[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 129

　ชั้นยืนอยู่หน้าซากศพของทากยักษ์ แล้วตรวจสอบเผ่าพันธุ์ของมัน

[ [อามาการาชิ] : มอนสเตอร์ระดับ C]

[มีนิสัยชอบสร้างบ่อน้ำไว้ที่รังของมันโดนการใช้ความสามารถในการเรียกฝน]

[ที่ใดที่อามาหาราชิอาศัยอยู่ พื้นที่รอบ ๆ จะแห้งแล้งขึ้นอย่างมาก]

[เมื่อถึงช่วงวางไข่ มันจะใช้ภาพลวงตาเพื่อล่อเหยื่อให้เข้ามาในรังของตน]

　…อ้อเหรอ

　ชั้นโดนหลอกให้เดินดุ่ม ๆ เข้ามาในรังทากเลยสินะ

　ไม่กล้าหันไปมองหน้าคนข้างหลังเลย

　ที่นี่เป็นทะเลทรายก็จริง แต่ไม่น่าใช่เพราะทากพวกนี้

　ตั้งแต่ชั้นมาอยู่ที่นี่ ยังไม่เจอรังอื่นนอกจากของเจ้านี่เลย มันคงเป็นทะเลทรายมาตั้งแต่แรกแล้ว

　ไม่แน่ว่าที่นี่อาจจะเป็นสวรรค์สำหรับทากเลยก็ได้

　…..ช่างเหอะ

　ที่สำคัญคือวันนี้จะเอายังไงดีต่างหาก

　น้ำนี่….ให้นีน่าดื่มไม่ได้

　ยังไงก็ดื่มไม่ได้หรอก คงไม่จบแค่ที่ท้องเสียแน่ ๆ

　ก็ดูสิ สีเดียวกับทากเด๊ะเลยนะ

　จริง ๆ ชั้นก็น่าจะดื่มได้ แต่ขอผ่านละกัน

　แกนะแก เจ้าทากยักษ์

　จะทำร้ายจิตใจชั้นเท่าไหร่ถึงจะพอใจกัน

　ขณะที่จิตใจชั้นกำลังแหลกสลาย ทากตัวเล็กก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

　ชั้นใช้ปีกปัดพวกมันออกไป แล้วหันกลับไปหาบอลแรบบิทกับนีน่า

　นีน่ามองดูทากอย่างแหยง ๆ แต่บอลแรบบิททำตาเป็นประกาย

　บอลแรบบิท อยากกินอะไรก็กินไปเลย

　「เปฟุ!」

　พอชั้นให้สัญญาณ บอลแรบบิทก็โดดออกจากแขนนีน่าแล้ววิ่งทางชั้น

　เจ้าตัวเล็กพวกนี้ระดับแค่ D

　ให้บอลแรบบิทจัดการคนเดียวก็ไหว

　ถ้าโดนล้อมแล้วอาจจะอันตราย เดี๋ยวค่อยไปช่วยแล้วกัน

　ชั้นไม่มีกะจิตกะใจจะไปสู้กับพวกมันแล้วเพราะที่นี่ไม่มีอะไรให้ชั้นล้างตัวได้ พรุ่งนี้จะไปอาบน้ำที่ทะเลได้รึเปล่านะ?

　ก่อนอื่นก็ถอยกลับไปดูว่าบอลแรบบิทจะสู้ยังไงก่อนดีกว่า

　ถึงมันจะไม่มี MP เหลือให้ใช้ท่าหวือหวาอะไร แต่แค่สเตตัสก็กินขาดแล้ว คงไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอก

　ดูเหมือนว่าขนาดเจ้าพวกแบบนี้บอลแรบบิทก็ยังอยากกิน

　ใช้คนให้ถูกงานสินะ

　บอลแรบบิทฟาดหูลงไปที่หัวทาก แล้วจับพวกมันโยนเข้าปาก

　กินเข้าไปทั้งอย่างนั้นจะปลอดภัยรึเปล่านะ

　ไม่ใช่ว่าจะโดนปรสิทกินสมองทีหลังนะ?

