งอยู่หลังฝูงเล็กน้อย
พอวิ่งไล่ ก็รู้สึกภาพมันเลือน ๆ
ภาพลวงตาอีกแล้วเรอะ?
ทันใดนั้น ร่างของเอียนเอียนที่ชั้นเห็นก็หายไป กลายเป็นว่ามันอยู่ไกลยิ่งกว่าเดิม
ตูล่ะหน่ายทะเลทรายที่นี่จริง ๆ
แต่อย่างน้อยก็รู้ตัวทันเวลา ชั้นน่าจะตามมันได้อยู่
「กรร!」
ชั้นส่งเสียงเตือนบอลแรบบิทกับนีน่าบนหลัง
แน่นอนว่าไม่ได้จะไปเต็มสปีด แต่ชั้นจะเร่งความเร็วขึ้น เพราะงั้นเกาะให้ดี ๆ ล่ะ
แต่ทันทีที่ชั้นใส่แรงลงไปที่เท้าเพื่อวิ่ง เอียนเอียนตัวหนึ่งก็วิ่งกลับมาทางนี้
มันอาจจเป็นภาพลวงตาก็ได้ แต่ชั้นกลับรู้สึกว่าไม่ได้เป็นอย่างนั้น
พอลองใช้ [ตรวจสอบสเตตัส] ดูก็เป็นตัวจริง มันคิดอะไรอยู่น่ะ?
เอียนเอียนที่วิ่งกลับมาเป็นตัวที่เล็กที่สุดในฝูง
ขนาดมันเล็กกว่าตัวอื่นเกือบสองเท่า เนื้อก็น่าจะนุ่มด้วยสิ
ดูจากชื่อเผ่าพันธุ์เหมือนกันแล้วแปลว่าโตโดยไม่วิวัฒนาการ
มันมีร่างที่เป็นเอียนเอียนเด็กรึเปล่านะ?
「เอ้~! เอ้!」
เสียงแหลมสูงของเอียนเอียนตัวเด็กร้องขึ้นมา ทำให้ชั้นหยุดอยู่กับที่
มันวิ่งกลับมา แล้วใช้ปากคาบหนามกระบองเพชรที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา
นี่แกกลับมาเพราะทำของตกเรอะ?
เอียนเอียนเด็กหรี่ตาลง แล้วสะบัดคอเพื่อสลัดทรายออก
ถ้าตอนนี้ จิ้มไปจึ๊กเดียวก็จบแล้ว
แต่มือชั้นกลับไม่ขยับ
มนุษย์อย่างชั้นทำไม่ลงหรอก ถึงจะเป็นมังกรก็เถอะ
ไม่เอาน่า แกฆ่ามอนสเตอร์มาตั้งกี่ตัวแล้ว
เจ้านี่ก็เป็นเหยื่อง่าย ๆ ไม่ต่างจากตัวอื่นไม่ใช่รึไง?
ถึงชั้นจะพยายามคิดแบบนั้น แต่ร่างกายมันก็ไม่ยอมขยับอยู่ดี
「อเว!」
ชั้นได้รู้สึกตัวอีกทีเพราะเสียงร้องของเอียนเอียนอีกตัวหนึ่ง
เอียนเอียนตัวเต็มวัยวิ่งมาคาบหลังคอของเอียนเอียนเด็กแล้ววิ่งหนีไป
ระหว่างทาง เอียนเอียนเด็กก็ทำหนามกระบองเพชรในปากตกไปอีกครั้ง
「เอ้!」
เอียนเอียนเด็กร้องขึ้นมา แต่ตัวที่พามันไปยังคงวิ่งต่ออย่างไม่ใยดี
กลับได้ยินเสียง「เอー!」ดังขึ้นมาดุเอียนเอียนเด็กจนคอตกแทน
จริง ๆ จะตามไปตอนนี้ก็ยังไม่สาย แต่ไม่มีอารมณ์ล่าเลยแฮะ
ส่วนบอลแรบบิทกำลังใช้หูตีหลังชั้นอยู่
ไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นเดี๋ยว [วิถีแห่งปีศาจ] ก็เพิ่มขึ้นมาอีกหรอก
[ละอองเกล็ดมังกร] ของชั้นอาจจะทำให้ที่นี่วอดวายหมดก็ได้นะ
แต่พอลองหันกลับไปมองซากกระบองเพชรที่โดนกินไป ก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา
ทั้งที่ชั้นเป็นคนฆ่ามันแท้ ๆ …..
ก็นะ ทิ้งของหอม ๆ ไว้แบบนี้ก็คงไม่ปลอดภัยอยู่แล้วนี่นา
คราวหน้าคงต้องระวังแล้ว
เฮ้อ….
ชั้นได้ยินเสียงนีน่าหลุดหัวเราะเบา ๆ จากข้างหลัง
พอหันกลับไป เธอก็รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที
อย่างน้อยก็ทำให้นีน่าอารมณ์ดีได้ ก็คงโอเคล่ะมั้ง
พอรู้ว่าไม่มีเหตุผลให้ปิดปาก เธอก็เอามือออกแล้วก็ยิ้มออกมาแห้ง ๆ
「….เนีย เอ่อ ใจดีจังเลยนะคะ」
อย่างน้อย ๆ เรื่องครั้งนี้ก็ทำให้นีน่าเชื่อใจชั้นมากขึ้น…ล่ะมั้ง
ถ้าชั้นฆ่ามันโดยไม่ลังเลเลย สถานการณ์คงแย่กว่านี้แหง
บอลแรบบิทพองแก้มอย่างไม่พอใจ แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น