　บอลแรบบิทโดนพ่นน้ำปริศนาใส่ รวมไปถึงโดนดูดเลือดด้วย แต่ HP ของมันที่ลดลงก็ได้ [อาหารฟื้นฟู] ช่วยทดแทน HP ที่หายไปได้

　สกิลนี้เหมาะกับเวลาเจอศัตรูหลาย ๆ ตัวสินะ

　ถ้าเป็นแบบนี้น่าจะจัดการคนเดียวได้

　กินให้หมดเลยนะ ฟาดอย่าให้เหลือเชียว

　ชีวิตนี้ขอสาบานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับทากอีกตลอดไป

　อยากหนีก็รีบ ๆ หนีไป

　ไม่อยากให้มันไปโตที่ไหนอีกก็จริง แต่ถ้าเจอกันอีก ชั้นจะหนีให้ไกลเลย

　ทากตัวเล็กค่อย ๆ รวมตัวกันแล้วล้อมรอบบอลแรบบิทไว้

　ขณะที่ชั้นกำลังคิดว่ามันจะจัดการยังไง บอลแรบบิทก็หันมาขอความช่วยเหลือ

　เลเวลก็เพิ่มขึ้น HP ก็ยังเหลืออีกมาก แต่เหมือนว่ามันจะเหนื่อยซะแล้ว

　ทันทีที่ชั้นกำลังจะเข้าไปช่วย ชั้นก็นึกถึงสัมผัสลื่น ๆ บนปีก

　…….ไม่เป็นไรหรอกบอลแรบบิท ชั้นเชื่อว่าแกเอาอยู่

　บอลแรบบิทจ้องมาทางชั้นอย่างไม่พอใจ ส่วนชั้นหลบสายตาโดยมองขึ้นฟ้า พยายามคิดเรื่อยเปื่อย

　หืม เพราะสกิล [เรียกฝน] ของเจ้านั่นรึเปล่านะ ถึงได้ดูเมฆครึ้มผิดปกติ

　เทียบกับที่อื่นที่โดนแดดส่องตรงๆ ที่นี่ร่มกว่าเยอะ สบายดีเหมือนกันแฮะ

　「ปุเฮะ! ปุเฮ๊—!」

　โทษทีนะ แต่ทากนี่ขอเถอะ

　ไว้แกไม่ไหวจริงๆแล้วชั้นค่อยไปช่วย

　สิบนาทีผ่านไป ด้วยความพยายามของบอลแรบบิท ทากตัวเล็กกว่าสี่สิบตัวก็ลดลงเหลือแค่สาม

　เยี่ยมมาก

　อีกแค่นิดเดียว สู้เขา

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : โมโมะบอลแรบบิท

สถานะ : ปกติ

Lv : 8/30

HP : 39/51

MP : 2/40

—————————————————————

　อ๊ะ เลเวลเพิ่มขึ้นมาระดับนึงเลย

　อย่างที่คิด เพราะมี [อาหารฟื้นฟู] HP ของมันก็เลยลดลงไปไม่มาก

　แต่ดูท่ามันจะหมดแรงแล้ว

　「จิ—!!」

　ทากที่ตัวใหญ่ที่สุดส่งเสียงร้องออกมา ก่อนจะหันไปโจมตีเพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

　ตัวที่โดนโจมตีถูกกดไว้กับพื้นไม่ให้ดิ้น ก่อนจะนิ่งไป

　ทากตัวนั้นกัดหัวเพื่อนมัน แล้วโจมตีตัวที่สอง

　คงเพราะตกใจที่จู่ ๆ เพื่อนก็หันมาโจมตี จึงยืนนิ่งไม่ขัดขืนเลยสักนิด

　อะไรกัน แกเองก็เป็นผู้กลืนกินสายเลือดเรอะ?

　ไม่สิ ถ้าอยากจะชนะบอลแรบบิทได้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเพิ่มเลเวลของตัวเองสินะ

　ทากตัวที่เหลืออยู่ขยายขนาดขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับพุ่งเข้าหาบอลแรบบิทอย่างรวดเร็ว

　「จี—!!!」

　「เปะ เปฟุ!?」

　แย่ล่ะสิ

　HP ของบอลแรบบิทยังเหลือเยอะก็จริง แต่มันเหนื่อยเกินไป

　ช้าแบบนั้นโต้ตอบกลับไม่ทันแน่

　「จี่—!!」

　ทากกระโดดเข้าไปหาบอลแรบบิท

　มันเลยรีบเอาหูตัวเองปิดหน้าไว้

　ป้องกันแบบนั้นไม่ได้ผลหรอกน่า

　แบบนั้นมันก็แค่ปิดตาตัวเองเพราะตกใจกลัวเองนี่นา

　ระหว่างการต่อสู้จริง ทำแบบนั้นมีแต่จะเสียเปรียบนะ

　ชั้นฟันแขนลง ใช้กรงเล็บโจมตีทากที่อยู่กลางอากาศ

[ได้รับค่าประสบการณ์ 2 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 2 แต้มจากผลของสกิล [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

　…..เฮ้อ ติดเข้าไปในเล็บอีกจนได้

　「เปฟุ…..?」

　บอลแรบบิทขยับหูออก ก่อนจะมองขึ้นมาหาชั้น

　ชั้นสะบัดมือ

　ชิ้นเนื้อที่ติดอยู่ในเล็บลอยตกลงไปในบ่อน้ำและจมหายไป